Onze zoon heeft een heel leuk lief 2-jarig vriendje. Alleen...hij zit bij onze gastouder in crisispleegzorg (zijn hele leven al)en gaat dit weekend naar een definitief gezin, in een heel ander deel van NL. Morgen is zijn afscheidsfeestje. Onze zoon zegt steeds " *** mee zwemmen, *** mee spelen" maar dat gaat dus nooit meer gebeuren. Ik heb gezegd dat we nog een mooie tekening voor het kindje gaan maken. En het feestje natuurlijk. Zou het goed zijn om er meer over te zeggen/ vertellen of zou het op deze leeftijd nog "uit het oog, uit het hart" zijn? Moet bekennen dat ik er zelf wat emotioneel onder ben, dat de pleegouders na 2jr afscheid van hem gaan nemen, ik moet zorgen dat ik dat niet overbreng op mijn zoontje. Je betrekt het op jezelf.... Wat denken jullie, gewoon een tekening, feestje en na afloop gewoon verder gaan, of beter iets anders doen? Ik zou niet weten hoe je afscheid op deze leeftijd al uitlegd... Maar misschien zal hij *** bij de gastouder thuis wel missen als hij er maandag niet meer is.
Ongeveer op die leeftijd van onze dochter had een familielid ook een pleegkind, dat naar een definitief gezin ging. Elke keer als ze er iets overvroeg toen hij weg was, hebben we het in kindertaal uitgelegd. Het vlakte na een tijdje af en nu herkent ze hem natuurlijk alleen maar van foto's waar ze samen op staan.
Denk dat het ook erg afhankelijk van je kindje is. Onze uk is 2 jaar 3 maanden en wil alles weten en zou je echt wel wat moeten vertellen. Ik zou zeggen dat hij ging verhuizen ,in een ander huisje gaat wonen. Ook vertellen dat het ver weg is. Samen mooi tekening maken met mooie foto
Ik zou er wel aandacht aan geven (maar ik heb een heel gevoelig en sentimenteel dochtertje). We zouden ook nog wel een kaart knutselen voor hem , zoeen met een zwaaiend handje en veel geluk in je nieuwe huis etc...
Dat zijn echte mama niet voor hem kon zorgen en dat hij toen bij tante S. kon wonen terwijl er een nieuw huis voor altijd voor hem werd gezocht. Dat hij dus nu naar dat andere huis is gegaan om daar te gaan wonen bij een lieve meneer en mevrouw met kinderen die heel graag voor hem wilden zorgen.
Mijn dochter speelt graag met oudere jongens op het kinderdagverblijf, wat als gevolg heeft dat net als ze weer een nieuw 'beste vriendje' gevonden heeft, deze weer weg gaat naar de basisschool. Meestal maken we even een momentje apart met de twee kindjes bij elkaar op het KDV. Ik ga dan achter dochter staan en vertel dochter in woorden ongeveer wat haar gevoelens en gedachten waarschijnlijk op dat moment zijn. En de juf staat dan achter het andere kindje, en verwoord voor hem weer gevoelens/gedachten. Dochter herhaalt dan ook vaak echt mijn woorden, toen ze jonger was dan niet. Dus ze gaven elkaar een hele dikke knuffel, terwijl wij dan wat dingen voor zeiden als 'S wat jammer dat je nu weg gaat' ja ik vind het ook zo jammer 'ik vond het altijd zo leuk om met jou te spelen' ja jij was mijn vriendje! enz'. En daarna ook weer verder met de dagelijkse routine, en besteed ik zelf niet meer heel veel aandacht aan. Wel als ze er zelf over begint (soms maanden later nog), dan herhaal ik telkens het zelfde en is het wel weer van 'o, ja'. Ik heb een keer een documentaire gezien over een basisschool in NL voor uitgeprocedureerde asielzoeker kinderen. Die kinderen konden van de 1 op andere dag weggehaald worden en uitgezet (omdat ze zelf vrijwillig niet gingen). In de kleuterklassen zongen ze toen een speciaal liedje om er stil bij te staan, en er was een muur met vergeet-mij-nietjes met foto's van ieder kind wat ineens weg was. Dan konden de kinderen nog naar de foto's kijken om alle vriendjes niet te vergeten.
Wat een heftige verhalen allemaal zeg. Wat knap dat jullie dat ook zo durven over te brengen naar jullie kindjes. Ik zou zeggen: *naam* gaat verhuizen - verder niet. Ik zou niets er aan toevoegen behalve 'jammer hè', en verder gewoon afscheid laten nemen maar er geen verdere lading aan proberen te geven.