Hoi allemaal, Ik ben een hele tijd niet op het forum geweest, maar heb nu toch wel een vraag. Onze meisje is nu 3 en bijzonder moeilijk. En eerlijk gezegd weten we echt even niet meer hoe we er mee om moeten gaan. Een korte samenvatting: ze was al vrij snel een behoorlijk ontevreden meisje. Begrijp me niet verkeerd, ik ben echt dol op d'r, maar we lopen al een jaar of 3 op eierschalen omdat ze zo driftig is. Dit was vanaf dag 2 na de geboorte al; veel krijsen, tot 12 uur op een dag; huilbaby tot ongeveer 1 jaar en daarna bleef ze een "pittig" meisje. Ook het kdv (ze ging twee, en nu sinds een jaartje 3 keer in de week) merkte op dat ze stevig en pittig was. Nu komen ze toch met wat extra informatie; Fay is echt anders dan andere kindjes op de groep. Poeh... dat hakt er wel in! We proberen vanalles; aandacht, positieve dingen benoemen, structuur, duidelijke regels, rustig blijven, boos worden (rustig blijven lukt lang niet altijd), time-out op de trap, directe consequenties (als je ermee gooit pakken we het af, dat soort dingen). Het lijkt een temperament dingetje te zijn... maar ja, wat moet je daarmee? Fay huilt en schreeuwt om niks, gooit met dingen, slaat en schopt.... niet altijd, maar vaak. Iedere dag wel. Het is ook niet dat ze het doet om vervelend te zijn; ze is gewoon heel snel boos of overstuur of nukkig. Gisteren waren we in de Efteling... ja hoor, weer raak. Niks leuk. Je zou verwachten dat het moeilijk is om in de Efteling boos te zijn, maar ze hield het toch de hele dag vol. Joepie. Vandaag is er een vriendinnetje van het kdv komen spelen en ze is echt een beetje een draakje. Ze speelt enorm de baas en het meisje mag helemaal niks van haar. Het contrast is enorm... dat meisje is zo lief en rustig. Echt waar, ik hou verschrikkelijk van mijn meisje. Ze is namelijk ook heel zorgzaam en lief. Vorige week was een jongetje ziek op het kdv, daar gaat ze dan naast zitten en voorlezen, dekentje halen, enz. Ze is - volgens mij - ook heel slim en nieuwsgierig. Ze is een engeltje met dieren, helpt graag met taakjes doen, speelt graag met kindjes en met ons. Maar al die dingen zijn soms moeilijk te zien. Mijn vriend en ik zijn een beetje aan het einde van ons latijn. We overwegen een opvoedcursus te gaan doen, maar zijn een beetje bang voor weer hetzelfde advies dat we al drie jaar proberen. Herkent iemand zich hierin? Hebben jullie tips? Het voelt echt heel erg naar om het idee te hebben dat je soms gewoon niet zo'n goede mama bent als je zou willen zijn. Soms weet ik gewoon echt even niet hoe ik moet reageren en ik ben een beetje bang dat - als we het niet goed aanpakken - ons meisje veel last gaat krijgen van dit gedrag als ze ouder is. Nou ja, op hoop van zegen maar posten dan
Heel herkenbaar, eigenlijk in alles wat je aangeeft. Ik heb ook begeleiding gehad , maar ook daarin kan ik mij niet vinden. De visie van andere blijkt toch ook niet de mijne te zijn. Ik hou de lijnen kort met hem. Probeer het van dag tot dag te bekijken welke aanpak werkt. Ik merk heel erg als hij is een fase zit waarin hij dingen leert. Hij is erg slim en uitgekookt vooral. Chantage en manipulatie is hem nu al niet vreemd. Hij was ook een huilbaby, kort lontje, driftig enz enz....Advies heb ik eigenlijk niet, maar probeer te accepteren zoals ze is. Ik denk dat het straks als ze wat groter zijn best goedkomt en als ze naar school gaan. In sommige weken overheerst het negatieve gedrag zo erg dat ik niet van de positieve dingen kan genieten, maar zoals ik al zei...elke fase gaat voorbij en op zijn manier is hij de liefste van de wereld en jouw dochter ook. Sterkte, ik weet dat je het kan gebruiken op dagen die elke dag een strijd lijken te zijn
Kdv herkent dus dat je dochter een pittig ding is, maar wat bedoelen ze precies met ze is echt anders? Welke gedragingen zien zij die opvallen? Ik zou methen in gesprek gaan om duidelijk te krijgen wat er allemaal speelt bij je dochter. Is dit de normale peuterpuberteit of misschien is er meer aan de hand? Ik zou geen algemene opvoedcursus volgen maar gericht hulp zoeken!
Ik ben eigenlijk ook wel benieuwd naar wat zij "anders" aan fay vinden?? Is het alleen het driftige of zien ze nog andere dingen?
Dank je, die sterkte is wederzijds Echt lastig hoor, zulke temperamentvolle kids! Dat is idd heel herkenbaar, die weken waarin het negatieve gedrag zo op de voorgrond staat dat bijna niks meer leuk is. Dat zijn echt momenten waarop ik even twijfel waarom ik ook alweer mama wilde worden. Kennelijk ben ik er helemaal niet goed in. Jouw ervaring is eigenlijk precies waarom wij nog geen begeleiding hebben gezocht. We hebben wat tips gehad toen ons meisje een babytje was en daar konden we helemaal niks mee. Ik was een "hoofdmens", onze dochter had RRR nodig (alsof we geen sturctuur hadden), misschien had ze spoken meegenomen van voor de geboorte. We kregen vooral het gevoel een label te krijgen, maar geen echte hulp. Ik wil iig voorkomen dat ons meisje straks "een rugzakje" krijgt als het niet nodig is. Maar ondertussen is het wel behelpen hoor. En soms ook even slikken als ik andere meisjes zie die véél makkelijker met dingen om gaan. Ik bedenk me maar zo; onze meid gaat straks de EU leiden ofzo, of iets bijzonders onderzoeken, of bij Artsen Zonder Grenzen werken. Iets waar ze dit karakter hard bij nodig heeft. Het helpt me soms de meest drakerige momenten door te komen (En dan maar niet denken aan de mogelijkheid dat ze een gewoon een heel dwars en kritisch mens gaat worden, lol)
Hoi Tuc en Mirjamrn: We hebben idd meteen een jaargesprek gehad en ervaringen uitgewisseld. Wat ze zien is dat ze vooral erg "imposant" is (mijn woorden); ze is daar ook snel boos, driftig, agressief als ze uitgelokt wordt, snel overstuur, drammerig en bazig. Ze zoekt vaak negatieve aandacht. Ze kan vrijwel niet alleen spelen, ze zoekt veel de leidster op en claimt dan veel aandacht. Dit doet ze thuis ook veel. Het is niet leuk om te zeggen, maar ik ben vaak gesloopt op mijn mama-dag. Ze vraagt zelden om hulp; haar zachte kant zien ze minder. Ze zit in een groep met allemaal kindjes die ongeveer even oud zijn en daar steekt ze wel bij af. Dus het lijkt me niet de gewone peuterpubertijd. Hebben jullie ideeen waar je die gerichte hulp kan vinden? Ik zoek vooral iets voor ons (qua opvoedingstechnieken), ik denk niet perse dat er iets "mis" is met onze meid.
Veel opvoedingscursussen zijn uiteraard wel met kind omdat het daarom gaat. Hier heb je bv spelend opvoeden..je kunt daar eens op googlen, maar wellicht heet het bij jullie anders. Zij leren je op een positieve manier om te gaan met problemen die je in de opvoeding kunt tegenkomen. Is dus echt als ondersteuning voor de ouders. Drukt niet gelijk stempels op het kind enz.
hier is het onderdeel van CJG (centrum voor jeugd en gezin) Sowieso zou je daar eens binnen kunnen stappen bij jou in de buurt, dat is landelijk volgens mij...die kunnen je iig goed doorverwijzen.
Ik zou denk wel begeleiding zoeken, het liefst in een groep met andere ouders, een informatieve avond oid. Misschien kom je ouders tegen in hetzelfde schuitje en kun je met elkaar ervaring uitwisselen. Wij hebben hier ook een voormalige huilbaby, ze ontpopt zich nu als een klein, bazig, driftig meisje... Maar is pas 2 jr en 3 mnd. Ze schreeuwt de hele boel bij elkaar als ze haar zin niet krijgt of een ander kind iets doet wat zij niet wil. Ik heb een lange adem, dus resultaat bereikt ze niet. Wel merken wij dat als ze drukke dagen heeft, dus vermoeid is, ze zich echt ontpopt als een monstertje. We proberen haar nu eerder naar bed te doen, rustig thuis te spelen ipv op visite en ze blijkt dan een minder kort lontje te hebben. Zoals ik jouw verhaal lees, is er misschien meer aan de hand. Het zou zijn als jet een fase blijkt te zijn, maar anders is het prettig om er op tijd mee aan de slag te gaan. Kan ze misschien niet af en toe met iets oudere kinderen meespelen, waardoor ze niet bazig kan zijn en ervaart dat je zo ook leuk kunt spelen?
Wat een goed idee, met die oudere kindjes! Dat ga ik eens proberen, de buurmeisjes zijn dol op d'r, dus het moet wel lukken, denk ik Ik heb psychologie gestudeerd (in een grijs verleden) en zie niks in haar dat zou wijzen op autism, ODD, PDD-NOS of dat soort dingen, gelukkig maar. Maar ze kan idd een enorme draak zijn. Soms vraag ik me toch wel af of alles goed is met haar, maar dan kan ze ineens ook weer zo life en invoelend zijn. Ik merk dat het inderdaad ook uitmaakt wat voor dag ze heeft gehad. En wie er thuis was, mijn vriend en zij botsen op de karaktertrekken die ze hetzelfde hebben. Staan ze een beetje tegenover elkaar eigenwijs te doen. Ik denk dat ik idd eens ga informeren bij zo'n info-avond of cursus. Het zou al helpen om te weten dat we de enigen niet zijn - en dat het hopelijk goed komt met onze smurf.
Ik kan me jou vragen en verhalen van toen nog wel herinneren. Je dochter doet me denken aan een vriendinnetje van mijn oudste. En bij haar is pas een hechtingsprobleem geconstateerd. Als deskundige vind ik het dan gewoon een gemiste kans om er niet meteen iets aan te doen. Kindje gaat nu naar de basisschool en loopt tegen heel veel aan, terwijl we al een tijdje het vermoeden hadden dat ze het gedag bij haar dochter instand hield(onbewust). Dat is het jammere dat je voor familie en vrienden vaak geen deskundige kunt zijn terwijl je wel dingen opvallen. En aangezien jij er ook in thuis bent, heb je daar ook al eens aangedacht? Vaak zie je dat kindjes met een moeilijke start zich in deze fase niet altijd even veilig voelen. Daardoor mensen gaan uittesten, willen bepalen en niet altijd hun boosheid/frustratie in de hand hebben. Het doet me iig ergens in die richting denken. Je angst dat je dochter in een hokje wordt gestopt zou ik even op een laag pitje zetten. Schijnbaar heeft ze net iets meer handvatten nodig dan jij of het kinderdagverblijf haar kunnen bieden. Ik zou alleen al daarom voor wat extra hulp gaan. Niet om een stempel, maar om gerichter hulp te kunnen bieden waardoor ze minder boos wordt, ze leert omgaan met haar boosbeid, jij leert omgaan met haar manier van bepalen. Maar ook het kinderdagverblijf, schijnbaar voelt ze zich niet veilig genoeg om anderen de regie te geven. mijn ervaring in hulp die jou geboden wordt, zit vaak in de vraag. Als je de vraag stelt,' wat is er met mijn kind' of de vraag ' hoe kan ik haar geve wat ze nodig heeft', geeft vaak een ander perspectief op hulpverlening.
Ik ken het voortraject natuurlijk niet, maar hebben jullie de hulpvraag al eens bij een pedagoog neergelegd? Wat hier goed helpt is masseren. Nu maken wij deze buien niet mee in de heftigheid als bij jou, maar wij hebben ook een dame diie waarschijnlijk de politiek wel in zou kunnen gaan De momenten dat ze die buien heeft, merk ik ook dat ze het contact met haar lijf min of meer verliest. Door te masseren plak ik de boel weer aan elkaar zeg maar en is de rust weer even terug. Althans; beter tot rede vatbaar. Heel in het begin zijn we hiervoor naar een kinderfysiotherapeut geweest, maar dat is nu alweer bijna een jaar geleden. Sterkte.
Wat ontzettend herkenbaar, helaas. Alleen is mijn dochter pas 18 maanden. Ik zie nu al als een berg tegen de peuterpubertijd op, want het is nu al zo pittig. En het is geen fase, zo gaat het al 18 maanden hier. Vooral het contrast met andere kinderen wat je beschrijft herken ik en daar hebben mijn vriend en ik het vaak samen over. Andere kinderen lijken zoveel rustiger, stiller en vooral passiever. Onze dochter is ontzettend assertief en open naar iedereen. Maar ook erg bazig en slim.
ik zou zeggen; zachte hand, meer vrijheid, zelf laten bepalen. geen straf, meer praten. en slecht gedrag negeren. uit razen zonder reactie op haar gedrag. misschien heeft ze te druk leven voor haar. rustige bezigheden kiezen voor haar. en ze moet niet zien dat jij op haar drift reageert. dus niet boos worden. je moet ook niet denken dat je haar totaal kan veranderen. je moet haar leren dat zij zelf haar impulsen beter kanaliseert. soms begrip tonen wanneer zij boos is helpt ook.
Hoi meiden, ontzettend bedankt voor alle tips. Een aantal deden we natuurlijk zelf al, maar we zouden nog wat beter ons best kunnen doen op het zelf niet boos worden. Vooral mijn vriend kan zich soms echt verliezen in frustratie, en dan hebben we ineens een heel klein verdrietig droppie thuis. Hechtingsproblematiek is natuurlijk wel een van de dingen waar we bang voor waren, maar het is eigenlijk weerlegt door CB en kinderdagverblijf. Ik moet ook zeggen dat ze ons wel opzoekt bij pijn, angst of verdriet en dat ze (uiteindelijk) wel te kalmeren is. De verlatingstest (weggaan en terugkomen) verloopt ook zoals verwacht, dus ze huilt soms even als we weggaan, komt altijd even gedag zeggen en knuffel geven en is blij om ons weer te zien. In die zin twijfel ik ook niet erg aan hechting ofzo, maar ik denk wel dat het mogelijk is dat er iets anders is wat haar onveilig laat voelen. Ik twijfel wel eens aan bijvoorbeeld hoofdpijn of buikpijn, iets dat ze nog wat moeilijk onder woorden kan brengen. Het gaat bij haar inderdaad meer om regie, baas spelen en boosheid. We hebben masseren ook wel eens geprobeerd, maar dat wil ze helemaal niet als ze boos is. Knuffelen, kusje geven, aai over de bol, schouderklopje... Allemaal "not done" als ze in zo'n bui is. Mochten we het wel proberen dan haalt ze echt uit. Als weer rustig is komt ze wel even knuffelen, gelukkig. We knuffelen best veel, precies met die gedachte dat het helpt haar te kalmeren en terug in haar lijfje te komen. Ik denk zelf ook wel eens aan ADHD (ze is bijzonder druk, maar kan zich wel concentreren, dus mss zit ik wel verkeerd) of misschien prikkelgevoelig. Het is een meisje dat extremen opzoekt (in de Efteling vond ze het sprookjesbos helemaal niks, de zweefmolen en msr. cannibal geweldig... Als het maar hard gaat. Vliegtuigen, vuurwerk, hoge plekken, hard springen, veel rondrennen, ze is een "firecracker"), maar misschien is ze desondanks ook wel weer snel geprikkeld in bepaalde situaties. Ze slaapt bijvoorbeeld ook onrustig en klaagt met enige regelmaat over "buikpijn" (wat een woord voor allerlei dingen blijkt te zijn). Pfff... Als ik mezelf zo teruglees gaan ik hier inderdaad niet in mijn eentje uitkomen, het zou zoveel kunnen zijn. Ik denk dat we idd even een professionele blik nodig hebben. Ik vind het iig een prachtig advies om de hulpvraag zo te formuleren, Elegance, dank je wel! Dat is het ook, er is misschien weinig "mis" met onze dochter, maar we hebben wat meer handvatten nodig om haar te begrijpen. En haar "type" staat niet echt in de reguliere opvoedboekjes, lijkt wel Ook het accepteren van haar temperament is een goeie. Ik las laatst een mooie spreuk. Dat je in je queeste om goeie mensen op te voeden, niet over het hoofd moet zien dat je al een mooi mens hebt. Zoiets... Maar het is wel waar, het is een heerlijke hummel.... Met wat anger management probleempjes.
Meid even een hart onder de riem alsof je het verhaal vertelt van mijn dochter die is inmiddels zeven na lang zoeken kwamen we er achter dat ze hoogevoelig is ze kon alle prikkels en gevoel van anderen gewoon niet aan
Getikt met me foon sorry was nog niet klaar maar ze pikte dus van iedereen wat op nu kan ze goed verwoorden wat ze ziet en voelt lees maar is op hoogevoelige kinderen hoop dat je er wat aan heb
Als je eerst nog iets wilt doen aan je eigen benadering, voordat je hulp gaat zoeken, zou je misschien eens kunnen kijken naar een Gordontraining. Er is ook een boek van, uiteraard: 'Luisteren naar kinderen'. Misschien helpt dat al iets om je minder te laten meezuigen in een bui.
Hebben jullie alle medische oorzaken uitgesloten? Want als ik lees dat ze het van haar geboorte heeft, is dat het eerste dat in me opkomt: een meisje dat niet goed in haar vel zit en haar frustraties uitwerkt. Maar daar hebben jullie vast ook wel aan gedacht.