Ik ben moeder van 2 jongetjes van 3 en 21 maanden. Mijn man heeft de eerste maanden van de oudste als zeer zwaar ervaren (sommige noemden hem een huilbaby, maar zo herinner ik het me echt niet). Ook de komst van de tweede binnen 17 maanden was behoorlijk pittig. En nog steeds zijn het 2 uitdagende mannen en hebben we onze handen vol aan ze. Ik geniet echt van ze en mijn man is een fantastische vader naast een erg drukke baan (minimaal 60 uur per week voor werk bezig) en een sociaal en sportief leven. Ik heb altijd voor ogen gehad dat ons gezin uit 3 kindjes zou bestaan, maar na de komst van de tweede is het voor hem klaar. Hij ziet allerlei beren op de weg, financieel, tijd, drukte in de toekomst met sporten etc. Realistische beren maar in mijn ogen is hij er banger voor dan nodig is en past een derde kindje echt wel. We hebben het wel eens over een sterilisatie bij hem maar hij durft niet en stiekem ben ik daar blij mee. Aan de andere kant, een knip erin geeft wel duidelijkheid. We hebben het voor de jongens wel eens over aantallen gehad en hoewel hij niet nee zei tegen 3, heeft hij er wel op gehint maar ook nooit een aantal gezegd. En dan nog je mag je bedenken. Maar ik kan het niet loslaten. Ik wilde ze het liefst alle 3 binnen 3,5 jaar ofzo. Geen grote verschillen. Het laatste jaar sinds duidelijk is dat hij toch wel erg standvastig is heb ik het er enorm moeilijk mee. Ik heb het gevoel dat mijn mening niet meegenomen wordt in zijn overweging en dat hij beslist (en als zelfstandige en eigengereide vrouw is dat lastig te verkroppen). Ik heb een mooie cyclus en rond mijn eisprong heb ik t gevoeld dat mijn lichaam schreeuwt om een zwangerschap. Deze dagen ook weer, ik ben teneergeslagen en weet niet waar ik het moet zoeken met m'n gevoel. Vanmiddag op m'n werk (en ik zat gelukkig alleen) zat ik bijna te huilen van onmacht. De afgelopen maanden heb ik besloten dat ik mezelf weer op ga pakken, ik werk aan m'n lijf en mijn hersens. Ik sport weer en ik probeer vriendschappen weer intensiever te maken (met 2 kleintjes is dat lastig). Op zich verzet dat mijn gedachte enorm en ik zit ook lekkerder in mijn vel en thuis draait het steeds soepeler. Maar ik kan niet wennen aan het idee dat dit een compleet gezin is. Maar hoe ga ik dat accepteren? Hoe krijg ik vrede met zijn keuze? Waar kan ik die wens parkeren zonder hem dit altijd te blijven verwijten? Iemand ervaring?
Bij ons twijfelen we allebei, dus ik ben niet zozeer bang voor verwijten aan mijn partner. Maar ik ben vooral bang voor het organisatorische aspect ; dat ik van 3 meesters of juffen een mail krijg of ik mee kom helpen met het kerstdiner.... 3x in een jaar een originele traktatie en feestje verzinnen... Nog een keer een zwangerschap en een baby lijkt me geweldig... Ik wil dat dolgraag ... maar iedere avond 5 brooddozen smeren , iedere woensdagmiddag 3 speelafspraken , allemaal op clubjes en sport.... Daar moet ik nog even over nadenken. Dus misschien is het een mythe , je compleet voelen... Net als de rose wolk slechts voor weinigen echt weggelegd. Zolang ik vruchtbaar ben zou ik nog een baby overwegen
Misschien heeft het tijd nodig.... Mijn ideale gezin heeft er altijd uit gezien, jong moeder worden het liefst van drie kinderen, altijd een gezellige drukte en een zoete inval van vriendjes en vriendinnetjes. Ten eerste leerde ik mijn man pas kennen op dertig jarige leeftijd. Toen we besloten dat we graag een kindje wilden heeft het bijna een jaar geduurd voor dat lukte, toen ze geboren werd was ik 34. Na minstens een jaar bekken klachten nog na de bevalling besloten we voor een tweede kindje te gaan als onze dochter twee was. Een zwangerschap bleef uit.... Na uiteindelijk onderzoeken in het ziekenhuis en een operatie bleek ik endometriose te hebben en door de verklevingen op mijn eileiders en cystes op mijn eierstokken was nog een zwangerschap, natuurlijk of dmv ivf uitgesloten..... Weg droom, weg hoop, weg plaatje..... Maar vol verlangen.... Het heeft tijd nodig gehad, maar inmiddels zie ik dat ik heel,heel veel geluk heb gehad dat ik mijn dochter heb mogen dragen en baren en op mag voeden...... Voor het zelfde geld had ik ook haar niet gehad..... Mijn man had het er veel minder moeilijk mee, dit heb ik hem wel eens verweten Ik zie dat jullie situatie anders is, de ene wil nog wel en de ander niet, wij hadden geen keus zeg maar, maar het is en blijft op een gegeven moment een kwestie van accepteren. Volgens mijn gyn is het voor( bijna) alle vrouwen een rouwproces als er geen kindje meer bij zal komen..... Ik hoop voor jou dat je wens mag uit komen.... Misschien nog eens een goed gesprek aan wagen.
Na onze eerste twee kinderen was het voor mijn goed, ik heb toen weleens een balletje opgegooid dat ik een derde wel zag zitten, Maarja hij is wel mijn man en ik was liever bij hem met 2 kindjes dan gaan voor een derde met een ander en dus een gebroken gezin, ik heb zo tussen neus en lippen door weleens een hint weggeven maar nooit in discussie gegaan, Na een jaar kwam hij er zelf mee dat hij het toch wel zag zitten nog 1 kindje, Na de derde kwam de vierde er als cadeautje achteraan Hier is het voor ons beiden nu echt het gevoel van compleet te zijn, ik smelt nog steeds als ik een baby zie maar ik heb dan geen rammelende eierstokken meer, mijn hoofd en hart zijn het volledig met elkaar eens, het is precies zoals het hoort te zijn, het is goed zo. Ik zou proberen het een beetje los te laten, het is vervelend ik snap je gevoel, maar als hij zich niet gepusht voelt zal hij er Misschien wel over na gaan denken, je mag overigens best je gevoelens uiten maar het is jammer als het tussen jullie in komt te staan. Ik hoop dat jullie er samen uit gaan komen.
Wij hebben een meisje van 5 en een ventje van ruim 3,5. Ik wou voordat zoonlief 2 werd al wel graag een 3e kindje maar we hadden een onrustige periode; manlief en ik waren beiden overspannen geweest, baanverlies, verkoop huis met veel gedoe eromheen, tijdelijke werk contracten etc. Uiteindelijk toen zoontje 3 was, kregen we weer een vast contract en een koophuis. Daar hebben we de boel even tot rust laten komen terwijl ik wel regelmatig aankaartte dat ik nog wel graag nog een kindje zou willen. Op valentijnsdag dit jaar, zei manlief dan ook eindelijk nog een monstertje te willen samen! Hij heeft er dus 2 jaar langer over gedaan als ik, maar moest er wel echt achter staan! Ik merk dat hij nu ook wel 'banger' is als ik.
Ik heb altijd de wens gehad voor vier kinderen, mijn man had geen 'aantal wens' en had het na de geboorte van de oudste ook prima gevonden als het bij een was gebleven. De tweede is er gelukkig gekomen, maar een derde ziet hij echt niet zitten, om allerlei redenen. Ik heb wel heel sterk die wens gehad, inmiddels wordt de wens iets minder sterk, hoewel hij er wel nog is. Ik zie alleen enorm op tegen nog een zwangerschap en bevalling. En ik vind dat je er allebei voor 100% achter moet staan, het gaat wel om een kind, niet om een nieuw bankstel oid. Voor nu laat ik het dus nog maar even rusten.
We waren al gezegend met onze 1e, want die was niet vanzelfsprekend. Toen toch graag een 2e als dat mocht lukken. Maar hier blijft het bij denk ik. Als we een gigantische bankrekening zouden hebben had ik er nog wel een paar bij gewild als het ons gegeven zou zijn natuurlijk, maar het is financieel niet mogelijk. We willen iedereen graag alle kansen geven en dat houdt een keertje op. Man vindt 2 kinderen ook genoeg, want hij is bang dat hij dan zoveel moet werken met 3 dat hij ze nooit meer ziet. Het is dus puur een praktische overweging, want mijn hart is groot genoeg voor minstens 3.
Ik ken het gevoel.. Mijn man wil ook echt echt echt geen 3e. zou het nu nog niet willen overigens. Maar volgend jaar ofzo.. Maar goed hier is de deur echt dicht zegt hij. Hij wil dit jaar nog naar de dokter om zich te laten steriliseren. Ik ben blij dat mijn zus een baby krijgt. Misschien raak ik dan een beetje genezen..
Ik herken het gevoel niet. Wij wilden wel graag 2 kinderen maar dat lukt natuurlijk niet altijd. Dus na de 1e waren we al dolgelukkig en een 2e zou een extra cadeautje zijn. Toch een 2e gekomen en ik vind het helemaal goed zo. Ik wil absoluut geen 3e en als mijn man dat wel persee wil heeft hij echt pech. Een kind is niet zomaar iets dus ik zou zeker niet afdwingen of kwalijk nemen. Ik snap wel dat het voor jou niet leuk is maar je moet het samen doen. En als de ander niet meer wil vind ik wel dat je je daar dan bij neer moet leggen. En misschien als je het even laat rusten en tijd geeft wilt hij later misschien wel nog een kindje.
Wij zijn allebei al klaar met 1 Heel eerlijk zou ik blij zijn met 2 gezonde kinderen, en als man niet meer wil, klaar. Als je nou nog geen kinderen had... Maar ik snap dat dat hard klinkt.
Ik denk dat t tijd nodig heeft, ze zijn nog zo klein.. Misschien over 4-5 jaar? Voor elk aantal kinderen is wel wat te zeggen, positief en negatief. Ik wil graag een tweede maar mijn vriend nog niet. Ik probeer de fijne dingen van 1 kind (en die zijn er zeker ) in te zien en verder heb ik geduld. Je kan je er voorlopig bij neerleggen en af en toe eens samen over hebben en uitleggen dat je dat zo graag wil en vooral waarom
Als deze zwangerschap erop is is me Gezin compleet! Na 2 Hg zwangerschappen en kans Op terugkeer endometriose en leeftijd (38) is t wel Goed zo 😊
Wij zijn ook compleet.. Beide vinden en voelen we dat zo. Mijn man vindt 2 al druk en ik ben slecht in zwanger zijn. Ben heel blij dat we beide geen gemis voelen
Hier is het andersom, mijn man zou graag nog een vierde (en vast ook een vijfde) willen, maar ik absoluut niet. Het voelt voor mij zo compleet met drie prachtige kinderen. Soms vind ik het wel vervelend voor mijn man, en we kiezen er ook bewust voor om nog niets definitiefs te laten doen om nog meer zwangerschappen te voorkomen, omdat we nog jong zijn, en wie weet komt het gevoel voor een vierde wel ooit bij mij. Maar nu kan ik me daar niks bij voorstellen, ik krijg het al benauwd als ik er aan denk. Speelt ook mee dat ik net mijn eigen bedrijf ben gestart waar ik fulltime in werk, man werkt ook fulltime, ik zou niet weten hoe we dat op moeten lossen, als ik weer zwanger zou zijn. Toch blijf ik dat bijzonder vinden, na de eerste had ik echt dat complete gevoel niet, na de tweede ook niet heel erg, al had ik het ook best gevonden als het bij twee was gebleven, maar mijn man wilde graag een derde, en ik vond dat ook wel oke. (kan me nu overigens niet indenken dat de derde er niet was, hij heeft zoveel toegevoegd aan ons gezin, dat hadden we nooit kunnen bedenken van tevoren). Maar al sinds de zwangerschap van de derde ben ik erg overtuigd van ons complete gezinnetje
Dankjulliewel love de reacties. Afdwingen gaat niet gebeuren. Al weet ik dat ik behoorlijk druk kan zetten. Ik weet ook dat hij daar niet echt gevoelig voor is. Geduld hebben, maar sommige periodes in de maand is dat gewoon erg lastig.
Mijn vriend wilde eerst geen tweede. Maar ik vond een maatje heel belangrijk voor mijn zoon. Toen hebben we er veel over gediscussieerd en was het snel raak. Nu voel ik me aardig compleet. Vl. Zou n 3e en 4e wel zien zitten. Maar financieel heb ik m'n twijfels, het huis is te klein en geestelijk ben ik er ook niet aan toe. Voor mij zou hij zich wel willen laten helpen, maar ik vind dat een optie voor wanneer je er beiden 100% achter staat. Maar toch, dan worden die kleertjes te klein en kan ik van de kleren die in perfecte staat zijn geen afstand doen.... 1 vd weinige dingen waar ik emotioneel van word. Binnenkort halen we een hele grote bak om het beste in te bewaren. Heel misschien sta ik later nog open voor een tweede leg. Maar voor de komende jaren is het goed zoals het is. Ze hebben elkaar
wij hebben nu 3kids. ik wilde altijd al een 3de maar mijn man niet. ik heb me daar echt bij neer moeten leggen dat het bij 2 zou blijven. uiteindelijk wilde hij toch nog graag een 3de en zijn we ervoor gegaan. nu ben ik voor mijn gevoel nog niet compleet, maar mijn man is nu echt heel stellig (stelliger dan de vorige keer). ook hier leg ik me bij neer, je moet het allebei willen anders komen er hoe dan ook verwijten. we hebben wel gezegd dat als er nog een verrassing komt dat het welkom is, maar bewust voor nog een kindje gaan zit er niet in. hoe ik me daar bij neer ga leggen weet ik nog niet, maar ik denk dat de tijd een hoop doet. ik verwijt hem niks want het heeft voornamelijk met gevoel te maken en dat kan je niet afdwingen.
Ik wilde altijd graag een groot gezin, liefst 4 kindjes. Met mijn ex heb ik drie kinderen een vierde is er helaas nooit van gekomen. Inmiddels heb ik een nieuwe relatie met een man zonder kinderen. Hij zou graag naast mijn drie kids nog graag een kindje van hemzelf willen. Niet zoals ik ooit gehoopt had, een compleet gezin maar het zou wel een mooi kadootje zijn, wie weet.
Als onze oudste dochter geen meervoudige beperkingen had gehad hadden wij ook zeker compleet geweest. Maar voor ons jongste meisje zou ik het zo fijn vinden als zij iemand heeft met wie ze het 'brusje'-zijn kan delen. Dus ook hier overheerst dat gevoel nog niet compleet te zijn. Ml wilde eerst niet, maar na lang nadenken (ik heb hem daar de tijd voor gegeven) kwam hij er zelf op terug en gaf hij zelf aan het liefst dit jaar ervoor te gaan. Ik zou zelf graag nog een jaar willen wachten maar ik wil hem graag tegemoet komen. Geef hem de tijd. Wie weet komt hij er zelf nog op terug.