Wil dit even delen... was zo schattig en ontroerend gisteren... Was een typische rotdag... woorden gehad met mijn man, druk, zat allemaal niet mee met opruimen en schoonmaken en Joleijntje was ook prikkelbaar (misschien doordat wij dat waren)... Op een gegeven moment ging ik op de grond liggen naast Joleijn, keek haar aan en begon spontaan te huilen. Tranen stroomden echt over mijn wangen. Joleijn ging zitten en bleef heel stil naar me zitten kijken, beetje angstige blik, zo van: "Mama, wat is er mis ?". Toen ik een beetje gekalmeerd was, keek ik haar aan en glimlachte een beetje en zei: "Mama lekt een beetje, omdat ze verdrietig is", om haar wat gerust te stellen. Toen boog ze een beetje voorover, aaide met haar handje over mijn natte wang en zei: "Aai Mama ! Mama traantje". Daarna boodt ze me haar lievelingskonijntje aan als troost en kwam dicht tegen me aan zitten met een diepe zorgelijke frons in haar voorhoofdje; haar gezichtje vlak boven mijn gezicht. Ze bleef me in de gaten houden en af en toe klopte ze op mijn voorhoofd en vroeg: "Mama ?". Dat vond ik zoooo lief en ontroerend dat ik er daarna tranen van liefde en geluk over mijn wangen liepen. Ik heb haar een hele tijd geknuffeld en gezegd hoe lief ik haar vind en dat alles weer goed komt enzo. Meestal wil ze helemaal niet geknuffeld worden en wordt ze na enkele seconden knuffelen, behoorlijk nijdig (of probeert je af te leiden, zodat je ophoudt ), maar nu liet ze het toe en aaide me telkens over mijn voorhoofd en natte wangen... "Mama aai!". Dat ze dat zo goed aanvoelt en er zo'n geduld voor heeft om mij te troosten... ik vond het zo'n schitterend moment... Zo gelukkig dat ik dat mag meemaken ! Voelde me ineens intens geliefd door dat kleine meisje van me. Dat zo'n klein mensje, nog maar zo kort op deze wereld, al zo veel liefde kan geven. Ben nog helemaal ontroerd als ik eraan denk
mooi he?? in de spannende afgelopen weken hebben hier ook heel wat traantjes gevloeid en isabella snapt daar niks van. ze gaat er dan óf heel hard (nep) om lachen, of komt heel lief bij me en veegt dan de traantjes weg. heerlijk is dat zeg
Ja, ik had het nog niet meegemaakt, maa is inderdaad bijzonder ja. Misschien omdat je zo'n "volwassen" reactie niet verwacht van zo'n dreumesje... ? Oh, wat schattig dat ze de tranen dan komt wegvegen... zie het helemaal voor me !
ik heb spontaan mee zitten huilen toen ik het las. Wat een geweldig moment moet het zijn, dat je kind al haar liefde aan je toont en laat zien dat ze er voor je is... Ik krijg er echt een brok in mijn keel van
Dat heb ik een tijd geleden met Alyna ook meegemaakt...ik zat te janken (ook om ruzie over iets stoms met m'n vriend) en zij kroop op m'n schoot, omhelsde me, legde haar hoofdje op m'n schouder en klopte met haar kleine handje op m'n rug. En ze zei 'oh mama!'...krijg nog steeds een krop als ik eraan denk.
Ja, lief hè... En ik had het helemaal niet verwacht... ik dacht dat ze ook zou gaan huilen ofzo. Of misschien in paniek zou raken... zoiets. Omdat je meestal overal leest dat kleine kinderen nog helemaal op zichzelf en hun ego-tjes gericht zijn. Maarja, in hoeverre ze dan ook echt "snappen" wat verdriet is... ? Ik heb geen idee. Of dat ze het misschien deed, omdat ik haar altijd verteld heb dat ze moet troosten als een beer of een pop zich pijn heeft gedaan. (Ik maak dan ook altijd "Ooooh" geluidjes en aai de beer of de pop). Als ze een plaatje ziet van een huilend figuurtje aait en kust ze die ook altijd namelijk. Maar hoe het dan ook zit: ze deed op dat moment precies wat ik nodig had en ik vond het zo mooi Nog een grappig voorbeeld van iets soortgelijks: Grinnik, toen ik haar had meegenomen naar een afspraak bij de chiropractor, begon ze ook heel lelijk te doen tegen die man, omdat hij mij "kraakte" en ik daar blijkbaar pijnlijk bij keek... Ze dacht natuurlijk dat hij mij pijn deed. Vanuit haar buggy keek ze hem heeeeel boos aan en begon tegen hem te krijsen (niet huilen dus, gewoon schreeuwen). Ik kwam niet meer bij van het lachen toen Duurde een hele tijd voor ze gekalmeerd was