Goeiemorgen😴 Ik moet het even van me afschrijven. Ook benieuwd of ik herkenning krijg! Na een moeilijke eerste 3 maanden werd ons mannetje echt een wolkje van een baby. Alleen maar lachen. Echt bijna nooit huilen. Kon zichzelf goed vermaken. Allemansvriend. Vond alles best zolang er maar een duidelijk schema was op de dag. Dus dat deden we. Zoveel mogelijk vaste tijden en vaste ritmes. Werkte als een trein hier en we waren alle 3 heel happy. Finn sliep als een molletje ook, tikte aardig wat uurtjes aan. Alleen nu al sinds de feestdagen is het een ander ventje. Ontevreden jengelen en snel huilen. Eerst dachten we oké het zullen de feestdagen wel zijn. Maar goed dik een week voorbij en het bleef. Toen kwamen er 2 tandjes door en toen dachten we oké, nu zal het weer gezellig worden. Maar nee. Het blijft....en ik vind het heel moeilijk. Naast dat hij de hele dag sago is wilt hij bijna niks van me weten. Nou was het sowieso al geen knuffelbeer maar als ik thuis kom na het werken krijg ik amper een lachje. Terwijl hij bij zijn vader bijna uit z'n vel springt. De hele dag zit ik nu met een jengelende ontevreden baby die overdag weinig slaapt. Nou vind ik dat niet erg maar soms wordt ik wel gek. Want laat ik nou ook geen baby hebben die je troost door vast te houden of kan afleiden door in de wagen te doen. De wagen vind hij 1 van de grootste straffen die er bestaan na de maxicosi. Hij is wel al dik een maand bezig met CONTINUE op zijn buik draaien. Ligt geen moment meer op zijn rug. Leuke alleen is dat hij dus niet terug draait. Mogen wij doen. Moet doen betekent overstuur en huilen. Hij probeert driftig vooruit te komen maar er gebeurt niks behalve hard achteruit schieten en dan weer gaan huilen. En hij doet zo zijn best hé ik vind het zo zielig. Maar ik zit nu bijna hele dagen op de grond en mijn lijf doet verschrikkelijk zeer... (Hij komt de laatste dagen volledig van de grond. Staat alleen op handen en voetjes) Misschien dat het nu de frustratie is van het niet vooruit komen. Of toch weer tandjes want rode wangen. Of dit of dat....Ik heb geen idee meer. Maar ik vind het wel moeilijk soms.... Ik hoop wel dat het over gaat maar na anderhalve maand denk ik....misschien is dit gewoon hoe hij is?
Het was hier ook een beweeglijke tijd. Mijn zoontje hield niet van knuffelen en verkoos sowieso papa boven mama. Ik denk dat jouw kindje binnenkort gaat kruipen of tijgeren. Hij staat al in "olifantenstand" (op handjes en voetjes) dat deed mijn zoontje ook. Precies een maand na de eerste poging kwam hij ook echt vooruit. Met 7 maanden dacht ik. Het terugrollen heb ik met een oefening van de fysio (voor zijn scheve hoofd) gestimuleerd. Had ik het maar onthouden hoe het ging. Het gaat er iig om dat hij een speeltje probeert te pakken, die je dan steeds iets verder in de terugdraairichting houd. Sterkte!
Bedankt voor je advies! Met speeltjes hebben we al geprobeerd maar dat doet hij dus niet. Als het hem niet snel lukt is hij afgeleid ha! Want waarom moeilijk doen als het makkelijk kan! ik hoop dat hij gauw vooruit gaat komen en dat dit dan ook een oplossing is voor zijn humeur want ik ben ondertussen blij dat ik moet werken en dat is voor het eerst sinds hij geboren is. Hij heeft nu weer (net zoals gisteren) vuurrode hete wangen. Lijkt mij onprettig maarja om daar nou pcm voor te geven. Ik geef wel homeopathische druppels...chamodent2. Maarja of dat wat doet?
Ons mannetje is heel bewegelijk en kan een behoorlijke driftkikker zijn. Ook continu op z'n buik willen, ook met omkleden (heel fijn haha). Probeer je er niet tegen te verzetten, want dan worden jullie allebei chagrijnig. Misschien kun je hem op z'n rug afleiden met een leuk speeltje. Dat is gelijk z'n beloning. Of deels op schoot aankleden? Vergeet niet dat jouw gemoedstoestand op hem doorwerkt! Dus als jouw geduld op is en jij kortaf wordt of chagrijnig, dat hij dat aanvoelt! Probeer hem (soms overdreven) veel liefde te tonen en spreek uit dat je blij met hem bent. Vergeet niet te genieten van je lieve mannetje en focus je niet te veel op het negatieve.
Hier heeft de lastige fase 6 weken geduurd (toevallig ook met kerst begonnen). En ook mijn zoontje kreeg/deed alles tegelijk; 3 tandjes, snotverkouden, van olifantenstand naar tijgeren naar kruipen en zich optrekken tot staan. Als je dan ook nog eens bedenkt dat ze in deze fase gaan dromen, gaan beseffen dat ze geen onderdeel zijn van mama maar een eigen ikje zijn en dat er verlatingsangst kan optreden dan is het misschien best te begrijpen dat ze niet zo vrolijk zijn Het is heeeeel pittig, wij zijn er net doorheen, is bij jou ook vast van de een op de andere dag voorbij. En bedenk je, hij doet het niet expres he, het 'overkomt' die kleintjes allemaal dus blijf hem lekker positieve aandacht geven, met hem spelen en met hem oefenen.
Hier ook een gefrustreerd mannetje gehad. Maar sinds hij kan tijgeren is hij weer zijn eigen vrolijke zelf afgezien van de slechte dagen door tandjes, ziek zijn ed. Hopelijk is dat bij jullie ook zo!
Bedankt voor jullie tips en adviezen! Fijn om te lezen dat het herkenbaar is! Dat doet me toch goed. Geeft de burger moed zeg maar Ik moest het meer hier even van me af mopperen ik wil dat niet tegen hem doen maar op een gegeven moment loopt het wel wat op. Voor mijn gevoel ben ik er verder rustig onder
Ja hoor hier ook gehad, alleen minder lang gelukkig. Hier was het 4 en 5 mnd sprongetje het heftigst en het langst. En mijn zoontje gebruikte rollen om van a naar b te komen totdat hij ging tijgeren. Dus dat hielp al. Maar wat je kindje als eerste leert en hoe snel dat gaat heb je helaas niet in de hand. Mijn middelste dochter wilde ook sneller gaan dan dat haar lichaampje deed, dus ook frustratie. Zijnhad het rond 5/6 mnd. Is extra pittig als zo'n fase lang duurt... En wat tandjes betreft, hier al mnd af en aan last en nog niks in beeld. Maar nu weinig last en wel opeens vuurrode wangen. Ggen pijl op te trekken. Maar hier hielp een combi van chamodent (gewoon 3x pd 6 druppels) en dentinox smeren op de pijnlijke plek. En een pcm kan je ook best proberen, want als hij zich merkbaar beter voelt, weet je ook meteen of het tandjespijn is.
Oh dit had ik ook zo kunnen schrijven!! Alleen hier nog geen tandjes te bekennen en ook nog niet zo ver in de 'olfiantenstand'. Maar wel enorm chagrijnig, vooral geen lachjes naar mama (bij papa kan ze nog wel schaterlachen), niet willen knuffelen maar liggen vind ze ook niet meer leuk en zitten kan ze nog niet. Ze kan gelukkig wel goed terug rollen nu, maar dat was eerst ook een drama. Nu vooral gefrustreerd omdat ze niet vooruit (of achteruit) komt. Kan niet wachten totdat ze kan tijgeren of kruipen (ik weet het, see what you wish for)..
Wij hebben die periode net een beetje achter de rug. Wat het nu is geweest? Geen idee... hii was chagrijnig, zat te klieren met slapen etc. Nu is hij 9,5 maand en een vreselijke mamakont. Hiervoor kon er tegen mij geen lachje vanaf en als manlief thuis kwam was het feest. Lachen dat hij dan deed! Nu is het andersom. Hij wil best lachen naar papa maar ik moet wel in de buurt zijn. Als ik wegloop is het huilen, maar loop gewoon weg hoor. Het gejengel stopt na een paar tellen. Nu is het drinken een probleem... wil perse geen fles meer (behalve savonds). Tuitbeker snapt hij niet en uit een open beker is een enorm gesmeer en krijgt amper iets binnen. Hij speelt namelijk meer met de beker dan slokjes nemen. Zucht...
Toch fijn dat het wel herkenbaar is alhoewel ik met iedereen mee leef haha. Ik zal blij zijn als hij vooruit kan en Zijn ei wat meer kwijt kan in huis. Hij komt nu al 2 dagen met kokende wangetjes uit beste. Vuurrood en heeeeeeel heet! Dus wie weet