Ons mupke is altijd heel gevoelig geweest en is dat ook nog steeds. Ze ziet/hoort alles en neemt heel veel in haar op. Ze is daardoor snel overprikkeld (en dan wil ze niet eten/drinken/slapen/etc.). Daarnaast is ze heel eenkennig, ook dat is ze altijd geweest. Zet ik haar bij iemand anders op schoot (ook al zit ik ernaast) dan is het huilen totdat ze weer bij mij op schoot zit. Loop ik met haar een winkel binnen moet ze ook huilen. Is er een oppas in huis als we een dagdeel van huis zijn, belt deze op omdat onze dochter bij haar niet wil drinken/slapen/etc. Slapen in een ander bedje dan thuis? Ook dat geeft alleen maar huilen. We blijven het wel proberen, maar keer op keer lukt het gewoon niet. Dit alles maakt het voor ons heel moeilijk om los te laten. Maar ergens hebben we het als partners natuurlijk wel nodig om af en toe samen eropuit te kunnen. Ik ben daarom op zoek naar 'ervaringsdeskundigen' die ook een gevoelig kindje hebben. Hoe doen jullie dit? Hoe zorg je dat je zelf ook wat aan rust/ontspanning toekomt zonder de kleine? Hebben jullie tips, adviezen? Alles is welkom!
Hoi Ik herken het, ons meisje is ook zo gevoelig. Gelukkig word het nu ze ouders is wel steeds beter. Wij konden dan wel een winkel in vind ze juist heel leuk en als mensen op een afstand blijven is het ook goed. Als we nu ergens zijn moeten ze haar even met rust laten en dan gaat ze na een tijdje vanzelf op stap, dan is het helemaal goed. Het enige is dat ze nog steeds erg eenkennig is, ze wil alleen maar mama. Maakt niet uit waar we zijn. Eten doet ze gelukkig altijd wel maar slapen is een probleem, ik moet haar naar bed brengen. Iemand anders krijgt haar niet in slaap, zelfs mijn man niet. Tja tips heb ik niet echt, kan alleen zeggen dat het beter word. Bij ons gaat het beter sinds ze kan lopen. Wij hebben 2 vaste oppasvriendinnen waarbij het goed gaat, behalve het slapen dan. Als we een avondje weg gaan en er is oppas kunnen wij pas weg als ze slaapt, anders is ze de hele avond wakker en aan het huilen. Wat wel helpt bij ons is als iemand haar oppakt dan vraagt ze bevestiging bij mij, ik zeg dan dat het goed is en ik merk dat ze dan rustiger word. Wij gaan over een paar weken op vakantie met meerdere mensen en ik hoop stiekem dat het haar goed zal doen. Sterkte en geniet van je meisje
Ik herken veel van wat je schrijft. Hier ook zo'n gevoelige die alles mee wil maken en in zich op wil nemen. Zo slaapt hij niet of bijna niet in een wat onbekendere omgeving, zoals het KDV en als ik hem meeneem naar vrienden. Beperkt me natuurlijk wel wat in mijn vrijheid. Zo zal ik naar een feestje in de avond of iets dergelijks de kleine niet meenemen... Maar goed, daar heb ik wel een andere oplossing voor. Omdat hij van jongs af aan veel bij mijn ouders is geweest, slaapt hij daar best aardig, hoewel wel minder dan thuis. Toen hij nog jonger was, raakte hij ook overprikkeld en oververmoeid hoewel we vaak gewoon thuis bleven. Gelukkig gaat het met winkelen altijd prima. Maar in de kinderwagen zal hij ook bijna niet in slaap vallen omdat hij juist overal bij wil zijn en alles in zich op neemt. Ik hoop voor jou (en ook voor mezelf) dat het idd snel minder wordt! Gaan jullie ook op vakantie deze zomer? Ik ben namelijk benieuwd hoe het slapen dan gaat. Wij gaan in juni een weekend weg, kan me nu al druk maken over het slapen
@ Birgit: Fijn te horen dat het steeds beter gaat. Ik merk ook wel dat ze steeds een beetje meer kan hebben. Heel fijn is dat! Gelukkig beginnen de mensen om ons heen het nu ook een beetje te begrijpen. Ze zien nu zelf (in het begin zagen ze dat écht niet) dat ze wat tijd nodig heeft om uit haar schulpje te kruipen. Als het ergens heel druk is (verjaardag of zo) dan raakt ze nog wel helemaal overstuur. Ik kan ook niet wachten totdat ze bijv. kan kruipen zodat ze zelf ook makkelijker kan aangeven wat ze wel/niet wil qua contact met anderen. Joh wat lastig dat je man haar niet in bed kan krijgen. Dat gaat hier nog wel goed gelukkig. Fijne vakantie trouwens! Hoop inderdaad dat het haar goed zal doen! @Yossie: Het beperkt je inderdaad in je vrijheid. Wij hebben ons daar inmiddels wel bij neergelegd en geaccepteerd dat het gewoon zo is. Wel fijn dat het goed gaat bij je ouders! Dat geeft al veel ruimte. Hier gaat ook dat jammer genoeg niet goed ondanks dat ik er elke week kom. Onze dochter is ook in het begin echt ontzettend overprikkeld geweest ondanks dat we gewoon thuis bleven. Regelmaat, rust en ritme doen haar echt ontzettend goed. Herkenbaar ook over het wandelen. Heb toevallig gisteren nog 1,5 uur gewandeld omdat ze niet in bedje wilde slapen (heeft sinds een paar dagen verlatingsangst) maar ondanks dat ze echt heel erg moe was valt ze niet in slaap (wel bijna maar ja...). Merk dat dat nu ook wel lastig is. Door de verlatingsangst wil ze (soms) niet in haar eigen bedje. Ik kan er naast gaat zitten o.i.d. maar ze komt niet tot rust. Als ik haar eruit haal ziet ze weer vanalles (ook al maak ik het zo donker mogelijk) waardoor ze weer afgeleid en overprikkeld raakt en uiteindelijk kan ze dáárdoor weer niet slapen. Dat is wel lastig vind ik. Want ik gun het haar zo dat ze lekker kan slapen... Kan me helemaal voorstellen dat je je al druk maakt over hoe het moet gaan in jullie weekendje weg! Wij gaan in September een weekje op vakantie (gewoon in NL), ik vind het ook heel spannend hoe het dan zal gaan. Scheelt denk ik wel dat ze tegen die tijd zowieso overdag meer wakker is en dan waarschijnlijk nog maar één slaapje nodig heeft. En desnoods laten we haar 's nachts bij ons op de kamer slapen in haar campingbedje.
Ik denk dat het antwoord is, dat je haar gewoon nog niet los moet laten en je gevoel moet volgen. Mijn zoon is ook redelijk eenkennig en ik was als baby net als jouw dochter. Voor zulke kindertjes is het juist heel belangrijk om alles zo vertrouwd mogelijk te houden (wennen aan anderen komt echt later wel) en jullie vertrouwens relatie niet te schaden. Vanuit de veilige omgeving (jouw armen) zal ze echt wel vertrouwen krijgen in de wereld. Luister naar je hart, het komt echt goed ! Nog een toevoeging; mijn zoon voelt zich altijd super veilig in de draagdoek op mijn rug. Als ik op visite ga draag ik hem altijd bij me, tot hij zelf aangeeft dat hij er uit wil. Zo krijgt hij alle kans rustig te wennen. (hij is 11 maanden trouwens).
bol.com | Hoogsensitiviteit als kracht, Carolina Bont | Nederlandse boeken bol.com | Hoogsensitiviteit als kracht, Carolina Bont | Nederlandse boeken Hoi hoi, Ik weet niet of ze werken, maar ik heb hierboven twee linkjes geplaatst van boeken over hoogsensitiviteit. Ik heb zelf geen heel gevoelig kindje, alleen een kindje wat juist alles mee wil maken en alles leuk vind, ook soms best lastig voor haarzelf . Ik heb wel een oppas kindje gehad die hoogsensitief was. Zijn moeder heeft mij toen een boek erover laten lezen en ineens begreep ik hem beter. Ik ben nooit voor stempels plakken op kindjes, en hoop dus ook niet dat je dit vervelend vind. Deze boeken geven aan dat er heel veel positiefs uit hoogsensitiviteit kan komen. Ik hoop dat je het wat vind! groetjes marije
@bloembloem: Het is ook niet zo dat ik haar graag los wil laten, het is meer de omgeving die dat graag wil. De draagdroek gebruik ik inderdaad ook nog wel eens, maar ze vind het niet meer altijd leuk om daar in te hangen. Ze vind het gezelliger om zo op schoot te hangen bij mama. @Marije: Je mag van mij alles vinden/denken. De term hooggevoelig is wel vaker laten vallen door een kraamverpleegkundige. Het zou best kunnen dat ze hooggevoelig is, maar aan een 'diagnose' hecht ik niet zoveel waarde. Vind het belangrijker om haar 'gebruiksaanwijzing' uit te vinden en te volgen. Denk dat we daarmee wel een heel eind op weg zijn.
Hier ook zo'n mannetje.. Maar sinds een maandje gaat het wel weer stukken beter! Mensen die oppassen(heel af en toe, opa en oma) die ziet hij regelmatig en daar is hij zo langzamerhand verzot op. Echt als opa binnenkomt kruipt hij er al heen om te stoeien! Nou dit was eerst echt niet. Maar van vreemden moet hij niks weten(okeoke met uitzondering van blonde vrouwen met hun haar los, raar ventje). Hij krijst sinds twee weken niet meer als er iemand naar hem praat als hij in de kinderwagen zit en op andere plekken slapen blijft drama, voorkom ik ook graag. Ik geef er gewoon aan toe. Het gaat allemaal snel genoeg, als ze er aan toe is dan merk je dat vanzelf. En dan kan je uitbouwen. Niet te veel forceren hoor, ik ben er van overtuigd dat je daarmee juist het tegenovergestelde bereikt. Ze is ook nog zo klein. Dus mijn advies: Lekker aan toegeven, niet te veel stempeltjes op willen plakken en niet forceren.
Ik begrijp het hoor, dat je haar gebruiksaanwijzing wil uitvinden en zoals ik het nu begrijp wil inderdaad vooral je omgeving meer dan dat jij dat wil. Lijkt me niets beter dan zoals je het nu doet dan toch? Inderdaad haar tempo volgen en vooral geen druk vanuit je omgeving laten op leggen. Ik wilde juist niet spreken van een diagnose, want dat lijkt me inderdaad ook heel vervelend en vervelend bedoelde ik het juist absoluut niet. Wat ik uit je verhaal alleen las is dat je zelf ook merkte dat je kindje erg gevoelig is, dus vandaar .
Dat idd het vervelende.....de omgeving!! Mijn dochter heeft KMA, reflux en super gevoelige darmen. Daarbij is ze zelf ook super gevoelig. Ze voelt zelfs de emoties van de andere mensen, daar ben ik achter gekomen doordat ze bij bepaalde mensen die veel stress hebben ze elke keer erg onrustig was en veel huilde. Als mensen rustig zijn is zij ook rustig. Mmm gek eigenlijk dat ik daar nu pas aan denk. Ik ben zelf ook hooggevoelig, net test gedaan en zat boven de 70%! Ik kreeg veel opmerkingen wat is ze druk en onrustig en ontevreden. Bij de mensen waar ze veel huilde. Ze had veel pijn door de krampjes en reflux, maar dat werd gauw vergeten. De omgeving weet het altijd beter maar kijkt niet naar hoe het werkelijk is, alle kinderen worden met elkaar vergeleken en dat is niet helemaal eerlijk
@birgit: Het is gewoon heel moeilijk om uit te leggen dat ze haar echt beter even met rust kunnen laten. Opa's, Oma's, ooms en tantes, iedereen is enthousiast en wil maar al te graag met haar knuffelen, maar dat gaat nou eenmaal niet. Mensen snappen het niet (of willen het niet snappen...) dat ze gewoon tijd nodig heeft. Onze dochter heeft ook reflux, krijgt daarvoor ook nog medicatie. Knap dat je ontdekt hebt dat ze de emoties van anderen kan voelen. Fijn ook dat je dat weet zodat je er rekening mee kunt houden! Ben het verder echt helemaal met je verhaal eens. Wat een herkenning!
Bij mij ligt het nogal gevoelig eigenlijk, ik heb geen contact meer met mijn ouders (vader en stiefmoeder) mede doordat ze denken dat ik een overbezorgde moeder ben. Het enige wat ik hoorde je moet het loslaten, haar laten huilen enz enz. Mijn kind had pijn en is erg gevoelig. Een kind dat pijn heeft laat je toch niet huilen. Ze vonden haar erg onrustig en ontevreden. Helaas gaat het niet goed tussen mijn ouders en mijn stiefmoeder heeft een uitgesproken mening over mijn dochter. Mijn dochter voelde dat, ze huilde eigenlijk bij niemand alleen bij haar. Mijn stiefmoeder heeft 1x opgepast en toen kregen we haar slapend en snikkend weer mee. De halve nacht heeft ze in haar slaap liggen snikken. Toen mijn man vroeg of ze had gehuild zei ze nee nou ja in het begin heel even. Dat deed bij mij de deur dicht, ieder kind huilt wel eens daar hoef je niet over te liegen. Ze blijft alleen snikken in haar slaap als ze zich helemaal overstuur heeft gehuild. Ze dacht wel ff te laten zien dat ze bij haar wel goed zou slapen. Ik ben overbezorgd, er is niks aan de hand met mijn dochter dat is hun mening. Ach ja gelukkig hebben we verder mensen in de omgeving die het wel snappen
Idd erg vervelend als je omgeving het niet begrijpt! Jij bent de moeder en weet zelf wat het beste is voor je kind! Hier vinden ze het vreemd dat ik hem liever niet elders wil laten slapen als we bijvoorbeeld ergens afgesproken hebben. Dan verwen ik hem maar, en moet ik hem gewoon even laten huilen (5 min prima, maar langer echt niet, en als hij echt overstuur is dan geen sec.). Grrrr. Daar moet je je maar niet te veel van aantrekken! Ik denk hier dat de kleine niet hooggevoelig is, want zo erg is het nu ook weer niet. Bij vreemde op schoot heeft hij het vaak prima naar zijn zin, wel vooral bij vrouwen. En hij huilt ook niet als hij een vreemde ziet, kijkt hooguit wat raar. En soms al hij heel veel heeft meegemaakt slaap hij ineens heel erg goed, maar soms ook totaal niet en moet hij echt rust vinden. Denk in ons geval vooral een kindje dat alles mee wil maken, maar goed, bijna net zo lastig!
Wij hebben ook een heel gevoelig meisje, tot een jaar wou ze bij niemand anders als mama of bij gebrek aan mama, bij papa zijn. Wij hebben alleen hoogst noodzakelijk oppas want we vinden het beiden niet nodig om dochter thuis te laten om samen uit eten te gaan ofzo, dan nemen we ze gewoon mee. Ze slaapt ook niet bij oppas, behalve bij mn moeder, die gaat naast ze in bed liggen tot ze slaapt zoals wij ook doen. Tsja, wij passen ons gewoon aan aan de behoeften van onze dochter. Ze heeft weinig oppas nodig omdat ik ook niet graag bij haar weg ben. Sinds ze een jaar is, is ze wel veeeeel minder mama plak, dat scheelt wel een berg. Maar gewoon aan toegeven zolang dat kan dus.
@Brigit: Joh wat heftig dat je daardoor geen contact meer hebt met je ouders... Ik moet wel zeggen dat ik het zelf ook nog heel moeilijk vind om bij mijn s-ouders langs te gaan. Ben er nog nooit in m'n up heen geweest met de kleine (wel samen met mijn man natuurlijk) maar dat heeft er alles mee te maken dat ik me er enorm onbegrepen voel. Ze willen haar dan persé vasthouden (wat dus huilen betekend..) en snappen niet dat ze veel meer op haar gemak is als ze dat niet doen. Daarnaast krijg ik dan opmerkingen over dat ik niet vaak genoeg langskom etc. Ben dat echt zó beu! Merk ook wel dat ik zelf nog een olifantenhuid moet creeren om dat soort opmerkingen langs me neer te kunnen leggen maar ja.... Ook door mijn (s)-ouders en zussen wordt regelmatig gezegd dat ik los moet laten, dat ik overbezorgd ben, etc. Gek wordt ik ervan... En helemaal verschrikkelijk trouwens dat ze dan zegt dat ze amper gehuild heeft! Dat zou voor mij ook de druppel geweest zijn! Eerlijkheid gaat voor alles zeg ik altijd! Ik heb onze dochter dan ook nooit een dagje naar mijn (s)ouders gebracht, omdat ik weet dat ze anders dan ons denken over laten huilen... Lekkker ouderwets...