Ik weet geen andere titel en misschien hoort dit op een andere plek. Als dat zo is, hoor en zie ik het wel. Het gaat niet zo goed met mij. Al heel lang niet. Al vijf jaar niet. Toen we van Z. naar HHW gingen verhuizen kreeg ik heimwee en niet zo'n beetje ook. Raakte daar mijn baan kwijt door zwangerschap, rechtszaak, lange nasleep, geen uitkerking (want verwijtbaar werkloos door de verhuizing...), andere baan, baas kon niet betalen, hoop gedoe in de familie, zware zwangerschap en bevalling, ellendig lang herstel door ontsteking van keizersnede, man psychisch in de kreukels na de geboorte (werd in een klap geconfronteerd met het gebrek aan zijn eigen vader), verwijten uit de familie omdat ik mijn rust moest houden. Eind vorig jaar onze dochter een maand in het ziekenhuis gelegen, niet kunnen werken en een nul-uren contract, geen familie gezien, wederom verwijten (geen goede moeder, want ik werk) en zo kan ik wel doorgaan. In januari overleed mijn oma, waar ik geen afscheid van kon nemen. (dit verhaal is te lezen in mijn laatste log hier) In juni namen we definitief de beslissing terug te gaan naar hier en dat ging heel erg snel. Ik heb mijn oude baan weer terug, mijn man heeft een fijne plek gevonden, we hebben een top gastouder. En toen kwam ik afgelopen zondag in het ziekenhuis terecht. Ik ben nog nooit zo bang geweest. Ik werd wakker met verlammingsverschijnselen in mijn gezicht. Lang verhaal, het is zeer waarschijnlijk de ziekte van Bell. Ik heb een fikse ontsteking gehad aan de buitenkant van mijn oor en men vermoedt dat toen een herpes infectie is gemist. Het kan ook lyme zijn. Bloed en ct waren goed. Kno zag niets aparts en nu krijg ik nog een mri voor de zekerheid. Ik heb er tot gisteren gelegen en kan alleen nog maar huilen, gespannen zijn (nog meer) en ben zo boos, verdrietig en teleurgesteld. Ik ben bezig met hulp, maar weet ook niet meer waar ik het zoeken moet. Ik wil de positiviteit weer terug brengen in mijn leven. Weer gaan vertrouwen in mijn lichaam dat het zo heeft af laten weten. Al langer dan zondag trouwens. Ik wil mezelf weer terug, mijn assertieve leuke ik ipv een zielig hoopje angstig ellendig oud vrouwtje. Ik vraag me af welke therapieën er meer zijn dan gesprekstherapie, waar ik goede ervaring mee heb trouwens. Evenals creatieve therapie. Er zijn vast een heleboel dames hier die zich kunnen herkennen in het verhaal, al is het niet letterlijk. Wat heb jij gedaan om los te kunnen laten, te leven in het hier en nu en alles wat er niet meer toe doet, los te laten? Hoe doe je dat? Je weet dat er iets moet en dat je alleen maar nee, ga maar weg hoeft te zeggen. Maar in hemelsnaam hoe? Ik hoop op fijne reacties en evt. persoonlijk contact. Alvast bedankt.
Dat is nogal wat, wat jullie hebben meegemaakt. Ik lees dat jullie wel weer op de goede weg zijn met alles, maar kan me voorstellen dat het heel erg angstig is als je wakker wordt met een verlamd gezicht, en als je dan in het ziekenhuis komt te liggen, is natuurlijk ook een hoop stress (heb ik ook meegemaakt). En dan komt meestal de narigheid van de afgelopen jaren weer boven. Ik heb toevallig een klant (werk in de zorg, thuiszorg), met de ziekte van Bell. Hij kreeg prednison en nu, na 2 weken is de verlamming van de gezichtsspier verdwenen. Zijn oog moesten we ook druppelen dagelijks, die kon hij niet sluiten(anders droogt zo'n oog uit), maar gaat nu weer goed met hem Probeer, hoe moeilijk het ook is, positief te blijven denken, en er met iemand over praten om alles te verwerken is ook goed natuurlijk. Ik heb tijdens mijn tweede zwangerschap een prenatale depressie gehad (door hormoonbehandeling ivf) en heb toen gesprekken gehad met een verpleegkundige van het ggz, een schat van een vrouw, ze sleepte me er echt doorheen. Verder wandelde ik heel veel. In ieder geval sterkte, ik hoop dat je snel weer beter wordt, beterschap!.
Ik krijg cognitievegedrags therapie. Ben er net pas mee bezig dus kan nog niet vertellen of het werkt bij mij. Maar wil je veel sterkte en succes wensen!
Wat mij helpt om minder in mijn hoofd te zitten en meer in mijn lichaam is yoga. Ik doe nu 1 keer in de week aan dru yoga en het helpt me enorm. Het zorgt voor rust in mijn hoofd en maakt dat ik ook beter bestand ben tegen dingen. Als je doel is om meer vertrouwen in je lichaam te krijgen en minder in je hoofd te leven, dan zou ik proberen te zoeken naar therapieen waarbij je meer doet dan praat. Haptonomie zou een optie zijn of transfigura, maar denk dat er nog wel meer dingen zijn. Je zou je ook kunnen verdiepen in mindfulness (wat eigenlijk precies is wat jij beschrijft leven in het nu en loslaten wat niet belangrijk is).
Bedankt voor jullie reacties. Ook via pb, sommige moet ik nog beantwoorden. Dat duurt even, omdat ik er niet veel energie voor heb op moment. Ik moet morgen door de mri en ik hoop dat ook daar niets op te zien is, net als bij de ct. Als dat goed is, hoop ik ook dat het geen Lyme is. Hoewel ik toch wel een vermoeden die kant op heb. Maar dat moet ik echt afwachten. Ik vind het allemaal niet zo tof geloof ik. Ik ga de pb-s nog beantwoorden, ik vind het heel fijn dat jullie zo met me mee willen denken en daar de moeite voor nemen.
ik heb zelf ook een hoop meegemaakt...en nam een soort van dagboek...soms tekende ik erin, soms gedichten, mijn verhaal zette ik neer in het begin vaak krassend of onrustig...en na een paar jaar, merkte ik dat ik steeds minder schreef tot helemaal niet meer...zit nu dan ook een heel stuk beter in mn vel..zorg voor een uitlaatklep sterkte verder ik hoop dat het meevalt allemaal