Wie herkent dit? Ik heb nu 2 kinderen van 6 weken en 1.5 en allebei zijn ze ziekjes/verkouden. De oudste is al maanden bezig, de jongste is nu 2 weken aan het kwakkelen. En ik, ik word gestoord van mezelf. Van de zorgen. Wie herkent dit? Dag in dag uit is een gevecht met de tijd en mezelf en telkens als ik denk dat er weer eentje warm aanvoelt schiet mijn hart de lucht in tot het moment dat de thermometer aangeeft dat het wel meevalt (of niet soms en dan krijg ik het helemaal benauwd). Ik ben constant bang dat er een onderliggend serieus iets woekert bij allebei de kinderen en ik dat over het hoofd zie en ze ze in het allerergste geval eraan doodgaan Het gezegde 'kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen' biedt niet veel hoop voor de toekomst voor mij! Ik zit mezelf zo in de weg soms..
Herken het wel een beetje wat je schrijft. Mijn zoontje stopte met ademenhalen toen hij twee weken was. Heeft in de eerste maanden van zijn leven 3x opgenomen gelegen, heeft twee x een dagopname gehad & is nu een week geleden geopereerd (niks ernstigs, buisjes & neusamandel verwijderd) Hij heeft sinds juli 4x oorontsteking gehad 1x longontsteking 1x pseudokroep en tussendoor de waterpokken. Ik werk momenteel niet meer & zou ook niet weten hoe ik dat zou moeten doen, hij is een volle week ziek dan een week aan het bijkomen van ziek zijn dan een week goed en dan begint hij weer te kwakkelen om gek van te worden. Wij hopen nu dat door die buisjes en het weghalen van de neusamandel dat hij er vanaf is.. want ik ken inmiddels elke arts op de huisartsenpost & dat is geen goed teken ! Zodra ik een snottebel zie ben ik alweer terug bij af en meet ik zijn temperatuur & check ik hem constant
Heel herkenbaar. Als het op mijn kinderen aan komt ben ik een hypochonder denk ik. Vooral bij mijn dochter. Zij heeft een hartritmestoornis en dat vind ik eng. En los daarvan heeft ze al een behoorlijk medisch dossier opgebouwd en veel opnames gehad. Maar nog steeds weet men niet wat ze heeft. Gelukkig werken de artsen hier wel hard aan maar het niet weten geeft veel onzekerheid. En dan is elk pijntje stressvol.
Fijn te lezen dat ik niet de enige ben. Hebben jullie tips of een manier om er goed mee om te gaan? De slapeloze nachten en het extra werk/was etc wat ik ervan heb maakt me echt niks uit maar de zorgen wegen zo zwaar op mijn schouder. Ik kan er letterlijk naar van worden Mijn man zegt dat ik er wat mee moet omdat het niet gezond meer is..
Ik herken het niet, maar misschien ben ik ook wel aardig nuchter daar in en heb een redelijk beeld van wat zorgwekkend is en wat niet. Was je bij je oudste (als kleine baby) ook al zo bezorgd? Ben je van nature een vreselijke piekeraar? Of is dit iets wat nu 'nieuw' is of veel erger nu je de tweede hebt gekregen? Gezien de prille leeftijd van de jongste zou het ook nog met de hormonen te maken kunnen hebben. Hoe voel je je verder? Ben je veel/snel van slag? Twijfel je veel aan jezelf? Extreem zorgen maken dan wel angsten hebben mbt baby/kinderen kan volgens mij ook een uiting zijn van postnatale depressie. (er even van uitgaande dat huisarts je kinderen bekeken heeft en heeft aangegeven dat er niets bijzonders aan de hand is nu) Aangezien je zelf aan geeft dat het je flink in de weg zit, zou ik het gaan bespreken met huisarts. Zoals je het beschrijft klinkt het mij in ieder geval niet gezond in de oren.
Gelukkig ben ik dus de enige niet zoon was ziek vorige week en ik was een drama-queen ... niemand onder de indruk want koorts gaat wel weer over
Ow ja pfft! Zoontje ziek is echt extreem erg en als hij echt ziek is slaap ik gewoon niet. Is al eens geweest dat hij ziek was en we snachts naar beneden gingen, hij ging slapen op de bank en ik heb me naar de bank op de grond neergezet om alles in de gaten te houden. Wel inclusief netflix op de tablet. Toen was hij wel echt heel erg ziek. Kon zelfs niet lopen, echt helemaal niet. Zijn die week 3 a 4 keer naar de huisarts gestuurd maar die zag niks verontrustend. het niet meer kunnen lopen waren een uitwerking van de koorts. Vorige weken moest hij veek hoesten. Zo erg dat ik blij was als het ochtend was en ik hem zag bewegen op de babyfoon. Maar langs de andere kant. Die zorgen zijn ook positief he.
Ik vind de mate waarin jij jou zorgen maakt behoorlijk zorgwekkend. Dat baseer ik op je stukje over iets onderliggends en doodgaan. Mijn dochter is veel en flink ziek geweest voordat haar neusamandel verwijderd is maar ik heb nooit zo gedacht als jij. Ik ben het eens met Kache.
Ik herken het ook niet zo. De eerste keer dat de oudste als baby ziek werd vond ik wel eng en verder slapen ze met echt hoge koorts in bed zodat ik ze in de e gaten kon houden ivm hersenvliesontsteking . Heb ik zelf als pasgeborene gehad en in m'n directe omgeving meegemaakt dus daar ben ik wel alert op. Eerste pseudokroep was ook schrikken maar niet ,s nachts de huisarts gebeld. Maar nooit wakker gelegen. Alleen toen ik nog werkte als er een ziek was lichtelijke stress hoe we het gingen regelen. Verder eens met Kache
Eens met Kache. Zelf geen herkenning, ben vrij nuchter. Maar moet zeggen dat mijn kinderen ook nooit iets noemenswaardig hebben. Temp meet ik praktisch nooit. Alleen als ze echt gloeien. Dat voel je met de hand wel. Vaak zitten ze dan rond 39.
Nee herken het ook niet, behalve dan de paniek dat ik weer iets moest regelen voor m'n werk maar dat is nu opgelost Laatst bijv heeft mijn jongste (15 maand) flink de buikgriep gehad. Na 3 dagen spugen spuugde ze bloed op. Ja, toen heb ik wel even de huisarts gebeld ja. Maar niet zo dat ik in paniek ben. Want als je logisch redeneert is het gewoon irritatie door het vele spugen. En dat bleek ook. Dus mijn verstand overheerst wel op dat moment. Heb ook geen moment getwijfeld dat ze er wel weer bovenop zou komen. Lijkt me echt vervelend als je er zon last van hebt.
Ik ben zelf een behoorlijke stresskip, maar zieke kinderen kan ik goed hebben. Natuurlijk ben ik wel bezorgd, maar gewoon normaal net al iedereen. Wel maak ik me extra zorgen als mn dochter ziek is omdat zij dan ook bijna niet meer drinkt (8jr). Of als ze heel erg hoesten omdat ze alle 3 gevoelig zijn voor bronchitis en als ze benauwd zijn vind ik het wel zorgelijk. Het is niet zo dat ik denk dat er iets ernstigs is of dat ze doodgaan ofzo. Ik zou er als ik jou was wel met je ha over praten, die kan je misschien tips geven hoe je hier mee om kan gaan. Het kan heel goed Door de hormonen komen, maar je hebt er nu last van dus daar moet iets aan gedaan worden.
Ik herken dit gelukkig niet want lijkt me erg vervelend om iedere dag zo te moeten doorkomen. Natuurlijk ben ik weleens bezorgd wanneer ik er niet helemaal mijn vinger op kan leggen met wat er aan de hand is. Afgelopen winter was mijn jongste kind behoorlijk aan het kwakkelen. Veel en vaak ziek met koorts die kwam en ging en dit bleef best lang aanhouden. Toen ging ik ook weleens denken aan een onderliggend lijden. Uiteindelijk helemaal opgeknapt en gaat nu al een half jaar ontzettend goed met haar. Als je zelf aangeeft dat je er last van hebt en het staat je functioneren in de weg dan zou ik er wel iets mee doen. Je zou eens met een psycholoog kunnen praten en mogelijk kunnen zij je handvaten geven hoe je het best om kan gaan met deze angstgevoelens want er zullen nog wel vaker dingen op je pad komen die je zorgen baren. Succes.