Moeilijke situatie..even van me afschrijven...

Hoi allemaal.

Ik zal mijn situatie even uitleggen:

Ik ben een alleenstaande moeder van een dochter van 6 uit een vorige relatie. De vader van haar en ik hebben ruim 4 jaar een relatie gehad. En wij zijn helaas uit elkaar gegaan toen ze 2 jaar was. Co-ouderschap verliep eerst moeilijk veel conflikten etc door emoties. Maar na verloop van tijd hebben we ons weg hierin gevonden en verloopt alles tot op heden helemaal prima. Mijn dochter heeft een goede band met haar vader. Daar ben ik heel blij om.


Ik heb vrij snel (8 maanden) na dat mijn relatie met de van mijn dochter voorbij was een nieuwe relatie gekregen.

Geheel onverwachts en uiteindelijk ook allemaal veel te snel gegaan (achteraf gezien). Ben ik een relatie met hem aangegaan..

Ik had nog niet geheel alles verwerkt.van mijn vorige relatie Maar het liep zoals het liep. En het voelde zo goed. We hadden allebei een kind van vorige relatie en klikte op heel veel vlakken..

We werden heel erg verliefd op elkaar. Maar wij hebben in ons relatie samen veel obstakels gehad mbt zijn ex en mijn ex.

Er was veel sprake van jaloezie, wantrouwen, controlerend gedrag van alle kanten..maar daar in tegen ook hele hoge pieken. We waren of super sterk en gelukkig of totaal niet.. er was geeb middenweg. Het werd een knipperlicht relatie. Wij zijn tot 5 a 6 keer toe uit elkaar en bij elkaar gekomen. In een tijd van 2,5 jaar.

Ik wist ergens dat de situatie niet gezond was. Maar het leek alsof we elkaar maar niet los konden laten. Daarom wilde ik het nog 1 laatste kans geven. maar echt de laatste keer dat we bij elkaar zouden komen.

We hadden afgesproken om er echt voor te gaan en niet meer bij elk ruzietjes ons spullen te pakken.
We wilde allebei veranderen en zagen in dat we beide onze aandeel erin hadden. We hadden goede gesprekken en de communicatie leek lange tijd erg goed te gaan. Het leek of we eindelijk een weg hadden gevonden. Ook de obstakels en conflicten en ruzies die we hadden over ons exen etc en al het geruis eromheen was er niet meer. We waren weer helemaal verliefd. Deden leuke dingen samen en met de kinderen. En maakte toekomst plannen.

We hadden allebei zo goed als het ging een fijne band met ons ex en konden ons op elkaar en de kinderen focussen. Het voelde voor mij echt als een nieuwe kans. We hadden een "slechte start" maar deze kans wilden we wel goed aanpakken en gingen er allebei 100% voor.. Mischien achteraf gezien erg naïef... na 4 maanden was ik zwanger. Ik wilde graag nog een kindje. En hij ook. We zouden er voor gaan en hadden onveilig seks. Toen bedacht hij zich ineens en wilde toch wachten.

We hadden een paar ruzietjes gehad waardoor hij er niet meer zeker van was... we kregen hierdoor grotere ruzie en ik vertelde hem dat als hij er niet meer voor wilde gaan hij zelf moest zorgen voor condooms. Ik was teleurgesteld omdat het een grote beslissing en stap voor ons was..Hij haalde condooms in huis maar we bleven onveilig vrijen. Soms zei ik niks... en soms maakte ik een opmerking.. "je weet wat er gebeurd als we onveilig seks hebben waarom pak je geen condoom? " Oh vergeten. Maakt niet uit - volgende keer beter, Was zijn antwoord. Hij deed enorm laks.. en aangezien mijn kinderwens er was liet ik het gebeuren. Ik kreeg het gevoel dat hij het ook wel wilde maar mischien niet durfde...Hij had wel gezegd als het toch perongeluk gebeurd dan is het welkom.


Toen ik eenmaal vertelde dat ik zwanger was reageerde hij wel vrij positief het is welkom maar ik merkte wel dat hij er nerveus van werd. Hij lichten zijn ouders pas weken later in. Maar hij vertelde mij wel dat hij blij was en dat het welkom was.

Onze relatie werd op de proef gesteld ik werd erg ziek, we hadden veel extra ziekenhuis bezoeken. Hij begon extreem veel te werken. We zagen elkaar weinig. Ik voelde me alleen en ik vond dat hij weinig tot geen affectie toonde naar mij of naar de baby. We kregen steeds vaker ruzie over stomme dingen. Er werd totaal geen rekening met mij zwangerschap gehouden. Ik voelde me heel eenzaam. Uiteindelijk 9 maanden na dat wij weer bij elkaar waren gekomen....is hij in een boze bui met ruzie vertrokken.

Hij wilde niet meer verder werken aan ons relatie. Wel kon ik altijd bij hem terecht voor hulp en wilde hij een goede band voor ons kind. Dat is wat hij zei... ik voelde me verschrikkelijk. Zwanger en achter gelaten ik kon hem niet ineens zien als vriend. Hij deed echt zakelijk en kil..ook voor mijn oudste dochter was het moeilijk. Ik moest de breuk gaan verwerken en dat lukte niet als ik hem veel zou zien dus ik probeerde het ook zo zakelijk mogelijk te houden en vroeg hulp aan andere mensen in mijn omgeving. Ook mijn ex de dochter van mijn oudste dochter vond het erg voor mij en wilde mij steun en hulp aanbieden. Ik heb deze hulp aangeboden wij hadden een goede verstandshouding en het leek me de beste oplossing op het moment.

Tussen mij en mijn andere ex (vader van de baby) liep het totaal niet goed. Ik hoorde weinig vanuit hem en er was ook weinig tot geen interesse.. wel had hij opgepikt via andere dat ik hulp kreeg van de vader van mijn oudste dochter. En sinds toen veranderde hij ook compleet. We kregen steeds meer ruzie en er werden hele nare dingen over en weer geroepen. Ik kreeg Er zoveel stress van dat ik naar het ziekenhuis moest met een te hoge bloeddruk.. door alle ruzies begon ik te twijfelen of ik hem nog wel bij de bevalling wilde hebben. Toen ik dat zei. Heeft hij al het contact verbroken en sinds die dag heb ik niks meer vernomen van hem. Ik heb de echo foto's van ons baby in de brievenbus gekregen. En via via gehoord dat onze oudste kinderen ook geen contact mogen met elkaar. Hij houd zijn handen overal van af... ik heb nog 2 mails gestuurd met daarin dat hij nog steeds naar de afspraken van de verloskundige kan komen en dat ik hoop dat we wel een goed band krijgen zodat hij alsnog bij de bevalling kan zijn. Maar hij reageerd nergens meer op... ik krijg via vrienden te horen dat hij op vakantie gaat en flink meiden aan het contacten is via social media... totaal geen interesse voor zijn ongeboren dochter... met zijn andere dochter wel een goede band en dat doet zo een pijn. Dit kindje verdient ook gewoon een vader.. maar hij geeft me het gevoel alsof het mijn schuld is... ik zou haar nooit weghouden bij hem.. maar hij moet wel zelf contact en een band onderhouden... ik heb voor nu besloten de bevalling en kraamtijd alleen te doen. Of hij nou wel of niet ineens contact zoekt. Ik heb zelf ook stabiliteit en duidelijkheid nodig.dus ik moest een keuze malen en de knoop doorhakken. Hij is zo wispelturig.. Ik moet over 7 wekenn bevallen en ik heb alleen maar stress en zorgen gehad. Ik heb niet kunnen genieten van deze zwangerschap. Gelukkig is alles voor de kleine geregeld en in orde dankzij hulp van mijn omgeving.

En vooral mijn andere ex de vader van mijn oudste heeft me heel veel geholpen hiervoor ben ik hem eeuwig dankbaar.. maar ik kan nog steeds niet geloven dat een vader zijn eigen kind zo kan verbannen... heeft iemand ook zo iets meegemaakt.. is de vader daarna wel erop terug gekomen en echt zijn verantwoordelijkheid gepakt of is het altijd zo onstabiel gebleven.. hoe kan je ook zo een onderscheid maken tussen 2 kinderen... ik hoop ergens dat hij bijdraait voor de baby.... ookal geeft het me zelf nu wel rust. Aangezien er ook geen ruzie kan ontstaan. Moet ik hem nou wel laten weten als de baby geboren is? Terwijl hij mij overal geblokkeerd heeft en mijn mails negeerd?

Sorry voor het overdreven lange verhaal... ik moest het echt even van mij afschrijven... ik hoop op begrip en herkenning mischien.. of vergelijkbare situaties.. iets wat me kracht geeft.. en hoop voor de toekomst.. ik wilde nooit een gebroken gezin, laat staan 2 kinderen van 2 vaders.. ik voel me gefaald..


Liefs een hopeloze mama..