Is ze erg ziek geweest van de chemo? Mama gaat eind november weer aan de chemo als t goed is... Hoop dat ze er niet al te ziek van gaat worden. Het gemis zal nooit minder worden denk ik....
Die Dexa heeft ook best wel wat bijwerkingen.. Dus snap het ergens wel, dat ze liever weer afbouwen. Maar toch... vind t belangrijker dat ze zich goed voelt! We hopen haar volgende week mee uit eten te nemen.. Eind november start ze weer met chemo, dus dan zal ze wel geen trek hebben
Mijn moeder is ook bezig in het boek "mama vertel eens"... Heeeel lang geleden gekocht, voordat ze ziek werd. Met idee "gewoon leuk"... Niet wetend dat de "lading" wat zwaarder zou worden. Indd een mooi iets om te hebben als iemand er niet meer is
Je komt in een achtbaan terecht... Daarna besef je eigenlijk pas wat er allemaal gebeurd is. Het feit dat je moeder of vader kanker heeft of heeft gehad, is zo'n heftig iets. Zoiets overkomt alleen een ander toch? Denk je altijd.... Hoop dat je het een plekje kunt geven. Binnenkort nog een scan ofzo voor controle?
Zelf vind ik het een geweldige serie, het enige wat mn moeder achtergelaten heeft was t recept voor andijviestamppot, ze was niet zo'n schrijver Ik hoop dat jullie er wat aan hebben, nu en later. En het gemis wordt idd niet minder, het slijt niet en tijd heelt geen wonden, je leert er alleen mee leven omdat je vooruit moet.
Agh.. wat erg dat ze niet meer kennis heeft kunnen maken met haar kleinzoon. Verschrikkelijk Daar heb ik ook zoveel moeite mee. Ze zal mijn zoon nooit op zien groeien en een broertje of zusje zal ze ook wel niet meer meemaken.
Ik heb op m'n werk aardig wat mensen begeleid op hun sterfbed en uiteindelijk dood zien gaan. Begrijp daarom precies wat je bedoelt met dat "warme". Denk dat ik het uiteindelijke sterfbed daarom misschien wel minder moeilijk ga vinden dan die onzekerheid waarin we nu zitten. Klinkt misschien gek... Maar haar sterfbed zal ik met alle mogelijkheid zo warm mogelijk laten verlopen en zal geen moment van haar zijde wijken. Dan kan ik iets voor haar betekenen. Nu staan we alleen maar machteloos toe te kijken hoe ze achteruit gaat, overgeleverd aan de artsen in het ziekenhuis. Ik hoop maar dat ze kan genieten van alles wat we nu nog met haar gaan doen.
Mijn vader is vorige maand op 51-jarige leeftijd overleden aan de gevolgen van uitgezaaide melanoom (huidkanker). De melanoom is 3,5 jaar geleden ontdekt, de uitzaaiingen bijna 2 jaar geleden. Tot afgelopen zomer ging alles (met behandelingen) best ok eigenlijk. Deze zomer zijn er uitzaaiingen in de hersenen gevonden en binnen 3 maanden is hij toen overleden... Het laatste stukje ging dus heel snel. Mijn tip is om samen nog een fotoshoot te doen, als dat nog gaat, dat is voor ons nu heel waardevol. De foto's zijn 2 maanden voor zijn overlijden gemaakt. Ik besef het zelf allemaal nog niet zo, het is nog erg vers en heftig... Ik ben blij dat hij onze 3 kids nog heeft leren kennen, maar we hadden zelf nog veel meer momenten samen willen delen...
Ik herken wel veel in je verhaal! Wij waren de laatste dagen ook bij elkaar, wat ik als heel warm heb ervaren. Ook het geloof dat het niet het einde was voor papa... Mijn vader is thuis kunnen blijven, de huisarts heeft ons heel goed ondersteunt met de juiste medicatie. Het uit bed proberen te klimmen, herken ik ook. De laatste momenten hebben wij ook niet veel meer gezegd, we waren er en dat was voor ons en papa genoeg!
Aankomende week gaat het dan gebeuren. Morgen de opname en dinsdag de operatie. Vorige week met mijn vader in het ziekenhuis geweest bij de chirurg om de uitslagen van de scans te bespreken. De artsen waren erg tevreden over wat de chemo en bestraling met de tumor hadden gedaan. Gelukkig waren er geen uitzaaiingen te zien. Wat ik erg moeilijk vind, is de angst van mijn vader voor de operatie. Hij is heel erg bang dat hij óf niet uit de narcose komt óf complicaties krijgt zoals bijv. een longontsteking en daaraan overlijdt. Een gesprek met de arts heeft die angst helaas niet weg kunnen nemen. Vanavond even met de kinderen langs geweest om hem sterkte te wensen. En dan morgen breng ik hem weg samen met mijn moeder. Het voelt bijna alsof ik hem naar de slachtbank breng... Mijn vader wil heel graag dat mijn zusje en ik omstebeurt bij mijn moeder blijven slapen. Het vraagt een hoop geregel en georganiseer binnen mijn gezin en mijn bedrijf, maar als het rust brengt voor mijn vader, dan moet het maar. Dus ook mijn koffer staat gepakt. Morgenvroeg mijn vader naar het ziekenhuis brengen, mijn moeder naar huis brengen. Nog even snel wat werken, kids van school halen, eten maken, dochter naar training brengen en als manlief om 19.00 uur thuis is ga ik naar mijn moeder. Dinsdag ben ik daar ook de hele dag. Gelukkig werkt mijn man dinsdag thuis, dus hij kan de kinderen dan doen. Ik hoop maar dat de operatie en alles daarna soepel gaan verlopen en hij snel weer thuis is. Mijn man kan een hoop regelen, maar (in het ergste geval) 6 weken aanpassingen doen op zijn werk gaat z'n baas ook niet grappig vinden vrees ik. Ik heb al weken last van hoofdpijn door de stress. Krijg dunne plekken op mijn hoofd door haaruitval en slaap bijna niet. Leef tussen hoop en vrees. Ben zo bang om hem kwijt te raken...
Is het niet een idee als je moeder bij jullie komt logeren, scheelt een hoop geregel. Ik wens jullie in ieder geval veel sterkte en ik zal duimen voor je vader en hoop dat de operatie goed zal verlopen.
Dank je wel Tjiptjap. Bij ons logeren is helaas niet mogelijk. Ze hebben ook huisdieren en daar wil ze bij blijven. Dus moeten we maar kijken hoe we het allemaal gaan regelen. Als m'n vader maar weer beter wordt. Dat is het belangrijkste nu!
Klinkt heel logisch, ik zou mn dieren ook niet achterlaten en is ze in dr eigen omgeving, het is voor haar natuurlijk ook heel stressvol. En dat gevoel vanvde slachtbank herken ik ook, maar de artsen zijn heus kundig en weten echt wat ze doen. Nogmaals heel veel succes, laat je weten hoe het is gegaan?
Hier ook jammer genoeg een lotgenoot.. Mijn verhaal kan je hier lezen. http://www.zwangerschapspagina.nl/de-lounge/529836-verdriet-machteloosheid-mijn-vader.html Nu op het moment heeft hij bestralingen omdat er een tumor in de lymfeklier de slokdarm dicht drukt en zijn eten niet zakt. Met het gevolg tot hij alles overgeeft. Hij heeft een sonde gehad, maar deze gaf hij ook weer over, dus deze wil hij nu niet meer. Als je vragen hebt, of je wilt je ei kwijt mag je mij ook een pb sturen.
Mijn moeder kreeg 22 jaar geleden, op haar 36e, borstkanker. Hormoongevoelige kanker en langzaamgroeiend. Ze heeft toen een borstbesparende operatie gehad en bestralingen, daarnaast hormonen die ze de rest van haar leven moet blijven slikken. Daarna ging het heel lang goed maar na 15 jaar bleken er toch uitzaaiingen in haar nek (lymfklieren) te zijn van de borstkanker. Blijkbaar heeft er al die jaren een celletje gezeten wat na 15 jaar is gaan uitzaaien doordat mijn moeder resistent was geworden voor de hormonen. Wederom bestralingen, de gezwellen zijn operatief verwijdert en nieuwe hormonen gekregen. 2 jaar geleden is mijn moeder wederom resistent geworden voor de andere hormonen die ze kreeg waardoor ze zelfs uit de overgang is geraakt waar ze al sinds de eerste keer kanker in zat. Er zat vocht bij haar longen en plekjes op haar lever waar kankercellen inzaten, maar na verwijdering van de eierstokken en weer andere hormonen ging het heel goed. Vocht bij haar longen is grotendeels weggehaald met drains en de rest is zelf weggegaan, plekjes op haar lever werden niet groter en hoewel ze door alle medicijnen en verminderde longinhoud sneller moe is werkt ze alweer een hele tijd 3 hele dagen en is daarnaast een actieve oma. Doordat de kanker altijd weer terug zal komen als de medicijnen niet meer werken staat ze onder streng toezicht van haar oncoloog en bij het avl. Helaas kom je er pas achter dat de medicijnen niet meer werken op het moment dat de kanker terug is, en dan is het maar hopen dat haar lichaam goed op andere medicijnen reageert. Vorige maand kreeg mijn moeder last van haar rug, koudje gevat dacht ze maar mij zat het niet lekker omdat ze de laatste tijd kortademig is, weinig energie heeft, veel klaagt...ondanks diclofenac ging het niet beter terwijl dat de pijn van een stijve spier wel weg moet nemen. Bij de controle van de oncoloog viel die meteen met de deur in huis, de kankerwaarde in het bloed is verhoogd. Ze heeft meteen allerlei foto's, uitgebreid bloedonderzoek en een botscan laten doen en krijgt aanstaande woensdag de uitslag. Bah Ik besef me dat ik geluk heb dat mijn moeder er al 22 jaar "goed mee weg komt" en heb ook in mijn omgeving gezien dat het ook binnen 5 weken na constatering over kan zijn. Ik ben dankbaar dat ik mijn moeder nog heb maar ook doodsbang dat de kanker nu voor de 4e keer ons leven op zijn kop gaat zetten. Daarnaast, als het weer kanker blijkt te zijn, betekend dat dat het steeds sneller terug komt en er komt een dag dat er niks meer tegen te doen is