Twee jaar geleden was ik zwanger, ik en mijn vriend waren absoluut tegen abortus (wat achteraf toch anders bleek). We besloten het in eerste instantie te houden. Toen eenmaal de weken voorbij gingen en we bij 17 weken aankwamen bedacht hij zich toch dat hij een abortus wou en liet mij voor de keus of met hem verder of in mijn eentje een kind opvoeden. In mijn eentje een kind opvoeden was niet te realiseren. Ik voelde me erg in de steek gelaten en kon niet anders dan een abortus laten doen na 5 zware 'nadenk dagen'. Bij de abortuskliniek realiseerde ik dat ik het toch niet wou, maar er was geen weg meer terug. Een jaar later kon ik er eindelijk normaal mee omgaan en accepteren hoe alles was gelopen en slikte ik netjes mijn pil (waarbij ik het jaar ervoor erg laks was geweest). Begin Augustus 2011 viel het mij en mijn vriend op dat er vocht uit mijn tepels kwam, dus besloten we een test te halen en ja hoor het was weer zover, dus besloot ik een afspraak te maken om te kijken hoe ver ik al was. 12 Augustus 2011 begon ik hele erge buikkrampen te krijgen, had geen flauw benul dat het weeen waren. Ik was op dat moment bij het huis van mijn vriend en vond het erg onprettig om daar naar de WC te gaan. Uiteindelijk besloot ik toch maar te gaan en schijnbaar braken toen mijn vliezen. Ik belde de huisarts om te zeggen wat er was gebeurd, hij begon over een miskraam en vroeg of ik bloedverlies had. Dat had ik niet, zei ik duidelijk. Hij gaf aan dat als mijn buikpijn de dag er na nog niet over was ik maar even langs moest komen. Rond het avond eten was het al wat minder, ik werd verwend met lekker eten omdat ik me zo verschrikkelijk rot voelde. Na het eten dook ik meteen het bed weer in. De buikkrampen werden weer erger, alleen ik zat in mijn hoofd met het idee dat het allemaal al gebeurd was dus mijn vriend ging met zijn huisgenoot naar de stad en ik zat thuis met erge weeen tot een uur of 4 in de nacht. Toen hij terugkwam was hij straalbezopen en ik had hele erge weeen waardoor ik niet stil kon liggen. De irritaties waren op dat moment erg groot en daarnaast had mijn kat ook net 2 weken daarvoor kittens gekregen dus we konden met zijn tweeen die nacht het bed optillen om de kittens eronder vandaan te halen. In huis was er tussen de mensen een discussie of het verstandig was om mij oxazepam te geven, uiteindelijk kreeg ik die + ibuprofen, maar niets hielp. De hele nacht lag ik wakker. De dag er na zette ik mijn onzekerheid maar weer opzij en ging weer naar de wc terwijl mijn vriend het ziekenhuis belde. Toen hij me wat wou vragen en de deur opendeed was het al te laat, ik zat met een kind van 26 weken in mijn handen op de wc helemaal overstuur. Hij gooide ook meteen de deur weer dicht en ik hoorde hem schreeuwen en huilen te gelijk, een en al paniek was er op dat moment. Ik zat daar met een levend kind in mijn handen, alles erop en eraan. Binnen 3 minuten stonden er 2 ambulances voor de deur, 1 om mijn dochtertje mee te nemen en een om mij mee te nemen. Na anderhalf uur is ze overleden en van die anderhalf uur dat ze er was heb ik haar 3 tot 5 minuten mogen meemaken. Nadat ik uit het ziekenhuis was mocht ik nog een geboorte- en overlijden aangeven en een crematie verzorgen, ze konden me zo in een psychiatrisch ziekenhuis neerzetten. Er was niets meer van me over. De huisarts die ik aan de telefoon had, had een grote fout gemaakt die had een notitie gemaakt van iets wat nooit gezegd was. Dit hele gebeuren heeft me tot maart/april dit jaar beziggehouden doordat de politie een onderzoek tegen de huisarts wou instellen. Ook heb ik een lange tijd EMDR therapie gehad en gedragstherapie. Het verdriet en de pijn zijn er natuurlijk nog steeds, maar dat zal ook altijd blijven. Ik kan nu in ieder geval wel naar bed gaan zonder continue de herbeleving ervan. Alleen ik voel de leegte enorm, ik weet wat ik mis en dat is zo verschrikkelijk om de dag in en uit mee te gaan. Graag zou ik een kindje willen om die leegte op te vullen. Is dat verkeerd? Is dit te vroeg? Ik weet niet hoe ik wel en niet hier mee om moet gaan. Veel mensen om mij heen zijn nu in blijde verwachting en dan is er toch wel enige jaloezie, omdat het mij is afgenomen. Ik ben hartstikke blij voor ze absoluut, maar het doet mij heel veel pijn. Mijn vriend heeft voor het gebeuren geen therapie gehad, als ik het woord baby ter sprake breng wordt hij helemaal woest. Hij spreekt geen goed woord over kinderen. Ik heb hem gezegd hulp te zoeken, maar dat wilt hij niet. Hij denkt dat als er niet over gesproken wordt het verdriet en de leegte vanzelf weg gaat, maar dat is niet zo.. Ik weet niet wat ik met dit alles aanmoet. De leegte en de woede die ik op me gericht krijg als ik mijn gevoel probeer duidelijk te maken.
Meis wat heb jij een heftig gebeuren achter de rug. Ik kan moeilijk voor jou gaan zeggen wat je moet gaan doen. Maar misschien is het een idee om er met iemand over te praten en dan niet zo zeer gedragstherapie of emdr therapie wat je al gevolgd hebt, maar in de vorm van een psycholoog? Je kunt het niet met je vriend erover praten daar hij zelf alles opkropt en zich daarvoor afsluit. En je hebt wel iemand nodig waar je onzekerheid, je vragen en verdriet kan vertellen en die jou een antwoord terug geeft waar je wat aan hebt en waar je over kan denken. Als je toch besluit om voor een kindje te gaan, dan lijkt het me wel verstandig om dit goed van te voren te bespreken met je vriend want wat ik zo lees uit jou verhaal, is hij er nog niet klaar voor. Toen ik een miskraam kreeg (welis waar minder heftig dan jij) praatte mijn vriend ook niet met mij, ik heb toen zijn beste vriend gevraagd om met hem te gaan praten, en dat hielp, kost wat tijd en moeite maar mijn vriend praat nu ook met mij over het feit hoe hij zich erop had verheugd en het verdriet wat daarna kwam. Ik hoop dat jullie er samen uit kunnen komen, en steun aan elkaar (gaan) hebben want die hebben jullie allebei hard nodig. Gr El