Lotgenoten gezocht

Dag Dames,
Na een tijd twijfelen toch een bericht hier om mijn verhaal te delen en mogelijk wat lotgenoten te vinden.

Vorig jaar 11 juli werd ik opgenomen in het ziekenhuis. Ik was 32 weken zwanger en had een ernstige zwangerschapsvergiftiging. Ik heb uiteindelijk 5 weken in het ziekenhuis gelegen en ingeleid met 37 weken. Mijn zoontje is toen geboren en heeft nog drie weken op de couveuse afdeling gelegen. In totaal dus ruim 8 weken ziekenhuis voor mij. Dit is echter het topje van een ijsberg.

Al een tijdje vond ik dat mijn man zich vreemd gedroeg. Hij kwam laat uit werk, at mee, en ging na bedtijd van de oudste altijd weer weg. Of dit nou sporten, autowassen of even naar de supermarkt was, altijd ging hij weg.
Ik werd op woensdag opgenomen en toen al snel bleek dat ik niet meer zonder geboren kind het ziekenhuis mocht verlaten heb ik mijn man verzocht een bbq van zijn werk die die vrijdag gepland stond af te zeggen omdat onze peuterzoon de komende tijd heel veel elders zou moeten verblijven vanwege mijn opname en ik zoveel mogelijk de normale gang van zaken wilde vasthouden voor hem. Hierop werd mijn man woest, heeft mijn tas op mijn bed neer gegooid en is vertrokken.
Tijdens mijn opname was hij nooit bij onderzoeken, gesprekken met artsen en echo's. Hij ging gewoon naar zijn werk. De momenten dat hij wel bij me kwam was hij afstandelijk, bot bijna. Na een aantal keer gevraagd te hebben wat er was en steeds maar weer als antwoord: "niks" kreeg heb ik uiteindelijk een moment gehad om in zijn telefoon te kijken. Toen ben ik er achter gekomen dat hij wel heel gezellig contact had met een collega. Hierna heb ik hem voor het blok gezet. Uiteindelijk vertelde hij mij (in het ziekenhuis en in aanwezigheid van mijn zoontje van 2!!) dat hij gevoelens voor haar heeft en ws niet met mijn verder wilde, Daar zat ik dan, ernstig ziek in het ziekenhuis op een tweepersoonskamer. Geen kans om te praten, schreeuwen, huilen, niets van dat alles. Ik heb hem gemeld dat als hij er zo over dacht dat ik hem dan niet bij de bevalling wilde hebben omdat ik iemand nodig zou hebben die er voor 100% voor mij is en dan liever mijn moeder aan mijn zijde zou willen tijdens de bevalling. Hierna draaide hij vrij snel bij en zei hij dat hij geen gevoelens had maar gewoon een goede klik met haar. En dat alles wel goed zou komen, en als gezin verder zouden gaan. En zo was hij dus ook bij de bevalling aanwezig.
Mijn zoon was koud geboren en toen kwam daar dan de mededeling: Het was voor hem klaar en hij zag geen toekomst meer. Dat zijn collega daar iets mee te maken had ontkende hij in alle toonaarden. Hij was niet bezig met een ander of een nieuwe relatie en zei daar ook niet open voor te staan. Hij nam echter ook niet het besluit om zijn spullen te pakken, dus na een aantal weken heb ik hem verzocht te gaan. Tja, als hij geen toekomst meer wil met mij en de kinderen, wat heb je hier dan nog te zoeken?

Wat daarna allemaal gebeurd is, maakt het nog verdrietiger. Hij heeft me meegesleept naar een relatietherapeut om daar enkel te verkondigen dat hij er niet meer aan wilde werken. Vervolgens bij een mediator belandt om te proberen de scheiding via deze route te regelen. Dit is niet gelukt. Hij is begonnen met: Ik zal zorgen dat je in het huis kan blijven wonen en ik zal de kinderen niet bij je wegnemen, en eindigde met mij het huis uit willen zetten, niet willen betalen voor mij en de kinderen, en de kinderen 4 dagen per week willen. De mediation heb ik dus gestopt en noodgedwongen een advocaat ingeschakeld. Ook dit traject verloopt zeer moeizaam en ik zie het eigenlijk voor de rechter belanden. Dit omdat hij zijn eisenpakket naar boven blijft bij stellen. 7 weken geleden hadden we een akkoord en afgelopen week heeft hij dit allemaal weer van tafel geveegd.

Bovendien heb ik afgelopen week gehoord dat hij dan toch echt een relatie heeft met die collega. Hij wilde in het ouderschapsplan laten vastleggen dat de kinderen haar "mama" mogen noemen. Een grotere trap in mijn rug had ik niet kunnen krijgen, dus van de week zijn echt even alle lichten bij mij uit gegaan. Ook het idee dat de kinderen met hem mee gaan en dat "zij" gaat zitten moederen over mijn kinderen maakt echt dat mijn bloed begint te koken. Hoe moet ik hier in godsnaam mee dealen?

Ik voel me zo vreselijk gekrenkt, in de steek gelaten en bij het afval gezet. Bovendien ben ik herstellende van een ernstige zwangerschapsvergiftiging in mijn eentje voor 2 hele jonge kindjes aan het zorgen. De jongste is bijna 10 maanden. Ik kan mijn woede moeilijk uiten, kan ook niet s avonds een rondje gaan lopen ofzo als het me even te veel wordt omdat ik twee kleintjes boven heb liggen.

Zijn er hier dames die zich enigszins herkennen in dit verhaal (lees: verlaten voor een ander)
Ik zou heel graag in contact komen. Ik heb veel hulp om me heen maar soms het idee dat mensen de mate van pijn en verdriet niet kunnen begrijpen.

Ik hoop op wat reacties,
groetjes