Hey mofantje. Ik hoop dat je toch nog hebt kunnen genieten van je vakantie. Ik herken je gevoel maar al te goed. Bij mij vliegen de emoties ook alle kanten op. Terwijl ik nu niet eens aan de hormonen zit. Het is zo raar, twee jaar geleden twijfelden we nog of we uberhaupt wel kinderen wilden, en nu zitten we in een traject om toch nog zwanger te kunnen worden. Het vervelendste vind ik nog dat je er niet steeds mee bezig wilt zijn, maar dat wel moet. Je moet om de haverklap naar het ziekenhuis, testen, hormonen spuiten en maar afwachten. Om je heen zijn alleen maar zwangere mensen, die zijn dol gelukkig, terwijl jij nooit zeker zult weten of jou toekomst er ook zo uit zou gaan zien. Vorige week werd alles mij te veel. Op mijn particuliere bijbaantje had ik niets verteld, deed erg mijn best, maar toch kreeg ik op mijn flikker dat ik niet goed functioneer. Schijnbaar toch te veel aan mijn hoofd. En dan nog de zo genaamde vriendinnen waar van je niets meer hoort. Ik vind dat men best onderschat hoe zwaar dit proces is. Bij mij werkt het het best als ik mijn verdriet accepteer. Flink huil, mezelf zielig vind en alle emotie toe laat. Daarna ben ik er meestal na een paar dagen wel klaar mee, en probeer ik er toch maar weer het beste van te maken. En leuke dingen te plannen. Sterkte meid!!!!!