Hoi meiden, Heel herkenbaar al jullie verhalen. Mijn zoontje is nu 5 maanden oud. Al meteen na zijn geboorte voelde ik heel ongelukkig. Huilen, huilen en nog eens huilen. Daarbij kreeg ik ook last van angsten, ontzettend veel schuldgevoelens naar mijn partner en de kleine etc. Op een gegeven moment sprak ik met iemand die dezelfde gevoelens heeft ervaren. Zij gaf aan dat het haar erg heeft geholpen om toe te geven aan jezelf en je omgeving dat je deze gevoelens hebt, het te uiten en je er bij neer te leggen dat het zo is. Dit heb ik gedaan en inderdaad, dit hielp me al erg. Ik heb de belangrijke mensen in mijn leven verteld hoe ik me voelde en er heel veel over gepraat en om gehuild. Vanwege mijn angsten heb ik ook hulp aan hen gevraagd. Elke dag was mijn moeder, mijn vader of een vriendin bij me in huis, als mijn partner ging werken. Zo lief van ze! Ook ben ik bij de huisarts geweest en heb ik een psycholoog ingeschakeld (mamazorg.nl, psychologe die hetzelfde is overkomen. op deze site staat ook een forum!!!). Op een gegeven moment ook begonnen met AD. En mezelf gedwongen ook zonder kleine de deur uit te gaan, ook al had ik geen zin. Ik ging toch lunchen enzo met vriendinnen en kon er steeds meer van genieten. Dit alles heeft mij heel erg geholpen. Het was heel eng om de angsten en het verdriet toe te laten, maar het heeft me echt geholpen om het aan te gaan. Inmiddels gaat het behoorlijk goed met me. Ik slaap weer goed, ik pieker veel minder en voel me bijna niet meer somber. Ik geniet ontzettend van mijn zoontje. Ik zit nog in de ziektewet, maar laat hem wel gewoon 2 dagen in de week naar de kinderopvang gaan. Zo heb ik de gelegenheid even tot mezelf te komen. Dit geeft veel rust. Waar ik nog wel last van heb, zijn de angsten. Het is al een stuk minder, maar nog niet over. Heel veel sterkte allemaal! Ik hoop dat mijn verhaal een beetje kan helpen. Ik licht graag het een en ander toe, mocht daar behoefte aan zijn.