Kan allebei meespelen. Niet genoeg geluisterd naar je lichaam zeiden ze altijd tegen mij. Ik kan dat nog steeds niet. Weet nog steeds niet waar de ''rem'' zit.!
Indd hebbe ze tege mij ook gezegd in de kraamdagen deed en kon ik ineens alles weer heerlijk ma toen zeiden ze moet je niet doen je komt jezelf tegen over een tijdje ken schijnbaar me grenzen ook nie altijd
Hier ook een pnd Maar inmiddels is het 1 zwart gat, er is in een kaar teveel gebeurd, toen ben ik bevallen, net nadat ik aan de bel had getrokken bij de huisarts en doorgestuurd ben naar de goede psycholoog, en weer een klein beetje hoop kreeg voor de toekomst, kwam mijn zus met haar ongeboren kindje om bij een auto ongeluk. En nu, nu ben ik echt op, ik weet het niet meer en ik wil niet meer
@mimime wat erg om te lezen jeej kan me voorstellen dat dit enorm (te) veel voor je is , ik hoop dat je er boven op gaat komen voor je kleine, Ik wens je iig heel erg veel sterkte toe ik zag dat het allemaal nog maar kort geleden is kan alleen zeggen kijk naar je kindje die heeft je nodig heel veel sterkte daar gooi alles eruit dat helpt echt nu Dikke knuf en houd je sterk
Nou, toch nog een paar uurtjes geslapen dankzij mijn lieve man die me heeft laten liggen. Melaniejj, het is inderdaad heel, heel, heel veel, en ontzettend verdrietig. Toch is het diepe zwarte gat er gelukkig niet 24 uur per dag. Ik voel me veel verdrietig, somber en depri, maar het gevoel zoals hierboven is gelukkig niet permanent aanwezig. Voor ons meisje kom ik elke dag weer uit bed, ik probeer het voor nu maar 'naast elkaar' te laten bestaan. Ik kan er niks aan doen, en zij kan er niks aan doen dat ik me zo voel. Gelukkig heb ik een goede psych, en de weg is lang, maar ik bewandel hem wel
Nee dat is gelukkig niet zo dat het gevoel er constant is maar bij mij wel altijd de angstdat het terug komt maar goed een lange weg en hopelijk daarna is het dan ook nog veel langer goed
Ook ik heb een pnd gehad, eerst een prenatale depressie tijdens de zwangerschap en toen is het over gegaan in een pnd. Ik zou ook graag in contact komen met andere meiden die dit hebben doorgemaakt en er nu bijna vanaf zijn of het al achter zich hebben kunnen laten. Ik ben nog behoorlijk uit balans en heb moeite met belasting/belastbaarheid. Wie heeft er tips om mijn energie weer terug te krijgen en geeft mij moed dat het echt weer goed komt? Mijn zoontje is nu 7 maanden
Mijn dochtertje is over een paar dagen 8 maanden, ik heb vandaag niet zon goede dag maar de reat van de week ging eigk steeds beter ik heb dingen geaccepteerd voor wat ze zijn en dat hielp best wel. Verser slik ik nu iedere dag supradyn multivitamine vooral voor de b6 en de ijzer en heb ik op recept vitamine d die te weinig was allemaal dingen die depressies in de hand spelen mischien alles laten prikken of alles goed is kwa vitamines en mineralen verder krijg ik nu hulp en logopedie wat voor mij al beter voelt dus gaat het steeds beter maar de " oude" dat nog lang niet
Hoi allemaal, Niet leuk dat er veel mama's ermee zitten naar wel fijn om lotgenoten te hebben Ik heb ook een pnd, plus chronische ptss en nog wat mankementjes door een rotverleden en mijn moeder heel plotseling verloren maakte de periode na de bevalling niet makkelijk Mijn verleden heeft nog steeds niet opgeloste issue's waar ik nu iedere dag weer mee worstel, de zwangerschap en de bevalling waren top en super gewoon,(wel onverwacht ze is met 36 weken geboren) helaas de nasleep 6 dubbel zo erg... Na de uitdrijving, kreeg ik een fluxus (enorm bloedverlies omdat mijn bm niet samen meer trok en achteraf dus nog veel placentaresten waren maar dit vertel ik verder op is ook nog een hele vreselijke periode geweest.) Mijn placenta kwam netjes na 12 min met hulp van medicatie in mn infuus, ze waren niet zeker of hij compleet was, echert is mijn dochtertje om 16:49 geboren dus de shift ging switchen om 5 uur en dus hadden ze haast en 'raffelde' ze mij af in zekere zin (rechtzaak loopt as we speak nog steeds) de echovrouw kwam ff snel langs haalde dat ding over mn buik (ik was druk bezig met mn net geboren dochtertje! ik lette echt niet op die vrouw....stom!) en zei oh niks te zien ik ben naar huis doei! :x nou die fout heeft nog veel voeten in de aarde gehad zucht... Ik bleef vloeien ook na 6 weken en mn bv ging achteruit meteen ipv vooruit ik dacht dat het aan mij lag en ben helaas gestop, na 6 weken op controle en wat bleek HEEL MIJN BM NOG VOL MET REST!! 2 weken later Gecurreteerd, idd placenta rest..maar toen was ik er nog niet, een week later kreeg ik me een megabloeding! het liep zo mijn sokken in en ben met spoed afgevoerd met een ambu weer teveel bloed verloren, echo gemaakt maar 'niks' te zien dus het was maar een ongi daar gooide ze het op weer naar huis weer een week later zelfde verhaal alleen niet met de ambu en niet zo extreem als die keer maar toch weer stolsel zo groot als een pingpongbal...dit was dus al 3 maanden na de bevalling doorgegaan!! 2x in zkh geweest echo gemaakt en afgescheept als ongi.. (ja ja iedere week opnieuw:x ) Heb dus opnieuw afspraak gemaakt met andere gyn, en ja hoor bleek dus NOG een stuk placentarest te zitten WEER een curretage, waar uitbleek dat dit stuk was vastgegroeid in mn bm!! waardoor ik nu littekenweefsel heb en een volgende eventuele zw wat moeilijker word en bedankt... Ook bleek mijn dochtertje ernstige reflux te hebben, veel krampjes en later ook nog een huilbaby bleek en nu nog is met bijna 6 maandjes uit heb ik het niet makkelijk. Ik slik verschillende medicatie en heb veel hulp. Ik kom er wel maar soms...soms ben ik er zo klaar mee!!! Sorry voor het verhaal maar het lucht wel op ff zo van je af te tikken! Dus mama's go we kunnen dit overwinnen! (hoop ik.. )
@migske. Wat een rottijd zo na de bevalling en wat een vreselijke slechte zorg het is indd fijn om te lezen dat we niet alleen zijn ( ookal voelt dit vaak wel zo ) we gaan hier zeker doorkomen op welke manier dan ook wat ik wel is zou willen weten wat zijn jullie klachten op het depri gevoel na boj mij zijn dit voornamelijk paniek aanvallen & is het bij iemand al minder aan het worden ?
Ja bij mij is het al stukken minder al ben ik er nog niet. Ik ben sinds 4 weken met yoga begonnen en hoop dat dat mij ook nog verder helpt.
Nee ik ben tijdens mijn zwangerschap met medicatie gestart en therapie en ook kwam er elke week een verpleegkundige bij ons thuis. Na de bevalling dacht ik dat het over zou zijn maar helaas. Medicatie is toen opgehoogd en vpk is tot 9 weken na de bevalling gebleven. Ik ben yoga gaan doen om mezelf te leren ontspannen. Ook ga ik nog een Aantal x terug naar therapie vanaf maandag voor de verwerking van dit alles
Ja het was/is niet makkelijk pfffff Hier momenteel stevige medicatie en therapie, ik heb agressieve aanvallen best eng..(niet na mn baby of familie maar naar mezelf) en ben snel down, jaloers en te beschermend naar mn dochter, maar heb soms ook dagen dat ik me geen mama voel maar de oppas heel naar vooral omdat mijn meisje een huilbaby is. Ik heb door heel het gedoe hechtingsproblemen opgelopen, en da's nog erger..maar ik ben opweg heb gelukkig ook nog goede dagen tegenwoordig
Vandaag even van me afschrijven brr wat een slechte dag ben erg verkouden dus benauwdd en dat speelt natuurlijk weer paniek in de hand kan wel huilen om alles vandaag maar dat wil ik er natuurlijk niet uit hebben, morgen mag ik eindelijk na de dokter want die is terug van vakantie dan kan ik even vrage of ik wat meer therapie kan krijgen want heb 1 sessie gehad en de volgende is 11 augustus en eerlijk gezegd wil ik daar liever niet op wachte. Geen idee wat ik hier mee wil bereiken maar ik heb het in iig van me afgeschreven de hele dag zit me dwars oja en even een vraag Ik merkdat de eerste dag dat ik ongesteld en de eerste niet ongesteld dag Zijn et ergste meer mense hier last van ?
Ik merk hier dat de agressie aanvallen al iets minder zijn ik had het vooral tegenover manlief nu als ie iets zegt kan ik wel huilen soms denk ik bij me zelf stel je Zelf niet zo aan en dat sus indd vooral tijdens mijn regeltjes
Hallo mama's, ik heb ook het gevoel dat het niet helemaal goed zit hier, ik herken mezelf in jullie gevoelens. Ik ben nu mama van een zoon van 5 en een baby van 8 weken en ik doe alles maar op de auto-piloot, omdat het zo "hoort". Als er iemand op bezoek komt kan het al teveel zijn, zit ik savonds huilend om de bank en niet wetend waarom. Ik wil me niet zo voelen, zo neerslachtig en somber en bang voor alles. Ik wordt gek van teveel geluid zoals de tv, muziek, mn zoon van 5 die een echte kwebbelkont is en na zo'n drukke dag zit ik weer vol opgekropte woede en verdriet savonds weer huilend op de bank.. als ik mijn zoon van 5 niet had dan zou ik gerust heel de dag niks doen en in bed liggen.. ik heb t gevoel dat ik me niet zo 'mag' voelen, het kan niet en mag niet en de stap om naar de huisarts te gaan is dan ook groot. Na de geboorte van mijn oudste was mijn leven een grote chaos en misschien dat ik daarom de signalen van een pnd heb gemist.. ik huilde al elke dag om van alles. Mijn ouders waren dakloos (ik dus ook), werd zwanger, vriend en ik allebei nog jong en we kende elkaar nog maar net, veel ruzie, financieel slecht. En nu, nu gaat alles perfect.. en vindt ik dus dat ik me niet zo mag voelen.. maar ik voel me wel zo..
mijn pnd komt voort uit het verleden dus als je t nu zou hebben is dat helemaal niet gek en het mag trek aan de bel bij de huisarts accepteer huil zoveel je wil ik ben nu 2 maanden verder en het gaat stukje bij beetje beter zonder med omdat ik dat eeerst wilde proberen me paniek aanvallen zijn minder en dat door gewoon huilen en praten succes daar en nog gefeliciteerd met je kleintje!!