Ik lees ook mee.. Zit er nog middenin al heb ik soms het idee dat het wat beter gaat. Nu ff een dip en in tranen omdat ik een babyalbum heb gekocht (om foto's in te plakken) en me nu af vraag of ik wel goed genoeg heb gezocht overal, of er geen nog leukere is. Om maar aan te geven; het gaat echt nergens over (rationeel gezien snap ik dat wel) maar op emotioneel vlak vlieg ik van links naar rechts. En het een leidt tot het ander, dan denk ik weer ik heb maar zo weinig foto's waar ik zelf op sta met mijn zoontje (ben alleenstaande mama) en dan ben ik daar weer verdrietig over. Als er heel soms door familie een foto gemaakt wordt schrik ik van hoe ik eruit zie (enorme wallen etc) en wil ik dat de foto gelijk gedelete wordt want zo wil ik mezelf niet herinneren. Niemand vraagt dus ook meer want ze zien dat ik nog meer gestresst raak. Ik zit mezelf een beetje in de weg en probeer het té goed te doen allemaal denk ik *zucht*. Enfin, ik ga nog eens alle verhalen hier lezen, ik weet dat ik niet de enige ben en misschien kan ik nog wat ideeën op doen om mezelf weer wat positieve energie te geven.
Dat huilen herken ik zo het word nu minder maar had gister bijv een zware huilbui kwam r nie meer uit en waarom geeeen idee ik hoop dat het goed gaat zo als alleen staande mama heel veel succes en als je wa kwijt wil gooi het gewoon op t forum dat wil wel eens opluchten
Wat ontzettend naar dat jij je zo voelt. Ik heb het bij mijn eerste gehad. Ook een post traumatische stress stoornis erbij. Kindje werd erg ziek na de geboorte. Was erg heftig. Ik ben ongeveer acht maanden flink van slag geweest. Ik bleek, onverwacht, weer in verwachting en dat heeft mij veel goed gedaan. Tegen alle verwachtingen in overigens. Ik ben ook in therapie geweest maar dat hielp mij niet. Wat wel hielp is rust. Dus zodra de baby nachts ging doorslapen ging het ook met mij beter. Ik ging ook overdag op bed zodra het kon. Ook veel gepraat met partner. Sterkte
Hallo dames, Ik wil mij ook ''aanmelden'' voor dit bericht van het forum. Ik heb 4 jaar geleden een burnout gehad met angst -en depressieve klachten. Hier ben ik volledig van hersteld. Precies 8 maanden geleden ben ik moeder geworden van een gezonde dochter. De eerste 6 maanden gingen super. Ik had energie voor 10 en ik dacht op een roze wolk te zitten. Ook de combinatie met werken ging super. Toen ik 6 weken geleden vakantie had, kreeg ik de klap met de hamer. Emotioneel, stemmingswisselingen, moe, weinig energie, angstaanvallen, concentratieproblemen en een heel scala aan lichamelijke klachten. Ook de zorg voor mijn dochter viel mij opeens zwaar. Drie weken geleden heb ik mij ziek gemeld en sindsdien zijn de klachten alleen maar erger geworden (ook door de oefeningen van de psychologe) Gelukkig kon ik al snel bij mijn psychologe terecht. Volgens haar ben ik hevig overbelast en is er geen sprake van een PND. Toch zie ik veel herkenning in jullie berichten. Ik ben er inmiddels achter gekomen dat ik mijn bevalling (die erg zwaar was) en de periode erna niet verwerkt hebt. Ik heb mijn emoties onderdrukt en nu ze eruit komen, vind ik dat erg beangstigend. Ik vind het erg moeilijk om de dag goed door te komen. Mijn psychologe heeft mij namelijk laten inzien dat ik door hard werken en in huis werken geen ruimte heb gegeven aan mijn gevoelens. Nu word ik dus overspoeld door mijn gevoelens. Waar ik erg mee zit, is dat ik mijn kleine meid nu op een andere manier zie. Het lijkt net alsof ik haar altijd met mijn verstand benadert heb en nu voel ik opeens een enorm scala aan gevoelens, zoals angst, verantwoordelijkheidsgevoel, intense liefde, faalangst etc, maar ook een besef dat ik moeder ben geworden. Net alsof ik mijn kraamtranen nogmaals doormaak. Het maakt mij wel onzeker om mij zo te voelen. Hoe komen jullie de dag door en hoe hebben jullie de zorg voor jullie kindje geregeld? Ons meisje gaat op de dagen dat ik normaal gesproken werk nog steeds naar de oppasadressen om haar dezelfde structuur te bieden en zodat ik kan uitrusten. Gaan jullie 's middags ook een dutje doen en welke inspanningen doen jullie nog meer om met de klachten om te gaan?
Hallo marjolein ik heb veel van jou klachten en zeer zeker de angst die mij hard na beneden haalt ik had zelfs de angst om na de winkel te gaan kreeg er paniek aanvallen van bang om dood te gaan en me kleine meisje achter te moeten late vreselijk is het ..... angst om weg te gaan zoals de winkel is al iets minder gewoon veel oefenen veel doen afleiding en verder praat ik iedwre week bij de huisarts heb een vervelend verleden me vader liet ons 12 jaar geleden in de steek en dat heb ik altijd verdrongen en nu na de bevalling komen die 12 jaar als een emotionele trein op me af en praten huilen en woede uitbarstingen zorgen ervoor dat het elke dag beter gaat en of het zo zou moeten zijn is me mannetje tijdje gelede zonder werk komen te zitten en neemt dus heel veel over ook me moeder en schoonmoeder zijn er vaak nu heb een een rotte week achtr de rug huilen huilen duizelig mezelf rot voelen want hoe kan ik me zo voelen met dat kleine meisje dat me zoveel liefde brengt en zo dierbaar is maar goed allea eruit gooien helpt praten met mensen die het ook hebben helpt veeeeeel huilen nooit inhouden dat werkt averechts wat mij ook heeft geholpen tarot kaarte laten legge heel stom ma voelde me er zeer fijn bij op een of andere manier iig heeeeel veel sterkte en lekker kleppe hier werkt ook best wel
Dit is voor mij heel herkenbaar.. Ook dat van verstand benaderen enz. Je mag me altijd PB-en! Ik ben 8 maanden na de geboorte ingestort, en loop er nog mee.
Oke, daar gaan we dan. Na lange twijfel ga ik toch mijn verhaal doen. Het zal waarschijnlijk een half boekwerk worden, maar ik moet het kwijt. Toen ik 21 was overleed mijn vader plotseling, mijn alles! Er onstond een een lege plek, een gat in mijn hart! Dit heb ik tot op de dag van vandaag niet kunnen verwerken. Ongeveer een jaar later kwamen ze erachter dat ik cysten op mijn eierstokken had en daardoor moeilijk zwanger kon raken. Ik was hier best door van slag, want had altijd gezegd dat ik vroeg moeder wou worden. En had geen partner, dus koos ook het liefst voor om alleenstaande moeder te worden (dit heeft zo zijn redenen). Daar zat nog geen lange tijd tussen en ik bleek ineens zwanger te zijn! Ik was toen 23. Ik heb een super zwangerschap gehad, heb me nog nooit zo goed en gelukkig gevoeld. (ondanks de vele zwangerschapskilo's).. Maar ik was mooi zwanger! Tot 10 weken voor de bevalling, kwam mijn oma op sterven te liggen. Ze heeft gevochten voor mijn zoontje tot het bittere eind, maar helaas. 6 weken voor de bevalling overleed ze. Dus hoogzwanger en wel, elke dag 2 x bij haar geweest elke dag. En ook nog eens begrafenis regelen. En afscheid nemen. Twee geliefde missen die je zo hard nodig hebt... De bevalling, een HEL, ik kan me er niks meer van herinneren.. Alles is me later verteld. Thuis begonnen, uur geperst maar kindje bleef steken dus moest in de pers weeën naar het ziekenhuis. Daar ook nog een uur geperst. Door 2,5 liter bloedverlies ben ik helemaal in trance geraakt en daar is het begonnen. Daar is bij mij het licht uit gegaan. Daar is mij 'de gelukkige huisvrouw' begonnen. Wie de film gezien heeft. Zo is het gegaan.. Mijn zoontje is geboren met tang, knippen, scheuren, pomp, alles erop en eraan... (zat vast) Hij werd op mijn buik gelegd en vanaf dat moment wou ik er niks meer van weten, ik wou hem niet zien.. Niet vast houden. Helemaal niks meer! Dus alles wat ik heb gelezen over te beschermend, hier het tegenovergestelde.. Ik heb vanaf de geboorte geen gevoel voor mijn kind! Ja, hij is uit mij gekomen.. Maar dat is alles. Daarna is het een huilbaby geworden, 20 uur huilen non stop! 4 uur slapen.. dat heb ik 2 weken vol gehouden.. Ik kon niet zitten of lopen door alle hechtingen, maar moest wel lopen.. want hij moest gewiegd worden de hele dag. Tot op een dag dat ik hem in de box heb gelegd, ik op de wc ben gaan zitten met mijn vingers in mijn oren.. Ik kon er niet meer tegen. Ik werd gek, ik kon hem wel wat aan doen!! Toen hebben er mensen ingegrepen en mijn zoontje is toen opgenomen in het ziekenhuis. En doordat ik elke dag daar kwam voeden, merkten de verpleegsters dat het steeds slechter ging met mij en lieten ze een psychiater komen en die kwam met de conclusie dat ik opgenomen moest worden op de PAAZ afdeling. Daar ging ik dan 3 januari 2013 naar de MoederBaby unit op de Paaz afdeling. Daar heb ik samen met mijn zoontje gelegen totdat hij 6 mnd was. Toen moesten we weg, hij mocht daar niet langer zijn. Maar ik was eigenlijk helemaal niet klaar ervoor want ze hadden mij helemaal onder gestopt met medicatie! Een zombie was ik. Juni 2013 moest ik naar huis, toen ging het helemaal mis. Suicidepoging gedaan, werd gelijk weer opgenomen op de PAAZ afdeling ditmaal alleen. Allerlei anti depressiva middelen werden er uitgeprobeerd, niks werkte.. middelen voor stemmings wisselingen.. anti psychotica.. Ze hebben zoveel geprobeerd. Heb tot Aug hier gelegen, en toen wisten ze niet meer wat ze met me moesten en hebben ze maar naar een psychiatrisch centrum gedaan. Lekker makkelijk he. Hier kon ik in ieder werken aan mijn dag structuur, maar enige wat ik deed was roken, slapen.. en het liefst in een hoekje op mijn kamer zitten. Hier ook weer verschillende medicijnen geprobeerd. Februari ben ik met ontslag gegaan, maar had nog steeds geen juiste medicatie. Ben zelf maar met mijn huisarts gaan brainstormen en heb nu een middel wat eindelijk wat doet. En ik heb een puur hormoortablet, dat raad ik elke vrouw aan met een postnatale depressie!!!! Totaal ben ik 14 maanden opgenomen geweest! En volg nu deeltijd behandeling, maar dit helpt mij niet.. Heb nu de stoute schoenen aangetrokken, want in 1 jaar en 8 maanden ben ik haast niks opgeschoten... Dus ben nu zelf verder gaan kijken naar een andere instelling voor meer dagen behandeling.. En ja, elke dag vraag ik me af.. Waar is dat sterke meisje gebleven? Hoelang gaat dit nog duren? Ik wil niets liever dan naar mijn zoontje kijken.. met een trots gevoel. En ik wil van hem houden. Ik wil iets voor mijn zoontje voelen. Hij woont nu bij mijn moeder omdat ik niet voor hem kan zorgen. Als hij hier is, voel ik me gewoon een oppasser.. Ik doe het omdat het moet, omdat het is afgesproken. Omdat ik er niet onder uit kan. Ik wil gewoon samen met hem een gezin zijn. Daarom vecht ik al zolang.
Zo liisaa wat een verhaal wat erg om te hore dat je je zo voelt k denk dat veel mensen nu denke mijn problemen voelen dan aan als niets iig ik heb dat nu ik bewonder je vechters mentaliteit en hoop dat je genoeg kracht hebt om dat sterke meisje terug te vinden en ik wens je heel veel succes toe en dat je maar eindelijk mag gaan genieten van je kleine heb je wel het gevoel dat je al iets beter begint te worden ?
Heftige verhalen zeg.. Jullie zijn allemaal sterke vrouwen en ik hoop dat voor iedereen het snel beter zal gaan. Melaniejj, ben je al bij de psycholoog geweest? Ik heb waarschijnlijk een lichte vorm gehad van pnd, voor een kortere periode.. Of nouja, de eerste weken waren het pittigst. Daarna werd het minder, maar was ik snel van slag of erg snel geïrriteerd. Dat heb ik sowieso nog wel lang gehad. Sinds mijn zoontje doorslaapt (9 maanden ongeveer) merk ik dat meer tot mezelf kan komen en het echt beter begint te gaan. Ik zat al die tijd meer niet atijd lekker in me vel. Ik ben er niet voor bij de huisarts of psycholoog geweest omdat ik er zelf gewoon uit kwam. Maar werd wel door kraamzorg, CB en familie in de gaten gehouden. Mijn klachten waren o.a., (voor zover ik het me nog kan herinneren, ik ben dus heel veel kwijt geraakt); Angsten. Als ik op straat liep bijv constant bang dat ik aangereden werd bijv. Ik moest ook steeds achter me kijken. Of de angst geen goede moeder te kunnen zijn. Verdriet over de bevalling en verdriet en twijfels over mijn relatie. Ik snapte niet waarom het zo moest gaan bij de bevalling bijv, kon er niet tegen en wou het niet accepteren ofzo. Kan het nog steeds niet goed benoemen. Over mijn relatie begon ik vreselijk te twijfelen. Ik heb zo vaak zitten janken omdat ik ineens niet meer samen wou zijn. Stemmingswisselingen. Geen zin in visite (blij zijn als ze weg waren), of me storen aan hun aanwezigheid. Slaapproblemen. Ik was ook erg beschermend juist naar mijn zoontje. Afwezig zijn. Ik ben in 1 roes geweest en kreeg weinig mee. Kraamzorg is langer gebleven omdat ik niet snel genoeg herstelde en ze zich zorgen maakte. Nou dat vond ik natuurlijk ook nog vreselijk. Daarna 3maal borstontstekingen. En wat dingetjes bij mij zoontje die niet helemaal fijn gingen, zoals reflux, borstvoedingen gingen onrustig etc etc. Toen bleek hij een cyste te hebben. Niet zo heftig als wat ik hier lees, maar het was er wel. En tot op de dag van vandaag vraag ik me nog vaak af, waarom? Waarom heb ik het zo ervaren? Wat gebeurde er met me? Ik voel me daarin nog steeds onzeker en verdrietig en zit er nog wel mee. Ik kan bijv. nog steeds niet goed los laten dat mensen achter mijn rug om toen tegen mijn vriend of anderen zeiden 'oh als het maar goed gaat'. Ik vind het ook nog steeds moeilijk om erover te praten. En dat doe ik dus eigenlijk ook niet.
Mirante ja ben bij psycholoog geweest en iedere week bij se huisarts nu ik heb de zelfde angste wat als er iets met me gebeurd en me kleine blijft alleen achter en indd die relatie twijfelss k word er nie goed van heb hier ook vaak genoeg gehad dat ik niet met me relatie verder wilde en indd word ook erg geirriteerd dat iedereen me maar zielig vind omdat ik een pnd heb het is zwaar maar ik wil er zelf uitkomen ... ik weet gelukkig wel waarom ik me zo voel me vader heeft ons 12 jaar geleden achter gelate en nooit meer gezien dat heb ik weggestopt voor 12 jaar en nu word ik eigk iedere dag geconfronteerd met de liefde voor mijn kind en het kon er niet in dat mijn vader dat schijnbaar niet heeft voor mij en mijn broertje en dat moet ik nu verwerken boven op mijn angsten waardoor ik paniek krijg het gaat al beter dan aantal weken geleden maar het gaat langzaam maar heb gezegd ik wil absoluut geen medicatie ik vind dat ik nog redelijk sterk genoeg ben om mezelf hier door heen te vechten en ik moet nu leren voor mezelf te leven en zoals me huisarts zij even schijt aan iedereen hebben behalve je kind en de relatie komt later wel laat het van je afglijden angsten hebben hoeft niet en sommige dinge komen van het ontzwangere
Sommige angsten hebben wel meer vrouwen inderdaad. Wat een heftig verhaal over je vader. Dat zal inderdaad een hele confrontatie zijn, pittig zeg. En ook heel verdrietig.. Ik kan me voorstellen dat je geen medicijnen wilt. Fijn dat het al iets beter gaat, hopelijk gaat het ook voorspoedig nog beter! Als je af en toe ff wilt pb-en, dat mag! Ik heb zo nu en dan wel momenten dat ik er nog heel erg mee bezig ben. Wat ik al zei, het los laten dat dit me overkwam vind ik moeilijk en daardoor blijf ik er toch nog beetje in hangen. Ik raak dan weer in een dip en ben een hele dag niet in mijn doen en denk dan steeds weer overal aan terug en dan komen de huilbuien weer..
Ook ik vind het erg moeilijk om dit alles een plekje te geven, ik zou het fijn vinden als mensen hier tips voor hebben
Tips geven vind ik best lastig. Ik merk wel dat ik de behoefte heb erover te praten, ondanks dat het me niet echt lukt. Mijn advies zou dus zijn er wel over te praten. Niet wegstoppen. Ik weet niet hoe 'erg' je klachten zijn, maar anders misschien hulp zoeken? Ik heb zelf gewoon geprobeerd alles weer op te pakken en dat lukte redelijk, het knaagt alleen nog veel en daar heb ik nog last van.
Ik meld me hier. 10 wk geleden bevallen van een prachtige dochter. Sinds 3 weken heftige paniekaanvallen. Voor mijn gevoel lichamelijke klachten, gevoel dood te gaan. Volgens artsen paniekaanvallen. Sindsdien somber, huilen, depri, verzorging gaat op automatische piloot. Voel me schuldig want dit verdient m'n dochter niet. Ik ben wel gek op d'r, maar veel angst, hyper alert en schrikkerig. Ik slik nu seroquel en oxazepam. As dinsdag heb ik intake gesprek met de psychiater en word er een plan op gesteld. Voor nu ga ik even alles doorlezen. Hebben jullie ook lichamelijke klachten?
Wat herkenbaar allemaal... Toen ik een pd had dacht ik ik kom er nooit meer uit. Hoe ga ik alles weer positief zien? Ik zag weinig leuke kanten in het mogen hebben van een baby. Wat mij erboven op heeft geholpen is de steun van fam, vrienden en kennissen. Zelfs van mensen waar je het niet van verwacht. Elke dag was er een extra iemand voor de zorg van mijn kindje of mijn kindje ging een dag bij iemand. Daarnaast kreeg ik wekelijks een cursus met lotgenoten. En tot slot slik ik medicijnen en dat werkt echt goed! Het is goed af te bouwen dus ik ben er niet bang voor dat ik het moet blijven slikken. Sterkte allemaal en bij vragen,vraag gerust
Ik voelde me vaak erg moe.....duizelig.....slap....weinig energie... Nu slik ik ijzertabletten en dat werkt wel. Dingen ondernemen geven me weer nieuwe energie
Ja hoor! - Benauwdheid - Zeurende linkerarm - Maagklachten - Geen energie - Gauw moe - Gespannen en strakke spieren Sterkte meid.. Het wordt beter dan dat het nu is.
Hoi, Ik ben 26 jaar en mijn dochter is 2 jaar. Ongeveer een jaar na de bevalling kreeg ik ook klachten. Heb paniekaanvallen wat nu al een jaar aan de gang is. Kon slecht slapen, hartkloppingen enz Eerst gewoon bij de psycholoog geweest, maar dat hielp me niet verder. Ook bang om naar de winkels enz te gaan. Kon niet meer naar m'n werk. Probeer wel zoveel mogelijk te doen. Heb nu therapie hiervoor bij de HSK Groep. Het is echt zwaar klote om het maar zo even te zeggen.
@lichamelijke klachten; niet kunnen slapen terwijl ik doodop ben (ik pieker er een eind op los 's nachts en dan ben ik schrikkerig/over-alert. Bij alle geluiden die ik hoor denk ik meteen dat ze aan't inbreken zijn o.i.d... moet er soms ook 10x uit gewoon om rond te kijken in m'n flat, om mezelf gerust te stellen dat er niemand is). Heb het vaak belachelijk heet, en als ik erge stress ervaar werkt het gelijk op m'n maag (nooit eerder gehad). Verder zit alles vast (spieren), heb al fysio gehad om het allemaal wat losser te maken maar dat werkt altijd maar heel ff. Gezellig lijstje zo.. *ahum*