borderline

Hier geen borderline, bezig met volwassen onderzoek. Vermoedelijk autisme maar heel veel overlappende "symptomen" of "trekjes" van borderline en adhd.

Als je wilt kun je altijd een keer prive komen praten. Hier is het makkelijkste om uit te leggen dat mama een beetje "ziek" is. Niet zozeer dat autisme of borderline een ziekte is maar meer dat mama dan heel even rust nodig heeft omdat het te druk is.

 

Hier een persoonlijkheidsstoornis NAO( afhankelijken dacht ik) en borderline trekken. Al die tijd was het alleen borderline en pas geleden is het gewijzigd naar bovenstaande. Weet zelf niet zo goed nog wat NAO inhoud maar wel wat borderline natuurlijk inhoud.

Wat je gaat vertellen is als ze pas vragen gaan stellen. Kinderen niet belasten met je borderline daar zijn ze nog veel te klein voor om het te begrijpen het is ook voor een normale volwassenen al moeilijk om te begrijpen laat staan straks voor je kinderen.

Tijd komt raad is mijn advies. Dus pas als ze vragen gaan stellen waarom is dat mama! Dan pas zou je ze er over moeten vertellen en dan ook nog in bedekte termen.

Sterkte en succes met je aankomende moederschap. Het kan goed samen gaan borderline en kinderen maar bedenk altijd je kinderen kiezen niet voor je persoonlijkheidsstoornis en zal je altijd op je hoede moeten zijn en blijven om je kinderen niet te veel te belasten.( soms ontkom je het niet) bijvoorbeeld als je in een depressieve periode terecht komt of een postnatale depressie. wat sneller kan gebeuren met borderline want er woord veel van je gevraagd als ouder als je een baby/kindje krijgt. Iedereen gaat er anders mee om. Dat is zo. Hou je hoofd bij elkaar en kies de verstandigste dingen voor je zelf en kind dan red je het wel.

Ik zeg je eerlijk en oprecht als ik van mijn stoornissen had geweten voor ik kinderen had gekregen was ik eerst daar aan begonnen om mijn stoornissen te minimaliseren. Maar ja gedaande zaken nemen geen keer.

 

Ik heb adhd en zeg wel eens mamma haar hoofd werkt een beetje anders dan die van de meeste mamma`s. En dat dat helemaal niet erg is. Dat ik gewoon een beetje warriger ben.

Zou niet weten verder hoe je dat zou kunnen uitleggen. Pas uitleggen denk ik als ze erom vragen.

Maar je er nooit voor schamen in elk geval.
Sorry voor de vage uitleg maar mischien kun je er wat mee

Groetjes Janna

 

Hier zelf geen borderline maar wel een moeder die dat heeft. Als kind vroeg ik me inderdaad af wat er was bij het zien van gedrag en/of littekens. Echter hield ik dit voor mezelf en zocht dus ook daar de oorzaak. Ik zou der dus vooral met de kinderen (op gepaste leeftijd) over praten en uitleggen zover dat gaat. Niet afwachten tot het kind hierover begint.
Wat ik verder ook gemerkt heb is dat andere kinderen (en ouders hiervan) een duidelijke mening hebben en deze uitspreken tegen het kind (tegen mij dus) Kennis kan dan erg helpen hiermee om te gaan voor het kind.

Hopelijk heb je wat aan mijn ervaring.

 

Zowel mijn vriend als ik hebben Borderline en hebben er ook al jaren therapie opzitten ondertussen. Deze technieken helpen ons nog steeds in moeilijke momenten.

Omtrent littekens en zo, mijn dochter is nu nog iets te jong om het te begrijpen, maar als ze op een leeftijd komt dat ze dit wel kan, zal ik haar gewoon zeggen dat mama vroeger het moeilijk gehad heeft en dat daar die littekens vandaan komen.

Ik denk dat juist doordat wij ook naar onze omgeving toe heel open zijn over onze problematiek, dat dit niet raar zal aanzien worden door m'n kinderen.

Ik ben nu zwanger van de tweede en ben hiervoor moeten stoppen met m'n medicatie. Ik wordt nu door de psychiater extra opgevolgd, maar eigenlijk gaat het heel goed met me.

Als je er graag over wilt praten, mag je zeker pb sturen.

 

Hier een borderline moeder van twee jonge kindjes. Als je vragen heb mag je me pben.

 

Mijn moeder had een bi-polaire stoornis en heeft daarvoor ook in een besloten inrichting gezeten. Tot ze werd opgenomen had ik wel door dat ze anders was, maar ik kon het niet plaatsen en ik had er verder geen last van, dus heb er geen vragen over gesteld.

Toen ze opgenomen was heb ik wel vragen gehad, maar nooit een goed antwoord gekregen en als kind ga je dan zelf antwoorden verzinnen... Oh en ik zou oppassen met benamingen als "ziek", dat zorgde er bij mijn zusje voor dat ze bang werd om ziek te zijn, want dan zou ze ook weg moeten.

 

Ik wou dat mijn moeder erover had gepraat en hulp had gezocht.
Kinderen voelen veel aan...

 

Ben het zeker met je eens maar ik vind ook als moeder, ik ben de moeder in deze dat ik mijn kinderen niet altijd wil belasten met wat voor problemen ik kamp. Zoon is al ouder die vertel ik soms wat maar dan ook minimaal.

Bij de hulp verlening heb ik geleerd om toch je kinderen dusdanig minimaal te belasten omdat als je te veel info geeft kinderen ook daar weer problemen mee kunnen krijgen. Gaan ze om jou als ouder piekeren dat wil je ook weer niet.

Hier dus wel altijd vrijwillig hulp gezocht en er ook voor open gestaan. Ik zelf vind het soms zo vervelend dat mijn kinderen lijden om wat ik mankeer, Ik vind dat mijn kinderen zo min mogelijk moeten lijden en voor al kind moeten zijn. Weet wat het is om tussen de problemen van je ouders betrokken te raken en dat wil ik ook niet voor mijn kinderen.

De gullen midden weg is denk het beste. Je verteld wat je kwijt wilt en op z.n manier dat een kind er geen schuldgevoel aan overhoud.

Mijn laatste opnamen heeft mijn zoon bewust mee gemaakt ondanks ik ziek was heb ik hem elke dag op gebeld en gevraagd hoe zijn dag was op school en zo vertelde ik hem ook hoe het met mij ging ik zette idd een poker gezicht en stem op aan de telefoon. en nog als ik mijn rot voel dan zet ik liever mijn poker gezicht op.

Het is en blijft lastig. Weetje dat heb je ook met volwassenen een been er af is nog te begrijpen een geestelijke ziekte is voor je zelf al moeilijk te begrijpen laat staan voor de buiten wereld ik ben gestopt om het mijn buiten wereld uit te leggen want het valt niet uit te leggen.

 

Dan doe je het toch super!

Mijn moeder schreeuwde alleen maar, sloot zich op, dronk etc etc. Geen idee waarom want ze was niet ziek zei ze..

 

Ik kan ook wel eens schreeuwen hoor maar heb mij zelf wel aan geleerd om meteen sorry te zeggen.( en leg ook meteen uit dat het niet aan hen ligt maar dat ik in een mopper bui ben en dat ik snap dat het voor hen vervelend is niet om mijn zelf goed te praten maar doe het juist om hen het gevoel te kunnen geven het ligt niet aan jullie weet wel de scheiding.s lijn is erg dun hier mee.) En heel soms zeg ik wel eens mama heeft wat tijd voor zich zelf nodig. Als het kan kan het niet dan stel ik het uit tot de avond. Als ze op bed liggen maar soms is het lastig. Maar ja wat je ook zegt een schreeuwende moeder de hele dag vond ik zelf als kind ook geen pretje.