Goedemorgen allemaal, mijn dochter van 5 weken wilt niet in de box of in haar eigen wiegje slapen. Dat begrijp ik heel goed, 9 maanden bij mij in de buik en dan ineens in de grote wereld. Maar om een goede mama voor mijn schatje te zijn mag ik goed voor mezelf zorgen. Ze slaapt bij mij in bed zodat ik tussen de voedingen door een paar uur slaap heb maar echt goed slapen doe ik daardoor niet. Draagzak, Puck a baby en zelfs al de pacco inbakerdoeken besteld. Mezelf voorgenomen beter te gaan eten, tot zover de lichamelijke verzorging. Maar nu komt het emotionele stuk....al die gedachten....kan het zijn dat ze last heeft van haar darmen en daardoor niet inslaapt, te warm of te koud, heeft ze nog honger, hoe lang laat ik haar huilen, wil haar niet lang laten huilen maar hoe vaak blijf ik steeds naar boven lopen? heeft ze misschien angsten, hoe moet dit nou verder?? Rationeel weet ik dat ik de situatie mag omarmen (alles is een fase) maar realiteit werkt anders. Irritaties tussen mij en man lopen ook op. Hoort er bij begrijp ik...als ik naar mijn dochter kijk voel ik vertedering maar ook een overweldigende liefde. Maar ik herken nog niet elk huiltje en voel nog niet de zelfverzekerdheid en dit is wat mijn dochter nodig heeft dus dit is wat ik doe gevoel. Tuurlijk als ze pijn heeft (denk ik als ze heel hard krijst) dan troost ik haar en hou ik haar vast zodat ze veilig is. Wat is moeder zijn overweldigend en zwaar...ik wil graag geruststelling voelen dat het beter wordt, ook genieten van zelfs het huilen want de tijd gaat zo snel.....
Het is echt een fase. Ik vond de weken 3-7 het moeilijkst en herken wat je zegt. Hier leefde hij in de draagdoek en in mijn armen. Baby's huilen niet voor hun plezier, en ze kunnen alleen relativeren in jouw nabijheid. Mijn advies is de dingen makkelijk voor jezelf maken. Kook voor twee dagen, en laat haar lekker bij jou zijn wanneer ze daar behoefte aan heeft. Dagelijks naar buiten en even een klein filmpje kijken met je man klaart de negatieve sfeer. Maak je geen zorgen over dingen weer af moeten leren. Met die leeftijd sliep mijn zoontje op mij, nu heerlijk in zijn eigen bedje.
Het wordt écht makkelijker, over een paar weekjes kan ze waarschijnlijk al gericht lachen (maw je kunt haar opvrolijken bijvoorbeeld als ze huilt tijdens het verschonen) en is er veel meer ritme en interactie ook tussen je dochter en je partner.
Fase!! Meid die eerste 3 maanden zijn zo zwaar! Met allebei de kindjes hele dagen en nachten gelopen. Met 3 maand werd het ineens met flinke stappen beter!!! Het komt goed! Ze moeten gewoon hun draai vinden in deze wereld!!
Idd accepteer dat het er is, dat is heel makkelijk gezegd en zo moeilijk gedaan. Ik heb 3,5 maanden met een huilende slecht slapende niet tevreden baby gezeten zat er helemaal doorheen, sliep weinig. Maar nu helemaal anders en geniet ik volop, dus het komt echt goed. Kijk naar je kindje als je denkt dat er lichamelijk iets speelt ga naar de HA, en houdt haar lekker bij je, op de arm in de draagzak bij je in bed. Het wordt echt beter, die kleintjes hebben het ook moeilijk. Voor troost kun je ook aanleggen, hier heeft ze heel vaak aan de borst gelegen en ook vaak allen maar voor troost en lichamelijk contact, dat hielp om haar rustig te krijgen. Probeer elk moment rust te pakken en als je beter slaapt als ze bij je ligt doe dat dan, want je eigen nachtrust is oh zo belangrijk. Het komt goed, echt waar!!!
Het komt goed. Probeer zelf rustig te blijven, als je haar dan bij je hebt straal je die rust uit en dan worden ze vaak ook rustiger. Pak haar bij je als jij vind dat ze dat nodig heeft. Het is ook wennen allemaal. Je zult merken dat het straks veel beter gaat.
De herkenning doet me al zoveel goed. Gun het niemand maar fijn om te lezen dat ik niet de enige ben. Ook goed om te lezen dat het beter wordt. Al voelt dat voor mij op dit moment nog als onmogelijk aan. Ik heb donderdag een afspraak bij cb en ga al mijn vragen dan daar neerleggen. Huisarts geeft aan: hoort er allemaal bij maar heeft me wel een traject voor emotionele ondersteuning aangeboden. Heb ik met beiden handen aangegrepen want idd hoe meer relaxed ik ben hoe beter dat is voor mijn schatje.
Ik zou niet te veel nadenken en het zo makkelijk mogelijk maken. Huilt ze? Dan troosten. Wil ze niet in haar wiegje? Dan niet. Proberen haar alleen te leren slapen op alle mogelijke manieren zorgt alleen maar voor stress en frustratie. Ik zou het dus gewoon niet proberen.
Hartstikke herkenbaar! Mijn tweede dochtertje is morgen 5 weken en heeft precies dezelfde dingen als jij beschrijft. En soms wordt je daar gewoon onzeker van, zeker bij de eerste. In Azie noemen ze de eerste drie maanden ook wel het 'vierde trimester'. Mensenbaby's zijn gewoon nog niet af als ze geboren worden. Maar drie maanden langer in de buik gaat niet, want dan passen ze nooit door het geboortekanaal. Wat betreft huilen: dat is zeker in deze tijd gewoon een signaal dat ze je nodig heeft. Direct aan toe geven. Het is vanuit de evolutie namelijk helemaal niet logisch dat baby's lang en hard moesten huilen omdat ze dan mogelijk gevaar liepen. Heeft ze genoeg gegeten. Een schone luier, niet te warm of te koud en huilt ze nog steeds? Probeer dan dit eens: Houd haar stevig vast zodat ze weer dat omklemde gevoel uit de baarmoeder ervaart. Doe dat in een zijwaartse positie ( bijv buik tegen buik zoals bij madonnahouding bij bv), schommel haar heen en weer en maak harde shhhhhhh geluiden ( in de baarmoeder was het geluid nog harder dan een stofzuiger), eventueel kun je haar nog aanleggen of een speentje geven. Dit komt uit het boek 'The happiest baby on the block' van kinderarts Harvey Karp en hij noemt het 'the cuddle cure'. Bestaat uit 5 'S'-en: - swaddling (gevoel van baarmoeder) - sideways ( favo babypositie omdat ze dan geen 'valgevoel' hebben) - shhhhhhhh ( fijn geluid zoals in baarmoeder) - swinging ( bewogen worden zoals in baarmoeder) - sucking ( zuigbehoefte) Ik heb het gisteren geprobeerd bij mijn dochtertje die op dat moment niet tevreden was en ze was (eerlijk waar) binnen een paar seconden rustig en stil. Niet veel later viel ze heerlijk in slaap. In het boek staat precies uitgelegd hoe het werkt en vooral nog eens benadrukt dat een jonge baby niet verwend kan worden en dat huilen 'net zo goed voor de longen is als bloeden voor je aderen'. Probeer je er aan over te geven. Hoe? Door je partner uit te leggen hoe een jonge baby werkt (mijn ervaring is dat mannen zich vaak minder inlezen) en te kijken naar je tevreden meisje als ze bij je ligt.
Poeh, een traject voor emotionele ondersteuning? Maak je het dan niet erg zwaar? Je zit nog vol hormonen, dat alles je regelmatig aanvliegt, is volkomen normaal. Ik zou het eerder zoeken in ondersteuning vanuit je netwerk: van je af kunnen praten tegen je moeder, zus(sen), vriendinnen. Beetje hulp in de huishouding krijgen van hen ook. leren herkennen van de huiltjes, daar is het wel aardig vroeg voor. Komt allemaal wel. Welke draagzak heb je geprobeerd? Op dat gebied is zoveel te krijgen dat iets anders mogelijk wel werkt?
Als ik een moeder of zussen had of vriendinnen waarvan baby gewoon lekker doorsliep ja dan had ik zeker ook van dat netwerk gebruik gemaakt. En tuurlijk weet ik dat ik vol hormonen zit maar ik wil graag uit een emotionele cirkel komen en niet nog gestrester worden in de interactie met mijn moppie dus nee heb niet het idee dat ik het zwaarder maak dan het is. En heb ook al huishoudelijke hulp
Misschien stelt dit je gerust; mijn zoon is ruim 17 maanden en ik herken hem nog steeds niet tussen andere kinderen met huilen Dit terwijl ik precies wist wanneer hij ernstig ziek was hem nooit heb laten huilen veel te veel ziekenhuisopnames heb gehad etc. etc. Maar zijn huiltje ik hoor het gewoon niet. Vriendinnen moeten er om lachen en ik heel eerlijk ook. Nog steeds vraag ik; is dat die van mij...... Dus niks om je onzeker over te voelen, zoals je ziet heb ik heeeeel vaak juist gehandeld terwijl ik mijn eigen kind niet herken met huilen Daarnaast hanteerde ik altijd de stelregel; zolang ik geen fouten maak waar hij over 5 jaar nog steeds last van heeft mag ik best fouten maken. Zolang ik er maar over nadenk. Daarnaast zul je pas je gevoel kunnen volgen als je al die andere gevoelens loslaat......Maar idd het zijn vaak nog hormonen, het wordt vanzelf wel minder.
Wat ontzettend herkenbaar! Het beste (en tevens moeilijkste): probeer het te accepteren. Ik vond de eerste weken echt zooooo moeilijk. Mijn vriendin vertelde me al voordat de kleine werd geboren dat de eerste 3 maanden een kwestie is van overleven, dat was hier ook een beetje zo. Zooooo onzeker en dus gestrest en uiteindelijk dacht ik: het moet maar zo zijn. Ik ga niet meer lezen op internet, geen boekjes meer nadoen, maar gewoon doen wat ik zelf denk dat goed is. Toen ik die rust over me heen kreeg, leek het allemaal een beetje beter te gaan. En vanaf dat ik aan het werk was (waar ik heel erg weer aan toe was) ging alles nog een heel stuk beter. Ik wilde heel graag weer werken (om even de strijd met mezelf als moeder niet meer aan te hoeven gaan), maar ik was ook heel bang dat niemand zo goed voor m'n kindje kon zorgen als ik. Ergens is dat ook zo, maar hij doet het ook prima bij de opa's en oma's en is helemaal dol op ze. Let goed op jezelf meid en indien je geen bv geeft, laat je man/vriend 's nachts een keer de voeding doen zodat jij kan doorslapen en bijtanken. Je wil het beste voor je kindje, dan doe je het in mijn ogen al heel erg goed als moeder. En het is zwaar, heel zwaar...maar o zo mooi! Vooral als straks de eerste lachjes of zelfs schaterlachjes komen...
Herkenbaar hoor! Maar ook wat hierboven wordt gezegd, het wordt echt beter de komende tijd. Met 6 weken bereiken kindjes de piek qua huilen. Of je het nou een 4e trimester noemt, een sprongetje of wat dan ook, dat is gewoon vervelend.. Tel daar jouw hormonen en slaaptekort bij op en het is niet gek dat je er af en toe "radeloos" van wordt. Als jij het idee hebt dat je je beter gaat voelen door die ondersteuning doe dat dan, maar inderdaad de buitenlucht in (het is heerlijk weer nu) en niet de hoge eisen stellen aan jezelf en je kindje doen denk ik ook wonderen.. Hopelijk kan je dan weer snel echt 100% genieten!
Ik vind dat traject voor emotionele ondersteuning helemaal niet zo gek hoor. Juist door de (over)vermoeidheid, de stress en de hormonen kan het je allemaal te veel worden. En als je dan ergens je hart kunt luchten, kan dat enorm helpen. Ook omdat je dan juist met mensen praat die niet zo dicht bij je staan. Het gekke is misschien dat je soms ook gevoelens van schaamte kent, dat je eigenlijk hoort te genieten en dat dus niet goed kan. Wat dat betreft heerst er nog wel een taboe op de donderwolk ipv roze wolk. Ik herken het wel, dat iedereen vol goed bedoelde adviezen zit, maar dat je het eigenlijk niet meer in je op kan nemen. Je geeft aan dat je in je relatie nu ook spanning ondervindt en dat is natuurlijk ook niet fijn. Juist door je man zou je je het liefst gesteund voelen lijkt me... Dus met iemand praten, lijkt me niet overdreven.
Vervelend zeg! Probeer zoveel mogelijk te slapen als je baby uiteindelijk ook slaapt. Slaapgebrek en hormonen kunnen ervoor zorgen dat je het even niet meer ziet zitten allemaal. Dragen en inbakeren is al genoemd. Ik weet hoe vervelend het is: mijn kind huilde 6 maanden. Sterkte en succes!
Hier ben ik het helemaal mee eens. En wat erbij ook helpt is heel zachtjes met je duim op het voorhoofdje strelen, werkte bij mijn dochter en nu ook bij mijn zoontje, binnen enkele minuten zijn ze zo vertrokken. Laat je niet gek maken door mensen die zeggen dat je een baby moet laten huilen, als jij voelt dat je kleintje je nodig heeft dan er ook aan toe geven.
Ik vind het juist een hele goede stap van je! Het is emotioneel gezien zwaar die eerste tijd. Ik heb letterlijk mijn hoofd tegen de muur geslagen als mijn dochter weer niet doorsliep en ik voor de honderdste keer uit bed moest. Nee, ik had haar dan niet vast hoor! Ik zorgde er eerst voor dat ik rustig werd en dan pas pakte ik haar op en troostte haar. Omdat het je eerste is ben je onzeker en weet je niet wat je moet doen. Ik merk dat het nu bij een tweede makkelijker gaat omdat ik het nog weet van onze dochter en hoe ik hem nu kan troosten.