Vaak heb ik topics gelezen van meiden die zonder baan komen te zitten, maar nu komen ook voor ons de gevolgen van de crisis erg dichtbij. Ik slaap al een paar nachten erg slecht. De situatie op het werk is nijpend, mogelijk worden we binnen korte tijd overgeplaatst naar andere afdelingen om werkte houden. We waren net begonnen met een plannen van een grote trip volgend jaar en dan denk ik: moeten we het wel doen, wie weet hebben we het geld volgend jaar wel veel harder nodig. Piekeren jullie er ook zo over? Of laat je het over je heen komen en geniet je er nu van, zolang het kan?
Ik pieker heel veel en eigenlijk is dat zo nutteloos. Want het gebeurt toch wel, of ik er nu veel aan denk of niet.
Wij leven door zoals we dat altijd gedaan hebben. Geniet van elke dag want ik kan nu wel alles gaan bedenken wat als, maar misschien heb je morgen we een autoongeluk en kom je te overlijden.. Dat vind ik het niet waard, dus ik zou zegen; plan lekker je trip en geniet er van! Als je iets overkomt in welke vorm dan ook deal je er dan wel mee.
Ik heb buien.. dan kan ik erg piekeren over geld, of ik wel echt een baan heb na mijn stageperiode etc. etc. Maar dan probeer ik het los te laten, ik leef met de dag en geniet van mijn gezinnetje! Met piekeren los je uiteindelijk toch niks op..
Ja, maar niet wat betreft baan of materiele dingen. Ik maak me veel zorgen over de gezondheid van mezelf en mijn gezin in de toekomst. Mijn beide ouders zijn veel te jong overleden(50 en 57) en schoonvader mocht maar 54 worden. Alledrie een vorm van kanker. Maar ik maak me geen zorgen over de crisis. Wij letten ook nog niet extra op onze centen. Wel zouden we bijvoorbeeld een wat groter huis kunnen kopen, maar doen dat niet omdat we liever geld achter de hand houden en leuke dingen willen blijven doen. Dus we bouwen wel een soor marge voor onszelf in. Maar dat was ook al voor de crisis.
Helaas zitten wij momenteel ook in de stress. De zaak waar mijn vriend werkt loopt heel slecht. Zijn baas is ook een enorme hork en heeft nu diverse jongens waaronder mijn vriend geen salaris betaald. Ja een voorschot wat nog niet eens genoeg is voor de huur. Mijn vriend heeft erom gevraagd en kreeg doodleuk te horen dat er geen geld is. Nu hebben we nog wel iets reserve maar niet veel. Ik maak me best zorgen. Je hoort zoveel ellende om je heen en nu overkomt het ons ook
Ik pieker heel veel... Ik moet zoals het er nu uitziet stoppen met werken als onze zoon naar de basisschool gaat omdat we de opvang niet kunnen betalen .. Maar ja erg ruim hebben we het dan niet. Vraag me echt af hoe onze toekomst er straks uitziet met alle bezuinigingen Maar waar ik nog meer over pieker is over onze familie problemen hoe die aflopen en de toekomst ... il
Ik ben een rasechte piekeraar, maar vreemd genoeg ook heel impulsief in mijn beslissingen (eerlijk is eerlijk: ook zwaar gesterkt door mijn vriend, die veel relaxter is dan ik). We hebben samen behoorlijk wat impulsieve keuzes gemaakt in het leven, en grappig genoeg hebben die beslissingen tot nog toe eigenlijk altijd positief uitgepakt... Ik zou zeggen: ga absoluut die reis doen. Geniet van het leven, en weet je: misschien ontmoet je tijdens je reis wel weer interessante contacten die je verder kunnen helpen in het leven...
Ja met vlagen. We hebben net een huis gekocht en ik ben zwanger. Ben sinds deze maand onverwacht werkloos dus dat was wel even schrikken. Maar mijn man heeft net een goede nieuwe baan en eigenlijk altijd baangarantie (hij heeft nog nooit zelf gesolliciteerd maar werd altijd gevraagd en kan zo overal aan de slag) Ik heb een ontslag vergoeding meegekregen en heb straks een wazo waardoor we er dit jaar qua mijn salaris niet op achteruit gaan. Tuurlijk maak ik me soms zorgen maar ik kan me er gelukkig ook snel weer bij neerleggen. Als kind hebben wij het met veel (echt veel) minder moeten doen en ik heb daar nooit hinder van ondervonden.
Ik kan best piekeren maar dan meer over korte termijn dingen, waar ik op dat moment even geen overzicht op heb. Op Lange termijn niet, ik weet dat het uiteindelijk allemaal wel goed komt.
Nope, niet meer. Ik heb er gewoon geen zin meer in, dat gepieker. Ik schiet er helemaal NIKS mee op. I'll cross that bridge when I get to it.
Mijn partner kan zich vooral heel druk maken. Ik vind dat best jammer. Als je morgen onder een auto loopt, heb je je voor niets zo druk gemaakt. Ik ben vrij nuchter. Alles wat we doen overdenken we wel 3x. En dat is natuurlijk verstandig. Maar ik kan er niet van wakker liggen, hij wel.
Ja heb enorm veel zorgen voor de toekomst. Ik heb geen zelfstandige woonruimte, wel op mezelf gewoond maar nu weer terug bij mijn moeder terwijl ik met beide ouders een gecompliceerde relatie heb. Ondertussen heb ik wel al een kind. Mijn opleiding afronden is moeilijk omdat er nauwelijks stages beschikbaar zijn (terwijl in mijn vakgebied zonder crisis ook al nauwelijks aan banen te komen is). Ik heb weinig werkervaring en kom verlegen over, wat al genoeg reden is om mij niet aan te nemen. Daarnaast ook nog fysieke ziektes gekregen en al heel lang psychische problemen. Er lijkt voor mij gewoon geen uitgang, want dat ik ziek ben weten ze wel maar doordat ze niet precies weten welke vorm van de ziekte ben ik nog altijd officieel niet ziek, dus ook daar kan ik geen enkel recht aan ontlenen, terwijl ik wel hulp nodig heb met alleen al het huishouden. Een baan krijgen wordt moeilijker, hulp krijgen wordt moeilijker, basale gezondheidszorg krijgen ook, toeslagen voor mijn kind krijgen ook, een uitkering krijgen ook. Ik kan echt geen kant op voor mijn gevoel. En over de woningmarkt begin ik al helemaal niet, sjezus.
Ja regelmatig. Ik ben een werkende student (al ben ik wel ontslagen omdat ik zwanger werd dus even niet werkend) maar heb straks wel een huishouden, een baby, een studie én een studielening. Verder is de studiefinanciering op dit moment in mijn leven mijn enige vaste inkomen. Dus ja, ik kan daar best wel eens wakker van liggen...!
Ja, ik pieker ook heel veel, met name over de toekomst van ons zeer slechtziende/ blinde dochtertje van 3. De maatschappij is zo ontzettend hard dat ik echt hoop dat ze haar plekje hier straks in kan vinden.
Hier ook een hoop gepieker. In juni ben ik mijn baan kwijt geraakt. Omdat ik het afgelopen half jaar maar 12 uur werd in gedeeld met een flex contract heb ik ook een minimale uitkering. Vorige maand is het bedrijf waar mijn man werkt failliet gegaan. Hij krijgt nu pas in september het salaris van juli en augustus. Geld is meer dan op en geen idee hoe we het allemaal moeten doen. Hebben gelukkig een hypotheekverzekering dus krijgen daar van de week de aanvraagformulieren van binnen. Zouden dan 250 euro per maand tegemoet krijgen, maar dan zijn er nog tig vaste lasten. Elin begint begin september op de peuterspeelzaal,maar als ik dan nog geen werk heb zal ze er al af moeten voor ze er officieel begonnen is Hebben nu "vakantie" en proberen er toch maar van te genieten met gratis uitjes. kinderboerderij, het bos,stukje fietsen etc.
Aan de ene kant ben ik 'blij' te lezen datum niet de enige ben die erover piekert. Aan de andere kant vind ik het erg om te lezen dat er steeds meer mensen in zo een onzekerheid zitten. Hier probeer ik mijn onzekerheid een beetje te compenseren door toch wat meer te sparen en minder leuke dingen te doen. Ook bel ik regelmatig met mijn vader als ik weer aan het piekeren ben, hij kan de dingen goed relativeren. En soms denk ik ook wel eens: vele jaren geleden is er ook zo een crisis geweest, toen heeft ook iedereen het gered, waarom zou het ons ook niet lukken. En heel soms denk ik: stomme Lise je moet niet zoveel denken
Ik maak me zeker zorgen over de toekomst maar probeer er niet continue over te piekeren.Mijn man is ernstig ziek en ik wil ook genieten van de tijd die we nog samen hebben maar af en toe vooral in de nacht als iedereen slaapt word ik om 1-2 uur in de nacht helemaal in paniek wakker.Zijn al 21 jaar getrouwd en het idee dat ik straks alleen verder moet met onze 5 kids is echt teveel.Ik kan niet met iemand bellen of praten want mijn man is degene waarmee ik normaal praat en ja dat wil ik nu ook hem niet aandoen.We praten wel maar wil hem nu hier ook niet teveel mee belasten en verder heb ik niemand want de familie heeft ons een beetje laten vallen sinds zijn diagnose.Maar goed..... ik maak me soms best heel erg zorgen over de toekomst.