Hoi dames! Ik zit al een tijdje met iets waarvan ik niet weet wat ik er mee aan moet. Mijn onderburen hebben een baby van een maand of 6. Dit jongetje huilt dagelijks (vooral savonds) extreem veel. En dan niet gewoon huilen maar extreem krijsen, alsof die het uitgilt van de pijn. Af en toe hoor ik zijn ouders stemmen er bij komen en dan word het nog erger. Ik ga steeds meer (waan)beelden in mijn hoofd krijgen. Heb soms het idee dat ze de baby door elkaar schudden als het niet stopt en af en toe schreeuwen ze ook tegen hem. Uiteraard kan ik dit niet hard maken maar ik lig meerdere avonden huilend of met een brok in mijn keel in bed omdat ik zo met het mannetje te doen heb. Het huilen klinkt gewoon niet normaal. Nou heb ik geen ervaring met een huilbaby maar als mijn zoontje op deze manier huilde had hij minimaal een dubbele oorontsteking en zwaar griep of iets dergelijks. Wat kan ik hier aan doen? Ik heb de moeder wel eens gevraagd of alles goed is maar die doet alsof er niets aan de hand is.
Weet je zeker dat hij 6 maanden oud is? Weet je zeker dat ze niet tegen elkaar schreeuwen ipv tegen de baby? Mijn kinderen huilden een groot deel van de avond en begin van de nacht vreselijk erg, echt alsof ze vermoord werden. Ik heb het toen wel eens gefilmd voor de kinderarts en ik kan het nu ook amper meer terug kijken. Ik weet dus uit ervaring hoe erg baby's kunnen huilen. En ik liet ze niet alleen maar dat maakte het gekrijs niet minder. Het stopte bij mij rond 6 maanden. Er kan dus meer aan de hand zijn maar het hoeft niet.
Ik kan alleen uit eigen ervaring reageren. Wij hebben ook een huilbaby gehad en de nachten waren echt een ramp. Huisarts, kno en kinderarts hebben we in die periode allemaal gezien maar zonder resultaat. Totdat we een andere kno arts tegen kwamen toen ze 3 was. Waarschijnlijk al die tijd oorproblemen geweest! Dus buisjes waren de uitkomst. Ik weet niet hoe je contact met de buren is? Anders in contact gaan maar zou oppassen met te snelle vermoedens
Ik zou er eens heen gaan en vragen of je ze ergens mee kunt helpen. Mijn vroegere buurvrouw had ook een kindje dat heel veel en lang en hard huilde. Ze voelde zich zo rot en bezwaard tegenover de buren dat toen ik hulp aanbood ze begon te huilen. Vraag wat er aan de hand is, bied hulp aan en als het echt niet goed voelt kun je verder kijken wat je doet. Maar geloof me, een huilbaby kan immens krijsen.
Onze dochter huilde ook altijd verschrikkelijk hard. Ze bleek een koemelkallergie te hebben en dat zorgde onder andere voor gekrijs. Toen dat nog niet bekend was heb ik best vaak met mijn handen in het haar gezeten en meegehuild. Of inderdaad uitgevallen (geschreeuwd) tegen mijn partner. Wanhoop doet gekke dingen met je. Nou is mijn dochtertje inmiddels 1 en het is nog steeds een pittige dame. Het slapen zorgt hier ineens weer voor problemen en ze kan schreeuwen alsof ze vermoord wordt terwijl er niets aan de hand is (behalve dat ze in haar bedje moet). Ik zat er laatst nog aan te denken om dit even door te geven aan de buren voordat zij zich allerlei dingen in hun hoofd halen. Heel eerlijk gezegd zou ik niet weten of ik het zou waarderen als de buren mij hier zelf op aan zouden spreken. Aan de ene kant vind ik de sociale controle erg belangrijk, want zo komen gevallen van bijvoorbeeld mishandeling wel aan het licht. Maar aan de andere kant zou ik mij ook beschuldigd en ongemakkelijk er bij voelen.
Wat @Juul75 zegt, een keer op bezoek gaan en je medeleven tonen en als je kunt, aanbieden om te helpen met iets (een uurtje oppassen zodat ze samen even weg kunnen bijvoorbeeld). In ieder geval in gesprek gaan en niet je fantasie de loop laten. Wij hadden het ook moeilijk met onze zoon... En de buren sloegen destijds op de muren. Dat was echt heel naar, want wij waren wanhopig, slapeloos, helemaal ten einde raad. Ik had toen ook wel iets van begrip willen horen.
Net zoals je al zegt, je hebt geen huilbaby. Ik wel en geloof me, die van ons huilt allang niet meer, die krijst, tiert, wordt woest en gooit werkelijk alle remmen los. En wat we ook doen, we krijgen 'm soms echt niet stil. En soms roepen m'n man en ik naar elkaar, maar dat is puur omdat we elkaar anders niet verstaan. En als iemand het aan mij zou vragen, zou ik ook zeggen dat het goed gaat, want wat voel ik mij soms een falende moeder als ik mijn eigen kindje niet stil krijg. Heel soms vind ik het jammer dat er zo snel conclusies getrokken wordt, maar dat is vaak puur onwetendheid. (Gelukkig maar, want dat wens je echt niemand toe.)
Onze dochter kan ook zo vreselijk gillen. Als baby al. (KMA, eczeem...) Ik had ook nog eens een pnd. Ze is een hele pittige dame die echt kan doen alsof ze vermoord wordt. Dat is geen normaal huilen meer. Ik heb onze buurman zelf weleens aangesproken of hij er last van hoort maar dat heeft hij gelukkig niet.
Ik heb vroeger opgepast op een huilbaby. Zij woonde schuin tegenover ons. En mijn moeder kwam weleens kijken gaat alles wel goed? Maar die krijste ook. Je kan altijd even langs gaan. En even informeren. Ik heb een buurjongetje hiernaast met adhd, odd en nog iets. Ik ben er ook tijdens ern gesprek een keer achter gekomen. En ik weet nu ook waarom hij soms de tent afbreekt of gilt/krijst. Ook aangegeven dat ik fijn vond aangeboden dat ze altijd om hulp mogen vragen.
Vraag het en anders loslaten. De oudste was een huilbaby en dat gekrijs ging door merg en been, was werkelijk waar verschrikkelijk. Dus ja, nog niet eens te vergelijken denk ik met een kind dat huilt bij een oorontsteking. Uren hield hij het vol, daar word je soms zo gek van dat je heerlijk tegen elkaar tekeer kunt gaan. Ik vind het nogal wat van je dat je het hebt over door elkaar schudden, terwijl je geen idee hebt.
Wanneer hij zo aan het huilen is er gewoon even heen lopen en vragen wat er aan de hand is en of je misschien ergens mee kan helpen. Meteen duidelijk maken dat je er geen "last" van hebt, zodat ze zich niet direct aangevallen voelen, maar wel zeggen dat hij opvallend veel huilt en dat je je zorgen begint te maken.....
Onze oudste heeft een tijd lang elke avond ruim 2,5 uur gekrijst. Niks hielp, tot we ontdekten dat hij onder de douche in slaap viel. Nou, daar gingen we weer hoor on 00:45 uur onder de douche met een krijsbaby in een mega gehorige flat..... Ik heb ook wel eens gevraagd of de buren hem hoorden, maar ze zeiden van niet. Leek mij onmogelijk, aangezien ik mijn buurvrouw zelfs hoorde plassen als het in mijn flatje stil was. Maar ik zou in jouw situatie in contact proberen te komen met de buren en anders de boel loslaten. Je hebt geen idee hoe frustrerend het is als je je kindje niet rustig krijgt. Vervolgens zit je tegen elkaar te mopperen/schreeuwen, omdat de ander het dan zo goed weet etc etc, waar je kind weer hysterischer van wordt. Als er wel echt iets anders aan de hand is, kom je daar wel achter als je de ouders en baby wat beter leert kennen.
De oudste was een huilbaby met kma en reflux. Krijste ook alles bij elkaar. Moest iemand op zo'n moment komen aanbellen zijn om even te melden dat ze zich zorgen maakte... Het zal vast goed bedoeld zijn, maar ik zou die persoon gelyncht hebben denk ik.
Ik had geen huilbaby maar een buurvrouw die niet tegen gehuil kon. Zij stond dus aan de deur dat er iets mis moest zijn met mijn kindje want dat gehuil was ziekelijk. Ik kan je vertellen dat ik dit alles behalve waardeerde en me ook echt verschrikkelijk heb gevoeld om die opmerking. Huilend heb ik mijn moeder gebeld met de vraag wat ik er aan kon doen om te zorgen dat mijn dochter niet meer huilde 's nachts als ze even honger had of gewoon bij mij wou zijn. Dus ik zou echt niet gaan melden dat je je zorgen begint te maken over het kindje van een ander.
Zulke buren hadden wij ook. Gelukkig zijn ze weg. Het is al moeilijk genoeg en als de buren dan ook nog eens op de muren gaan binnen wordt het niet beter.
Hier ook bonkburen. Ze gingen soms extra met de deuren slaan en roepen als het stil was. Hebben vlak voor de verhuizing nog bedreigend voor de deur gestaan. Hadden last van het traplopen in de nacht. Zodra ze dl hoorden werd er gelijk op de muren gebonkt, waardoor dl niet meer op haar eigen kamer heeft geslapen. Vervolgens ook nog roddelen en leugens verspreiden in de buurt. Fijn die steun. Nu gelukkig nieuwe buren en hopelijk geen huilbaby straks.
Bij mij had het wel uitgemaakt hoe iemand aan de deur zou staan. Of ze even verhaal komt halen of oprechte hulp wil bieden zeg maar. Hier trouwens nooit buren aan de deur gehad, had het misschien wel fijn gevonden, voelde me erg alleen en machteloos in die periode.