16 maanden waren wij bezig om zwanger te worden. Helaas groeide mijn eitjes niet goed door (door lang pil gebruik) en wou de gynaecoloog ons door sturen naar de fertiliteit arts. Daar kwamen we er dus achter dat mijn eitjes niet goed genoeg groeide en kreeg ik Clomid om mijn eitjes wat power te geven. En dat deed het! Ik heb het 3 maanden gebruikt en elke keer helse eisprongen gehad,zoveel buikpijn dat ik lag te kronkelen op bed. Maar na de 3e maand Clomid gebruikt te hebben was het raak!! Ik was zwanger!!! Dol gelukkig waren we,eindelijk zouden we ons 2e kindje gaan krijgen. Maar op een of andere manier voelde ik ergens dat het niet goed zat. Al gauw werd ik erg ziek. Extreem misselijk,bloedverlies,buikpijn en ik lag hele dagen in bed. Ik moest zelfs hulp inschakelen van familie om voor onze oudste te zorgen want dat kon ik niet meer. Uiteindelijk ben ik met erge uitdroging opgenomen in het ziekenhuis voor infuus met vocht en vitaminen. Daar knapte ik wel van op maar de buikkrampen bleven. Ook viel ik enorm af. De eerste echo's zagen er goed uit,mooi op schema,kloppend hartje,mooie dooierzak enz... We gingen er vanuit dat het dikke pech was dat ik me zo voelde en dat ik er doorheen moest en dat het later in de zwangerschap wel beter zou gaan. Bij de laatste echo zag het er niet goed uit. Kindje was niet gezond en de gynaecoloog vreesde dat mijn lichaam daar op reageerde en ik daarom dus zo ontzettend ziek was. De gynaecoloog was eerlijk en had geen goed gevoel bij deze zwangerschap en het was een hele grote vraag of het kindje de zwangerschap zou gaan overleven,laat staan na de geboorte. Het zou veel medische zorg nodig hebben,als het kindje het zou redden. Een enorme grote klap in ons gezicht en de grond zakte onder onze voeten vandaan. Er werd mij een keuze voorgelegd om of de zwangerschap door te laten gaan met de gevolgen of het af te laten breken. Ik kon het ziek zijn niet meer aan,ik kon de heftige buikkrampen niet meer aan en we wilden niet dat ons kindje een zwaar leven zou krijgen als het kindje het zou overleven in de zwangerschap en na de geboorte. We besloten de zwangerschap te laten afbreken,ik was bijna 15 weken zwanger. 2 dagen later werd ik opgenomen en dmv vaginale pillen en weeënopwekkers is de bevalling opgewekt. Nooit gedacht dat ik zoveel pijn,zowel geestelijk als lichamelijk zou krijgen. Gelukkig kreeg ik een ruggeprik en kwam ik de nacht redelijk door. De lichamelijke pijn was weg en ik had wat gekregen om te slapen (niet dat dat werkte want ik stond op scherp natuurlijk) De volgende morgen tegen de klok van 09.00uur wilden ze nieuwe pilletjes inbrengen maar ik zei dat ik een enorme druk voelde van onder. Ze voelden en inderdaad,ik mocht gaan persen. Na 3x een flink pers gegeven te hebben werd daar ons kindje in vliezen en al geboren. Toen de vliezen verwijderd werden om ons kindje zagen we ons kindje daar liggen. Handjes over elkaar,alsof het kindje er vrede mee had. Ik wou natuurlijk het geslacht graag weten zodat we ons kindje een naam konden geven. Het was een klein jongetje en we noemden hem Pepijn* Pepijn* heeft ons toch voor de 2e keer papa en mama gemaakt. Alles zat er op en eraan,je zag dat hij eigenlijk alleen nog maar hoefde te groeien. De verpleegkundige had hem op een zacht dekentje gelegd en een mooi lief klein dekentje over hem heen gelegd. (in ons ziekenhuis hebben ze speciale dekentjes voor dit soort gebeurtenissen,zelf dus echt hele kleine dekentjes voor ons mannetje) Het was een hele gebeurtenis en ontzettend dubbel. Aan de ene kant ben je een soort van blij dat het lijden voor zowel het kindje als voor mij voorbij was maar het verdriet is enorm. We hebben gehuild,ons afgevraagd waarom ons dit moest overkomen... Zoveel vragen waar we gewoon geen antwoord op konden krijgen. Mijn vertrouwde gynaecoloog kwam langs toen hij wist dat Pepijn* geboren was en kwam ons heel veel sterkte wensen met het verlies en bekeek ons kleine kereltje. En ook al was hij nog zo klein,te klein voor deze wereld,ik voelde me wel trots dat,ondanks de hele zware zwangerschapsweken,hij van ons was. Uit liefde ontstaan en in liefde ook gegaan. Nooit,maar dan ook nooit zullen we hem vergeten. Elke dag denk ik nog aan hem en ik praat ook tegen hem als ik daar behoefte aan heb. Het helpt mij met verwerken. Wij zullen onze kleine jongen nooit vergeten en hij zal altijd een deel uitmaken van ons gezinnetje. Zijn naam word ook gewoon uitgesproken en ook zijn grote zus heeft het nog geregeld over engeltje Pepijn* 19-06-2009 een dag die ons voor de 2e keer papa en mama maakte
Ik wil je heel veel sterkte wensen met het verdriet. Mag ik misschien vragen wat jullie kindje had ?? ( dit omdat je schrijft dat het medische zorg nodig zou hebben etc ) Nogmaals heel veel sterkte !!
Dit was overigens in 2009 gebeurd. Deze zwangerschap gaat heel goed gelukkig. Ons kindje had heel zeer waarschijnlijk hartproblemen en nog andere afwijkingen die het leven niet dragelijk zouden maken voor hem. Deze zwangerschap was ook weer eng tot de laatste echo,die helemaal perfect was en helemaal volgens het boekje. Ik durf ook nu pas weer echt te genieten van het feit dat ik zwanger ben en het kindje dus kern gezond is.
wat vreselijk erg....ik zal aan pepijntje denken als ik het kaarsje voor ons vlindertje brand. een hele dikke troostknuffel en erg knap van je dat je het zo mooi en oprecht kan verwoorden. veel sterkte xxxxxxxx
Dat is heel lief Mol!!! Ik heb het al zo vaak hier opgeschreven maar toch haalde ik het steeds weg. Op een of andere manier lukte het mij steeds niet om het verhaal neer te zetten. Nu ging het ook met moeite maar Pepin* verdient een plaatsje waar over hem gelezen kan worden en waar gelezen kan worden hoe welkom hij was en hoeveel we al van hem hielden toen hij nog in mijn buik zat. Hij was zo welkom,maar het lot bepaalde anders... Merk wel dat nu ik het zo heb neergezet hier dat ik er al de hele dag heel erg aan moet denken en ik me toch best verdrietig voel. Vanavond brand ik een extra kaarsje voor mijn kleine knulletje
Pff alle het gevoel komt weer naar boven bij mij. Gelukkig dat je nu toch wel kan genieten, succes. Ander vraag je heb jullie nog een pauze gehouden of heb je sinds die tijd moeten wachten op een nieuwe zwangerschap?
Wij hebben geen pauze gehad na deze zwangerschap. Ik was 3 maanden later opnieuw zwanger van mijn jongste dochtertje. Niet gepland maar natuurlijk was ze wel heel erg welkom! Het was ook een zware zwangerschap ivm angsten maar ik ben heel blij dat ze er is,zou haar voor geen goud willen missen. Ben toen (en nu ook) zwanger geraakt zonder medische toestanden