Een kindje van ons 2. Een droom die we hier allemaal hebben. Een droom die voor ons werkelijkheid werd toen we eind januari een positieve test hadden. Na 5 rondes was het eindelijk aan ons, we waren zwanger! Hcg steeg goed en het zag er allemaal prima uit. Een eerste zwangerschap, een eerste kindje, niet weten wat te verwachten, hoe zal ik me voelen, zal ik misselijk worden, zal ik veel kwaaltjes hebben. Een erg spannende periode kon starten voor ons. Omdat alles zo nieuw en onbekend was, wilde ik graag vroeg een echo. Op 7w kon ik bij de gyn al terecht en daar was ons bubbeltje! Zo klein maar met een mooie hartslag! Echt geweldig om te zien, helaas nog iets te vroeg om ook te kunnen horen maar dat zou bij de volgende echo wel gebeuren. Helemaal euforisch naar huis, we werden mama en papa! De weken gingen verder, alle zwangerschapskwaaltjes passeerde. Buik werd langzaam beetje dikker, veel misselijk maar gelukkig zelden overgeven. Dan die 'veilige grens', de 12w. Nog een kleine 2weken en we zouden ons bubbeltje weer zien. Een echt kindje deze keer, met duidelijke armpjes en beentjes. 04/04 was het zover, de termijnecho. Op dat moment al 13w4d, want eerder had de gyn geen plek. Dit keer echo op de buik, net echt! Zoals je dat op tv ziet, maar dit keer bij mij, dit keer ben ik de zwangere! Gyn begint het vruchtje te bekijken, duuwd heel erg op mijn buik. Kan ze niet wat dichter? De echo'tjes van andere vrouwen op het forum waren toch echt een stuk dichter, misschien had ze toch maar niet langs de buik moeten gaan? Maar ze blijft duwen en kijken, en stilletjes begin ik te snappen dat er iets niet juist is. Ik zie haar schudden, en hoor haar zeggen: "het ziet er niet zo goed uit". Ze heeft nog enkele foto'tjes genomen en dan kwam het: "het hartje klopt niet meer". Ik weet niet of ik alles wel goed begreep eerst, ik bleef maar kijken naar dat scherm. Ze toonde ons de armpjes en beentjes, het hoofdje en lijfje. Maar het was te klein, ons kleintje was gestopt met groeien op 9w1d. 4weken was ons kindje er al niet meer, hoe kon ik dat niet weten? Waarom had ik nog zoveel symptomen? Waarom was die stomme buik dikker geworden, er groeide geen baby meer? Gyn vertelde me dan de mogelijkheden: wachten tot het natuurlijk kwam (maar die kans was na 4weken al klein), pilletjes of curretage. De pillen zouden me veel pijn geven, veel bloed en krampen. Curretage had kleine kans op verklevingen. Gelukkig moest ik niet meteen beslissen, curretage zou 2dagen later kunnen, de pillen ook. Heel moeilijk dit, hoe kies ik hoe mijn kindje moet verliezen? Heb uiteindelijk voor de curretage gekozen, het verdriet was groot. En ik had geen zin om ook nog lichamelijk zoveel last te hebben. 06/04 naar het ziekenhuis, moest me hier al om 7u aanmelden. Gelukkig is mn man de hele dag bij me gebleven. Die dag word je een beetje geleefd, wachten op verpleging, wachten op dokter, wachten om naar het OK te gaan, wachten... De ingreep is nu een week geleden. Lichamelijk niet veel klachten, verlies nog altijd wat bloed en af en toe krampen maar het gaat. Mentaal, tja... Het is moeilijk te geloven dat dit allemaal gebeurd is. Mijn buik is weer plat (nuja .. ), alle symptomen zijn weg. Ik ben duidelijk niet meer zwanger. Niet meer zwanger...
Heel veel sterkte! Wat kun je je dan opeens leeg voelen he? Zo leeg. Opeens vallen al je plannen voor de komende maanden helemaal in het niet. Neem je tijd om dit te verwerken. Wat mij opviel toen ik een miskraam had, is dat bijna iedereen om me heen wel 1 of meerdere miskramen heeft gehad. Heel gek, maar dat voelde voor mij wel geruststellend. Jouw tijd gaat echt nog wel komen, soms heb je alleen even wat hobbels op die weg ernaartoe. Heel veel sterkte!
Tranen in mijn ogen, wat herkenbaar. Wil je heel veel kracht en sterkte wensen in deze moeilijke periode! 😙
Ach meis wat vreselijk, wat kan je lichaam je voor de gek houden he... Neem je tijd om het te verwerken, dit kost tijd om het een plekje te geven. Heel veel sterkte met het verlies van dit kindje wat voor jullie zo gewenst was. Hopelijk lukt het positief te blijven, jullie tijd komt echt. Dikke knuffel X
Heel herkenbaar! Ik had ook een MA met 11,5 wkn (en het hartje bleek al met 8,5 gestopt te zijn). Mijn buik groeide lekker door en ik maakte zelfs buikfoto's ervan. Wat voelde ik me toen verraden en voor de gek gehouden door mijn eigen lichaam. Heel veel sterkte!
Hier net als jij ook op 6 april een curettage gehad... bij een zwangerschapsduur van 9.3wk... Veel sterkte, het lege gevoel, de lege buik... het verdriet en de toekomstplannen en -dromen die je in duigen ziet vallen... Ik maak het allemaal ook mee. Het is heel heftig!! Ontzettend veel sterkte en kracht toegewenst in deze verdrietige tijd...
Bedankt voor de steun dames! Het is een moeilijke periode Saare, ja die plannen, alles valt ineens weg. Had hele andere plannen voor oktober dan nu. Ook op het werk moet ik nu nog vanalles regelen want zal gewoon aanwezig zijn. Sneeuwmees, die buikfoto's, ja die maakte ik dus ook, zo stom hé. Rozanna, heb jij eerst een controle afspraak bij de gyn staan, of mag jij onmiddelijk weer beginnen?
Heel herkenbaar. Ga maandag de cytotec gebruiken. Zie er tegenop. Valt zo tegen als je denkt dat alles goed gaat en je lichaam je zo voor de gek houdt. Sterkte gewenst!
Sterkte Bixou!! Hier ook een MA ontdekt bij 11,5 weken, ik was zwanger van een tweeling en had de hartjes ook al zien kloppen. Ik was gelukkig na 4 weken weer ongesteld en meteen daarna weer zwanger! En ons meisje is nu 14 maanden. Ik duim voor je dat het snel weer raak is!