Ik ben verdrietig en teleurgesteld in een vriendschap die ik heb, of had. We waren al jaren goed bevriend. Deden veel samen, dagje weg, koffie leuten etc. De vriendschap was hecht en kwam van 2 kanten. We vonden het beide fijn en hebben dit ook allebei regelmatig uitgesproken naar elkaar. Heb haar ruim een jaar geleden gesteund en geholpen tijdens de scheiding die ze doormaakte op dat moment. Hoewel we ook met haar, nu ex, goed konden opschieten. Mijn man en ik hebben geholpen klussen in haar nieuwe huisje, ik ben meegeweest op meubeljacht etc. Hebben samen een leuke pup voor haar uitgezocht die ze zo graag wilde. Tot... ze een jaar geleden een nieuwe relatie kreeg. Ik hoor en zie haar niet meer. Krijg op een appje zeer weinig reactie. Ze is alleen maar met hem bezig. En ik snap, zo'n eerste periode is alles leuk. Maar zo... zodat je echt alles om je heen aan de kant zet? Ik voel me echt aan de kant gezet. Heb het haar aangegeven een poosje terug en ze gaf aan dat ze het lastig vind om haar aandacht te verdelen tussen haar nieuwe lief, kinderen en de rest. En blijkbaar lukt het dus niet. Als ik initiatief neem om eens voor te stellen wat af te spreken is het altijd moeilijk en lastig. Want ja, vriendje is er ook.. Tegen mij zegt hij niks. Als ik hem wat vraag geeft hij antwoord, maar verder komt er geen stom woord uit. Als ik daar was en hij ook zaten ze hand in hand op de bank en soms zoenen. Echt zodat je je al snel teveel voelt.. Vorige week heeft ze hier een plant opgehaald. Ik wist dat ze hem graag wilde dus denk, geef ik hem aan haar. Belt ze aan en zegt, ja moet gelijk weer weg hoor want vriendje zit in de auto te wachten. Pakt de plant aan en zegt doei. Stapt in de auto, vriend zegt of doet niks, en ze rijden zo weg. Ik denk dat ik het los moet laten en moet accepteren dat ze mij niet meer nodig heeft in haar leven. Ik ben zeer loyaal in vriendschappen. Als we vrienden zijn, dan ga ik voor je door het vuur. Ik moet het accepteren dat niet iedereen zo is. Maar dat valt niet mee..
Hi Manolito wat een ontzettende vervelende situatie. Ik vind het ook altijd zo zonden als vrouwen hun eigen leven zo opzijzetten, voor een man. Ik heb toch het idee dat het gezond is om elkaar zo nu en dan even te missen. Wat zou je doen als de relatie opeens over is en ze weer voor je deur staat? Ik denk dat het verstandig is om eerst over je gevoelens met haar te praten en aan te geven waar je mee zit. Lost het probleem echt niet op....ja ik ben daar hard in dan is het voorbij
Ik begrijp je gevoel geheel, dit soort veranderingen zijn niet leuk maar soms moet je een vriendschap idd loslaten en daarbij de eer aan jezelf houden. Jij bent tenslotte een goede vriendin geweest en misschien dat zij dat ooit ook (beter) gaat inzien. Dan moet jij beslissen of je haar nog een kans wilt geven of niet. Als je hulp nodig hebt met loslaten, bij mij heeft Byron Katie geholpen. Ze is oa op YouTube te vinden en stelt vier (simpele) vragen waardoor het heel makkelijk wordt om in dit soort situaties je eigen geluksgevoel terug te krijgen en de teleurstelling los te laten.
Wat vervelend zeg! Als ik het zo lees lijkt het meer aan hem te liggen dan aan haar, heb je dat gevoel ook? Persoonlijk zou ik afstand nemen, want steeds contact zoeken en niks terug krijgen doet pijn. Waarschijnlijk ziet ze dan zelf na een tijd wel in dat ze je mist, want een relatie is leuk maar vervangd geen vriendschap. Dan is het aan jou of je haar vriendschap nog wil. Voor nu proberen los te laten, hoe moeilijk dat soms ook is.
Erg zeg. Ik dacht dat je dit soort gedragingen vooral bij pubers ziet... Nou ja, kennelijk ook gewoon bij volwassenen. Voor mij zou het op zo'n manier klaar zijn, zou mijn kostbare energie er niet meer in steken. Mocht ze ooit een tweede kans willen dan zou ik dat wel overwegen.
Werkt hij niet? Misschien kan je op momenten dat hij werkt wat met je vriendin plannen? ik ben zelf ten tijde van mijn huwelijk mijzelf ontzettend voorbij gelopen, toen ik gescheiden was heb ik veel afleiding gevonden bij vriendinnen en in mijn huidige relatie kom ik gewoon echt toe aan mijn rust. Het leven is druk, de tijd gaat snel en het is soms inderdaad lastig om de juiste balans te vinden. Ik vind het zelf ook heerlijk om de ontspanning te vinden door met mijn vriend te zijn. Ik plan zelf ook het liefst dingen met vriendinnen als mijn vriend bijvoorbeeld werkt. Het heeft voor mij persoonlijk niet echt iets te maken met mijn waardering richting mijn vriendinnen, maar meer met mijn behoefte aan rust en ontspanning. Wellicht kunnen jullie dingen anders plannen en kan je haar helpen bij de balans vinden tussen alle ballen die ze omhoog moet houden. Misschien kan zij aangeven welke momenten voor haar het beste uitkomen, ik spreek (mede door onregelmatig werk en omgangsregeling) bijvoorbeeld liever af voor een lunch doordeweeks dan bijvoorbeeld een avond/weekend, zo zal zij wellicht ook voorkeuren hebben en dan is het natuurlijk handig om die voorkeuren te weten.
Wat vervelend! Het is nooit leuk als je je aan de kant voelt gezet. Ik kan je alleen mijn ervaring vertellen met mijn vriendin. Mijn vriendin en ik kennen elkaar al sinds groep 4 op de basisschool. We hebben lief en leed gedeeld al die jaren. De laatste jaren is er natuurlijk veel veranderd in onze levens. Ik ben getrouwd en mijn man en ik zijn 10 jaar samen. We hebben kinderen samen en hopen natuurlijk bij elkaar te blijven. We hebben het financieel heel goed voor elkaar. Daar tegenover is mijn vriendin niet meer samen met de vader van haar kind en zit ze in de bijstand. Je kunt je dus wel voorstellen dat onze situaties niet meer bij elkaar zouden passen. We hebben beide andere vrienden, en haar vrienden heb ik niks mee en andersom. Toch kunnen we blij zijn voor elkaar bij (kleine) successen. We spreken elkaar niet veel, soms een paar keer per week en soms een paar maanden niet. Toch weten we dat we van elkaar houden en bij elkaar terecht kunnen als er iets is. Laatst waren we in gesprek en toen gaf ze aan dat dat ze het zo heerlijk vond om een vriendschap te hebben zonder verwachtingen. En dat is precies wat voor ons zo goed werkt. Ik verwacht niks van haar en zij niet van mij. Af en toe zoeken we elkaar op en is het als van ouds. Misschien helpt het om geen verwachtingen te hebben. Dan kan ze je ook niet teleurstellen. En ik begrijp echt wel dat het moeilijk is, het heeft voor mij ook heel lang geduurd voordat ik er zo in kon staan, maar het geeft zoveel meer rust. En een heerlijke vriendschap waarbij we weten wat we aan elkaar hebben. En ik heb haar ook wel eens gebeld omdat ik even weg moest van man en kind, en toen nam ze niet op. Balen natuurlijk!! Maar het is niet anders. Zij is ook druk met haar leven. Het is zoals het is.
Ik zou toch nog een keer met haar in gesprek gaan. Ik zou willen weten hoe zij er in staat. Wil ze contact houden? Zo ja, wat wil ze daarin doen? Kan ze jou iets tegemoet komen (jij het immers ook wensen)? Misschien kun je bv. dingen samen met de kinderen doen ipv enkel elkaar, dan heb je twee vliegen in één klap (want dan hoeft zij haar tijd niet tussen de kinderen en jou te verdelen, maar je kunt wel samen kletsen en bv. op een terrasje of bankje bij een speeltuin zitten ofzo). Als dat lastig en moeilijk is volgens haar, dan zou ik willen weten waarom ze niet af en toe iets zonder haar vriend kan doen (wil ze dat niet of mag ze dat niet)? Als ze geen contact meer wil, dan is dat vervelend, maar wel duidelijk. En ook voor jezelf bedenken wat je wilt. Is een ‘af en toe contact’-vriendschap voldoende of moet het echt zijn zoals het was?
Nee hij werkt niet. Al jaren niet. Zit met zich zelf in de knoop volgens mn vriendin waardoor hij werk niet aan kan. Heeft al meerdere sollicitaties laten schieten want kan het niet opbrengen. Het nare vind ik, dat mijn vriendin ook thuis zit. Burn out. En hij geeft haar allemaal tips waardoor ze meer en langer thuis kan zitten zonder een traject in te moeten. Dat stoort me wel. Niet opbouwend dus.
Lastig he? Vind het vervelend voor je, je wordt voor je gevoel aan de kant gezet. Lastige is vooral dat je een vriendschap niet kunt forceren, hooguit uitspreken wat je dwarszit en dan is het aan haar wat ze ermee wil. Voor jezelf een plekje proberen te geven en doorgaan.. Trekken aan een 'dood' paard heeft geen zin, laten weten dat je er voor haar bent, als je dat zelf nog wilt.
Klinkt zeer positief en veelbelovend voor de toekomst Ik zou het allemaal even los laten als ik jou was. Ik denk dat ik zelf aan zou geven dat ik er begrip voor heb als ze het even nodig heeft om niks te hoeven en een periode stil te blijven staan en alleen bezig te zijn met uitrusten en “niks doen” en dat ik haar de ruimte voor zal geven, dat ze mij mag contacten als ze wel behoefte heeft om iets te doen of om contact te hebben. En dat ik hoop dat ze met de tijd haar schouders er onder wil zetten en weer een normaal leven op te bouwen. Kleine stapjes tegelijk. Dat het zonde zou zijn als ze haar leven vergooid en blijft vluchten “van het leven”
Dit klinkt niet als een leuke vriendin. Is het voornamelijk niet iemand die energie zuigt? Jou nodig had toen het niet goed ging. En je nu dumpt omdat ze wat anders heeft gevonden? Iemand die veel vraagt in een vriendschap maar weinig tot niets geeft? Die vriend klinkt trouwens als een kansloos type in houding en gedrag. Wees blij dat je daar niets mee hoeft verder. Probeer jezelf erover heen te zetten. En richt je op andere vrienden die hetzelfde in het leven en vriendschappen staan als jij. Probeer ook te bedenken waarom je jezelf wellicht hebt laten gebruiken om dit in de toekomst te voorkomen.
Inderdaad, loslaten. Het is haar eigen zoektocht, en ze moet zelf tot inzicht komen waar ze in vast zit. Of niet natuurlijk, dat is aan haar. Maar het geeft jou op deze manier niets meer zo te lezen, dus er is geen sprake van gelijkwaardigheid. En dan houdt het gewoon op. Tenminste wel als je een gezonde vriendschap wil. Wie weet openen er nog deuren in de toekomst, maar dat zou ik echt bij haar laten. Wel pijnlijk om te lezen hoe vast ze zit in de relatie, en ze zichzelf echt tekort doet. Ik hoop voor dr dat ze toch na een tijd gaat inzien dat ze zo steeds verder van zichzelf verwijderd raakt.
Heel herkenbaar, zo’n vriendin had ik ook. Man en ik hebben zowat dr hele huis in elkaar gezet, op haar dochter gepast etc. En toen ik hulp nodig had, zat ze bij dr nieuwe vriendje... ik zeg haar geeneens meer gedag als ik haar tegenkom in t dorp ofzo, wat vond ik dat een K u t streek zeg. Maar goed ik kan dat vrij goed loslaten hoor, we hebben het best gezellig gehad en nu is t over.
Wat voor type is die man... Is hij haar niet gewoon aan het "losweken" van haar omgeving, om haar te isoleren? Als je zeker bent dat dat niet aan de orde is, is loslaten het enige wat je kan. In het geval van een gestoorde vent die haar isoleert zul je mss ook los moeten laten, maar zorgen dat ze weet dat ze kan komen als ze een veilige plek nodig is. Ook al is dat over jaren..
Ik zou haar een bericht sturen, je gevoel uiten, maar wel positief blijven, dus niet verwijten dat jullie zoveel voor haar hebben gedaan en dat blijkbaar niets voor haar betekend. Maar in de trant van ik zie dat er veel gebeurt in je leven en ik pas daar nu misschien even niet in, maar ik sta altijd voor je klaar dus mocht je weer een keer tijd voor koffie hebben, mijn deur staat voor je open. Het klinkt allemaal niet zo fijn, een beetje obsessief en vooral erg depri eigenlijk waar ze nu mee bezig is, maar je kunt het alleen loslaten op dit moment.
Dit hoor je zo vaak, zo jammer. Kan me je gevoel heel goed voorstellen. Ik denk inderdaad dat loslaten het beste is, maar begrijp dat dat wel lastig is. Sterkte