hoi meiden even mijn verhaal kwijt hoor . . . . . bij zwangerschap denk je gauw mooie roze of blauwe wolk lekker genieten en vooral heel trots kunnen zijn en zeker tot het einde werken en doorlopen zonder enig kwaaltje want dat is je visie nou ben er eigenlijk helemaal klaar mee alles is niet zoals ik het voor ogen heb gehad vanaf week 6 tot 14/15 kots en kotsmisselijk dan heb ik iedere maand door hormonale veranderingen een schimmel infectie loop ik al vanaf week 20 met rugpijn en moeheid en sinds een paar dagen heb ik rust opgelegd gekregen omdat mijn bm al helemaal zacht verweekt is wat inhoud dat als ik ontsluiting zou krijgen mijn dochter al geboren zou kunnen worden daar komt bij dat ik weer een schimmel infectie plus blaasontsteking zwaar verkouden en hoesten en natuurlijk die eeuwige rugpijn!! dus aan de antibiotica ben ik de enige die het anders verwacht had ik had zo graag lekker genoten( van me dochtertje geniet ik welhoor de bewegingen en zo ) en alles nog gedaan heb immers ook een huishouden en werk en 2 (stief)kindjes dat neemt niet weg dat ik wel heel erg blij ben dat ik niet na het zh hoef want daar wilde ze me eerst naar toe sturen ik ben dan toch liever thuis ik heb nog 15 weken te gaan ik zou 9 janauri beginnen met zwanger en fit maar dit zal denk ik ook niet door mogen gaan 8janauri heb ik weer controle dus ik hoop erop dat ik me wat beter voel en dat ik natuurlijk nog steeds geen ontsluiting heb sorry voor het niet gemotiveerde verhaal hoop dat het jullie beter vergaat en lekker genieten ik wilde het gewoon even kwijt groetjes
ik ben niet misselijk geweest, maar heb dagelijks rugpijn en bandenpijn. Ik werk in de zorg, zwaar beroep dus, veel bukken, tillen en lopen. Daarbij ook een huishouden en een man die 60 uur p.w. werkt, wil hem dus ook niet alles laten doen... Heb ook net een blaasontsteking gehad, en WEER verkouden... Gaat goed komen! jij nog 15 weekjes, ik nog 18 Het is vast voorbij voor we het weten
Oh zoooo herkenbaar en echt niet leuk! Ik dacht vooraf ook oh als ik dan zwanger ben dan voel ik me zo geweldig! Niet dus heb me nog nooit zo slecht gevoeld. Maar we komen er wel! Genieten komt na de bevalling hou ik me nu steeds voor.
Mijn zwangerschap verloopt tot nu toe perfect... Maar toch had ik ook mijn eerste zwangerschap anders voorgesteld. Niet alleen staat straks ons leventje op ons kop vanwege papa en mama worden, maar we moeten ook nog eens onverwachts verhuizen en begint mijn vriend binnenkort met een nieuwe baan. Zelf heb ik geen contractverlenging gekregen en moet ik dus maar afwachten of ik na mijn verlof nog ergens aan de bak kom. Genoeg kopzorgen dus, maar ik probeer wel zoveel mogelijk te genieten, al is dat soms lastig.
Ik herken helaas wel een aantal van jouw 'kwaaltjes'! Ik ben van week 6 tot week 18 misselijk geweest, wat echt geen pretje was!!! Het was zelfs zo erg dat ik spontaan begon te kokhalzen als ik Herman den Blijker op tv zag, vond het zo'n smerige vent! En ook de candida herken ik, heb ik 3x gehad tijdens de zwangerschap. De vermoeidheid heb ik regelmatig last van gehad, later werd het andere vermoeidheid doordat die buik zo zwaar werd... Ik heb op een gegeven moment alleen het hoogst noodzakelijke in het huishouden gedaan, totdat de nesteldrang erg werd... Voor nu: veel sterkte en succes! Hoe cliché het ook klinkt, geniet van je buik en alle bewegingen! Probeer het positieve te blijven zien!
hoi meiden ik ben zo te zien ook echt niet de enige die het zich anders had voorgesteld en geloof me ik ben nog steeds super blij met mijn zwangerschap helemaal omdat het niet vanzelf gegaan is (hulp zh ) en ik geniet van alle trapjes en bewegingen en de (stief)kindjes die volop komen voelen en vragen hoe het met hun zusje is ze is meer dan welkom mijn partner heeft ook beroep waar hij minimaal ook 60 uur weg is dus ik ben gewend alles alleen te doen en nu mag ik helemaal niks meer doen dat is gewoon ff slikken al ga ik nog wel eenblokje om met de hond hoor toch ff een frisse neus halen zo heeft de 1 heel veel kwaaltjes en de ander baanverlies dus inkomen verlies zo maakt denk ik iedereen zich wel eens zorgen het gaat allemaal goed komen en bekijk het ook nog steeds positief de kwalen natuurlijk wat minder hopelijk halen we 8 april maar eind feb begin maart mag ook wel dan is ze in elk geval niet zo achterlijk vroeg als we die 34 weken maar doorkomen ivm haar longentjes het gaat goed komen groetjes
Ik had het me ook anders voorgesteld. Eerst werd in het begin van mijn zwangerschap mijn vader zwaar depressief, die zag het leven niet meer zitten, kon niet alleen zijn. Hij heeft nu zware therapie en zit onder de verschillende medicijnen. Toen ik wat meer kon genieten brak ineens mijn vriend zijn enkel op en nare manier en kan nu 6 week na zijn operatie Nog steeds niks dus ik moet alles zelf doen. Maar weet je, ik ken iemand die zwanger was en toen een miskraam kreeg, en een paar dagen na de mk kwam haar man om het leven. (Was vd zomer) En andere kennis van ons is mijn leeftijd (26) en gaat binnenkort overlijden door een tumor in zijn hoofd. Wat heb ik dan nog te zeuren.. Al vind ik dat je best even mag klagen hoor! Met nadruk op 'even'
Ik had het me 3 jaar geleden ook heel anders voorgesteld. Met precies 12 weken begon het echte overgeven. Was al een week voor de positieve test misselijk en merkte dat mijn smaak aan het veranderen was. Ik kreeg hyperemesis gravidarum en werd een paar keer opgenomen omdat ik uitgedroogd werd. Ik gebruikte tot 24 weken dagelijks de emesafene om het braken enigszins te onderdrukken. Maar een gewone boterham hoefde ik echt niet te eten! Toen ik minder misselijk werd kreeg ik last van bekkeninstabiliteit, hele erge bekkeninstabiliteit. Ik was dus net zo mobiel als een 90-jarige, maar dan zonder rollator. Toen begon met 33 weken het echte gedonder. Mijn bloeddruk steeg, begon minder leven te voelen en had duidelijk de klachten van HELLP. Ook had de kleine muis geregeld hartslagdalingen en was de placenta met 37 weken al flink verkalkt. Op 15-08-11 ingeleid wat een spoedkeizersnede werd omdat haar hartslag naar 60 zakte. Ik ben zo dolblij dat we nu na ruim twee jaar kunnen zeggen dat ze er niks aan over heeft gehouden en ik ben zelf ook sinds een maand of twee helemaal van de bekkenpijn af. Ik kan je zeggen, wat een genot!