Hoi mensen, Ik ben redelijk nieuw hier op het forum, en eigenlijk nooit echt bezig geweest met zwanger raken, omdat ik anaf kleins af aan te horen kreeg van mijn vader, dat ik nooit kinderen op zou kunnen voeden.. Dus alles wat ik deed in mijn leven zag ik als bewijs, dat ik dat inderdaad nooit zou kunnen, denk aan: mijn huis is een rommeltje, zie je wel? ik kan geen goede moeder zijn! Nu zorg ik onderhand al 3 jaar voor het zoontje van mijn vriend, en heb wel 'moedergevoelens' maar toch ook weer niet, omdat hij niet echt van mij is! Maart 2004 heb ik een miskraam gehad, zonder dat ik uberhaupt wist dat ik zwanger was, ik was tenslotte aan de pil! Ik was op mijn werk en kreeg gigantisch last van buikkrampen en zeg tegen mijn collega: Ik ga even naar het toilet. Zoals altijd keek ik toch nog even achterom in de pot en zag een raar friemeltje drijven met een rode stip er in, vond het wel vreemd maar verder geen aandacht aan geschonken.. Totdat ik een hele tijd later met een vriendin een boek over zwangerschap door zat te bladeren en ik een plaatje tegenkwam, wat exact leek op wat bij mij in de pot lag! nou dan schrik je wel even!! en komen ineens de emoties los. Weer van: zie je wel ik zal nooit kinderen op kunnen voeden, want als ik zwanger ben, merk ik het niet eens en ik ben een kind niet waard, waarom krijg ik anders een miskraam op mijn werk? Nu is het zo, dat een jaar terug mijn moeder overleden is, en ik sinds juni dit jaar geen contact meer heb met mijn vader, en ik eigenlijk zoiets had van: waarom niet gewoon proberen, en we zien wel waar het schip strand? Mijn vriend gaf ook aan, dat ik zelf moest bepalen of ik wilde stoppen met de pil, en dat hij me niet tegen zou houden, want hij wil niets liever dan nog een kindje er bij! Dus ben ik afgelopen maandag gestopt met de pil, maar nu ben ik onderhand lid van 3 van die zwangerschapsfora en er zo verschrikkelijk mee bezig, dat het mij niet snel genoeg kan gaan, dat zwanger worden, voelt bijna als een obsessie!! En ben bang, dat dat nou niet bepaald in mijn voordeel zal gaan werken, omdat dan de teleurstelling des te groter word, als het allemaal niet zo snel lukken wil... Meer mensen hier ervaring mee?
hi mobielfreak Waarom zou jij geen kind kunnen verzorgen?? Als je zelfs voor het kindje van je vriend zorgt en de liefde geeft die die nodig heeft dan kan je die van jezelf toch zeker ook wel verzorgen en opvoeden. Vaders zijn soms vreemde wezens haha. Weet niet heo de relatie verder met je vader is maar ik weet dat ze nooit zo tacties zijn met het brengen van hun bezorgdheid. Mijn vader zij bijvoorbeeld vroeger omdat ikbest veel at dat ik net zo een dikke kont zou krijgen als mijn tante. Dat ik daarop begon te lijken. Dus ik trok mij dat aan. Bleef wel net zoveel eten hahah maar trok altijd een lang shirt aan. Nu snap ik wel dat het toen niet zo was maar dat ie me voor wilde behoeden. En nu heel wat jaartjes ouder snap ik het verband er ook mee. Hahah gewoon lekker lomp. Ik ken mensen die nog niet eens voor zochzelf kunnen zorgen en dan een kindje nemen. Nou dat is pas onverantwoordlijk. Dat het kindje mee de kroeg in genomen wordt en alles meer. Ik denk als je dat verstand bij je heb dat het dan goed komt. Het is voor iedereen nieuw. Ik denk het ook te kunnen maar de tijd moet het uitwijzen. Zolang het de eerste is en je helemaal neit weet wat je te wachten staat kan je ook niet oordelen toch?? Ik merk nu al aan je bezorgdheid dat je er je best voor doet en wilt doen. En beter als je best kan je niet doen toch??? Je red het wel