Sinds ik zwanger ben heb ik hele negatieve gedachten. Voor heen was ik helemaal in de wolken van babyspulletje en baby's. Nu krijg ik niet meer dat fijne gevoeltje als ik een baby zie. Het lijkt wel als of ik bang ben. En zie door de bomen het bos even niet meer. Vorig jaar ben ik erg ziek geweest en zit dus nog in de ziektewet. Ik moet het nog vertellen en zie hier zo tegen op. Ook weet ik niet hoe ik het allemaal hebben moet. Maar als ik goed na denk hebben we alles goed voor elkaar. Wat financieel enzo betreft. Komt het door de hormonen ? Jullie ook last van wisselende gedachtes.
Herkenbaar zeker in het begin er gebeurt zoveel met je lichaam en geest! Toen ik wat langer zwanger was werd het steeds beter hoor. Ze zeggen ook dat een zwangerschap 9 maand duurt zodat je ook aan het idee went en er naar toe groeit. Dat klopt bij mij wel hoe ver ben je?
Hier het zelfde, Maar met veel hulp en vooral eerlijk en open met je gevoel en gedachtes zijn (partner?, vriendinne, ouders, verloskundige!) lukt het me om de zwangerschap 'vol' te houden. Ik hoop dat het nog "beter' gaat naar maten de zwangerschap gaat vorderen. Ik ben na de "nodige' dingen niet te veel met de zwangerschap bezig, dat geeft mij rust. Dus alleen over de baby praten als ik dat ook wil. Naar baby spullen kijken als ik dat ook wil. Ik heb geen afkeer tegen andere zwangerschappen enof baby's. Een vriendin van mij is ook zwanger, een andere heeft net een baby gekregen. Zolang het over hun kindje gaat vind ik het allemaal prima. Maar wanneer het over mijn kindje gaat, klap ik dicht en wordt ik er depri van. Heel veel sterkte, dit gevoel is namelijk niet leuk! Maar praat er wel over!
Ik ben nog niet heel lang zwanger nu 10 weken, ik ben er ook wel heel blij mee. Maar net wat je zegt dat je klap dicht dat heb ik ook.Toen de echo goed was had ik niet het gevoel dat ik iedereen wilde bellen ofzo. Ik heb al een kindje van 7 jaar. Toen ik zwanger was van mijn dochter ging mijn ex vreemd en die nare ervaring en dat gevoel krijg ik nu weer. Ik heb nu een hele lieve vriend, en heb hem ook wel verteld dat mijn gevoel helemaal op de hobbel is. Hij help me wel om een goed gevoel te krijgen. Maar blijft het wel een beetje raar vinden dat ik nu niet helemaal in de wolken ben. Hoop echt dat dit gevoel gauw weg gaat. Is dit jou eerste kindje ?
Ach meisje toch, wat naar Ik heb het gedurende de zwangerschap ook een aantal keer gehad. Mijn vlk maakte het mij niet makkelijker door te zeggen 'grote kans op postnatale depressie, als je het ooit geweest bent, krijg je het zo weer' Ik was heel verdrietig en onzeker ook. Ik ben toen naar een psycholoog geweest om te checken of ik niet aan het doordraaien was. Gelukkig bleek er niks aan de hand.. combinatie van hormonen en me veel te veel aantrekken van wat anderen zeggen. Nu ik me minder aantrek van andermans mening, voel ik me ook beter. Wat mij ook gedoken geholpen heeft, was het accepteren van dit stukje van mezelf. Ik mag verdrietig zijn, ik mag huilen, ik mag me ellendig voelen, want doordat ik het helemaal niet toe wilde laten, maakte ik het alleen maar erger! Misschien zal niet iedereen het begrijpen, omdat je iets moois in je hebt groeien, maar ik snap heel goed hoe je je soms kunt voelen en van de rest moet je je maar niet al teveel aantrekken
Hier hetzelfde verhaal. Ik heb zo zo zo ontzettend hard gewerkt om zwanger te raken.. Maar ik was ontzettend somber, vooral de eerste 12 weken. Zulke verschrikkelijke gedachtes uitlopende van: f*ck 17kg afgevallen en dat gaat er nu dubbel op! Tot dingen die ik online echt niet durf te zeggen.. Verschrikkelijke nare gedachtes :'(. Totdat ik het ging "accepteren". Het ging begrijpen etc. Toen werd het beter.. Maar toen ik het eerste trapje voelde, g*dver wat voelde ik mij vies! Wat een rotgevoel was dat. Maar dat gaat ook wennen, en als je het getrappel niet meer voelt, mis je het!! Of het nou een prettig gevoel is of niet, je gaat het missen als je het niet voelt. Het belangrijkste is dat je het (h)erkend(t). En accepteert. Probeer er met jezelf uit te komen! En lukt dat niet, zoek hulp! Of dat nou bij vrienden is of professioneel, praten is heel belangrijk. Succes!
Hi meis, Ik heb niet helemaal hetzelfde maar vanaf een week of 14 ben ik enorm aan t stressen.. Soms erger dan een andere dag. En ik weet niet waarom! Dat is t ergste! Continu een opgejaagd gevoel.. Kan me niet ontspannen. Ik had t ook bij de zwangerschap van mijn dochtertje.. Ik denk dat het de hoeveelheid hormonen zijn doe in je lichaam zitten..
Hier bij de eerste zwangerschap gehad. Voelde me heel slecht en was totaal niet vrolijk. Liep toen bij een psycholoog. Inmiddels ben ik wat meer van de alternatieve geneeswijzen. Toen ik nu 6 weken zwanger was voelde ik mij weer depri en ben naar een kinesioloog gegaan, zij heeft mij weer in balans gebracht en supplementen aangeraden die ik nu neem. Dit heeft voor mij heel goed geholpen, ga over 2 weken weer, ik wil me echt niet weer zo rot voelen! Sterkte ermee
Dit is mijn eerste kindje. Het is heel dubbel, ja ik wil dit kindje graag, maar aan de andere kant denk ik, wat moet ik ermee? Bij mij ligt het er vooral aan, omdat wij bewust geen kinderen wilde. Was dus eigenlijk ongepland en ongewenst. Hier zijn we naar dierbare ook heel open over geweest, dit maakt het voor mij veel makkelijker. Ook hebben we bewust ervoor gekozen om ons kindje wel te laten komen. Waarom? Omdat ik het niet aan kon om het weg te laten halen. Ga ik voor 100% voor mijn kindje, een volmondige JA! Wat HuiBooBee zegt, het trappelen, ik kan er niet aan wennen vind het vervelend want het "hoort' niet in mijn lichaam thuis. Ik vind het juist fijner om alles op papier te zetten, mijn gevoel en dergelijke. Een ander hoeft dit niet te weten, en zelfs online zeg ik meer als tegen personen. Sommige zullen jou niet begrijpen, maar dat ligt aan hun, niet aan jou! Alleen met mijn partner en moeder praat ik er veel en goed over, ik ben ook "nog' maar 22 dus vooroordelen liggen overal.