hallo dames... dit gaatvast en zeker een lang verhaal worden... misschien ook wat verwarrend... mAar dat zien we wel weer.. ik ben in dec 2010 bevallen van een dochter.. die is na 2 uur kwa aankomst in het ziekenhuis geboren.. ik wist pas in het ziekenhuis dat ik aan het bevallen was. onze dochter is gehaalt met een knip en een pomp. de pomp hebben ze 4 x moeten proberen tot het pas lukte. ook zat haar navelstreng om haar nek en mocht mijn man die niet doorknippen .. daarna mocht ik haar niet vasthouden ze kon haar temp miet vasthouden. en moest blijven. ik had een hoop bloed verloren voelde me niet goed. maar mocht zelf wel naar huis... ik kon niet bij mijn kindje blijven... all met all heb ik haar dus niet vastgehad. pas 24 uur na de bevalling heb ik haar vast mogen houden. de roze wolk was weg... ik was moe , staarde voor me uit, had pijn , wilde niets met mijn dochter.. geen fles geven niets. en ook niet praten ik heb zeker de eerste dagen haar niet aangeraakt... ik heb zelfs tegen mijn man gezegt dat hij haar maar moest opvoeden ik ging wel weg want ik was toch een moeder van niets... mijn vk heeft niets gemerkt ..mijn kraamzorg ook niet ... en mijn man durfde niet aan de bel te trekken ... omdat hij bang was mij af te vallen.. visite had ik niet ... dus niemand die het doorhad. het is pas een beetje hersteld na 6 maanden !!! 6 maanden heeft mijn man alles gedaan . dag in dag uit ... ondertussen heeft onze dochter daar nog 4 x in het ziekenhuis gelegen ... ze heefteen onvolgroeid strottenhoofd,. zware rota virus gehad enz. nu is de band tussenmij enmijn dochter nu prima ! kan niet meer zonder der... maar... nu ben ik zwanger ... en zoooo bang voor een herhaling.. ik ben opvliegerig moe down ben snel boos enz... ik heb mijn vk ingeschakeld en alles verteld.. die heeftme doorgestuurd naar een psycholoog... nu ben ik daar al een aantal x geweest ... maar het geeftmijn geen gevoel van waarde... ik vertel dat ik teveel denk daardoor niet slaap ... krijg ik als antwoord ja dan moetjeniet zoveel denken .... als ik daarvoor daar moet zitten dan kan ik net zo goed thuisblijven... ik voel me enorm belazerd en alsof ik daar voor joker zit en zeker niet serieus genomen word. ik weetvan mezelf dat ik voor de geboorte van mijn dochter ook al depresief ben geweest .. .alleen er nooit wat mee gedaan ... ik heb best een turbulent leven gehad... ik weet gewoon niet wat ik moet doen nu .. morgen moet ik weer terug naar de psycholoog maar eigenlijk zie ik er totaal geen waarde in ... en heb ik er ook helemaal geen zin in... wat zouden jullie doen ??
Lieve schat, ga als de wiedeweerga op zoek naar iemand waar je wel je verhaal kwijt kan en zeg ook tegen je vk dat dit niet de oplossing is, misschien heeft zij nog tips, maar bij een therapeut heb je een goed gevoel nodig anders heeft het echt geen zin. Succes
Inderdaad.. Zoek een psycholoog waar je wel goed mee kan praten en je wel goed bij voelt. Iemand die ik ken heeft dit bij de eerste ook gehad, en dankzij hulp is het met de tweede wel goed gegaan.. Blijf erover praten.. Succes
Gewoon bij eigen psycholoog aangeven dat je geen klik ervaart en hier niet mee geholpen bent. Een goede psycholoog zal hiervoor een oplossing zoeken, want anders kan je idd net zo goed thuis blijven zitten