Lang getwijfeld of ik het verhaal hier neer moest zetten, maar ik heb echt even advies nodig. Ik probeer het verhaal kort tehouden. Mijn vriendin is vorig jaar bevallen van een pracht dochter, ze zat vanaf 24 weken "al" thuis ivm dat ze het werk niet meer aankon. Ook zat ze tijdens haar verlof en na de bevalling veel binnen, en weinig contact met de buitenwereld. We zijj nu dus ruim ander half jaar verder. Situatie nu; na haar verlof heeft ze nog in de ziektewet gezeten totdat ze zelf besloot om ontslag te nemen, volgens haar lag het aan haar werk dat ze zich zo down voelde. Ik heb het wel eens met haar over gehad of ze misschien een depressie kan hebben, nou ik had het mis ze had toch zelf psychologie gestudeerd en ze had geen zin om bij iemand op de bank te gaan zitten om daar hulp voor te krijgen als ze dat zelf wel kan doen. Het leek de afgelopen paar weken wat beter te gaan, echter afgelopen maandag lieten haar ouders weten dat ze momenteel niet op haar dochter kunnen passen vanwege een nieuwe hond die ze recent hebben gekocht (pup). En we zijn weer terug bij af, ze geeft zelf aan dat het slecht met haar gaat, en dat ze het besluit van haar ouders niet begrijpt. Haar ouders geven haar het gevoel dat ze niet belangrijk genoeg zijn in hun leven. (Hier speelt dan wel meer achter maar word het verhaal nog langer). Ze zou vandaag langs komen,maar ze gaf aan dat ze het niet trekt, ze is erg emotioneel, en wilt niemand zien. Alleen maar met een dekentje op de bank zitten. Ik maak me oprecht zorgen om haar, de vriendin die ik ken(de) is zo niet, ze was juist erg dominant, ondernemend en we gaan ervoor type. Daar is nu bijna niks meer van over. Wat moet ik nu doen?
Ik heb eigenlijk geen tips voor je maar lijkt me inderdaad moeilijk om te zien als je ziet dat het niet goed gaat met je vriendin. Maar wat ik me afvraag, waar is de papa in dit verhaal? Hoe denkt hij hierover?
De papa is een hele lieve man doet alles voor haar doet. Echter hij zit ook niet echt lekker in zijn vel volgens mijn vriendin. Het liefst zou ik willen dat hij eens tegen haar zegt, je hebt een probleem en we moeten er samen aan werken kom van die bank af en ga naar de huisarts,. Ipv daarvan doet hij dus alles voor haar. En ik durf niet nog eens tegen haar te zeggen dat ze misschien wel eens een depressie kan hebben en dat ze naar de huisarts moet gaan daar haar reactie van de vorige keer boekdelen sprak. Ze zit in zo'n visueze ( ik schrijf het vast fout, mijn excuses) cirkel waar ze zelf niet uit komt.
Dat zijn de ergste. Ze heeft psychologie gestudeerd. En weet waarschijnlijk echt wel dat ze in een depressie zit. Want dat zit ze zo te lezen. Je kunt haar alleen bereiken door haar niet te sparen recht toe recht aan op de man af vertellen hoe het nu gaat. Of ze dit wil of voor haar kind? Wil ze veranderen weet ze hoe ze kan veranderen weet ze ook dat ook zij hulp mag vragen? Misschien kun je haar ( man) eens alleen spreken en vragen hoe hij dit ziet? Het klinkt namelijk wel depressief achtig zo al je het schetst dit verhaal. Ze heeft het gestudeerd vraag hoe ze het zelf ziet? Je mag dan depressief zijn maar de meeste zijn nog wel te benaderen. Het weg vallen van de oppas is een stuk houvast. In die uren kon ze zich ontrekken van haar kindje, Zit er ergens angst? Is die band wel goed? In die uren kon en kan ze ook aan zich zelf werken of juist op de bank gaan liggen. Als ze niet geholpen wil worden mag je best zeggen dat je het begrijpt maar ze niet zo eigenwijs moet zijn. Het kan iedereen overkomen ook mensen die psychologie gestudeerd hebben.
Zij zegt dus letterlijk dat ze niet depressief is en nam het mij ook kwalijk dat ik dat zei. Tja haar ouders zijn een geval apart, hun relatie is altijd op en af gegaan. Vorig jaar ook tot een heftige botsing gekomen. Echter om nu zo van slag te zijn omdat haar ouders ervoor hebben gekozen om niet op haar dochter te passen vanwege de pup (ze zijn bang dat de pup gaat bijten), is voor mij weer teken dat ze het tegenslagen niet kan hendelen. En in mijn ogen is dit niet zo'n grote tegenslag, maar voor haar wel. En heb het echt met haar erover gehad, en de antwoorden die ik terug krijg zijn: wacht maar tot die kleine van jou er is, dan heb jij ook geen energie meer, en ben je alleen maar moe en doe je niks meer,etc,etc,
Zal de pup de reden zijn of paste oma en opa veel op? en vonden ze het tijd dat ze meer zelf moest gaan doen? Toen ik mijn eerste kreeg vond ik het ook loodzwaar en kon haast niet genieten van de kleine dingen. Vond het vooral lastig die baby. En wilde wel en deed het ook tot ik niet meer kon en in storten. Ja een baby is zwaar in het begin. Maar betekend niet dat je niet iets meer kan doen. ze heeft duidelijk hulp nodig anders in elk geval haar man en kindje. Ben geen prof maar het klinkt niet ( goed) maar het kan zijn dat als ze de tijd krijgt ze langzaam aan zelf uit haar dal kan klimmen? Of ze wil het nu nog niet inzien dat er een probleem is! Je kunt je hulp aanbieden en je mag ook in haar gevoel mee gaan. Van ja het is zwaar een kind. Ze zal je nu nog niet geloven omdat je nog geen kindje hebt. die wel in aantocht is. Je kunt zeggen van ik weet het nog niet maar ik geloof je wel dat het pittig kan zijn. En er veel vrouwen zijn die geen roze wolk kennen na een bevalling en het eerste jaar is pittig en als je dan niet lekker in je vel zit dan is een en een twee.