De schoonvader van mijn vriendin is overleden na een tragisch ongeluk in de tuin. Hij is gevonden in enorme plas bloed nadat hij tijdens het snoeien is gevallen. Mijn vriendin en haar man hebben hem ook gezien en ook dat er nog is geprobeerd hem te reanimeren. En ze hebben zelf nu steeds dat beeld voor zich. Dochter van 2, 5 er wel bij weggehouden maar heeft wel de emoties en paniek gevoeld. En de uitvaart moet nog komen en natuurlijk blijven de emoties. Nu willen ze haar maar niks zeggen omdat ze er zelf niet om vraagt. Ze waren in het huis van schoonouders en had niet 1x naar opa gevraagd. Ze had wel gezien dat oma verdrietig was, zei dat en ging weer spelen. Ik heb haar wel gezegd dat ze echt wel meer meekrijgt dan ze denken en dat ze misschien hulp kunnen vragen hoe hier mee om te gaan. Zelf zou ik wel benoemen dat opa er niet meer is maar nu een sterretje en dat ze verdrietig zijn . Wat zouden jullie doen?
Ja ik vind dat ze het wel moet benoemen. Kindjes kunnen hun emotie nog niet altijd benoemen, maar het is er wel. Het is toch raar dat opa er niet meer is? Maak het niet zwaarder dan dat het is door te vertellen wat er is gebeurd. Maar ik zou wel benoemen dat opa dood is en dat mensen daar verdrietig om zijn, omdat opa nooit meer terug komt.
ik zou wel duidelijk uitleggen dat opa dood is maar niet wat er gebeurd is, daar heeft een kind niks aan.
Ik zou het zeker wel benoemen, kinderen snappen veel hoor. Is wel raar als opa ineens weg is. Straks gaat ze denken dat de ouders ook ineens weg kunnen zijn. Dan heb je een groter probleem denk ik
Ik zou ook zeggen dat hij dood is (niet dat hij is gaan slapenen nooit meer wakker wordt anders durft ze straks nooit meer naar bed). Zelf vind ik het belangrijk eerlijk en open te zijn. Ze heeft er al veel van meegekregen maar dat maakt het juist frustrerend voor een kindje omdat niemand echt zegt wat er is gebeurd. Niet in details vertellen natuurlijk, maar vertellen dat opa een ongelukje heeft gehad vind ik wel op zijn plaats.
Ik zou ook zeker zeggen dat opa is overleden en dat mensen daarom verdrietig zijn. Ik kan me alleen ook voorstellen dat het voor je vriendin en haar man nog heel kort geleden is en dat ze zelf nog vol emoties zitten waardoor het allemaal een stuk ingewikkelder is, mensen reageren nu eenmaal verschillend op dit soort gebeurtenissen. Nu al hulp zoeken voor hun dochter lijkt me niet nodig, dat kan altijd nog als blijkt dan hun dochter er meer last van heeft dan 'hoort' (en wat hoort...?).
Ik zou het zeker benoemen. Ze voelt nu toch dat er iets is, maar weet niet wat en dat leidt alleen maar tot onzekerheid en verwarring. Daar komt ook nog eens bij dat de dood door kleine kinderen heel anders ervaren wordt als door volwassene of oudere kinderen. Een kind van 2,5 snapt de onomkeerbaarheid van de dood vaak nog niet goed en zal er doorgaans ook minder verdriet van hebben dan een ouder persoon. Kinderen van die leeftijd houden zelden trauma's over aan de dood zelf, maar des te meer aan reacties van de mensen om hun heen. Maar ik kan me heel goed voorstellen dat het voor je vriendin heel erg lastig is om hier nu over te praten, omdat het voor haar natuurlijk nog zo vers is en het zoveel verdriet oplevert. Sterkte!!
Het is ook heel erg voor ze. Zelf pril zwanger van de 2e. Schoonmoeder kwam even bij haar kijken was net ontslagen uit het zh na een opname door uitdroging en toen ze thuis kwam vond ze haar man zo in de tuin.
Zeker benoemen en ook betrekken bij crematie/begrafenis en afscheid nemen. Een kind beseft veel meer emotioneel dan je denkt.
Ik vind het heel erg dat ze het niet zeggen. Het kindje merkt namelijk wel de emoties om haar heen! Mijn dochter was 11 maanden toen mijn vader overleed en ik heb haar meegenomen naar het rouwcentrum omdat ik vond dat zij recht had om op haar manier afscheid te nemen van haar opa. De dood hoort (helaas) bij het leven en ook dat zullen ze moeten leren. Ik vind dat ze best mogen en kunnen zeggen dat opa er niet meer is (zonder de uitleg hoe het gebeurd is, dit is wel een gruwelijk verhaal namelijk. Als ze ernaar vraagt kun je altijd nog benoemen dat het een ongeluk is geweest) en ik vind ook dat ze hun kindje de gelegenheid moeten geven afscheid te nemen van opa...
Ik zou het zelf absoluut benoemen... Maar om heel eerlijk te zijn vind ik het ook hun keuze om te kiezen waar en wanneer en hoe ze dit doen. Hoe lief bedoeld ook, het is denk ik niet aan jou om nu met dit soort goedbedoelde adviezen te komen. Ik denk dat ze nu al 'druk' genoeg zijn met de emoties van zichzelf en het regelen.
Hier vorige week mijn oma begraven (95). Wij hebben het als volgt verteld. Dat mensen die heel oud zijn op een gegeven moment dan niet meer kunnen praten, niet meer kunnen lopen, niet meer kunnen zitten en dat ze dan dood gaan. Daarna gaan we met alle mensen gedag zeggen tegen degene die doodgegaan is (begrafenis) en dan gaan ze naar de sterren en blijven daar. Het ging heel goed, ze benoemde toen we terug waren dat papa en mama verdrietig waren en zij ons ging troosten en dat als zij verdrietig is wij haar troosten. Zo lief Oma was ziek, maar dat hebben we niet zo benoemd, aangezien ik nu zelf in en uit het ziekenhuis loop ivm zwangerschap en daar ook ga bevallen. We wilden voorkomen dat ze bang wordt voor ziek zijn. Als er iemand overlijdt die jong(er) is gaat ons verhaal niet op natuurlijk, maar voor nu was het zo goed.
Nou het gaat mij er niet om dat ik me er mee wil bemoeien maar ik vraag me af of het niet schadelijk is voor een peuter van 2,5 om gewoon niet te vertellen dat opa er niet meer is terwijl ze daar 2 dagen per week is als papa en mama werken en opa was al met pensioen. Ze denken wat niet weet wat niet deert maar in die koppies gaat al zoveel om! En de wijze van overlijden ga je natuurlijk niet vertellen maar hij is zo uit het leven gerukt en dat is heftig.
Poeh wat heftig. Ik zou altijd open kaart spelen. Een kind is niet gek en voelt het heus aan. Tuurlijk gaat ze opa missen. Als het mij zou overkomen zou ik eerlijk zijn en zegen dat opa dood is. Niet mooier maken als het is dus niet slapen gaan en sterretjes etc. En ook dat het heel verdrietig is voor iedereen. In details hoeft natuurlijk niet, daar heeft een kind niets aan. Zelf ben ik ook voorstander van kinderen meenemen naar de uitvaart. Ze ook een kans voor afsluiting geven. Maar iedereen staat er anders in denk ik. Dus ik zou hen hun eigen keuzes laten maken en me er niet mee bemoeien. Denk niet dat het schadelijk is voor een kind.
Vandaag heeft ze in het huis van opa en oma gevraagd waar opa was. Er werd gezegd:"opa is er niet". En daarna was het emotioneel zei ze. Oké ieder zijn ding. Ik vind het erg sneu voor haar.