Vandaag al de zoveelste keer dat dit gebeurt en ik baal er ontzettend van! Ik ga tussen de middag als mijn zoon slaapt en mijn man thuis is ook weleens naar bed om te slapen. Nu komt het mijn zoon word wakker, Ik hoor hem, doe mijn ogen open en kijk op de wekker en...... donder weer in slaap. Dit gebeurt meerdere keren die middag. Vandaag om 13:00 uur gaan slapen en om 14:30 uur werd zoon wakker uiteindelijk met heel veel "wakker" worden kon ik pas om 16:30 uur mijn bed uitkomen. Op zo'n moment doe ik mijn ogen open, kijk op de wekker, kan mij vervolgens verder niet bewegen en val weer in slaap. Ontzettend eng en ook behoorlijk vervelend! Net de huisarts gebeld en de assistente zei ook dit is niet heel verwonderlijk mevrouw. U heeft een aantal pittige maanden achter de rug met uw kind maar ook met uw eigen gezondheid (dit jaar al 6x geopereerd geweest) uw lichaam is gewoon moe en pas als uw man thuis is neemt uw lichaam het over.... u bent ook dan niet wakker als dit gebeurt maar u heeft een vorm van slaapwandelen.... shit daar ben ik mooi klaar mee! Mijn lichaam is dus gewoon moe... Voor iemand herkenbaar? Daar sta je dan 32 jaar en het enige wat je eigenlijk nog maar doet is slapen. Voel me net Doornroosje
Herken het gelukkig niet maar lijkt me inderdaad lastig. hopelijk verdwijnt het als je aangesterkt bent.. ik slaap s'middags nooit. Ben wel om 22u doodmoe, en dat vind ik al te vroeg (wil graag 20 blijven haha). Ben bijna 31..
Dit herkend ik wel, maar had ik idd vooral in de eerste weken na de bevalling. Dat ik gewoon echt niet in staat was om mijn bed uit te komen als ik sporadisch een keer smiddags ging liggen
Ja herken ik wel.. Ik heb het de eerste 2 jaar na de bevalling gehad...maar niet elke middag naar bed. Heel af en toe doe ik het wel de eerste dag van mijn menstruatie en mijn man in thuis. Dan vetrek ik voor de hele middag naar boven...heerlijk. Dan in slaap vallen, wakker worden maar niet echt...en weer lekker verder slapen.
Het eerste jaar van onze kleine man sliep hij eigenlijk nooit in de kraamtijd niet eigenlijk nooit! Nu gaat het eigenlijk sinds een paar maanden lekker en ik ben dus schijnbaar echt moe. Doordeweeks als mijn man er niet is lig ik soms wel maar slaap niet. Ik doezel wat maar kom niet in een diepe slaap. Maar snachts als mijn man er is dan ben ik dus ook echt weg! Op FB heb je nu dat plaatje van die vrouw die 4x het bed uit moet omdat de kinderen haar nodig hebben. De man staat om half 7 op en zegt "wauw ze hebben heerlijk doorgeslapen he" Hier gebeurt mij dat dus.
Ik heb het ook. Word wel wakker als er een huilt maar kan me vervolgens niet bewegen, dus roepen om manlief wakker te maken zodat hij kan gaan kijken. Gevolg boze man: ga dan zelf :x Vrij frustrerend dus, voor iedereen
Hier helaas ook hoor, alleen heb ik nog geen kinderen, bij de h.a. gewest bloed laten prikken, was allemaal goed, bleek oververmoeid te zijn door het werk : gevolg mag nu alleen nog maar halve dagen werken en veel rusten/slapen. gelukkig begrijpt vl het Maar vid het zelf erg vervelend ben 25 en vind het totaal niet leuk.
Dat is ook het eerste wat ik dacht. Ik heb er in de puberteit last van gehad en nu ook nog heel soms. Erg eng inderdaad. Soms durf ik niet in slaap te vallen omdat ik bang ben dat het weer gebeurt. Het is erg angstig idee om dit weer te ervaren, de grip op de realiteit niet in handen te hebben, niet kunnen bewegen, bang zijn om niet meer wakker te worden. Dit laatste klinkt raar, maar zo ervaar ik dat tijdens een slaapverlamming.
Slaapverlamming, ik heb het zeker een jaar gehad na de bevalling van Roos. Bij mij begon ook het bed helemaal te schudden en m'n hoofd hard te bonken (beiden niet echt natuurlijk) en dan voelde het alsof iemand me uit bed trok of dat ik door het matras gezogen werd. Geluid maken of bewegen lukt niet dus je moet kalm blijven,je op je ademhaling proberen te focussen en wachten tot het voorbij is. Erg eng maar je went er aan. Mijn huisarts zegt dat het in mijn geval een gevolg is van slaaptekort.
Herken het wel het gebeurt niet vaak. Maar heb het ook wel eens. Als het lukt ga ik tegenwoordig alleen even op de bank liggen even een pouwernap. ( weet zeker dat ik het niet goed schrijf) Als kind al was ik een slaap wandelaar. In mijn vroege volwassenheid. Zeg rond 20 /25 jaar. Werd ik s nachts blijkbaar wakker en ging mij aankleden. tot ik besef had van he wat doe ik midden in de nacht je hoeft niet naar je werk. Ik ben iemand die veel kan piekeren of twijfelen. Als ik heel moe ben of diep inslaap val wil het voor komen dat ik wel eens krijg wat jij verteld. Meestal woord ik daarna ook wel echt wakker. Heb het nooit echt als eng ervaren. Maar misschien komt het omdat ik toch al vaak een roermoerig mens bent. Ik kan ook in paniek wakker woorden bijvoorbeeld toen de oudste net geboren was. Ging ik in mijn slaap hem zoeken van waar is ( zoon waar is hij) Denk dat als je de rust terug kan pakken en als je man thuis is. Je ook met hem dan afspreekt dat hij het automatisch die middag overneemt en je bewust ook weet dat je er even niet uit hoeft. Zal denk wel iets schelen.
Klinkt idd als een vorm van slaapverlamming. Dat uit zich in perioden van stress en/of oververmoeidheid. Ik heb hetzelfde gehad. Ook een engere variant, dat je denkt dat er iemand de kamer in komt en je dus geen kant op kan. Doodeng. Enige wat werkt is op dat moment proberen te beseffen dat het slaapverlamming is en jezelf in je hoofd gerust proberen te stellen dus weer verder gaan slapen. Niet tegen vechten.
nu even niet meer, in begin van de zwangerschap wel... nu meer in de avond tegen 20.30 dat ik mn ogen niet meer open kan houden