Hallo dames, Ik heb even een vraag. Zal eerst even toelichten waarom. Bijna 4 jaar geleden beviel ik van onze dochter. Op dat moment kreeg ik een posnatale depressie. Het ging niet goed met al hoewel ik nog wel goed voor ons dochtertje zorgde, verder voelde ik me verschrikkelijk en had niet de juiste gevoelens voor haar. Ik zag het totaal niet aankomen omdat ik in de zwangerschap niks geen last had, vrolijk was en alles positief zag. Naar de dokter geweest maar die nam me totaal niet serieus en stuurde me zonder iets weer naar huis. Het ging maanden niet goed tot ik hem een klachtenbrief stuurde. Gesprek gehad en we kwamen er niet uit. Ik wilde weg bij mijn huisarts, speelden nog meer dingen. We schreven ons bij mijn oude huisarts in en die zag gelijk dat het niet goed ging. Ik kreeg medicatie en knapte iedere dag op. Na een half jaar was ik weer de oude maar heb daar door een hoop gemist. Zo ook mijn dochter. Ik had veel sneller eraf kunnen zijn als mijn dokter me serieus had genomen. Maar dat terzijde. Nu willen we voor een 2e kindje gaan en het verleden kan ik goed achter me laten. Alleen zit er toch een beetje de angst van "wat als het terug komt"... Ze zeggen dat die kans erin zit. Wie heeft er hier ervaring mee? Dus met een posnatale depressie en toch weer een kindje gekregen. Ik zou graag alles van jullie horen. Kwam het toen toch terug, of juist niet? En hoe ervaarde jullie het? En zoja, wat deden jullie eraan?? Liefs Roos.
Hallo Roos36, Ik heb geen antwoorden op je vragen, maar kan me helemaal in je verhaal vinden. Zit namelijk met dezelfde vragen. Na de geboorte van mijn dochter (december 2 jaar geworden) kreeg ik ook last van een ppd. Ik kreeg hulp van een psycholoog. Heb wel steeds het idee gehad dat het nog op de oppervlakte aanwezig was /is. Maar onze kinderwens is groter als mijn angst... Toen we de knoop hadden doorgehakt om voor de tweede te gaan ben ik naar mijn huisarts gegaan met mijn verhaal en mijn angst. Gelukkig nam mijn huisarts me wel serieus... Deze verwees me (weer) door naar een psycholog. Hier heb ik enkele gesprekken over mijn angst gehad. Ook had ik gemeld bij mijn verloskundige dat ik tegen de tijd na de bevalling op zie. Ze verwees me door naar een instantie die hulp bied tijdens de zwangerschap en na de bevalling. Deze instantie begeleid waar nodig. Zo ook na de bevalling van onze dochter. Hier heb ik volgende week mijn eerste afspraak. Zoals je ziet heb ik zo wat mensen ingeschakkeld en hoop er na de bevalling in elk geval snel bij te zijn als ik weer een ppd zal krijgen. En dan ook meteen terrecht te kunnen bij de juiste mensen... Ik ben nu 13 weken zwanger. Tegen de tijd na de bevalling zie ik wel op, maar heb nog even...! We zullen zien wat er komen gaat. Hoop voor je dat je een zorgeloze zwangerschap tegemoed gaat komen en vooral een prettige tijd erna! Groetjes MaCi
@MaCi, Bedankt voor je verhaal. En super dat je toch zwanger bent geworden. Knap dat je het aandurfde. Het is niet niks als je het eens hebt mee gemaakt. Geniet van de zwangerschap, het blijft een wonder. Ik hoop dat nog meer vrouwen hun ervaringen willen delen. En dan ook met name vrouwen die hun 2e kindje kregen en eerder een posnatale depressie hebben gehad.
Hoi, Ik heb een lichte vorm gehad van postnatale depressie, 9 jaar geleden. Veranderde ineens in een 'heks' en alles was uitzichtloos. Heeft maanden geduurd, maar de huisarts was net niet nodig. Achteraf is het zeker een postnatale depressie geweest, alleen een lichtere vorm. Na 3 jaar bevallen van mn zoontje en heb er nagenoeg geen last van gehad. De eerste week meer dan onzeker, maar dat was het dan ook. Succes, stap er positief in en geniet is alles wat ik je mee kan geven. Groetjes Claire!
@Claire1978, Ja zo sta ik er verder ook zeker in hoor. Positief, en niet zo van "oo het zal me wel weer gebeuren". Maar ik ben wel heel benieuwd naar vrouwen die er dus ervaring mee hebben bij de 2e. Bij mij was het ook een milde vorm. Maar ik vond het zelf best heftig om mee te maken. Ik verzorge onze dochter wel. Maar daar was alles ook mee gezegt. Ik beleefde totaal geen plezier aan het mama zijn. Was ook een heks en vond alles teveel. Behoorlijk overspannen naar iedereen toe. Het liefst was ik alleen op dat moment. Maar het schijnt ook voor te komen dat de moeder niet meer naar het kindje om kijkt. Dit heb ik gelukkig nooit gehad. Ik zie aan jou dat het zeker bij een 2e niet weer hoeft te gebeuren.