Ik weet niet zo goed waar ik dit bericht het beste neer kan zetten. Ik ben 30 jaar en ben nog niet bezig om zwanger te worden. Ik zit nog in het stadium ervoor zeg maar. Ik weet niet of ik wel aan kinderen moet beginnen. Ik heb daar een aantal redenen voor. Maar telkens als ik weer hoor dat iemand in verwachting is dan word ik toch weer verdrietig en ben ik van slag. Zo ook vandaag weer. Ik ben opgegroeid bij een moeder die niet zo leuk voor mij was. Misschien heb je weleens gehoord van moeders die niet van hun kinderen houden. Zo'n moeder had ik. Ik had gelukkig wel een vader die ontzettend blij met me was. Ik ben enig kind. Met mijn moeder heb ik zo'n 10 jaar geen contact meer. Dat is wel beter zo. Mijn vader is vorig jaar overleden. Dat betekent dat ik, mocht ik kinderen krijgen, geen opa en oma, tante of oom van mijn kant heb. Ik heb al jaren een vriend. Helaas bots ik heel erg met mijn schoonfamilie. Ook daarvan hebben wij niet veel steun. Ik ga ervan uit als wij kinderen krijgen, dat wij het maar uit moeten zoeken. Ook daarin staan wij alleen. Verder ben ik bang dat er iets mis gaat na de bevalling , bv depressie omdat ik dan toch ouders en steun mis, dat ik hetzelfde wordt als mijn moeder. Ik heb het karakter van mijn vader, maar ben er toch heel bang voor. Verder is naar voren gekomen dat mijn vriend een autistisch stoornis heeft (licht) Dit is erfelijk. Er is dus kans dat als wij kinderen krijgen, dit kind ook autistisch kan zijn. Ik ken mensen die een kind hebben dat autistisch is. Ik vind het heel knap hoe zij ermee omgaan, maar ik weet niet of ik het wel zou kunnen. Het is ontzettend zwaar wat ik zo zie. Deze 3 dingen (het alleen ervoor staan, en het autistisch zijn en bang om op mijn moeder te lijken) daardoor krijg ik al gauw de neiging om te zeggen: ik begin er niet aan. Toch word ik elke keer ontzettend verdrietig als ik weer hoor dat iemand in verwachting is. Ik heb nu ook de leeftijd dat mensen steeds vaker vragen of wij kinderen willen. Het is heel erg moeilijk, ik verzin maar steeds smoesjes. De waarheid, daar word ik heel verdrietig van. Ik heb vaak het idee dat als de omstandigheden beter waren, dat het dan veel makkelijker was. Ik weet wel dat niemand voor mij kan beslissen. Maar hoop toch dat mensen mij een beetje op weg kunnen helpen. Ik praat er in het dagelijks leven met niemand over omdat het toch erg gevoelig ligt.
Hoi hoi Ik heb een beetje het zelfde , mijn moeder is alcoholverslaafd al vanaf ik heel klein ben er zijn nare dingem gebeurt vroeger waardoor ik zelf begon met drinken ik heb er zelfs voor in een kliniek gezeten! Maarr dat heeft super geholpen want ik drink nu niet meer en sta veel positiever in het leven. Ik heb ook lang getwijfeld of ik wil een kindje zou willen omdat ik bang was dat ik ney als mijn moeder zou worden . Maar ik word niet zo , ik ben een ander persoon als haar en ben veel sterker dan haar ! Ik ga er nu voor en ga bewijzen dat ik wel voor mn kindjes kan en wil zorgen! Ik snap je verhaal helemaal Maar uit eindelijk moet je zelf beslissen. Liefs
wat moeilijk allemaal! ik begrijp dat je hierdoor vragen en twijfels hebt! maar daarom wil ik je dit vertellen.. ik ken mensen in mijn hele nabije omgeving die een jeugd hebben gehad waar je niet jaloers op hoeft te zijn, die nu kinderen hebben en juist hun kinderen geven wat ze zelf nooit hebben gehad en dat is liefde! ik wil hiermee zeggen wees absoluut niet bang dat je geen goede moeder zult zijn! aan jou verhaal te zien, zul je dit juist wel kunnen! sterkte met alles!
ik kan me voorstellen dat je twijfelt.. maar inderdaad, aan je verhaal te lezen lijk je me juist wel een goede moeder !