Storm 29 april 2011

29 april 2011 is ons zoontje geboren hij moch helaas niet ouder worden dan 13w en 1d.

Het was een ellende dat wil je niet weten.
Begon met bloedverlies in de zwangerschap, volgens de gyn was de kans uiterst klein dat het mis zou gaan. Nou ander halve week later bleek het hartje niet meer te kloppen. Nou dan voel je alsof de grond onder je voeten verdwijnt. Zelfs mijn gyn was er stil van, dit had hij niet verwacht. Mocht naar huis om na te denken wat ik wilde, afwachten, med. of curretage dit was op de woensdag. Maandag moest ik terugkomen en vertellen wat onze beslissing zou zijn.
Nou zo ver is het niet gekomen, het bloedverlies begon die zelfde dag al. En zette donderdagnacht pas door,had heel veel pijn. Dacht dat ik de miskraam achter de rug had en last van naweeen. Om 6u het zkh gebeld en die zeiden dat we meteen konden komen.
We hebben onze bovenbuurman zijn bed uitgebeld, om op mijn zoontje van nu 5jr te passen. Mijn zoontje wist niet dat ik zwanger was, tenminste we hadden het hem niet verteld. Maar hij had het er zelf wel heel vaak over. Na de mk hoorde we hem er niet meer over.

Eenmaal in het zkh lieten we zien wat we hadden opgevangen.
Het was nog niet ons ongeboren kindje. Op de echo was te zien dat ik een ontsluiting had van 1.5 cm...
We hadden de arts gevraagd of ze kon zien wat het zou zijn geworden. Een jongetje zei ze. Wat ik dacht dat naweeen waren, waren dus weeen. En die hielden spontaan op in het zkh.
Ik moest meteen blijven om 9u werden er 2 pillen naar binnen gebracht in de hoop dat het weer opgang zou komen.
Binnen 2 uur was ik beide pillen verloren, ze wilde niet meteen nieuwe inbrengen uit angst dat ik in een weeenstorm terecht zou komen. Dus na weer 2 uurtjes werden eindelijk de andere 2 pillen ingebracht, ik ben toen 2 uur ipv 1 uur blijven liggen om er zeker van te zijn dat ze zouden blijven zitten. De pillen deden niet zoveel in het begin. Uiteindelijk heb ik op een gegeven moment morfine gehad omdat de pijn niet meer te harden was en ik nog steeds geen volledige ontsluiting had.
Tussen 22.30u en 23u is ons zoontje geboren. Het bleek trouwens wel een unicum te zijn dat die in zijn geheel was geboren met placenta en zo. Hij dreef in een pussige vloeistof. Hiervan hebben ze een uitstrijkje genomen.

5,71cm, maar hij was zo mooi en helemaal compleet echt al een klein mensje. Ook aan die art hadden we gevraagd wat het zou zijn geworden een jongen of een meisje. Ook die arts zei een jong. Ik heb ervoor gezorgd dat mijn vriend de navelstreng kon doorknippen.
Ik moest een nacht blijven omdat ik veel bloed had verloren.
En ik wilde zo graag naar huis, naar mijn andere zoontje.
30 april mocht ik eindelijk naar huis. We hebben toen meteen een rolstoel en douchestoel gehaald bij de thuiszorgwinkel. Ik was zo verzwakt dat lang lopen niet meer ging.
Maar eindelijk kon ik naar huis.
Onderweg naar huis Kwam ineens de naam Storm in mij op.
Zo hebben we ons zoontje ook genoemd.

Het zkh had de hoop dat mijn lichaam de rest wel vanzelf zou doen.
Nou niet dus. Zondag 1 mei bleef er een bloedstolsel tussen mijn benen hangen (sorry voor het smerige detail), dus hop weer naar het zkh daar heeft de arts nog een hele hoop weg gehaald. Ik zou weer pillen krijgen om mijn lichaam te helpen opgang te komen. Weer was er bloed geprikt voor mij HB.
Ik mocht weer blijven kreeg 3 zakken bloed omdat mijn HB 4,7 was. Toen heb ik ook gevraagd of ze ook gelijk die pillen wilde inbrengen, zodat mijn vriend het niet hoefde te doen.
Ik baalde als een stekker dat ik weer een nacht moest blijven.
's Nachts is er bepaald dat ze de volgende morgen vroeg een curretage zouden doen.
Dit wilde ik niet, voor mijn gevoel had ik al zoveel pech en nu dit weer. Ik had totaal geen vertrouwen in die curretage, ook dat zal wel fout gaan.
Ik heb zelfs 's nachts nog een gesprek gehad met een arts, maar dat stelde me allemaal niet gerust. Ik was zo overstuur dat ze een slaapmiddel hadden gegeven om ervoor te zorgen dat ik nog een beetje nachtrust zou hebben.
De volgende morgen stond er al vroeg een zuster naast mijn bed met een vragenlijst.

Het erge was dat er 's morgen een kraamverzorgster als een wervelwind door de kamer ging en zich voorstelde. Ze heeft 2 x gevraagd waar ons kind was, zij was de kraamverzorgster. Ik kan je vertellen het voelde alsof we werden aangereden door een vrachtwagen.. Toen we zeiden dat die dood was, wist ze niet hoe snel ze weg moest komen!!!

Het was de bedoeling dat ik zo vroeg mogelijk geholpen zou worden, het werd uiteindelijk half 2 voordat ik eindelijk werd opgehaald.
Voordat ik werd gecurreteerd heb ik tegen de gyn gezegd dat ik er geen vertrouwen in had, voordat ik het wist was ik onder narcose. Dit vind ik nog steeds niet netjes.

Na de curretage staan er leuk 2 artsen aan je bed, alles is goed gegaan en je kan meteen weer proberen zwanger te worden!!!
Deze opmerking was voor ons als een dolksteek. We hadden net een kindje van 13 weken verloren en zij hadden het alweer over je kan er weer voor gaan alsof het niets is.

Het moeilijke is dat we ons verdriet niet konden laten merken aan mijn zoontje, want die wist van niets. Hadden we het wel gezegd dan had die het uiteindelijk tegen mijn ex gezegd en dat is zo'n gemene vent die had daar geheid een pijnlijke opmerking over gemaakt.
Bij de controle werd er een cyste gevonden op mijn enige eierstok die ik nog heb. En dan wordt er heel makkelijk gezegd ach kom maar terug als je 3x een menstruatie hebt gehad.
Sinds de Miskraam lukt het ons niet meer om zwanger te raken....
Iedere maand heb ik allerlei verschijnselen, zoals bijv. vaker naar de wc, pijnlijke borsten, meer eetlust. En iedere keer dan toch weer die keiharde teleurstelling als het niet zo is.
Ik ben door een heel diep dal gegaan na de mk en curretage, ik zag het leven totaal niet meer zitten.
De opmerking van je lichaam heeft bewezen dat je zwanger kan worden! Dat vind ik toch zo'n dooddoener, het is kennelijk voor de artsen zo van je bent al een keer zwanger geweest dus het lichaam functioneerd gewoon.
Ik vind het zo raar omdat je zwanger bent geweest is dat dan maar meteen de garantie dat je dan weer zwanger kan worden zonder enige hulp? Wie zegt me dat er door die mk e/o curretage niet iets is veranderd?

Volgende maand wordt ik 38 en mijn 40ste wil ik niet meer aan kinderen beginnen. Ik kan het maar niet loslaten dat ik na mijn 40ste geen kinderen meer wil.
Door iedere keer weer die teleurstelling denk ik gewoon dat het er voor ons niet meer in zit een kindje van ons samen.
Ik ben het vertrouwen in mijn lichaam kwijt. Mijn laatste menstruatie was heel heftig en kort. Dan krijg je de opmerking ja dat kan. Die veranderd meerdere keren in je leven. Dan denk ik ja hallo om de anderhalf uur je moeten verschonen en dan nog doorlopen, dat vind ik niet normaal.

Woensdag moet ik bloed prikken om te kijken of ik uberhaupt wel een eisprong heb. Maar goed volgens de gyn heb ik wel degelijk een eisprong, anders wordt ik niet ongesteld!!!
Afgelopen donderdag kon ze maar met moeite mijn enige eierstok vinden en daarop was niets te zien, in ieder geval geen cystes.
Vanmorgen heb ik tegen mijn vriend gezegd dat ik geen hoop meer heb op een kindje van ons samen. Het doet ons wel heel erg pijn, want waarom? We willen het zo graag en het wordt ons keihard afgenomen.
Waarom zegt men dat je na een zwangerschap cq miskraam super vruchtbaar bent?

Zo dat moest ik even kwijt.

 

Dat is makkelijker gezegd dan gedaan

 

Ik heb er gister over gehad met mijn therapeute en ik ga er voorlopig iedere week naar toe. Omdat ik iedere maand weer in die put zak als het weer niet is gelukt.

Bedankt voor jullie steun en advies