Als je het eerder aan de jobcoach zou moeten vertellen dan werkt diegene imo mee aan het instant houden van zwangerschapsdiscriminatie.
Dames, Jullie reageren allemaal vanuit emotie (dat zou ook mijn eerste reactie zijn. En heus ik begrijp het wel) Maar feit blijft dat een werkgever en een jobcoach niet op persoonlijk vlak naar een zwangerschap kijken, ookal zijn ze nog zo enthousiast. Deze jobcoach had het op zijn minst vriendelijk kunnen zeggen, maar als de plannen er al langere tijd waren, dan had je dit idd tegen je jobcoach kunnen zeggen. Zeker als het om een geplande situatie gaat. Al was het alleen maar zodat het traject naar werk anders ingevuld zou kunnen worden.
En dát is dus precies de reden waarom je het NIET zegt omdat je dan anders behandeld wordt... zwangerschapsdiscriminatie dus.
Hoezo naar wens? Tijdens het proberen zwanger te worden zou mijn enige wens zijn om niet anders behandeld te worden dan ieder ander. Ik heb er bijna 2 jaar over gedaan om zwanger te worden, maar het leven gaat gewoon door. Ik zou niet willen dat ik twee jaar anders benaderd zou worden met stel nou dat je binnenkort zwanger bent.
Bij een traject naar werk kun je zo ergens geplaatst worden passend bij jou mogelijkheden. Ook op plekken die tijdens een zwangerschap niet handig zijn. Dan kun je niet anders behandeld willen worden, maar veiligheid gaat voor.
Maar dat is het nou net. Het traject naar werk moet juist helemaal niet anders ingevuld worden omdat je client zwanger wil worden. Het kan namelijk jaren duren voordat het lukt. En als het lukt, kan het in de eerste twaalf weken nogal eens misgaan. Dus ook dan moet het traject juist niet aangepast worden. Dat is precies de reden dat TS het dus juist NIET tegen de jobcoach moet zeggen. Omdat ze anders dus een aangepast traject krijgt (discriminatie).
Als ze zwanger blijkt en ze krijgt een baan aangeboden die gevaarlijk is kan ze zelf de afweging maken die baan af te wijzen met of zonder opgaaf van reden. Dat is haar keuze, niet die van de jobcoach.
Maar dat is het lastige. Ze kan niet zomaar weigeren want het is verplicht vanuit het UWV. En TS is al zwanger hè
In dit geval doet dat er niet toe though. TS vindt haar huidige plek leuk. Maar het had anders kunnen zijn.
Maar hoe kan die dan beschaamd worden? Er even vanuit gaan dat die jobcoach het fatsoen heeft er niet naar te vragen, want dat mag niet. Dat persoon heeft geen glazen bol. Dus hóe moet zij weten dat iemand zwanger wil worden of evt is? Dan kan een werkgever haar daar toch niet voor straffen?
Ik vind het ook krom maar het gebeurt. Neem als voorbeeld de relatie tussen een uitzendbureau een bedrijf. Ongeacht of een intercedent wel of niet weet dat een werknemer zwanger is, wordt het uitzendbureau er wel op aangekeken.
Ik had het meer over de hypothetische situatie waarin iemand nog zwanger wil worden, omdat haar jobcoach vond dat ze dat al had moeten delen. Ik neem aan dat ze mag weigeren wat gevaarlijk is voor haar tijdens de zwangerschap. Moet ze dat dan verplicht als reden aan de jobcoach melden of mag ze dat ook direct tegen het UWV zeggen?
Ik reageer niet vanuit emotie, ik geloof er alleen geen bal van dat je verplicht bent om een jobcoach te vertellen van je voornemen om zwanger te raken. Want dat is namelijk waar de jobcoach van TS over valt.
Misschien moeten we terug naar de jaren 50? Vrouwen achter het aanrecht. Ik vind het maar gezeur hoor. Natuurlijk is het niet leuk als jij er op aan gekeken wordt maar tegelijk kijk jij je client (?) er ook op aan. Vrouwen kunnen nou eenmaal zwanger worden.
Er zijn wetten in Nederland die zwangere werknemers beschermen en ik neem toch aan dat het UWV die ook aanhoud? Nergens staat in de wet dat je een zwangerschapswens moet delen, met wie dan ook. En als ik het verkeerd heb, zie ik graag een link van UWV waarin staat dat zij mijn kinderwens moeten weten.
Inderdaad, ik kan me niet voorstellen dat je dit verplicht bent. Ze schrijft ook dat ze haar in de 6 maanden dat ze in het traject zit 2 keer heeft gezien, dat is simpelweg te weinig om een band op te bouwen waarin je het vertrouwen opbouwt om iemand zoiets persoonlijks te vertellen. Stel dat ik dat was geweest dan had ik dus 8 jaar lang aan uitzendbureau's, tijdelijke werkgevers etc moeten vertellen dat ik een actieve kinderwens had. Lekker dan juist het werk leidde mij (op dat moment) af van het feit dat het maar niet wilde lukken juist omdat ik daar de zekerheid had dat niemand erover zou beginnen. Sterker nog zelfs mijn familie wist het niet, alleen ( na 7 jaar) heb ik mijn vriendin het verteld, en dan zou je "verplicht" worden om het je jobcoach het wel te vertellen omdat anders een eventuele werkgever haar erop aan kan kijken, ammenooitniet
Maar in dit geval gaat het niet eens om werk wat aangeboden is of om werkweigering(en dan nog hoeft ze echt niet alles uit de doeken te doen), het gaat om een eenvoudige ziekmelding. En dat zij gepusht is om te vertellen wat de reden van de ziekenhuisopname was. Iets wat ze ook niet mogen vragen eigenlijk, of nou ja.. ze mogen het niet eisen in ieder geval. Dat is privé. Met een 'nee' of 'dat is privé' had de jobcoach genoegen moeten nemen. Dat gaat ze namelijk echt niets aan. Enkel de melding dat ze niet kon komen omdat ze ziek is had voldoende moeten zijn. Zelfs de uitleg "ik kan zelf water niet binnen houden" was voldoende geweest als ze echt iets had willen vertellen. Daarin is een reintegratietraject niet anders dan enig andere manier van werken of aan werk komen. TS zit al ergens op proef. Ze weigert dus niets. Ze meldde zich alleen ziek. Aan haar om te besluiten wanneer ze het verteld, óók met ziekte door zwangerschap.