nou dit is mijn schoorsteen en zoals jullie kunnen zien nog plaats genoeg ! jullie zijn toch ook een beetje mijn chikkie's he !
handig ding he ! lekker hoog en die la is geweeeeeeeeeeldig ! net een feestpaleis dat ding van Tim haha wel gezellig .... zou er zelf ook best eens in willen spelen haha tim is trouwens al even lang als de box ... voeten door de tralies !
ja die past zekers hahaha op de foto zie je nog steenstrips dat is het enige stukje in huis met dat spul hoor de rest is moderner maar dit wilde we zo houden ! ding staat nooit aan konijn springt er nogal graag in ! haha en het is nog geen kerst he
Bij ons is aan de schouw ook nog steen. De enigste plaats ook bij ons. Als hij opgeruimd is zal ik eens een foto maken en hem plaatsen. Eerst moet de keuken af zijn. Dat is hopelijk morgen. Begin het stillaan wel beu te worden al die rommel in huis.
heyy meiden, Ik kreeg een berichtje met de vraag hoe het met ons gaat, nu het gaat erg goed met ons inmiddels. Ik weet niet of het hier al bekend is of niet maar Jayden is 25 maart geboren en alles bleek toen goed te zijn. Meteen na zijn geboorte gaf hij alleen 1 kreetje dus ik riep meteen is het wel goed, ja werd er gezegd alles is goed hij doet het perfect. Mijn moeder maakte de opmerking dat hij zo donker van kleur was, maarja andere vader dan mijn twee oudste dus daar kanhet ook aan liggen.....Marco vond zijn nageltjes erg paars maar ook dat werd weggewuifd met dat trekt vanzelf weg......... Bij ale controles erna door iedereen werd er niets opgemerkt.........tot we 28 april voor het eerst bij het CB kwamen, meteen werd ons gevraagd wat we van zijn kleur vonden.......en of er hartkwalen bekend waren in de familie......... ja die zijn er........mijn nichtje is geboren met een gaatje in haar hartklep maar dat is de enigste............ Nou ze ging weer luisteren en vroeg me wie mijn HA was........nou die en die is mijn huisarts.........ze kijkt op de klok en zegt, o die is er waarschijnlijk niet meer maar ik ga hem toch nog even proberen te bellen........nou nee dus hij was al weg........uhmm de HAP is misschien een optie, nou toen schrok ik me helemaal lam........ We kregen een brief mee en we moesten de volgende dag meteen naar de HA met Jayden van haar......... in plaats van naar huis te gaan zijn we naar Marco`s ouders gegaan, via mijn huisarts maar idd zijn auto stond er niet meer dus hij was er niet.........bijna bij Marco`s ouders aangekomen gaat mijn mobiel........Hallo met Ans spreek ik met de moeder van Jayden.........ja daar spreekt u mee.............ik hoop niet dat je kwaad wordt maar ik heb de HAP gebeld ik vertrouw het niet jullie moeten er meteen heen.......nou dat plan hadden we zelf ook al dus natuurlijk zijn we niet kwaad........ We komen bij mijn schoonouders en ze zien meteen dat er wat is dus al huilend doe ik mijn verhaal en bel mijn ouders want zelf hebben we geen auto.......binnen enkele minuten zijn mijn ouders er en hup meteen naar de HAP........ Nou we waren meteen aan de beurt en na even geluisterd te hebben stuurde die arts ons door naar de kinderafdeling en voor we het wisten lag Jayden op de spoedafdeling........ Alles ging toen in een razend tempo, ons ventje lag ineens aan alerlei draadjes en infusen.......bijna 3 uur later kregen we te horen dat ze in het Antonius niets meer voor hem konden doen, er werd een ambuance besteld en hij moest naar het WKZ overgebracht worden........ Toen kwamen de medewerkers van de ambulance en die wilde Jayden niet vervoeren zonder toezicht van een kinderarts zo erg was hij er aan toe, dus alleen ik mocht mee in de ambulance en Marco moest met mijn ouders meerijden. eenmaal in het WKZ werd hij meteen aan de hartbewaking gelegd, nog meer infusen aangelegd en allerlei foto`s en echo's gemaakt van zijn hartje, na weet ik veel hoeveel tijd werden we door twee cardiologen gevraagd om even een gesprekje te hebben over wat Jayden mankeerde. Het bleek dat Jayden was geboren met een TGA in normaal nederlands betekend dat transpositie van de grote vaten. Deze afwijking behoort opgemerkt te worden bij de 20weken echo, maar is bij ons dus over het hoofd gezien en vervolgens bij ek ander onderzoek of controle van Jayden heeft niemand iets opgemerkt. Het hart is opgebouwd uit vier gespierde holten (twee boezems en twee kamers). Het linkerdeel van het hart zorgt ervoor dat er via de grote lichaamsslagader (aorta) bloed en zuurstof naar alle weefsels wordt gepompt. Via het rechtergedeelte van het hart wordt het zuurstofarme bloed via de longslagader (arteria pulmonalis) naar de longen gevoerd, alwaar het zuurstof opneemt. Bij transpositie van de grote vaten gaat in een vroeg stadium van de ontwikkeling van het hart in de zwangerschap iets ernstig mis. Bij een transpositie zijn de grote bloedvaten verkeerd aangesloten op het hart. De longslagader komt uit de linkerkamer en de grote lichaamsslagader uit de rechterkamer. Bij deze toestand gaat het bloed uit de linkerkamer naar de longen, neemt zuurstof op, en komt dan via de linkerboezem in de linkerkamer terecht. Aan de rechterzijde gaat het bloed naar het lichaam en komt weer rechts terug. Het bloed vormt als het ware twee cirkels in plaats van een achtbaan. Doordat beide cirkels van elkaar gescheiden zijn, komt er totaal geen zuurstof in het lichaam terecht. Vóór de geboorte is dat nog geen probleem, omdat de baby nog niet zelf ademt en via de moeder zuurstof krijgt, maar na de geboorte wordt het kind onmiddellijk blauw (cyanose). Jayden heeft zichzelf dus wonderbaarlijk in leven weten te houden en zelfs de cardiologen snappen er geen moer van, ieder kind met deze afwijking word binnen een uur na de geboorte aan deze afwijking geopereerd anders is de kans erg groot dat het de eerste week niet overleefd. Toen kwam het volgende probleem, omdat Jayden zichzelf "al" 5 weken in leven had weten te houden was zijn hartje verkeerd gaan werken, zijn rechterkamer was heel erg snel gaan werken en zijn linkerkamer was daardoor erg lui geworden, en zijn aders konden niet zomaar verwisseld worden omdat de ene 7mm dik was en de andere 18mm......... De enigste cardioloog die deze operatie zou kunnen uitvoeren was op dat moment op vakantie en zou die dinsdag erop 6 juli weer aan het werk gaan, en 2mei stond er een hartcatheterisatie gepland om te kijken of er nog meer afwijkingen zouden zijn, deze catheterisatie verloopd goed, maar Jayden word daarna wel aan de beademing en slapend gehouden om het zoveel mogelijk krachten te sparen voor de operatie zelf. ` s avonds worden we gebeld, het gaat niet goed met Jayden en we moeten komen ze gaan een spoed operatie uitvoern een soort van dotteren omdat hij nog minder zuurstof opneemt in zijn bloed...... eenmaal daar horen we dat het allemaal al is uitgevoerd, maar dat zijn toestand heel erg kritiek is en de kans dat hij de nacht niet haalt erg groot is, we mogen (lees:moeten) dan ook in het ziekenhuis zef blijven slapen op een ouderkamer........ De volgende ochtend gaat het iets beter met Jayden, maar hij is lang niet uit de gevarenzone, het wachten is op de cardioloog tot hij terug is van vakantie, al die tijd wordt hij slapend gehouden en ligt aan de beademing, het enige wat we zelf kunnen en mogen doen is zijn oogjes en zijn mondje vet houden zodat die niet uitdrogen......... En dan is het dan eindelijk dinsdag en we hebben een gesprek met de cardioloog die de operatie gaat uitvoeren........hij valt meteen met de deur in huis en zegt niet te weten of hij deze operatie wel goed kan uitvoeren omdat hij nog nooit in zijn hele loopbaan een kindje heeft gezien met deze afwijking die inmiddels al 6 weken oud is en omdat zijn hartje een compleet verkeerde werking heeft aangenomen dan hij hoort te doen......... De operatie staat voor de volgende dag gepland, om 12.00 gaat hij de OK op, die dag duurd ellendig lang.........we krijgen eenpieper mee en worden opgepiept als de operatie achter de rug is en we weer naar de afdeling kunnen komen......... Samen met mijn moeder en Marco`s moeder zitten we te wachten, ff lekker buiten in de zon en daar komt ineens zuster Inge aan, mijn hart zit in mijn keel en begin meteen te huilen, ons was immers verteld dat de operatie minimaal 7 uur zou duren en we zouden opgepiept worden als hij klaar was, en zou het mis gaan dan zouden ze ons opzoeken........ Meteen roept Inge dat er niets mis is maar dat ze is gebeld door het RMH (Ronald Mcdonald Huis) dat er een kamer voor ons vrij is, dus meteen maar spullen halen en daar verder wachten, inmiddels is ook mijn vriendin naar het ziekenhuis gekomen om ons te steunen samen met haar man......... Om iets voor 18.00 besuiten we iets te gaan eten in het restaurant van het ziekenhuis, allemaal brood want tja als we worden opgepiept neemt dat makkelijker mee dan een bord warm eten........ Na het eten zijn we buiten gaan zitten en roken ons zoveelste sigaretje en dan ineens piep.........piep.............piep de pieper gaat af..........sigaret vliegt door de lucht (tja sorrie normaal gaat die netjes in de daarvoor bak maar daar dacht ik op dat moment ff niet bij na) en wij naar binnen. eenmaal op de afdeling.........geen Jayden..........weer angst en toen kwam Mariska (weer andere verpleegster) met twee comfortabele stoelen en zetten die voor ons klaar, ze komen er zo aan met hem ze zijn nog apparatuur aan het aansluiten, schrik niet het is erg veel....nou zolang we hem maar zien de rest intresseert me ff niet......... Wel mag de overige familie er niet meteen bij, dus ik naar de gang en zegt dat ze even geduld moeten hebben dat ze er nog niet bij mogen, Zo gek is me moeder niet en zegt,hier is de OK hier moet hij langs dus dan blijf ik hier staan kijken dan kan ik toch een glimp van hem opvangen..... En jahoor Marco en ik zitten te wachten en daar komt Jayden aan, op een heel groot bed (1 persoons, maar voor zo`n hummeltje natuurlijk erg groot) Weet ik veel hoeveel apparaten en nog meer infusen en hersenmetingen op zijn hoofdje en dergelijke, het was meer plastic en dergelijke dan ons ventje....... De cardioloog kwamnaar ons toen en zij dat hij zowel de Arteriele Switch had kunnen uitvoeren als de Shunt`s kunnen plaatsen dus twee operaties in een en alles zag er op het moment goed uit, maar hij was nog lang niet uit de gevarenzone, we moesten rekening houden met maanden ziekenhuis............ Maar ons ventje blijkt weer een wonder, elke dag gaat er een infuusje uit, elke dag worden de medicijnen afgebouwd en dan is het moederdag.........zijn beademing mag eraf en dan laat hij zichzelf horen......heel erg schor en minimaal maar we horen hem weer geluid maken.......... een mooier cadeau kon ik me niet wensen voor moederdag.......en weer een paar dagen later mag hij van de IC af en naar een verpleegafdeling...... We zijn erbij als hij overgeplaatst word, ook daar staan ze ervan te kijken Jayden nu al bij hun op de afdeling te krijgen......... Ja ons kereltje is een echt vechtertje.......... Ruim een week later krijgen we een gesprek met de zaalarts, die ziet geen rede om Jayden langer in het ziekenhuis te houden, dus na 3,5 week ziekenhuis mogen we hem weer meenemen naar huis........... Inmiddels is ons kereltje echt hollands welvaren hahahaha, Jayden is nu 15 weken en we genieten volop van hem en zijn heerlijke lach........ Sorrie voor het lange verhaal maar in werkelijkheid is het nog veel langer ik heb een hoop ingekort.......