Gabrielle, ik zit met tranen in mn ogen. Wat een ongelofelijk moeilijk maar dapper besluit! ik heb veel bewondering en respect voor de manier waarop jullie met de situatie om gaan en er zo open over kunt praten. weet niet of ik dat zou kunnen. ik wil je de komende tijd heel veel succes en sterkte toewensen
@ Eveline vervelend is dat he. Ik heb dat met mijn collega. Al heel lang een kinderwens maar haar zus is onvruchtbaar, en bij haar lukt het gewoon ook niet. Ik voelde me echt heel erg opgelaten toen ik het haar moest vertellen, had er heel veel moeite mee. Daarom ben ik nu ondanks de ellende met mijn ex toch heel blij met mijn ventje in mijn buik. En dat ie straks met de 20 weken hopelijk gezond door de APK komt!
Gabriëlle, heel veel sterkte en kracht de komende dagen/tijd. Heel mooi hoe je schrijft over je dochtertje, ik denk dat het voor kinderen toch makkelijker te accepteren is als ze er zo over kunnen praten met hun vriendjes.
Eylem: wat leuk zeg, dat je je man op vakantie in Turkije hebt leren kennen! Woonde hij toen daar nog of was hij ook op vakantie?
Eveline dat is heftig ja. Fijn dat jullie er met zn 3en wel zo over konden praten. Hoe is het nu met je kiespijn? Niet te lang mee door blijven lopen hoor, gewoon anders even de tandarts bellen. Eyrem succes met de 20 wkn echo! We zijn op dezelfde dag uitgerekend, leuk! Net weer op controle bij de vk geweest, alles prima. Ze zei dat ik tot nu toe een voorbeeldige zwangerschap had, alles gaat zo lekker en voorspoedig. Moet op zo'n moment dan wel even slikken en aan Gabrielle denken en aan Rens die zo in onzekerheid zit.. Hartje klonk goed en ze wist het geslacht nog niet dus ze vroeg of ze een gok mocht doen voor een meisje en dat is dus goed! Volgens haar was het echt zo dat vaak meisjes een hogere hartslag hadden als jochies, dacht dat het 1 van de zoveel bakerpraatjes was.
@sasjuh, fijn dat alles goed was bij de vk. Grappig dat ze het aan de hartslag kon horen wat het was!
Fijn Sasjuh dat alles goed was! Ik moet pas 8 nov voor de 20 weken echo duurt nog zolang zeg.. Gelukkig mag ik volgende week donderdag wel weer naar de VK!
Nee, hij woonde en werkte daar toen nog. We hebben elkaar in 2004 leren kennen, ik ben toen in de jaren erna een aantal keer naar Turkije geweest en hij is 2 keer op vakantie naar Nederland gekomen, en in 2007 is hij voorgoed naar Nederland gekomen (na een hele hoop papierwerk). In 2008 zijn we in Nederland getrouwd. Nu gaan we dus minimaal 1 keer per jaar, maar als het even kan 2 keer per jaar, naar Turkije om zijn familie en vrienden te zien want hij is de enige van zijn familie die geemigreerd is. Sasjuh wat grappig dat we op dezelfde dag zijn uitgerekend . Fijn dat alles goed was bij de vk. Nou Irem zal zo wel wakker worden en dan gaan we haar bij mijn moeder brengen en dan naar het ziekenhuis.....brrrrrr ik vind het wel spannend hoor!
Leuk verhaal Eylem en dat hij naar NL is gekomen! Toch best een hele opgave dat emigreren! Deel van mijn familie is jaren geleden geemigreerd naar Australie. Echt zo jammer!
@Eylem, zeker een mooi verhaal, heeft je man het wel naar zijn zin in dit koude kikkerlandje? Spreek je zelf ook Turks?
@Gabrielle- Wat heftig allemaal voor je meid, je voelde het allemaal al wel aankomen, maar als het dan werkelijkheid word is het toch weer een klap. Dit is ook echt het enige besluit wat je kunt maken, uit liefde voor je kindje. Het zal een heftige tijd worden met veel tranen, maar het komt vast allemaal wel goed met jullie. Fijn dat jullie zo'n steun hebben aan elkaar, en dat jullie dochter steun kan vinden bij leeftijdgenootjes, want wat snappen ze toch al veel op die leeftijd, misschien ook maar beter. Meis heel veel sterkte de komende tijd! Dikke knuffel en liefde voor jullie allemaal! @Echo's vandaag! Veel succes allemaal! @Ego- Gisteren een telefoontje gehad van een vriendin. Ze is in verwachting van de 5e. Is na de bevalling van nummer 4 in een postnatale depressie gekomen en heeft daar nu nog steeds medicijnen voor. Financieel hebben zij het erg zwaar, eigenlijk niet haalbaar. Het huisje waar ze wonen is eigenlijk al te klein voor 4 kids, laat staan voor 5. Nummer 3, 4 en 5 zijn niet gepland. En ook zijn ze in korte tijd ouders/familie kwijt geraakt, hebben weinig tot geen vrienden meer over, dus bellen ze geregelt naar mij om op te passen. Eigenlijk is dat het enige wanneer ik iets hoor, dus vriendin is wel een groot woord. Mijn vriend heeft bij haar vriend in de klas gezeten vroeger, en ze kwamen elkaar toen ik in verwachting was van nummer 1 tegen. ZO is het contact eigenlijk een beetje gekomen. Maar als ik iemand een vriendin noem bel ik ook soms om te vragen hoe het gaat, en niet alleen als ik iets nodig heb. Dus het is vaak een dubbel gevoel. Ze staan er zo alleen voor, vriend is altijd werken, zij met haar 4 kids altijd thuis zonder rijbewijs ook. Weinig familie of vrienden die eens in kunnen springen. Dus heb vaak wel medelijden. Aan de andere kant heb ik het druk, en red ik het amper om mijn gezinnetje draaiende te houden, dus probeer vaker nee te zeggen wat meestal niet goed valt bij haar. Zij kiezen voor 5 kinderen, dan moet je er niet vanuit gaan dat iedereen maar klaar kan staan familie en vrienden kiezen niet voor 5 kinderen, een keer oppassen op mijn neefje van 1 of mijn neefje en nichtje van 1 en 2, is heel wat anders als meteen op 3, 4 of 5 kinderen passen. Dat kan ik echt niet aan ook! Als ze echt een vriendin was was het ook weer anders, maar heb erg het gevoel om deze 'kennissen' af te kappen. Omdat ik er eigenlijk klaar mee ben. Ik heb geen problemen met iemand die 5 kinderen heeft, vind het juist leuk zo'n groot gezin. Maar omdat ik van haar alleen telefoontjes krijg om op te passen en buiten dat nooit wat anders ben ik er al een hele tijd klaar mee. Maar ben te sociaal om dat daadwerkelijk te zeggen. Ik ben te soft. Het scheelt ook wel dat haar kids het leuk kunnen vinden met de mijne en andersom. Het is al heel wat dat ik de laatste tijd wat vaker NEE kan zeggen. Ik zou haar best als vriendin willen hebben / houden als ik af en toe op bezoek zou gaan en andersom, gewoon gezellig of een keer bellen zomaar. I.p.v. alleen maar op te passen. Misschien toch een keer duidelijk in zijn dan? maar goed. ff stukkie ego, sorry dames.
Mijn schoonzusje heeft een vrij lange bevalling gehad van haar kindje. Lag al een paar dagen aan de wee-opwekkers, was gestript, ingeleid en weet ik het allemaal. Uiteindelijk is ze bevallen met 42+2 weken zwangerschap. Maar goed, ze lag dus ook al dagen aan het apparaat die het hartje van de baby in de gaten hield. Ze wist zelf het geslacht niet en iedereen, alle artsen en alle verpleegkundigen wisten zeker dat het een meisje zou zijn te zien aan de hartslag. Stomverbaasd was ze dan ook toen het na de bevalling toch een jongetje bleek te zijn
@ Suzanne, het is misschien een optie om, voordat je besluit een 'vriendschap' af te breken, samen eens te kijken naar wat je verwacht van een vriendschap. Jij verwacht dat ze je spontaan belt om te vraagt hoe het gaat, zij verwacht dat je hoe dan ook voor ze klaarstaat. Misschien kun je die verschillen eens bespreken en kijken of je tot een compromis kunt komen alvorens te besluiten deze kennissen niet meer als kennis te willen hebben. Dan heb je voor je gevoel denk ik ook alles eraan gedaan wat in je macht ligt om de vriendschap te versterken en te behouden. Want zoals ik het lees zou je daar wel voor open staan?
Hoi meiden, Eylem, bijzonder dat je man voor jullie liefde naar NL is gekomen. Een van mijn beste vriendinnen is ook getrouwd met een Turkse man, zij wonen nu in Belgie. Gaat ook heel goed en ze hebben samen 2 dochtertjes. Zo zie je maar weer dat liefde alles overwint, dus ook afstand (en in ons geval leeftijdsverschil). Succes met de echo zo meteen, hoop dat jullie er lekker van kunnen genieten. Sasjuh, fijn dat alles weer goed was bij de VK. Ik heb idd ook wel eens gehoord dat je aan de hand van de hartslag het geslacht kunt herkennen. Bij ons klopt het ook wel, de hartslag van onze kleine man is steeds topch wat lager dan bij Joosje destijds. Eveline, ik herken het. Wij hebben zelf ICSI gehad, 6 jaar in de molen gezeten. Toch 2 keer zwanger als resultaat. Mijn nicht en haar man zijn ook al jaren bezig, hebben talloze behandelingen gehad, zelfs zelf betaald en al. Ik voelde me zo bezwaard toen ik moest vertellen dat wij na de eerste verse poging zwanger waren. Gelukkig hebben zij een aantal weken geleden eindelijk het goede nieuws gekregen dat het vruchtje (of vruchtjes) ingenesteld zijn. Nou echt, ik kon wel huilen van geluk. Heb zo met hen meegeleefd en besefte ook steeds weer hoeveel geluk wij hebben gehad ondanks onze vruchtbare foutjes. Onze arts heeft ook steeds gezegd dat zoveel geluk eigenlijk bijna nooit voorkomt. Wij hebben gewoon 2 keer meteen 6 gegooid (onze verse pogingen waren 2 keer meteen raak, uit onze 10 ingevroren embryo's is nooit een zwangerschap ontstaan dus wel wat mislukte pogingen gehad tussendoor). Hier een rustige dag, de verjaardagszooi wat opgeruimd, heb leuke dingen gehad, ook voor de kleine man natuurlijk. Strakjes uiteten met manlief, lekker even met z'n tweetjes zijn. Ondertussen dwalen mijn gedachten steeds af naar Gabrielle. Dat het leven gewoon doordraait, wij genieten van de herfstzon, en dat voor hun het leven eigenlijk gewoon even stil staat. Bah, wat oneerlijk is het allemaal. Ook aan jou Rens, denk ik veel. Ook voor jullie blijft het spannend. Hoop dat jullie snel goed nieuws hebben zodat je ook gewoon onbezorgd kunt genieten. Dat verdient iedereen!!! Hoe is het met de andere meiden??? Liefs, Leske
@Sasjuh, wat een mooi rijmpje, ik moest erg (weer) van huilen toen ik het las. Misschien gaan we het gebruiken bij het afscheid. Meiden, bedankt voor al jullie lieve woorden en medeleven. Het is bijzonder hoe een stel onbekenden, die de de laatste tijd een heel klein beetje hebt leren kennen virtueel, zoveel voor iemand kan betekenen. En als ik aan dit hele verhaal al in ieder geval iets positiefs aan over gehouden heb, is de enorme steun en liefde die we van vrienden, familie en kennissen al hebben mogen ontvangen. Lieve smsjes, mailtjes, telefoontjes en kaartjes. Opvang en afleiding voor mijn dochter. Gisterenavond toen we terugkwamen van het ziekenhuis had een moeder van school die ik de dag ervoor gezien had, twee magnetronbakjes met eten en een bos bloemen neergelegd; we hoefde het alleen op de warmen. Zo'n lief gebaar. Alles is zo hartverwarmend, ook al neemt het de pijn niet weg. Maar ik ga jullie ook verlaten nu. Ik schrijf dit nu, omdat ik volgende week daar waarschijnlijk niet aan toe zal zijn. Volgende week zal ik nog eens komen vertellen hoe de bevalling en het afscheid nemen van onze zoon gegaan is. En daarna kom ik ook nog af en toe een kijkje nemen, maar echt meedoen kan ik niet meer. En zeker in maart zal ik komen kijken hoe het bij jullie de bevalling gegaan is, wat voor geweldige babies jullie gekregen hebben, en jullie dan feliciteren. Maar tot die tijd is het voor mij te veel om alle verhalen rondom de verdere verloop van de zwangerschap aan te zien. En jullie hebben daar al het recht toe... Daarom wens ik jullie een zorgeloze tweede deel van jullie zwangerschap en niet te veel kwaaltjes. Ik hoop dat de bevallingen voorspoedig zullen gaan en dat jullie allemaal wolkjes van gezonde babies mogen vasthouden. Een dikke knuffel aan jullie allemaal. Een extra dikke knuffel voor Rens, omdat haar zwangerschap niet helemaal zorgeloos verloopt, en voor Frenzy, die nu eindelijk een gezond kindje mag verwachten na haar verlies, en voor Stephanie, die het in haar eentje moet doen. En of het nou je eerste of 4de baby is (volgens mij is Cerberus nog steeds de koploper) geniet met volle teugen van al dit moois. Liefs, Gabrielle P.S. Een pb'tje kan altijd.
Gabrielle heel begrijpelijk. Neem de tijd die je nodig hebt om dit alles te verwerken, en weet dat je bij ons altijd welkom bent om je verhaal te doen en voor een virtuele knuffel. Veel sterkte volgende week bij het definitieve afscheid van jullie prachtige zoontje..
Gabrielle, ontzettend veel sterkte gewenst... wat ben jij een sterke vrouw.... Ik probeerde wat meer te typen, maar vind de juiste woorden niet... Tranen in de ogen en helemaal stil geworden... Veel, veel sterkte...!
Ha meiden! Net bij de VK geweest, en alles was prima. Mijn dochtertje mocht de doptone aan en uit doen, en meeluisteren. Vond ze erg leuk! Baarmoeder is nog steeds smal en hoog, dus al bijna bij mijn navel. Beeb was ook lekker aan het draaien, hoorden we op de doptone. Erg leuk! Rens, hier ook regelmatig harde buiken, vooral als ik op mijn rug lig. Volgens de VK kwam het door de spanning op je buik. Als je er echt veel last van hebt, dan moet je fysiek even een stapje terug doen. Rustig wandelen/fietsen, even wat minder hooi op je vork. Vorige week had ik er ook regelmatig pijn aan, dus toen even gas terug genomen en nu gaat het alweer beter. Hard nog wel, pijn niet meer. Veronique, gefeliciteerd met jullie zoon! Zebra, als je baarmoeder wat groter wordt zul je het vast duidelijker merken. Dan heb je al een enorme toeter, en die wordt dan echt keihard, als een voetbal! Slaapzak: Julia lag pas na een maand of 4 in een slaapzak. Een lekkere zachte deken om je baby in te wikkelen is wel lekker. Ipv een slaapzak zou ik zo'n (vreselijk ouderwets, maar erg handig) boxpakje met voetjes er aan kopen. Heerlijk warm voor 's nachts, en dan is een deken er over genoeg. Je hebt altijd nog een kruik om erbij te leggen! Gabrielle, Ik heb even zitten brullen hoor, voor jullie. Hoe moeilijk moet dit voor jullie en je kleine meisje zijn! Een hele dikke knuffel en heel veel sterkte bij het proces wat volgt... En een begrijpelijke keuze hoor, dat je niet meer meeleest en schrijft. Dat moet ook pijn doen. Sterkte!! Eylem, bijzonder dat je man hier heen is gekomen! Ik heb ook veel familie in het buitenland, maar dat zijn eigenlijk allemaal Hollanders die geëmigreerd zijn! Suzanne, begrijpelijk hoor, en goed je grenzen blijven aangeven. Hopelijk heeft ze dan zelf vroeg of laat wel door dat het op deze manier niet werkt. Je bent ook geen stand-in-oppas! Goed, ik merk ook dat ik een beetje stil ben door het verhaal van Gabrielle... Altijd lastig om dan weer gewoon over te gaan tot de orde van de dag...
Nou ik ben hier even helemaal stil van, Gabrielle! Wat een ontzettend mooie woorden van je! Ik wil jullie volgende week nogmaals heel veel sterkte wensen met het afscheid van jullie prachtige zoontje! Ik wacht op het volgende berichtje van je, zodat ik weet hoe t verder met jullie gaat! In gedachten ben ik bij jullie! Dikke knuf!