Mijn zoontje is van november 2012, ruim anderhalf dus. Het moederschap valt me erg zwaar en ik ben voor mijn gevoel nog steeds niet gewend aan mijn nieuwe leven. Natuurlijk hoor je van tevoren dat het zwaar is, dat je hele leven om het kind draait enz. maar zooo erg had ik het niet verwacht (toch naïef misschien). Waar ik me vooral in vergist heb, is het volgende: Ik dacht dat een kind, wanneer hij alle nodige verzorging heeft gehad, ook wel een poosje lekker zelf kon spelen, om je heen scharrelen, terwijl jij je dagelijkse dingen doet. Denk aan stofzuigen, ramen wassen enz. Dit lukt hier slecht. Mijn zoontje was vanmorgen lekker buiten aan het spelen, zo lang er iemand in de buurt is, gaat het goed. Zodra ik naar binnen ga, staat hij achter me. Stofzuigen: hij wil de slang om te helpen. Als hij dit niet krijgt, zit hij op de stofzuiger. Hij loopt achter me aan enz. Later is hij buiten in de tuin aan het spelen en wil ik de auto schoonmaken. Binnen vijf minuten scharrelt hij ook bij de auto; erin klimmen met zijn zandbakkleren enz. Als ik de badkamer schoonmaak? Binnen een paar minuten staat hij ook in het kleine hok en hangt hij op mijn rug als ik de vloer dweil. Het eindigt altijd in gejammer, wanneer ik hem uitleg dat hij even zelf moet spelen. Ook laat ik hem regelmatig helpen, door bijvoorbeeld de dweilstok te geven als ik aan het stofzuigen ben. Maar toch wil hij altijd precies dat, waar ik mee bezig ben. Wie herkent dit??
Ja hoor, heel herkenbaar! Heb je ook nog slechte nachten? Ik was ook zooo moe, en kon pas meer van mijn kind genieten toen ik weer echt mocht slapen 's nachts (meestal dan ). Dat steeds willen helpen of bij je zijn zijn echt fases. Je kindje moet echt wennen aan het zelf spelen, en dan lijkt hij het ineens weer helemaal verleerd. En natuurlijk denk ik dat er ook verschillen zijn per kind. Het is wel zo dat natuurlijk ook het samen spelen cruciaal is voor de ontwikkeling van je kind. Dat zeg ik omdat je dit zegt:L Ik dacht dat een kind, wanneer hij alle nodige verzorging heeft gehad, ook wel een poosje lekker zelf kon spelen, om je heen scharrelen, terwijl jij je dagelijkse dingen doet. Je kind heeft nou eenmaal enorm veel behoefte aan interactie met jou, omdat hij alles nog moet leren en jou daar vaak voor nodig heeft. Nog los van de behoefte om gewoon dicht bij mama te zijn. Wat wel helpt - vond ik - is je er steeds op instellen dat hij bij je wilt zijn en daarom iets voorbereiden. Dus als jij gaat dweilen of de badkamer soppen, combineer dat met een badje voor hem. Of als jij gaat koken, geef hem allerlei potten en pannen om mee te spelen in de keuken. Als je gaat stofzuigen geef je hem de bezem, ik zeg maar wat. En wat ook goed is, om hem een soort speelopdrachtjes te geven. Jij maakt een beginnetje: legt een paar blokjes op elkaar, en vraagt hem er mee verder te gaan. Dan kun je een paar minuutjes zelf iets doen, en geef hem dan vooral weer aandacht dat hij lekker bezig is, dat stimuleert. Zo kun je hem misschien langzaamaan wat meer leren zelf te spelen en merkt hij ook dat hij mama niet helemaal kwijt is als hij zelf gaat spelen. En je zult ook zien, dat het soms beter gaat en soms weer minder. Alles verandert steeds. Succes ermee! En bij baby en dreumes krijg je misschien meer herkenning of verhalen van mama's met kleine kindjes.
Hoi! heel herkenbaar! Onze dochter is bijna 1 en was vanaf de geboorte zeer duidelijk aanwezig. Ze heeft een pittig karakter, heeft veel aandacht nodig. Daarentegen slaapt en eet ze wel heel goed, vanaf het begin, dat scheelt weer wat energie. Dus als mevrouwtje (eindelijk) in bed ligt smiddags en/of savonds, kan ik even op adem komen of mijn dingetjes doen, zoals het huishouden. Want ook dat kan ik echt niet doen als onze dochter wakker is! Ze kruipt me overal achterna, en als ik dan snel de deur dicht doe(bv vd wc), word ze kwaad. Ik laat haar nooit lang alleen, en als ik eventjes weg ben om iets te pakken uit een andere ruimte, dan zeg ik altijd;"mama komt er zo weer aan!" Soms speelt ze gewoon verder. Maar ook ik ben na een hele dag(ben thuisblijfmama), echt helemaal kapot! Het is zo vermoeiend, alsmaar opletten wat ze doet, haar tevreden houden, alsmaar optillen om haar ergens weg te halen. Zit je net even op de bank met een kop thee, komt mevrouw er weer aan en hangt aan je benen. Ik ben blij als ze straks goed kan lopen, hoewel daar natuurlijk ook nadelen aan zitten, maar dan kan ze me een beetje helpen, nu heeft ze er nog maar weinig aan als ik onze dieren(we hebben een boerderij) ga voeren en zij hangt er een beetje bij in de buggy. Ze mag wel rondkruipen, maar dat kan niet overal. Het lijkt me voor haar, als actief persoontje, gewoon heerlijk als zij ook met een emmertje met brokjes kan lopen en onze kalfjes kan helpen voeren. Ook kan ik niet wachten tot ze kan praten en op die manier duidelijk kan maken wat ze wel en niet wil. Nu word ik soms zo moe van haar driftbuien, gejengel en gegil. Dan denk ik, wat wil je nou dan? Ik ben denk ik niet zo'n baby-moeder, tuurlijk heb ik wel genoten van haar baby-tijd, maar ik vond het vanaf 6 maand leuker worden, dan kun je samen dingen gaan doen. Wat dan betreft lijken mijn dochter en ik erg op elkaar, we zijn doeners, verveling hebben we een hekel aan, we willen afwisseling in ons leven. Je bent dus zeker niet de enige die zich af en toe zo voelt! Moeder zijn is gewoon niet altijd leuk en makkelijk.