Zoon ruim 3 jaar praat niet in ik-vorm

Mijn dochter had dat ook op die leeftijd. Moest er altijd wel om lachen en anderen ook. Ook ik zag het in onze omgeving niet bij andere kindjes. Met uitzondering van de interesse in auto's is bovenstaande lijstje ook volledig op mijn dochter van toepassing. Zij is inmiddels 4 jaar en 2 maanden en ze zou best wel eens hoog sensitief kunnen zijn maar zeker niet autistisch.

 

Geen ervaring met autisme, maar als ik sommige kenmerken lees, denk ik eerder aan hooggevoeligheid. Niet tegen harde geluiden kunnen, zich zorgen maken om anderen, oog voor details, goed luisteren/zich inleven in anderen zijn daar ook kenmerken van.

Op zich lijkt het me niet abnormaal dat hij niet in de ik-vorm praat, mijn dochter zegt over het algemeen "ik" maar zegt soms ook wel haar eigen naam als ze ik bedoelt. Je zoontje klinkt als een slimme peuter, die misschien wat perfectionistisch/faalangstig is (gezien het latere praten maar wel meteen in volzinnen) en misschien ook hooggevoelig is.

 

Ik lees heel normaal peutergedrag in dat lijstje. Een gevoelige peuter, een denkertje. Maar ik vind het geen autistische kenmerken hoor. Het gebruik van ik/mij is echt een taalontwikkelings-mijlpaaltje, dat kan bij hem gewoon wat later zijn. Ik ken een meisje dat dat met 4 ook nog deed, ze wíst toen wel hoe het moest, maar was erg gewend aan zichzelf bij haar eigen naam te noemen. Nu is ze 7 en zegt ik ik/mij zonder problemen, zeker niet autistisch ook.

 

Ik ben benieuwd wat jij zegt als je over jezelf praat?
Zeg je dan "ik ga even eten koken" of zeg je dan "mama gaat even eten ķoken"?

Je ziet vaak als ouders praten in de papa/mama vorm dat kinderen zichzelf ook geen "ik" noemen. Dat horen ze ook zelden...

 

Ik heb ooit een meisje van 5 in mijn klas gehad die dat ook deed. Heel intelligent kind en ook zeker niet autistisch oid. Wel een gevoelig kind dus wat dat betreft misschien wel overeenkomsten, maar hoeft er niks mee te maken te hebben.
Het viel mij namelijk op dat haar ouders haar ook zo aanspraken. Ze zeiden bijv niet, 'wil je je jas aan doen' maar 'doet marietje haar jas ook even aan?'
Dus toen ik het met ze besprak tijdens het 10-minutengesprek herkenden ze het wel en hebben ze het aangepast en al heel snel sprak het meisje wel gewoon in de ik-vorm.
Ik wil niet zeggen dat jij dit ook doet hoor, maar het zou (onbewust) kunnen dus dan zou je daar op kunnen letten. Verder is het volgens mij gemiddeld wanneer ze rond 2/2,5 jaar in de ik vorm gaan praten dus ben je met 3 wat laat, maar volgens mij niet meteen heel zorgwekkend.
Zou het 'corrigeren' zoals je ook met andere taalfouten doet, nl door het goede voorbeeld te herhalen.
Bijv als hij zegt 'Jan wil een koekje' dan zou ik zeggen 'wil jij een koekje? Hm ja ik wil ook wel een koekje'. Dus dan jezelf ook niet in de mama-vorm benoemen.

Ons zoontje is overigens 2,5 en wanneer hij een zelf bedachte zin maakt dan gebruikt hij ook nog geen ik maar in een voorgeprogrammeerd zinnetje (gekopieerd van zn zus bijv) doet hij het wel, bijv 'mag ik op de Ipad?' Of 'dat wil ik niet'. Maar het is dus ook nog heel vaak 'L. ook een koekje!'

 

Zeker niet verbeteren maar je kan wel de zin herhalen als bevestiging en zo verbeteren.

Ik herken wel dingen van je lijst behalve de dat hij wel ik zegt.
Hooggevoelig past bij hem maar tijdens het gesprek bij de peuterspeelzaal dat hij voorloopt.

Je lijstje past ook bij een slimme peuter kijk maar eens bij de kenmerken. Laat praten maar meteen goed is er 1 van.

 

Ik herken vrijwel alles in je lijstje, maar dan vooral van mijn (hoog)gevoelige, slimme dochters. Inclusief het faalangstige trekje ...

Mijn autistische zoon heeft ook heel lang niet in 'ik-vorm' kunnen praten, maar hij had ook erg veel moeite met hij/zij/jij. Hij noemde alles en iedereen bij zijn naam. Hij had tevens een taalachterstand (3-woordzinnen op leeftijd van 4 jaar, taalbegrip was laag) en heel kenmerkende echolalie (herhalen van woorden/zinnen zonder betekenis te begrijpen).

Er zit wel wat overlap in gedrag van mijn dochters en van mijn zoon, vooral op het gebied van prikkelgevoeligheid (niet graag aangeraakt willen worden, last van geluiden etc), maar je ziet dat mijn zoon op essentiële punten echt anders is. Hij luisterde heel slecht (zat in eigen bubbel), maakte zich zeker geen zorgen over anderen (daar heb je vooruitdenken, wederkerigheid en inlevingsvermogen voor nodig, en dat is juist per definitie afwijkend bij autisme), wil alleen spelen omdat andere kinderen heel eng zijn en zijn kwalitatief beperkte spel verstoren. Ook die 'grote interesse in beperkt aantal onderwerpen' gaat bij hem veel verder, hij is met enige regelmaat compleet obsessief bezig inclusief het angstig en onrustig worden als hij niet met die interesse bezig kan zijn. En zo kan ik nog wel door blijven gaan .

Ik lees niets verontrustend. En 3 jaar is nog jong, vooral op het sociale gebied (samen spelen e.d.) zijn ze nog volop in ontwikkeling!

 

Ik zou de vraag voorleggen aan een logopediste. Mijn zoon had hetzelfde, werd ook benoemd als taal-onrijpheid door het Kdv. Maar hij zat elke keer net op het randje zeg maar. Dus onvoldoende grond voor logopedie. Wij moesten vooral veel blijven voorlezen en alles in de ik-vorm zeggen. Ook 'goed' herhalen. Zei zoon bijv: T. Gaat spelen, zei ik: oh, ga jij spelen? Goed zo, ga jij maar lekker spelen. Ik ga dit even opruimen.
Uiteindelijk is hij nog steeds geen taalwonder, maar met wat extra aandacht op school qua taal (en onze stimulans qua lezen) kan hij prima mee.
Hier trouwens wel een hooggevoelig kind, maar geen verdere diagnoses. Weet ook niet of dat nou met elkaar te

 

Bij ons heeft dat ook lang geduurd eer hij in de ik-vorm sprak. Hij sprak wel al iets vroeger dan bij jou (niet extreem) maar ook heel lang met zijn naam. Wij hebben er heel erg op gelet dat we zelf in de ik-vorm spraken/spreken. Opeens had hij het door en nu gaat het goed. (hij is 4 jaar)

 

Mijn tip voor het faalangstig zijn als je hem corrigeert is niet de volledige zin of woord corrigeren maar een klein stukje aanzetten en hem dan het af laten maken op de juiste manier. Zo doe ik het ook bij mijn zoontje (ook een snel, slim en waarschijnlijk (hoog)gevoelig jongetje). Als mijn zoontje bijvoorbeeld zegt: ik heb me bedenkt. Dan zegt ik: ik heb me be....... en dan denkt mijn zoontje goed na (of gokt een paar keer ), maar maakt dan zelf het woord goed af door te zeggen bedacht. En vervolgens geef ik hem natuurlijk complimenten en is hij heel trots dat hij het zelf goed heeft gedaan. Je helpt hem zodat hij het zelf kan corrigeren en dat geeft weer zelfvertrouwen. En regelmatig herhalen dat fouten maken niet erg is en dat je weet dat hij zijn best doet.

 

Mijn zoon deed dat ook.. Het bleek aan ons te liggen. Ik sprak tegen hem ook met zijn naam. (Grotendeels logisch) maar bij ons ook. Dus mama en papa en nooit ik of hij. Voorbeeld: naam mag mama ook wat drinken? Ipv Mag ik ook wat drinken van jou?

 

Mijn zoon zoon deed dat ook. Zichzelf bij naam noemen. Nando moet plassen, nando heeft honger etc. Zijn zus noemde hij dan weer zus ipv bij naam. Zus ga je mee buiten spelen of zus lus je ook een snoepje.

Dit duurde toch zeker tot jaar of 6

 

Volgens mij is het praten over jezelf in de derde persoon een heel normale fase in de taal ontwikkeling. Niet alle kinderen doen dat, maar een hoop ook wel. Dus ik zou het lekker zo laten en oefenen en dergelijke achterwege laten.
De rest van je lijstje is ook allemaal heel normaal peuter gedrag. En zeker niet autistisch (dan maak je juist geen zorgen om anderen bijv).

Ik zou vooral proberen om je wat minder zorgen te maken. Want dat gedrag kun je je kind wel weer mee beïnvloeden. Ze voelen dat toch aan en kan zorgen voor meer angstig en onzeker gedrag.

 

Dat is inderdaad een hele goeie!

 

Dochter zei altijd 'jou' als ze het over zichzelf had. Komt omdat wij dat ook altijd zeiden. 'dit is van/voor jou.' Ze was wel wat jonger dan jouw zoon maar is vanzelf goed gekomen.