Mijn dochter heeft sinds een week iets nieuws: steeds zegt ze dat ze niet naar bed wil en gaat dan heel hard huilen als ik wegloop. Ik heb haar steeds een tijdje laten uitrazen, maar ben uiteindelijk toch weer heen gegaan om haar te kalmeren. Na een kus en een knuffel gaat ze dan lief slapen. Maar gister was dat was pas om half tien! Nu is ze weer bezig. Ze schreeuwt en krijst het uit boven. Maar zo blijft het natuurlijk feest. Ik ben nu dan ook eigenlijk van plan om echt niet meer heen te gaan, ik heb ook duidelijk gezegd net dat mama nu echt niet meer komt. Waarna ze natuurlijk meteen in huilen uitbarstte. Maar het is zo zielig nu: Mamaaaaaaa!!!! Ik zie haar helemaal voor me, ze is helemaal overstuur. Doe ik er goed aan om niet meer te gaan?
Heeft ze vandaag soms teveel geslapen? Wat ik hier goed merk is dat als Keano s'middags te veel slaapt s'avonds erg moeilijk doet met slapen. Hij slaapt nu nog maar een max van 1,5uur per dag.
Tja, op zich heeft ze haar middagtuk echt wel nodig hoor. Ze slaapt niet overdreven lang ofzo. Maar ik ben eigenlijk meer benieuwd wat je vindt: erheen gaan of laten huilen? Het is echt hartverscheurend nu...
@mama1978 hier helpt het als papa even naar boven gaat en streng toespreekt zeker toen ze nog echt heel de boel bij elkaar gilde sprong ze op mn schoot en kreeg je dr met geen geweld weer terug in bed.. dat gaat nu gelukkig alweer een stuk beter.. maar nog steeds werkt het beter als papa nog even streng toespreekt. en wij zeggen ook nooit meer "ik ga weg.. " ipv "ik ga naar beneden" oid want ze is gewoon heel bang dat we echt weg gaan bleek en nog steeds.. vandaag op straat ook.. ik liep naar de overkant voor de container en liet Anne op de stoep wachten.. toen zei ze dus echt dat ze het eng vond als ik wegging *schattig* maar minder practisch
Nou, ze was al aan het kokhalzen, pffff. Ze gaat nu denk ik eindelijk slapen, maar ik baal er enorm van dat ik er weer heen moest. Als ik niet was gegaan had ze echt gaan spugen hoor, maar ik wil niet dat het elke dag zo gaat. @ Saskia 78: helaas ben ik vaak alleen en nu dus ook. Dus m'n man kan er niet heen gaan, ik moet het zelf oplossen. Nou ja, morgen weer een dag. Dan maar niet heen gaan. Denk ik. Maar ik ben nog steeds benieuwd wat jullie vinden. Voor morgen.
ik wil je in elk geval sucses wensen. Hier is het namelijk ook helemaal pet!!!! Je kunt je er vreselijk onder voelen he? Zelfs als onze oudste s`middags niet geslapen heeft is het gillen en janken en brullen. Dus ik lees mee. Iemand de tip? Ik wil eigenlijk ook graag iedere dag voor een uur of 10 RUSTIG op bed kunnen liggen
Herkenbaar!!! Hier heeft streng toespreken geholpen en nu voordat hij gaat slapen even samen de dag doornemen. Voor de rest alleen heen gaan als hij echt overstuur raakt, maar verder geen aandacht aan geven. Een paar keer zijn we best boos geworden en nu zegt hij iedere keer voordat hij gaat slapen "papa en mama niet boos he? Ik lief he?" En dan zeg ik altijd "als jij lief gaa slapen dan worden papa en mama niet boos" De schat... maar het werkt wel!! Als hij bijv mij roept omdat hij moet plassen (overdag zindelijk) dan ga ik wel naar hem toe en geef er verder geen aandacht aan, want meneer heeft dan de neiging om een beetje te rekken en het gaat allang niet meer omdat hij moet plassen maar om de aandacht.
wij hebben idd onze oudste laten huilen. Met krommen tenen een half uur lang, maar het hielp wel. De avond erna was het 15 minuten huilen. Avond daarna alleen nog bij het weglopen. Nu huilt hij niet meer. Wel zijn er periodes van moeilijk doen van ik wil niet slapen. Hij mag altijd twee hele kleine speeltjes meenemen naar bed. Ik zeg dan dat hij nog heel even mag spelen. Dat doet hij heel lief en binnen een half uurtje slaapt hij. Dit werkt al 1,5 jaar prima
Hier heeft zoontjelief ook ff zo'n fase gehad, streng toespreken heeft hier ook geholpen (hij pikt t gelukkig van mij ook). Ook in combinatie met het vertellen wat je gaat doen en wat er gaat gebeuren (ga maar lekker slapen papa en mama zijn beneden en gaan zo ook slapen bijv.) Maar dat deden we altijd al wel.
Hier ook gehad, verschrikkelijk huilen en erg boos Wij lieten hem 5 min huilen, en gingen dan weer terug, en hielden het kort, Quinn gaat nu lekker slapen, papa en mama zijn in de kamer. Weldrusten en tot morgen. Op vragen of opmerkingen van Quinn ik ben niet moet, en ik wil eruit reageerde ik niet eens. Na 1 1/2 week ging het stukken beter Nu slaapt hij makkelijk in, maar zijn de nachten weer drama en kort, ach zo blijven we aan de gang, ben er al bijna aan gewend na 2 1/2 jaar hih
Ik denk dat ze het op deze leeftijd bewust gebruiken om hun zin te krijgen. Er is geen werkelijk probleem ofzo, je kind wil gewoon aandacht. Zo van een afstandje zeg ik dus: laten huilen. Een week op je tanden bijten en doorzetten en dan zou het gedaan moeten zijn. Elke keer dat je toch aandacht geeft, beloon je je kind voor het huilen en gillen. En dus zal het dat blijven doen. Maar laten we afwachten hoe ik het over 2 jaar aanpak. 't Is namelijk makkelijker gezegd dan gedaan.
Ja Tupp ik denk ook dat dat het is hoor. Er is niks aan de hand, ze wil ook gewoon aandacht. Want als ik een kusje geef is het over. Maar nu had ik haar dus laten huilen maar ze stopt gewoon echt niet als ik niet kom. En van een beetje zeurderig huilen om aandacht werd het echt panisch krijsen, het was echt niet normaal hoe overstuur ze was. Dat was niet vanzelf overgegaan. Hmmm. Wat deed Jo Frost ook alweer??
gebruik je overdag ook een time out plek? zo, ja uit bed halen en op time out heeft hier 3 avonden geduurt toen was t over
Streng toespreken werkt hier vaak ook. Ik zeg tegenwoordig ook dat als ze slaapt, ik nog even kom kijken. Ook dat wil nog wel eens werken.
hier op dit moment ook... Brullen en als we niet snel genoeg komen met haar hoofd keihard tegen de muur bonken. Inmiddels lijkt het hoofdbonken na een week minder te zijn geworden (ze mag nu op haar kussen bonken.. en dat vind ze leuk goede tip van het cb ) , maar het lang wakker blijven en aandacht vragen bleef. Gisteren en eergisteren heeft m'n man haar dus inderdaad heel streng en boos toegesproken en ook hier lijkt dat effect te hebben gehad. Ik juich nog niet te vroeg.. Maar het was gisteren 20.10 in plaats van 20.30 zoals het dus al een week is... Slapen in de middag heeft er wel mee te maken, dus ik zorg er wel voor dat ze op tijd op bed gaat smiddags en als het per ongeluk wat later is, probeer ik haar tóch maar wakker te houden, hoewel ik dan niet met de auto weg kan want dan ligt ze alsnog te tukken om 15.00 uur...
M heeft zo'n fase gehad toen ze net 2 was ... toen hielp streng toespreken en even laten huilen wel. Nu niet meer. Dus nu blijven we bij haar zitten tot ze slaapt. En misschien went ze daar aan, tja dan is het niet anders. Ik wil haar het gevoel geven dat het veilig is en ze heeft nu onze nabijheid gewoon nodig. En het besef dat we beneden zijn is gewoon even niet genoeg. Ze zegt nu ook: mama je moet even bij me blijven. Meestal slaapt ze binnen 5 min. Als dat de 'moeite' is, dan is het geen enkel probleem. Ik vond in slaap vallen ook altijd heel moeilijk en gelukkig had ik (ook) een lieve mama die bij me bleef. Heb ik hele warme herinneringen aan, hopelijk M ook tzt Maar met dit soort dingen is het vooral een kwestie van je eigen gevoel volgen en goed naar je kindje kijken en de behoeften van je kindje. ALs streng toespreken oid werkt, dan is dat fantastisch natuurlijk!
M slaapt al een hele tijd niet meer smiddags, als ze wel in slaap valt in de auto dan gaat ze sowieso later pas naar bed.
Wij gaan altijd meteen heen. Er is dan echt iets aan de hand anders zou ze niet zo huilen. We proberen dan de oorzaak te vinden en na een kort gesprekje en evt. een verhaaltje gaat ze altijd prima slapen. Ik ben nogal tegen het laten huilen, vooral als het zo ver gaat tot spugen aan toe. Er is dan iets....al zou het alleen maar zijn om te zien of papa of mama komt als je zo'n verdriet hebt. Een soort van verlatingsangst. Ik zou daar op inspringen en laten weten dat je er altijd bent als zij zo'n verdriet heeft of bang is. Waarom heb je er zo'n problemen mee om erheen te gaan? Als het na een klein gesprekje goed gaat, dan is er toch niks aan de hand? Ik heb gemerkt dat alles precies vertellen heel goed werkt. Vertel wat je gaat doen en niet alleen dat je naar beneden gaat.
Ik sluit me aan bij Meranou. Ik ben ook niet voor 'laten huilen'. Meestal probeer ik dat één keer en als ik merk dat ze niet uit zichzelf alsnog in slaap valt, dan ga ik na een half uur kijken. Hier is het probleem heel erg dat als ik weer wegga l(wat ik er ook bij zeg, dat maakt niet uit) nog erger wordt. Dat kan dan doorgaat totdat ik drie keer gegaan ben en dan is ze zo moe dat ze nog 2 minute huilt en dan meteen in slaap valt. Maar ik moet eerlijk zeggen, dit zijn echt alleen maar fases, en ook al ga je er wél heen, dat gaat over. Het is echt niet zo dat ze dan er voor altijd aan wennen dat je komt. Ze voelen zich echt veiliger en gaan makkelijker door zo'n fase als je ze laat merken dat je er voor ze bent. De wereld is best groot en eng voor die kleintjes en ze hebben hun ouders nodig om dingen te verwerken, iig te weten dat ze er zijn als ze ze nodig zouden hebben. Zelf ben ik ook zo panisch dat ik haar dan zou 'aanleren' dat ik altijd maar kom als ze een kik geeft, ook al weet ik verstandelijk dat dat niet zo is (blijkt uit de praktijk en van vriendinnen). Ik had dus als oplossing dat ik haar middagdutje probeerde zo kort mogelijk te maken door te gaan wandelen met haar als ze in slaap viel (in de wagen, want in bed wil ze al heeeeeel lang niet meer overdag, krijsen enzo en ik laat haar gewoon niet een half uur krijsen, dus toen heb ik de wagen gebruikt en dat beviel goed). Dan sliep ze maar een half uur en viel ze meteen om 19.00 uur in slaap ipv keihard te krijsen. Zo heb ik de laatste fase van krijsen voor het slapen gaan eigenlijk zowat overgeslagen. Nu heeft ze zelf een nieuw ritme gecreëerd. Ze wordt een uur eerder wakker, gaat een uur eerder op de dag in haar middagdutje en daardoor is ze rond 19.00 uur ook weer moe, doordat er meer tijd tussen het dutje en de avondslaap zit. Maar ja, een uur eerder opstaan is ook wel weer bagger hoor