Malaika, kan me wel voorstellen dat je dat zegt... Weet je al wat je wil? Ik had 1 april weer moeten beginnen maar heb me ziek gemeld. Ben er nog niet helemaal aan toe, hoewel het wel steeds meer begint te komen... Het enige is dat ik al heeeel lang echt schoon genoeg heb van de organisatie waar ik werk. het werk zelf is leuk, maar de organisatie dus echt helemaal niet... Dus ik ga ook maar eens om me heen kijken... Ik zie dat je in limburg woont. Jammer want anders hadden we samen wat kunnen beginnen ! hihi Praktijkje of onderzoek naar prematuren ofzo! hihi
Nee, ik heb echt geen idee wat ik wil. Ik wil vooral met plezier gaan werken, maar verder heb ik geen idee. Dus als je nog een idee hebt, hoor ik het graag.
Internetpraktijkje samen opzetten? hihi Doe jij de gesprekken met ouders en ik de ontwikkelingsonderzoeken van de kids. Of je verhuist naar Noord holland hihi... sorry hoor ben een beetje melig... Ik denk ook wel eens: ik ga iets heel anders doen... een bedrijfje beginnen dat kinderfeestjes organiseert, ofeeeeh een woonwinkeltje beginnen ofeeeh....
Juffie, wat een rotverhaal. Ik vind het persoonlijk ook gek dat die maatschappelijk werker je al na 1 gesprek kan zeggen, hoe je bent en hoe je in elkaar steekt. Ik zou je toch willen aanraken om een psycholoog te vinden waarbij je je prettig voelt. Ikzelf heb ook eerst bij het mw gezeten en vond het achteraf jammer van de tijd die daarmee verloren is gegaan. Je kan je verhaal daar kwijt en er wordt naar je geluisterd, maar ik vond het ontbreken aan diepere inhoud. Een psycholoog heeft meer achtergrond, kan duidelijk uitleggen waar gevoelens vandaan komen, gebruikt jouw tempo en geeft concrete opdrachten die je kunnen helpen. Ik persoonlijk vind het ook al wat snel dat je volgende keer al je dossiers in mag zien etc. Vind je dat fijn en ben je daar al aan toe? Heel veel sterkte in ieder geval!
Hhmm, kinderfeestjes.... Leuk idee, ga vooral door met dit soort ideen, daar kan ik iets mee. Maar we gaan nu wel erg off-topic. Ik hou nu op met Juffie haar topic te vervuilen.
Hoi Juffie, Ik ben bijna afgestuurd als mw-er en ook ik zou je aanraden om toch naar een psycholoog te gaan. Je kan dan alsnog naar een maatschappelijk werkster als je dat prettig vind en een goed contact met haar hebt (is niet het geval begrijp ik..) Ik lees dat je toch best wel worstelt met je verdriet en ik denk eerlijk gezegd dat een psycholoog daar goed bij kan helpen. Begrijp me niet verkeerd, ik wil mijn collega mw-er niet afvallen maar mw-ers hebben over het algemeen te weinig kennis in huis om zo diep op emoties in te gaan. Wel kan het heel prettig zijn om met een mw-er te bespreken hoe nu verder en misschien daar een plan voor op stellen, daar kan je zelfs de gesprekken met de psycholoog in verwerken (lijkt dubbel maar kan verhelderend zijn). Als je trouwens besluit om wel naar en psych te gaan, dat het klikt is erg belangijk, net als met een mw-er. Als je het niks vind kan het dus heel goed zijn dat het aan de klik ligt. Soms is het zelfs zo dat je een paar psychologen verder bent voordat het bevalt en klikt. Was bij mij ook zo. Veel sterkte meid! liefs Maja
@ jufffie Heftig lieverd.. ik zou ook echt naar de psy gaan hoor. Ik denk wel dat het goed alles door te lezen en dat je het dan misschien in je hoofd kan her beleven. Ik speel het nog vaak af.. en nu het een jaar geleden is dat alle ellende begon voel ik me een beetje depri. Als ik dan naar haar kijk en dat ze gewoon in de vuilnisbak had gelegen samen met m'n eileider als die ene gyn niet nog een keer gekeken had. Als het er niet uit komt nu komt het een andere keer wel. En misschien zak je dan helemaal in elkaar.. en daar heeft je prinsesje ook niks aan. Kusss
Aan de andere kant, ik zou blij zijn als ik me een keer rot voelde over het gebeuren, want daar heb ik helemaal geen tijd voor gehad. Ik had sollicitatieplicht, OOK in de couveuseperiode. Dus naast 2x per dag naar Dean in het ZH moest ik minimaal 5x per week solliciteren. Dit was al 3 weken na mijn KS. Pas nu ik ben gaan werken, voel ik een enorme woede naar de Sociale Dienst toe. Het werken valt me gelukkig (nog) niet tegen, ik heb leuke collega's en het is leuk werk. Ik zou ook gek worden als ik nu stil zou zitten, de hele dag thuis, niks doen, weinig geld (een uitkering is geen vetpot nee, wat ik nu verdien is gewoon het dubbele ervan, dus ook meer leuke dingen voor Deantje!) Soms mis ik hem wel op mijn werk, maar ik denk dat alle werkende moeders dat hebben, ook van op tijd geborenen. Maar goed, ik voel gewoon haat jegens de gemeente, ik heb uitgelegd hoe ziek ik geweest ben (en ik ben echt niet iemand die graag loopt te dwepen met haar ellende) kreeg ik doodleuk te horen dat mevrouw van de Gemeente zelf ook een KS gehad had en gewoon binnen 3 maanden aan het werk was! Ik vind "gewoon een KS" toch echt iets anders dan een spoedkeizersnede 2 maanden te vroeg, en ik die echt ellendig lag met mijn HELLP, een KS doen ze niet voor de lol met 31 weken of als er geen echte noodzaak voor is. Hier voel ik me toch best rot over. Ik ben absoluut niet werkschuw, begrijp me niet verkeerd, ik heb altijd gewerkt naast mijn studie... maar toch. Soms denk ik, goh, nog maar 4 maandjes geleden was ik levensbedreigend ziek en werd mijn kereltje met spoed gehaald... ook niet zonder risico's voor hem! En nu moet ik alweer aan het werk. Nee, sterker nog, IK HAD AL LANG WEER AAN HET WERK MOETEN ZIJN. Soms ben ik hier echt kwaad om, sorry voor het gezeur
vind dat toch erg vreemd. je hebt gewoon recht op 16 wkn verlof ook met een uitkering. dat betekend dus 16 wkn geen sol plicht
sorry prinses, maar nog even. tijdens je zwangerschap geld niet. elke vrouw in nederland heeft recht op verlof en minimaal 10 wkn na de bevalling. den kecht dat ze een fout hebben gemaakt, wat het uwv vaker doet. ik werkte wel, maar werd ziek gemeld. waarop uwv mij 3 dgn later belde om mij te condoleren met mijn kinderen. zoveel gezeik gehad. ze snappen het gewoon niet en kunnen intern niet communiceren.
ik heb zelf een gesprek met een psycholoog gehad maar had er ook weinig aan eig ook meer door me eigen fout omdat ik niet in real life me open kan stellen voor andere en goed ben in een happy blik op zetten en vooral dingen ver weg te stoppen door te zeggen tgaat nu goed we zijn gezond en daar gaat het om.. aan een tafel praten over je gevoelens werkt niet bij mij dus die psycholoog zei na 1 gesprek dat ze vond dat ik het zelf al goed verwerkt had .. ik denk dat het wel echt kan helpen licht aan je eigen instelling en of je dr open voor staat