Bedankt meiden. Dat zijn fijne reacties! @suus: heel herkenbaar, dat van die lepel en die kleine dingen @loesje: bedankt voor die nachttip. En dat in de eerste week gaan we ook zoveel mogelijk doen. @luna: zelf eten mocht hij eigenlijk al lang en kan hij ook, maar het was hem kennelijk toch om de vorm, het bestek, het bord e.d. te doen. Wel grappig te merken dat ze dus toch in zelfde fase dezelfde dingetjes hebben. Sprong 10 is op het randje van voorbij, maar veel van het beschreven gedrag gaat hier nog wel even door... Ja, tis lichamelijk zwaarder, maar tegelijk ook minder stresserend. Je weet alles wel en bent veel meer gericht op je kleine die er al is.
Hoi Juud, het is of ik mijn eigen verhaal teruglees. Lize is bijna net zo oud als Siem en zoals je weet heb ik net een zoontje gekregen. Ik denk dat ik dus wel een beetje kan invoelen waar je je zorgen over maakt. Wat betreft de machtsstrijd: die hoort waarschijnlijk echt bij de leeftijd (ik was even bang dat het ook met de baby te maken had) want Lize is opeens ongelooflijk van het ZELF doen! We noemen haar al ´autonoompje´.. Soms is NIETS goed, alsof ze per definitie het tegenovergestelde wil van wat wij voorstellen. Verder probeert ze ons enorm uit. Vannacht heeft ze van 2200 tot 0115 gehuild. We hebben van alles geprobeerd maar uiteindelijk lagen we allebei uitgeput in bed en zeiden we tegen elkaar: het is een machtsstrijd geworden... Ook dingen die altijd ´gestructureerd´ gingen en waar ze geen moeite mee had worden opeens een strijdpunt. Schoenen, jas, naar buiten, in de autostoel, naar bed, speelgoed... noem maar op. En ja, ook aan tafel... Zelf denk ik dat Lize zowel van de ´fase´ als van de baby ´last´ heeft (gehad). Ze zag mij veranderen, we praatten meer over de ´beebie in de buik´ en ze merkte ook dat mama minder gericht was op haar en soms gewoonweg minder met haar deed (ik vond deze zwangerschap echt zwaarder). Na de bevalling heeft ze enorm moeten wennen. Ze heeft om Sam heen gecirkeld als een bang dier... Ze bleef op afstand en ze leek elke dag te schrikken als ze hem zag (is hij er nou nog steeds?). Sommige mensen wilden haar helpen door te zeggen: geef je broertje maar een zoentje... maar dat vond ik vervelend, ik wilde dat ze uit zichzelf naar hem toe zou komen. We proberen niet teveel nadruk op hem te leggen en ook echt tijd voor haar te nemen. Maar dat buit ze ook uit. Op dit moment lijkt ze meer gewend, ze geeft hem kusjes en komt met zijn spulletjes aan rennen. Ze negeert hem soms en soms kijkt ze veel naar hem. Ze lijkt niet meer angstig. Voor mij was dit toch wel erg emotioneel. Ik was bevallen, voelde me uitgeput, was veel met Sam bezig en miste Lize enorm. Alsof ik haar verwaarloosde. Als mijn vriend thuis komt met Lize probeer ik bewust Sam in de wieg te leggen en haar te ´verwelkomen´ zonder baby tegen me aan. Ze moet ook haar mama weer een beetje terug. Maar de baby hoort er wel bij! Het is voor mij echt een actueel iets, daarom reageer ik zo uitgebreid. Later zie ik het misschien luchtiger, maar het is zeker ook een fase waar ik doorheen moet en jij straks misschien ook. Als je behoefte hebt om hier meer over te praten, ja mag me ook altijd pb´en. sterkte met de laatste loodjes! Amber
Lieve Amber, Met tranen in mijn ogen lees ik jouw reactie. Lize en Siem zijn inderdaad ongeveer even oud en hebben al vaker dezelfde fasen doorgemaakt, weet ik nog. Fijn dat je het zo uitgebreid omschrijft. En jouw aanpak van Lize naar Sam is ook die ik voorsta: geen dwang en ook veel aandacht voor Siem. Als het zover is, zal ik je zeker nog eens PB-en. Voor nu wil ik je veel sterkte wensen, maar tegelijk ook veel geluk en plezier. Dikke knuff van Juud
Lieve Juud, dank je wel (pff, straks weer tranen hier, ik zit nog helemaal in mijn kraamtijd!). Ik hou mezelf op de been door te accepteren dat het er echt bij hoort. Het stuk waarin ik merkte dat ik Lize zo miste vond ik het zwaarst. Maar het is niet elke dag zo moeilijk, we hebben ook geweldige dagen waarop ze supervrolijk is en uit zichzelf een kusje aan Sam geeft. Weet je, ze is niet de eerste en zeker niet de laatste die een broertje of zusje krijgt. Zij overleeft dit wel. (en Siem ook) Alleen moet mama het wat meer los kunnen laten. (dat stomme eeuwige schuldgevoel ook!). Maar schrik straks niet van je gevoelens hoor. Echt niet. Ik weet zeker dat het voorbij gaat en dat alles goed komt. dank voor je lieve reactie en een dikke knuff terug! Amber