Ik voel me echt ellendig op het moment Ik heb een nieuwe baan (wel binnen dezelfde organisatie waar ik al werkzaam was). Maar ik ga er met buikpijn heen! Ik zal proberen het zo kort mogelijk uit te leggen. Ik ben vorig jaar afgestudeerd en mocht bij mijn stage blijven hangen. Erg leuk natuurlijk! Weliswaar in een wat andere functie maar ik had het er hartstikke naar mijn zin. Nu gaat deze afdeling sluiten en moet ik dus helaas weg (als laatste binnen, als eerste eruit) Intern zag ik een vacature voor de functie waar ik op afgestudeerd ben. Hartstikke enthousiast dus en direct geregeerd (miss achteraf gezien dus te snel...) Een week daarna was ik al aangenomen en nu ben ik hier 2 weken werkzaam. Maaar. Ik vind dit helemaal niks. Er is hier al een jaar niemand meer in dienst geweest in deze functie dus het is een pleuris zooi. Niemand kan me iets overdragen en ik ben echt zoekende.. Nu is dat allemaal nog wel te overzien en kan ik daar ook wel positief naar kijken door te bedenken dat ik dan nu echt in het diepe wordt gegooid en er van alles uit kan halen voor mijzelf. MAAR de cliënten. Ik ben gewoon doodsbang voor ze. Ik vind het zo ontzettend eng. Dit leek me juist een uitdaging maar ik merk dat ik met hartkloppingen hier rond loop. Ik sluit mezelf het liefste op kantoor op. Ik vind het vreselijk. Ik haat het dat ik zo 'angstig' ben. Ik had gedacht/gehoopt dat ik veel sterker in mijn schoenen zou staan maar dat is alles behalve waar. Ik ben nu nog maar 2 weken aan het werk en ik voel me echt een slappeling. Ik snap dat je dit de tijd moet geven om te wennen en dat je het een kans moet geven. Maar de cliënten veranderen niet.. Ga ik daar ooit aan wennen? Wil ik heir ooit aan wennen? Ik loop tussen moordenaars en verkrachters rond en ja, dit wist ik van te voren. Maar dit zijn mensen die in crisis zijn opgenomen en dus last hebben van psychoses en waanbeelden en dat maakt het zo ontzettend eng. Ik merk dat ik mezelf niet ben en ik weet het gewoon niet. Het liefst blijf ik hier de hele dag op dit kantoortje zitten met de deur op slot tot ik naar huis kan.. Dat is toch niet normaal. Ik weet het echt ff niet meer
Als je zo angstig bent dan kan je je werk ook niet naar behoren uitvoeren en dat is voor jou EN de cliënten niet fijn. Sowieso dit bespreekbaar maken met je werkgever kijken of je meer begeleiding kan krijgen en zo niet, dan vrees ik dat je beter een andere baan kan zoeken.
Ik zou proberen om iets van een mentor te krijgen met wie je dingen kan bespreken en met wie je mee kunt lopen. Ik ben helemaal van in het diepe springen en kijken hoe het loopt, maar in dit geval lijkt het me een beetje erg diep! Heb je uberhaupt al met collega's gepraat over hoe zij hier mee om gaan? Is er wellicht iets van een intervisiegroep oid?
Ik zou bespreken om iemand te krijgen waar je mee samen kunt werken als een team. Een mentor oid. Misschien moet er een vacature voor gecreeerd worden? Misschien wel iemand met dezelfde functie als jij nu hebt zodat je het echt samen kunt voeren. Ook zou ik mij nog meer verdiepen in de clienten en hun condities. Wat is het waar je bang voor bent? Wat is reeel qua angst en wat niet? Ik denk vaak dat als je je eigen angst kunt ontleden je er ook op een andere manier mee om kunt gaan. Succes!
Deze angst moet je met je collega's bespreken, niet eens noodzakelijkerwijs met je werkgever. Ik denk dat je er van staat te kijken hoeveel colleás dit gevoel kennen of ooit mee hebben gemaakt. Een geode vriend van me werkt ook met zulke clienten als jij hebt en spreekt regelmatig door hoe je er mee om moet gaan. Onderlinge opvang na ee angstig moment. Advies aan elkaar geven over bepaalde mensen en hoe te handelen in bepaalde situaties. Dus ik zou zeggen: bespreek dit met je collega's. Als dit is waar je voor gestudeerd hebt, dus wat je als werk zou willen gaan doen, zul je handen en voeten aan je angst moeten geven. Een andere functie nemen of ergens anders solliciteren betekent dat je er voor weg loopt, en dan zul je nooit meer gaan doen wat je oorspronkelijk zo leuk leek dat je er jaren voor naar school bent geweest. Je bent nog jong, net afgestudeerd, dit is je eerste echt baan, en je bent nog maar 2 weken bezig. Doe geen radicale dingen. Maak het bespreekbaar.
Thanks allemaal voor alle reacties! Ik zal even wat meer informatie geven. Ik ben als maatschappelijk werker werkzaam binnen deze organisatie. Nu is dit nog een vrij nieuwe afdeling waar ik werk en hebben ze hier nooit echt met een mw'er gewerkt. Voor dit team (bestaat uit verpleegkundige) is dit ook nog best nieuw en lastig. Ik merk dat ze hun best doen om mij erbij te betrekken maar ik heb behoorlijk een eenmansfunctie hier. Ik zit op een ander kantoor dan zij. Ik werk veel meer alleen dan dat zij doen. En dat is natuurlijk ook logisch. Nu probeer ik zelf ook wel zoveel mogelijk van mezelf te laten zien en horen maar ik heb hier gewoon een eenmansfunctie. Dat maakt het gewoon lastig. Ik heb weinig met ze van doen. Het klopt niet helemaal dat als ik ergens anders solliciteer dat ik voor jan ... naar school ben geweest. Deze functie is natuurlijk binnen meerdere organisaties uitvoerbaar. Ik heb deze opleiding deeltijd gevolgd en heb ook bij organisaties gewerkt met een open deur beleid. Daar voelde ik me heerlijk in het team! Ook daar werd ik wel eens uit gemaakt voor rotte vis maar goed, daar kon ik veel makkelijker mee omgaan. Dat besprak ik ook met collega's en kon me dan even ventileren. Waar ik hier precies bang voor ben, in deze gesloten setting, is de enorme agressie en hoe onberekenbaar ze zijn. Ik merk dat ik vluchtig en angstig word. Snel schrikken, verhoogde hartslag, constant op hoede zijn. Niet graag alleen durven zijn etc. Ik heb contact gehad met een maatschappelijk werker van een andere afdeling en heb zojuist met haar rond tafel gezeten. Zij kan me gelukkig wel op weg helpen met bepaalde zaken en dat was heel erg prettig! Ook met haar heb ik het even gehad over de doelgroep en hoe pittig ik dit vind. Ik ben gewoon met mezelf aan het vechten en uitzoeken hoe of wat. Is dit iets waar ik mee leer omgaan, ook met behulp van collega's? Of word ik hier simpelweg dood ongelukkig van? Ik neem nu ook nog geen beslissing maar het maakt me gewoon verdrietig. Ik wil juist dat het goed gaat en dat ik alles hier aan kan. Het leek me juist zo gaaf om in een gesloten setting te werken met dit soort mensen. Ik heb eerder in de gevangenis gewerkt en daar kom je ook heus genoeg agressie tegen. Ook daar had ik wel wat spanning maar daar maakte ik sowieso wel deel uit van een team wat veiligheid bood en daarnaast waren die mensen veel minder onberekenbaar. Als de spanning te hoog op liep kon ik zeggen 'he weet je wat, morgen proberen we het opnieuw. Nu zijn we allebei gespannen/boos/ what ever. Laten we het even rusten en morgen spreken we elkaar weer'. Tegen de cliënten hier kan ik dat niet zeggen haha. Ik ben vorige week bijna aangevallen omdat iemand dacht dat ik van de ISIS was.. Ik heb eind feb. nog een sollicitatie lopen voor een zelfde functie maar dan bij het algemeen maatschappelijk werk wat vanuit de gemeente wordt verzorgd. Dus flink laagdrempelig, minder zware zorgvragen etc. Stiekem zou ik er dolgraag willen werken (heb er 2 jaar stage gelopen) maar anderzijds wil ik dit niet zomaar opgeven.. Dat voelt als falen
Klinkt heftig! Als het kan zou ik zeker proberen of het 'beter' wordt, maar het kan ook zijn dat dit voor jou gewoon te heftig is. Persoonlijk zou ik echt niet vinden dat je faalt, als je het echt hebt geprobeerd, maar het blijkt het voor jou niet te zijn is dat goch geen schande! Ik zou je sollicitatie eind van de maand open in gaan en als je een aanbod krijgt, en het voelt goed, dan zou dat toch super zijn? Je moet je wel veilig en prettig voelen op je werk!
He dames Ik heb vandaag een gesprek met mijn leidinggevende gehad en ook al na gedacht over wat mij zou kunnen helpen. Ik ben enorm opgelucht! Gewoon om even te bespreken hoe moeilijk ik dit cliënten contact vind en om even mijn hart te luchten. Leidinggevende begrijpt dit helemaal. Snapt ook dat ik zojuist afgestudeerd ben en dat dit een pittige setting is. Ik heb voorgesteld om op een ander kantoor te werken waardoor ik niet meer zo tussen de cliënten zit. Dus op een kantoor buiten de afdeling. Dat geeft mij veel meer rust. Werkgever vond dit zelfs een top idee. Voorgesteld om in de ochtend wel naar de afdeling te komen voor het reguliere ochtend overleg, en dan bv een zogenaamd elke ochtend spreekuur te houden voor cliënten en daarna naar het gebouw wat hier aan vast grenst en daar een eigen kantoor te krijgen. Zo leren cliënten ook dat ze niet de hele dag iedereen voor hun karretje kunnen spannen maar gewoon moeten wachten op een afspraak (wat ze buiten ook moeten) en zo ben ik toch elke dag even aanwezig op de afdeling maar hoef ik niet constant in spanning te zitten omdat er weer een aantal cliënten om en rond mijn kantoor hangen. (Naar binnen staren, schreeuwen, bonken op de ruit etc) Tevens ga ik mee doen met een training over omgaan met agressie/deze doelgroep. Erg fijn! Ik had zelf al gekeken om hier aan mee te doen maar zag dat ze tot oktober (!!!) vol zitten.. Nu heeft mijn leidinggevende ene telefoontje gepleegd en kan ik toch mee doen En dinsdag is het grote teamoverleg waar alle medewerkers dus aanwezig zijn. Ik heb met mijn baas afgesproken om een document op te stellen waarin ik duidelijk maak wat mijn taken precies worden zodat dit voor het team ook duidelijk is. Dan kunnen zij mij eerder dingen over dragen of aan de jas trekken en dan krijg ik wat meer structuur in werkzaamheden. Opluchting alom!
Klinkt super, en ook alsof er goede stappen zijn gezet. Hou vinger aan de pols en geef op tijd aan wat je vindt en meemaakt, en dan komt het vast helemaal in orde!