Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet

Het is december. Winter in Nederland. Takken van bomen zijn wit, vijvers en vissen zijn bevroren en de straat is bedekt met een mooie witte laag. En gore vieze zwarte kapotgemoffelde bandensporen.
Lekker, werken met de winter. Ik hou der van. Genieten van de zon, genieten van het weer en heerlijk in de auto aan het surveilleren onder het genot van een Anta Flu snoepje, genietend van het uitzicht. Als je dat hebt dan. Voor ons passeert een klein wit autotje,althans, dat lijkt zo, met een noodvaart over de rotonde, rechtsaf, zo , hoppakee, Almere Haven in. Ik kijk mijn collega aan, hij kijkt mij aan en onze blikken spreken boekdelen. We wachten geen moment en trappen vol het gas in om het kleine witte autotje even aan de kant te zetten. Het kleine witte autotje had namelijk geen ramen. Geen ramen? Nee, geen ramen, vreemd he? Althans, geen ramen waar je doorheen kan kijken of je misschien fietsers, kinderen, voetgangers of hele freakin vrachtwagens mee kan waarnemen, en dat mag niet. Foei.

Gelukkig heeft het kleine witte autotje ons niet door, hij ziet ons immers niet whehe

Op onze achtervolging passeren ons een aantal voertuigen, fietsers en schoolgaande kinderen, bij elke bocht houden we, behalve het stuur en deurhendels, ook ons, bijna bevroren, hart vast. Valt me nog mee dat het kleine witte autotje de bochten weet te vinden en zich een weg kan slalommen door de wijk. Weliswaar met een grote kans om terug te komen met 4 fietsers en 3 prullenbakken aan zijn trekhaak, maar het lukt.

Verderop, bij een school. Stop het kleine witte autotje. Wij komen net de hoek om. Waar is ie nou? Waar is die auto nou gebleven? Het is immers nogal wit overal J “daar!”zegt mijn collega. En ja hoor, daar staat ie. Zijn linkerachterlicht is inmiddels aan het ontdooien, dus er komt ons een mooie rode gloed tegemoet. Wij stoppen de dienstwagen voor het witte autotje, uitkijkend dat we er niet overheen rijden. Van de voorkant zie je hem immers niet.

Ik spreek de bestuurder aan, tenminste, als ik hem kan vinden tussen al die sneeuw. Maar ja hoor, er gaat een deur open. Een grote forse man met groen shirt en baard stapt uit de auto. 1.95 meter schat ik hem, en zo’n 100 kilo. Ik vraag me meteen af hoe hij in godsnaam in die auto is gekomen en ondertussen schiet ik bijna in de lach, het lijkt de Kerstman wel. Schattig. Ik vraag aan de man of hij enig idee heeft waarom ik hem even aanspreek. En ja, dat had hij wel, vast zijn ramen, daar zat een beetje sneeuw op , gniffelde hij. Maar hij zal het er wel even afhalen, zei hij met een grote lach op zijn gezicht. Ik zei eveneens met een grote lach, tegen de man dat dat zo’n 5 kilometer en 498 voorbijgangers te laat was en dat hij hier wel een bekeuring voor krijgt, het is immers levensgevaarlijk als je alle andere weggebruikers niet aan ziet komen en het is niet de bedoeling dat het witte autotje een rood autotje wordt, toch?

Meteen, meteen zie ik de grote forse man boos kijken. En hoe. Waar is die vriendelijke Kerstman gebleven? Door het groene shirt lijkt hij de hulk wel. Zijn hoofd wordt rood, slechte combinatie met groen trouwens. Ik hoor uit zijn bulderbak de woorden komen “JA NATUURLIJK WANT JULLIE HEBBEN NIETS BETERS TE DOEN HE, ZIELIGE FIGUREN” waarop ik antwoord: tuurlijk meneer, dat klopt rij,- en kentekenbewijs alstublieft. De forse man springt als een behendig hertje, ok eland dan, in zijn autotje, wat tot mijn verbazing erg soepel ging, en douwt mij een roze en een groene kaart in handen samen met de woorden: “GA EEN VAK LEREN” waarop ik aangeef dat ik daarvoor te laag ben opgeleid . Ik geef aan dat ik de bekeuring in onze auto ga uitschrijven omdat het me anders te koud wordt.

De man gaat vervolgens met zijn hand de auto sneeuwvrij maken. Enkele minuten later, zeg ik tegen mijn collega: “ik ben benieuwd hoe de Hulk gaat reageren als hij hoort dat het hem 220 euro gaat kosten” waarop mijn collega aangeeft de dienstauto alvast in zijn 1 te zetten en de deur open te laten zodat ik er, mocht de hulk uit zijn voegen barsten, er zo Hopla, in kan springen.

Ik loop naar de man, welke inmiddels is vergezeld van zijn 10 jarige zoontje. Schattig kindje, klein, mollig, rood wipneusje en blond haar in de vorm van een bloempot. mmm, schattig , Santa's little helper

Ik overhandig de bekeuring en vertel wat het kost. Het is dat de man inmiddels zijn gordel had omgedaan aangezien hij anders vast met zijn hoofd door het dak was gebroken, het kleine autotje had opgetild alsof het een ketting was en me niet compleet in de grond had vertrapt. Hij vertelde mij dat hij al 2 uur zo rondreed en dat iedereen dat deed en dat hij veeeeeel meer auto’s zo had zien rijden. HOOOOOR, voegde hij eraan toe,. Ik vroeg aan de man hoe hij de andere voertuigen kon zien aangezien zijn ramen potdicht zaten met sneeuw en ijs. Ik hoorde dat de man zweeg.

Ik wenste de man nog een fijne dag en zwaaide netjes naar hem. Daarop kreeg ik een middeleeuws gebaar terug , zag ik het witte autotje, nu mét ramen, achteruit spurren en hoorde ik hem luid claxonerend het terrein verlaten. Onnodig claxonneren, quanta costa?

 

met bevroren ramen rijden mag ook niet, en dat gebeurt ook.

whehehe

 

zodat ik kan werken

 

Ik heb nergens wat van meegekregen hoor, moet dat maar ergens neergezet worden. Of is het aan mij de taak 45 tooica door te spittenn over wat er wel en niet mag. Dan moet het er maar duidelijk kenbaar staan, geen idee van.

Maargoed, verder

 

het beheer heeft nergens iets neergezet met betrekking tot een mededeling, toch? Beheer reageert dat ze het in de groep gooien en het gaan overleggen. Ik zie nergens staan vanuit hun dat er een verbod is en dat niemand daar weer iets mag plaatsen.

Er staat ook nergens dat PR dit niet mag, er is van het beheer via een pb eenVERZOEK of ze dat in weblogs wil plaatsen, daar reageert PR op dat mensen het toch wel leuk vinden en het beheer reageert erop dat ze het in de groep gooien.

Er is nergens een verbod vanuit het beheer.