Door de GGzE, eindhoven dus. Ze zijn echt fantastisch. Onze kinderpsychiater ziet hen 2x per jaar, ze is heel kundig en lief en de kinderen zien haar graag. De kinderpsychologe is op hun scholen komen kijken en heeft de leerkrachten geadviseerd. Ze geeft ook speltherapie aan onze jongste en geeft ons daarmee inzicht in zijn denken. De ouderbegeleidster heeft gesprekken met mijn man en mij, eens per 2-4 weken (wat wij willen) en helpt dingen op een rij te zetten. Alledrie kennen ons al 4 jaar, alledrie mag ik altijd bellen indien nodig, en onze kinderen vindem het een feestje om hen te zien dus dat zegt genoeg. Ze denken mee, staan naast ons en oordelen nooit. Ben vreselijk blij met ze!!! Daarnaast nog een ervaren fysio die si therapie geeft aan onze jongste en hem oa zindelijk heeft gekregen. Oon zij is heilig voor ons <3
Je kan eens contact opnemen met de ggz in Breda locatie Breeburg. Ook stichting mee kan je goed helpen en hebben we fijne ervaringen mee. Hier is CJG betrokken indien nodig. Zij is in ons gezin gekomen vanwege de jongste maar dat groeide uit dat ik er ook terecht kan voor de jongste. Met aanvragen van voorziening of uitbereiding van bijvoorbeeld pas het aantal dagdelen voor de jongste. ik app haar even. We bellen ik leg uit zij maakt de papieren in orde komt thuis en ik teken we drinken thee en het is dat geregeld. Dat neemt zoveel stress weg. Jongste gaat naar het kdc. Daar zit een ortapedagoog zij weet van de volledige situatie. Pas hadden we een gesprek aangevraagd voor de jongste. Ze vroeg op dn duur naar de oudste en heeft toen voor ons de brain blox doos gedaan. Even verhelderen en ondersteuning. Of bij vragen doorsturen met korte lijnen dat scheelt de wereld.
Zeker. Merk wel hoe sterker er zekerder ik in m'n schoenen sta hoe vlotter en beter ik word gehoord. Heb 3 jaar moeten knokken met mijn man maar dan heb je ook wat.
Mja, wij wonen totaal niet in de buurt van Brabant helaas. Maar dit is wel wat ik zoek, wellicht nog eens aangeven bij Bascule ofzo
Ggz zit overal. Mee is volgens mij ook landelijk. Niet aangeven maar vragen waar moet ik zijn. Kunnen jullie ons hiermee helpen en ondersteuning geven. Zo niet dat graag vertellen waar wel. Duidelijk kort zijn totdat je ergens terecht komt waar je krijgt wat jullie nodig hebben. Knuffel!
Ik heb (oa) ook ervaring met mensen met ASS en dat kan in de toekomst inderdaad nog heel erg veranderen. Juist als hij ouder wordt krijgt hij veel meer te maken met druk en prikkels van anderen omdat de wereld steeds groter gaat worden. En juist de kinderen met een lichte vorm begrijpen dan steeds beter dat ze "anders" zijn dan anderen en lopen tegen grenzen aan. Ze willen graag normaal zijn en dingen doen die andere jongeren ook mogen en kunnen maar zij niet.Bijvoorbeeld naar een normale school en vervolgopleiding ipv speciaal onderwijs. Of dat ze doorkrijgen dat het niveau te laag is voor bepaalde vervolgopleidingen. Relaties met anderen die lastiger worden omdat ze dat niet goed begrijpen (wat jij al aangeeft met grenzen stellen en herkennen bij een ander). Dat zorgt voor veel frustratie. Zelfs met goede begeleiding is het echt enorm lastig. ASS blijft levenslang. En dat jij gelukkig goed met hem om kunt gaan zegt niets over hoe anderen dat kunnen. Wat ik bedoel met een gezonde 3e als mantelzorger. Ik zie helaas ook heel veel verantwoordelijkheid bij gezonde broers en zussen komen te liggen als ouders de zorg en begeleiding niet meer kunnen. Die doen het (meestal) met liefde maar het is niet zomaar iets. Zeker niet als ze zelf volwassen zijn en een eigen leven krijgen (of gezin). Het kan een zware wissel trekken op de mantelzorger. Ook als de broer of zus begeleid of beschermd gaat wonen. Er moet toch iemand zijn die alles moet regelen. En hoe ouder ze worden hoe meer dat gaat worden.
Ik begrijp jouw wens heel goed @paula1984 en ik ga je niet zeggen of je het wel of niet moet doen, want dat is iets wat jullie zelf moeten beslissen, maar ik weet wel hoeveel zorg je als broer/zus als mantelzorger hebt als mensen ouder worden. Mijn tante is licht verstandelijk beperkt en mijn opa en oma leven niet meer. Zij woont begeleid zelfstandig en nu zij 60+ is zie ik dat mijn ouders steeds meer zorg moeten leveren. Het is niet alleen dat je voogd ben, maar juist de kleine dingen die steeds meer tijd en aandacht vragen als de ouders wegvallen. Er is iets aan de hand; hup mijn ouders moeten er weer heen om dat op te lossen. Zij krijgt medische klachten; hup mijn ouders moeten diverse keren naar huisarts/ziekenhuis omdat zij dat niet alleen kan en mag. Er moet iets geregeld worden met instanties; hup mijn moeder moet daar weer achterheen om het regelen. En natuurlijk regelt de begeleiding ook een hoop, maar zij kunnen en mogen niet alles regelen. Best een belasting als je zelf ook ouder wordt. Begrijp me niet verkeerd, ze doen het met liefde voor haar, maar mijn vader verzuchtte dit weekend nog dat ze de laatste tijd altijd wel wat moeten doen als ze naar mijn tante gaan en nooit meer eens gezellig zo op visitie kunnen. Veel succes met het nemen van de beslissing.
Hier zat tussen afspraak maken, onderzoek en diagnose 8 weken... en ook al duurt een wachtlijst maanden zorg dat je erop staat. Spreek af bij uitval mag je me bellen zo kun je ook gelukt hebben. Mijn ervaring is wel als je eenmaal binnen ben dat het dan vlotter gaat. En ja medische wereld en hulpverlening is nu eenmaal iets wat lange wachtlijsten heeft. Probeer jezelf er bij neer te leggen, accepteer het maar geef niet op! Knuffel!
De focus gaat nu heel erg naar het ass stuk. Ter verduidelijking we zijn er pas achter dat (hoogstwaarschijnlijk) mijn man dit ook heeft. Ja dat geeft issues soms maar die waren niet anders dan voordat we dit wisten. We zijn bijna 13 jaar samen en ik heb nooit gedacht goh hij heeft iets. Hij heeft sbo gedaan daarna reguliere vmbo. Heeft een prima baan ,vast contract een koophuis en gezin. Oftewel waarom zou mijn zoon niet hetzelfde kunnen bereiken? Hij word nu al begeleid in dingen die hij moeilijk vind. Er word naar mijn mening veel te veel focus gelegd nu op ass en niet op het gewoon mogen zijn met je struggles. Als wij er niet meer zijn en hij alleen voor zijn broer "moet" zorgen is hij de mantelzorger. Met ass die in het leven staat net als zijn vader en is hij iets degene die verzorgd moet gaan worden. Niet dat dit een reden mag zijn maar het speelt zeker mee het idee dat hij er niet alleen voor staat met zn broer maar dit kan delen met nog een broer of zus.
Dat is ook een ding wat ik me dan dus afvraag. Wat als onze oudste deze last dan kan delen met een broer of zus? Het zou fijn zijn lijkt me om zoiets samen te kunnen doen mocht het zover komen.
Exact dit was voor ons (een van de) redenen dat we voor een derde gingen. Weet je, je kunt nog zoveel redenen bedenken om het vanuit angst niet te doen, stel dat het nog eens gebeurt, stel dat het zwaar wordt, stel dat de andere kinderen het lastig vinden, stel dat... Stel dat het nu allemaal eens gewoon gaat volgens het boekje? Want laten we wel wezen, het blijft natuurlijk een zeer reëele optie. Als de wens eenmaal groter is dan de angst voor het onbekende, is dat het belangrijkste. En nee je weet niet hoe het zal gaan, maar aan alles is een mouw te passen. Wordt het misschien druk? Ja. En zoeken naar een nieuwe balans? Ja. Dat is in elk gezin waar er een derde bijkomt zo. En kijk eens naar wat jullie allemaal al doorstaan hebben, er is niks wat jullie niet zal lukken met zo veel liefde in jullie gezin.
En zo is het in feite wel. En het is zeker een reële optie. Ik de Alleen dat ik niet weet hoe een "normaal" kind werkt Ik onderschat het ook niet het zal vast heel zwaar worden zeker het eerste jaar. Ben zo blij dat oa jij reageert aangezien jij de situatie toch wel als 1 van de beste kent op zp. Dikke kus
Update: spiraal is verwijderd op cd6 vanwege andere klacht en die is verdwenen. Blijkbaar was 4 jaar genoeg voor mijn lichaam om de spiraal te accepteren. We gaan ervoor maar leggen er geen druk op of haast mee. Laten het zn beloop gewoon gaan
Na je beginpost gelezen te hebben dacht ik nee dat zou ik niet doen. Maar naarmate het verhaal verder ging dacht ik steeds meer waarom niet. En aan het einde wist ik niet meer waarom ik in het begin dacht nee niet doen. Heel veel succes, hopelijk heb je gauw een positieve test!
Ik heb niet alles gelezen, maar als je er goed over hebt nagedacht en tot de conclusie bent gekomen dat jullie het aankunnen, maar vooral ook over de impact op jullie kinderen (meer drukte/onrust in huis, prikkels, evt. huilbaby, niet doorslapen van de baby, meer verdelen van aandacht etc.) dan zou ik me niet te veel aantrekken van de buitenwereld hoor. Het is jullie gezin!