Wie heeft er tijdens haar zwangerschap medicijnen (citalopram) gebruikt tegen depressief. IK moest namelijk weer aan de medicijnen (was gestopt) en de ha weet dat ik zwanger wil worden. En ik en zo bang dat ik de vrucht wat ergs aandoe.
ik slik al 10 jaar remeron en mag deze doorgebruiken tijdens de zwangerschap. Wel moet ik in het ziekenhuis bevallen en mag ik geen borstvoeding geven. De huisarts en de gyn hebben het uitgezocht dat het mag, dus daar vertrouw ik dan op!
Prozac mag je veilig slikken tijdens zwangerschap, maar geen borstvoeding geven. Zoloft ook, daar mag je wel borstvoeding mee geven. Mocht je het niet vertrouwen via de huisarts, dan zou ik een verwijzing vragen naar een specialist (psychiater), deze mensen hebben er tenslotte voor gestudeerd en kunnen je er helemaal over inlichten. Zo weet je zeker dat je een veilige zwangerschap tegemoet gaat! Mijn specialist raade citalopram juist af omdat daar niet genoeg onderzoek naar gedaan was. Mijn vriendin slikte dit ook en moest meteen stoppen tijdens zwangerschap omdat het eventueel schadelijk kon zijn. Ze heeft ook meerdere ego's dan normaal gehad om het vruchtje goed in de gaten te houden. Lijkt me niet de beste oplossing dus... Ik denk dat je het beste even meer onderzoek erna kan doen.
Bij een depressie zou ik je afraden om zwanger te worden! Depressiviteit is een ernstige ziekte, ik zou eerst maar eens beter proberen te worden! Als je er al helemaal van kan genezen, want bij de meeste patienten komt de depressie weer terug. Er zijn ook vrouwen die nooit last hadden van depressiviteit, maar dat wel hadden tijdens de zwangerschap onder invloed van de hormonen die door het lijf razen. En dan heb je nog de depressiviteit na de zwangerschap, de zg. post-natale depressie. Mensen die al depressief zijn, hebben hier meer kans op. Ik vind dat huisartsen veel te snel naar de pillen grijpen. Een huisarts is ook geen psychiater. Zou je daar niet naartoe willen om de onderliggende oorzaak te bekijken en om een behandelplan op te stellen? Ik denk dat hij/zij je dan ook na een tijdje kan vertellen of het verstandig is om zwanger te worden. Zo iemand heeft er niet voor niets voor gestudeerd. Ik heb het idee dat er op naar een psychiater gaan nog steeds een taboe rust. Ik heb een vriendin met een depressieve moeder. Zij heeft een vreselijk moeilijk leven achter de rug. Ze is niet depressief, maar heeft wel heel veel beurse plekke eraan overgehouden. Pas nu, op haar 40e, heeft ze de man van haar leven ontmoet en durft ze te zeggen; ja, ik ben blij dat ik er ben! Misschien een beetje emotioneel betoog, maar ik heb dus van dichtbij meegemaakt hoe het is om kind te zijn van depressieve ouder... Als je in de laatste fase van de zwangerschap citalopram gebruikt, zal de baby ontwenningsverschijnselen krijgen. Moeten afkicken dus.
@ zogelukkig Ik had het niet beter kunnen verwoorden... Mijn mening is ook dat huisartsen vaak niet weten wat de medicatie tegen depressies inhoud. Welke wel en welke niet voorschrijven. Het gaat helaas heel vaak mis. Dat depressieve vrouwen niet zwanger zouden moeten worden, vind ik een beetje ver gaan. Met een goede behandeling kan dit zeker in "bedwang" gehouden worden. Vaak is het dan gewoon een kwestie van je leven aanpassen op andere vlakken. Mijn moeder is zelf ook depressief geweest (behoorlijk) maar ik heb daar geen hinder aan ondervonden, ik denk dat ook dit in alle gevallen weer anders is. Soms kun je niet "beter" worden en speelt er een erfelijke rol in mee. Ook die mensen verdienen het geluk van een kind, maar wees er dan wel zeker van DAT JE HET AANKAN!
Ik bedoel ook niet dat TS niet zwanger zou moeten worden, ik denk alleen nu nog niet. Het ging dus niet goed zonder medicijnen, dus is er wat aan de hand en het lijkt me verstandig uit te zoeken met een specialist hoe en wat. Er zal toch aan het einde van de zwangerschap gestopt moeten worden met de medicatie! Sterkte trouwens, het lijkt me geen makkelijke keuze.
Er zijn echt wel antidepressivia's die je in de zwangerschap kunt en mag gebruiken. Ennuh, mijn moeder en schoonmoeder zijn allebei vroeger behoorlijk depressief geweest, maar als ze zwanger waren dan voelde ze zich juist BETER DAN OOIT! Dus die kant kan het ook op hoor! (en mijn vriend en ik hebben beide nooit iets gemerkt van onze moeders die helaas toen met een depressie kampten.... dus als kind zijnde hoef je daar echt niets van te merken)
Nee, gelukkig niet. Ik ben medisch secretaresse geweest bij een een groot psychiatrisch centrum. Verder heb ik tal van medische opleidingen gedaan/functies gehad, dus ik weet er wel het fijne van. En wij hadden als gezin nauw contact met het gezin van mijn beste vriendin, die van die depressieve moeder. Haar jongere broertje is bij ons thuis opgegroeid. Dus als je wou zeggen: "dan weet je er niks van" dan heb je het dus mis. Ik geef gewoon netjes en eerlijk mijn mening. Ik wist niet dat je zelf depressief moest zijn om te mogen reageren in dit topic.
Jee waar komt dit ineens vandaan? Ik vatte de opmerking van Supershiva in iedergeval niet zo op! Beetje lullig om zo'n opmerking hier te maken, aangezien de TS zelf wel met depressies kampt....
ik begrijp het wel.er word momenteel heel veel gezegt hier van als je het niet kent heb je er ook geen verstand van.maar iets subtieler had gemogen
Het spijt mij; het is geenszins mijn bedoeling geweest dat een en ander verkeerd overkwam, zo steek ik helemaal niet in elkaar! Ik vond de opmerking van supershiva aan mijn adres wel een beetje kattig overkomen net zoals blusvrouw het dus ook heeft geinterpreteerd. En ja; ik ben blij dat ik nooit depressief ben geweest, daar mag ik mezelf toch gelukkig om prijzen? Ik heb gezien in mijn nabije omgeving en mijn werk wat het met mensen kan doen, dat gun ik niemand, depressiviteit is nare ziekte. Ik heb graag het beste met mijn medemens voor en probeer ze op de gebieden waar ik wat vanaf weet iets mee te geven. Dus als ik iemand uitleg waarom vitamine D belangrijk is in de zwangerschap en hoe je daar aan kan komen, dan betekent dat nog niet dat ik dat weet omdat ik zelf een vitamine D tekort heb of heb gehad. Ik denk dat het goed is dat er eens gesproken wordt over depressiviteit en zwangerschap. TS opent niet voor niets zo'n onderwerp. Ik kan wel zeggen: "Nee hoor, medicatie kan geen kwaad, wordt maar lekker zwanger, er zijn je al duizenden voorgegaan, succes ermee", maar ik denk dat het niet verstandig is om met medicatie zwanger te worden. Niet zozeer omdat de medicatie kwaad zou kunnen, maar omdat er kennelijk iets aan de hand is. TS schrijft dat ze pas weer aan de medicatie "moest", dat is dan toch niet voor niets? Mijn advies is dus: neem de tijd om naar een specialist te gaan en eea uit te zoeken. In het eigenbelang en het belang van het kind. Daarbij wens ik TS oprecht veel sterkte, want makkelijk is het niet.
ik ben in 1998 en 1999 enstig depressief geweest met een straatfobie erbij, waardoor ik anderhalf jaar thuis heb gezeten! Het gaat echter al jaren erg goed, maar ik heb wel een serotonine tekort, vandaar dat ik het nog gebruik. Ik ben vanochtend bij de verloskundige geweest en die heeft bij het ziekenhuis waar ik MOET bevallen een afspraak gemaakt, zodat ze me daar kennen en mn geschiedenis weten. Ook word onze kleine extra in de gaten gehouden de eerste 36-48 uur. Een geruststellende gedachte dus. Ik ben bewust laat begonnen met het krijgen van kindjes. We waren 6 jaar samen, hebben een stabiele realatie, beide vast werk, een eigen huis en een goed leven. Helaas bleek ik PCo te hebben, dus moesten we de mmm in voor ons wondertje. Nou als je de mmm aan kan, ben je in mijn ogen een hele piet, want dat is zwaar! 3x per week naar het ziekenhuis, vol gepompt met hormonen etc...behandelingen, telleurstelling etc etc. Ik voel dus dat ik er zo klaar voor ben! En een goede moeder ga ik zeker worden, samen met mn vriend aan mn zij!
En dat bedoelde ik dus te zeggen. Niet iedereen kan "beter" worden, soms kun je er gewoon niets aan doen en is het een tekort aan een bepaald stofje. Alleen omdat het in de hersenen is wordt er altijd zo zwaar aan getild... Dat je geen serotine aanmaakt kun je niets aan doen, iemand die een been mist of een andere ziekte heeft ook niet... Ik probeer dus alleen maar te zeggen dat er genoeg gevallen zijn waarbij het helemaal geen kwaad kan om kinderen te krijgen. Dus go for it, als je er klaar voor bent! Succes iedereen
precies roxanne! de een spuit insuline bij daibetes, ik slik 1 pilletje per dag...so what? Maar ik moet toegeven dat ik eerst zeker een langere tijd stabiel wilde wijn en een stabiel leven wilde hebben ,voor we gingen beginnen! Er zijn ook zat vrouwen die een postnatale depressie kijgen zonder depressie verleden! En een goede moeder wil iedereen worden, toch? Alleen kan je niet voorspellen wat er in de toekomst op je pad komt. Je kunt nu hartsikke gezond zijn en over 10 jaar met en stevige burnout/depressie zitten, niet je bed uit willen komen en anderen die jouw kindje op moeten vangen, toch?
Jij hebt er goed over nagedacht Poohbear; je schrijft dat je eerst zeker een langere tijd stabiel wilde zijn en een stabiel leven wilde hebben. Dat vind ik verstandig. Depressies komen in verschillende vormen. Ik heb heel heel ernstige gezien, waar geen zicht op verbetering was, ook niet met de zwaarste medicatie. Maar er zijn uiteraard ook vormen die milder zijn. Als je weet hoe het zit en hoe je er verder mee kan, dan is het krijgen en hebben van kinderen wsl geen probleem. En ik denk ook dat iedereen een goede moeder wil zijn, dat lijkt mij niet meer dan logisch, want als je je afvraagt of je wellicht geen goede moeder zult zijn omdat de signalen er naar zijn, dan kan je beter (nog) niet aan kinderen beginnen.
Een stabiel leven is het belangrijkst. Structuur en zekerheid heb je gewoon nodig, dat geeft een stuk rust. En inderdaad, je weet nooit of het je kan overkomen... Soms hoeft er maar een klein dingetje te gebeuren.
ik was gewoon benieuwd of jij soms ook een depressie hebt of had ,omdat je het sterk af raadt om dan te beginnen aankinderen, daarom was mijn reactie idd nogal fel, je kan namelijk tog ook een postnatale depressie krijgen en dat is volgens mij ook chronisch.. ik bedoel gewoon te zeggen dat je zoveel gradaties hebt in depressies dat je niet iedereen over 1kam kan scheren,meer niet
Ik ook sorry, reageerde zelf ook een beetje te snel en te fel.... zullen we het maar op hormonen houden dan?