Had het er net met mijn ma zo over waar je aan denkt tijdens de 2 minuten stilte bij de dodenherdenking. Waar denken jullie dan aan?
Aan de mensen die kei hard gevochten hebben voor NL. Aan alle mensen die onnodig gestorven zijn. Aan alle mensen die nu voor het zelfde vechten. En aan alle mensen die nu onnodig sterven voor vrijheid.
Aan hoe fijn het is dat ik niet in angst hoef te leven en dat ik mijn zoontje in alle vrijheid kan grootbrengen. En aan de mensen die dat mogelijk hebben gemaakt.
Aan alle slachtoffers vooral uit de tweede wereldoorlog maar ook voor de mannen en vrouwen die nu nog vechten voor de vrede
Ik denk altijd terug aan de tweede wereldoorlog. Ik ben juf in groep 7/8 en ik besteed er veel aandacht aan. Wij houden ook altijd een dodenherdenking bij ons in het dorp. Ik vind dat kinderen het respect en het fatsoen op moeten kunnen brengen om 2 minuten stil te zijn en dat ze ook weten waarom. Wij hebben het nu zo goed in Nederland doordat mensen toen voor vrijheid hebben gevochten en voor ons hebben gevochten!
Het is misschien raar maar ik dank in gedachten de mensen die voor onze vrijheid gevochten hebben. Ik bid voor zowel de doden als de overlevenden dat ze gezegend mogen zijn. En ik dank ze dat, dankzij hen, mijn kindje straks in vrijheid mag opgroeien en eigen keuzes mag maken. Tja, emo misschien maar ik vind het heel belangrijk om daar bij stil te staan. Onze vrijheid is niet vanzelfsprekend geweest.
Vooral aan mijn opa's en oma's en wat zij hebben meegemaakt en mij daarover hebben verteld. Maar ook aan Anne Frank en alle andere mensen waarover ik heb gelezen, al is dat 'verder van mijn bed' en dus minder goed voor te stellen, al weet ik dat het allemaal echt zo erg was. En ten slotte aan Theresienstadt, waar ik met school ben geweest en waarvan ik nog steeds heel erg onder de indruk ben. Dat maakte het allemaal veel echter en nog angstaanjagender.
Aan mijn overgrootopa die is vermoord in een kamp in de 2e Wereldoorlog, aan mijn overgrootoma die met haar kinderen heel lang in een kamp heeft gezeten. Hun hebben dat gelukkig wel overleefd, maar wat ze hebben meegemaakt...
heel eerlijk?? nergens aan ik ga naar de tv zitten gapen en mensen kijken (erg uuhm kleurijke personen zitten er tussen)
aan de mensen die onnodig zijn gestorven. Aan alle oude mensen die het overleefd hebben en dit allemaal meegemaakt hebben. Aan mijn opa die gevochten heeft in Indie. Vind het elk jaar erg belangrijk om hier bij stil te staan.
Wij denken aan bevriende militairen die gesneuveld zijn in de afgelopen jaren, niet echt aan de 2e wo.
Ik denk aan de mensen die voor onze vrijheid hebben gevochten in de Tweede Wereld oorlog. Maar ook aan de Nederlandse militairen die tijdens oorlogsmissies en vredesmissies zijn omgekomen. In het bijzonder aan Timo Smeehuizen. Hij kwam met enkele Afghaanse kinderen om. Zijn ouders hebben samen met Save the Children gekd ingezameld om een school te bouwen in Tarin Kowt. Ik vind het nog steeds zo knap van die mensen dat ze 'waarde' hebben kunnen geven aan het offer dat hun zoon triest genoeg heeft gebracht. (ik weet niet of ik helemaal goed uit kan drukken wat ik bedoel.) Tijdens het leggen van de krans, leef ik ook altijd zo mee met Generaal van Uhm die ook zijn zoon is verloren in Afghanistan.
tijdens die 2 minuten niet veel, maar de rest van de tijd wel aan hoe erg het vroeger was. en vreselijk dat andere landen niks hebben geleerd van de oorlog van vroeger maar ook van tegenwoordig. zoveel onschuldige mensen die overleden zijn en in angst zitten of zaten Anne frank huis vond ik indrukwekkend net als de stenen in kamp westerbork.
Enerzijds aan hoe dankbaar ik ben dat wij nu in vrijheid leven. Anderzijds denk ik aan mijn lieve vriendin, die 7jaar geleden overleden is en op 4mei is begraven. Sindsdien is dodenherdenking nog net wat intenser geworden voor me.
Dat ik het eigenlijk ontzettend irritant vind dat vaak mensen nu wel ''respect'' hebben maar de rest van het jaar nergens aan denken. Alleen maar omdat heel veel andere nu gezamelijk respect gaan hebben... beetje jammer
. Daar denken wij ook altijd aan! Mijn man zat zelf in Afghanistan toen de zoon van Generaal van Uhm overleed. Hij had een paar dagen daarvoor de generaal ontmoet, en nadat zijn zoon was overleden heeft hij hem ook nog gesproken. Dat heeft heel veel indruk op hem gemaakt.
Dat mijn kinderen in vrijheid op kunnen groeien, dankzij de velen die hun leven gegeven hebben voor dit grote goed. Daar ben ik echt heel dankbaar voor, en verdrietig tegelijk.
Dat is nu juist het mooie aan dodenherdenking! Juist omdat de meesten er van ons er gewoonlijk weinig/niet mee bezig zijn, is het goed om dit moment één keer per jaar mee te maken met elkaar. Het zit hem er echt niet in dat je er ieder moment mee bezig moet zijn, het gaat erom dat je één keer per jaar bewust stil staat bij alle mensen die in oorlogssituaties het leven hebben gelaten. Een manier van respect hebben!