Mijn beste vriendin......... Ik werd zwanger van mijn eerste dochter en drie maanden later was ook zij zwanger van haar eerste zoon. Samen genoten we van de zwangerschap met bijbehorende kwalen. Zij had wel een hoge bloeddruk en lag op het eind in het ziekenhuis voor 2 weken tot haar oudste zoon gezond en wel geboren werd. Het liep mis tussen mij en mijn ex en ik heb 3 jaar alleen gewoond met mijn wijffie tot we gingen samenwonen met mijn vent nu. Toen onze kids 4 jaar waren werd zij weer zwanger. Ik vond het erg leuk maar stiekem vond ik het jammer dat we niet samen zwanger zouden zijn. Ik was toen samen met mijn vriend aan het verbouwen in ons nieuwe huis dat we net gekocht hadden. En toen.......4 maanden na mijn vriendin bleek ik ook zwanger. Dwars door de mirena heen. Wow. Verbaast, spannend, stiekem best trots op mijn o zo sterke baby en blij dat we weer samen zwanger waren. Echter kwam vriendinlief dit keer op 17 weken al met hoge bloeddruk in het zh en toen weer op 27 weken en daar is ze gebleven tot 32 weken toen haar tweede zoontje gehaald werd. Gelukkig ging het gelijk goed met hem. 5 weken later, toen ik precies 26 weken zwanger was overleed onze Tweede dochter. Een vreselijke schok waar we nu nog verdriet van hebben. Toch wilden wij weer zwanger worden en werd ik 3 maanden later opnieuw zwanger. Geinend met mijn vriendin dat we dit keer toch echt niet samen zwanger zouden zijn. Vriendin wilde waarschijnlijk geen kinderen meer. Was ook niet verstandig na twee zwangerschapsvergiftigingen. Echter, jullie raden het waarschijnlijk al..........toen ik ongeveer 4/5 maanden was kwam ze er achter dat ze zwanger was. Een verrassing. Onze dochter werd geboren. Haar zwangerschap ging boven verwachting goed. De bloeddruk was met medicijnen onder controle. 1,5 week geleden op vrijdag was ze precies 29 weken. Ze belde mij in de avond. Ze had buikpijn. Of ik wilde oppassen zodat zij naar het ziekenhuis kon. Ik heb gelijk een andere vriendin gebeld en die heeft opgepast. Ik ben met haar naar het ziekenhuis gegaan.......ze had zo'n pijn. Haar man kwam in het ziekenhuis, ze kreeg een echo......en hun zoontje was overleden. Ongelooflijk, hoe kan het leven soms zijn. We hebben beide twee bengeltjes en een engeltje. Ik drie meiden, zij drie jongens. Hoe is het toch mogelijk! Hoe hard kan het leven soms zijn!
Pfff... wat een heftig, bijzonder en aangrijpend verhaal. Jullie hebben een bijzondere band. Wat verdrietig dat jullie allebei een kindje verloren.
Jeetje dat klinkt inderdaad bizar. Vreselijk zeg dat jullie beide een kindje hebben verloren. Hoop desondanks dat jullie veel steun aan elkaar kunnen hebben. Heel veel sterkte toegewenst voor jullie beide.
Vol ongeloof zit ik je verhaal te lezen. Hoe bizar kan het inderdaad zijn pfff. Heel heftig allemaal. Het lijkt me wel fijn dat jullie dit ondanks dit grote verdriet samen kunnen delen en elkaar kunnen begrijpen en steunen. Heel veel sterkte samen
Ja, ik bedoel het valt toch niet te begrijpen! Ik bedoel wat is de kans dat er zoiets gebeurd. Zo vaag. Ik weet wel dat vrouwen samen ongesteld kunnen worden maar dit.... Ook voor onze andere vriendin. Ze was er eerst voor mij en mijn vriend. Samen met mijn vriendin hebben ze op de dag dat Fay overleed mijn kleren gehaald, mijn moeder geprobeerd te bereiken en heen en weer gereden. Dit keer paste ze op haar zoontjes en moest ik haar bellen dat het kleintje overleden was. Ja vrienden voor het leven iig.
Steun hebben we zeker aan elkaar. Fay* is voor mij een dagelijks terugkerend onderwerp waar ik veel met haar over praat. Ik heb net 2 weken terug contact verbroken met mijn familie omdat hun nagelaten hebben te reageren na Fay* haar overlijden. Toen ik ze daar een jaar na haar overlijden mee confronteerden reageerden ze zo absurd dat ik dus het contact verbroken heb. Dat heeft net gespeeld. Hebben we veel over gesproken. Na Fay* overleed mijn ex schoonvader, 2 maanden later mijn opa. Toen werd ik zwanger en dat was heel eng en zwaar maar gelukkig met een prachtig resultaat. Toen mijn familie break-up en nu het overlijden van hun zoontje. Ik leer nu zo dat je van nu genieten moet. Ik leef van dag tot dag. Lange termijndoelen heb ik niet meer. We zien wat de dag ons brengt en ik probeer te genieten van vandaag en van de mensen om mij heen. Dat is wat telt en meer niet.
Wow wat heftig dit ook allemaal erna, Ik kan niet meer zeggen dan respect voor je keuzes en je kijk op het leven!
jeetje wat heftig zeg! heb echt met kippenvel jouw/jullie verhaal gelezen! heel veel sterkte allemaal!
Jeetje wat heftig zeg. Bijna eng dat jullie het beide mee moeten maken. Sterkte voor jullie beide. In mijn omgeving is het in korte tijd een aantal keer gebeurt. Zelf was ik toen ook zwanger dus was doodsbang.