Ik kom even met een controversieel vraagje. Vraag me af hoe vrouwen (of mannen) ermee omgaan als de ongewenste kinderloosheid wordt veroorzaakt door de partner. Kan me voorstellen dat dit gewoon heel erg moeilijk is. Ik vind het best moeilijk soms. Ik hou ongelooflijk veel van mijn vriend en zou nooit bij hem weggaan maar soms gaat er toch een gedachte door mijn hoofd... " Was ik al zwanger geweest als ik met een ander was geweest?" en ik bedenk me ook dat de mensen die soms met stomme opmerkingen komen zelf ook in dit schuitje hadden kunnen zitten omdat het niet altijd alleen van jezelf afhangt immers. Gaat het ook door jouw hoofd als je weer allerlei onderzoeken hebt gehad en met pijn thuis zit, dat je dit doet omdat jouw partner minder vruchtbaar is? Begrijp me niet verkeerd: al moet ik bergen verzetten of oceanen oversteken ik doe alles voor mijn vriend en neem hem dan ook niets kwalijk. Dat zou ook oneerlijk zijn. Maar soms denk je er gewoon aan... Ben benieuwd of anderen dit herkennen.
Ja dat is iets heel moeilijks. Maar zo te lezen hou je veel te veel van hem en zal je hem daardoor niet laten vallen. Kunnen jullie echt geen kinderen meer krijgen of moeilijk? Maar wat is het probleem bij je vriend heeft hij traag zaad of zo?
Ja hij heeft traag zaad. Anti-stoffen. Het zal ook vast wel lukken hoor, daar twijfel ik ook echt niet aan. Als hij echt onvruchtbaar zou zijn zou ik het er nog 100X moeilijker mee hebben. Zeker als hij daarna niet open zou staan voor KID... Maar ook nu vind ik het soms wel moeilijk, ook wel omdat ik allerlei onderzoeken krijg en hij helemaal niks
Bij ons gaat het ook niet helemaal lekker met kinderen krijgen, maar dan ligt het wel aan mij. Bij mijn man is alles prima gelukkig. Maar zie dat jij ook aan de clomid bent? Dus jullie hebben allebei een probleem. Echt super vervelend. Maar een vriendin van mij wil ook graag kinderen. Alleen die man heeft ook traagzaad. Ze hadden in het ziekenhuis gevraagd of hij veel alcohol drink hij gaat bijna ieder weekend op stap. Hij mocht nu dus geen alcohol drinken. Had ie een paar weken niet gedaan en toen hadden ze het zaad nog een keer gecontroleerd en toen zag het er schijnbaar veel beter uit. Dus ik weet niet of jou man in het weekend ook van een lekker pilsje houdt.
Ik heb Clomid omdat we IUI doen. Dat moet in ons ziekenhuis. Dat bedoel ik dus ook met de scheve verhouding. Ik slik medicijnen en hij niet hihihi Hij maakt anti-stoffen tegen zijn eigen zaad aan. Volgens de gyn is dat aangeboren en kan hij niets doen om het te verbeteren. En drinken doet hij niet...
Wij hebben er jaren terug bewust voor gekozen om niet de mmm in te gaan. Een van de redenen was dus wat ga je doen als een van de twee onvruchtbaar blijkt te zijn. Ik was bang dat we elkaar toch verwijten zouden gaan maken ondanks dat wij een prima relatie samen hebben (we zijn al 22 jaar bij elkaar ondertussen). En mijn relatie met mijn man was veel belangrijker voor mij dan onze kinderwens. Waarschijnlijk heeft het toch aan mij gelegen, nadat ik een flink aantal kilo`s ben afgevallen bleek ik opeens in januari zwanger te zijn (na 14 jaar geen pil meer slikken) en in augustus is onze dochter geboren.
Ik zit in die situatie: Bij mij alles goed, maar onmogelijk zwanger kunnen worden van mijn partner. Hij is volledig onvruchtbaar. Ik heb het daar heel moeilijk gehad, maar vooral omdat ik het zo slecht kan rijmen: Ik heb nooit kinderen gewild (ook niet in mijn vorige relatie, die toch 10 jaar heeft geduurd), maar met deze man was ik er al heel snel uit. Met hem durfde ik de stap wel te zetten. Het feit dat hij een kinderwens in me naar boven haalde, en het feit dat hij me vervolgens het gewenste kind niet kon schenken... Moeilijk te begrijpen. Mijn ex heeft inmiddels twee kinderen met zijn nieuwe vrouw, maar ik heb nooit het gevoel dat ik daarom bij hem had moeten blijven. Ik wil geen kinderen met mijn ex, ik wil kinderen met mijn lief. En nu mijn lief ons dat niet kan geven, hebben we samen een andere oplossing gezocht en gevonden, namelijk een donor. Meneer Belle kan zich niet voorstellen dat hij, als onvruchtbare partij, een veto zou uitspreken over KID. En eerlijk, als hij zo'n man zou zijn, dan had ik waarschijnlijk nooit een gezin met hem willen stichten. 'Ik kan jouw liefste wens niet in vervulling laten gaan, waarom zou ik je dan verbieden het op een andere manier te proberen? Ik heb daar niets over te zeggen,' zegt hij. En dat is precies waarom ik zoveel van hem houd: Omdat hij niet zichzelf, maar mij op de eerste plaats zet. Tuurlijk, hij doet lekker zijn eigen ding en ik zal nooit iets van hem vragen wat tegen zijn karakter of natuur ingaat (wat dat betreft laten we elkaar heel vrij), maar ik hoef er nooit aan te twijfelen wie de belangrijkste persoon in zijn leven is. Dat ben ik. En voor mij is hij de belangrijkste. Belle, kan het zich niet anders meer voorstellen dan hoe het is.
ik heb er zelf wel wat moeite mee dat het aan mij ligt ik weet dat ik er zelfs niks aan kan doen maar toch trek ik het mezelf wel aan en vervloek ik af en toe mijn lichaam.. mijn man heeft er geen moeite mee die verwijt mij het niet. maar soms denk ik ook weleens van, op een ander had je misschien al een kind gehad en wat moet je met mij enzo enzo..
@Nuage Vind dit echt een heel lastig en herkenbaar onderwerp...wij zijn nu 2 1/2 jaar bezig en het wil ook niet lukken. In januari starten wij met IVF. Bij ons is er niet echt een oorzaak vastgesteld maar wel is gebleken dat mijn mannetje wel veel zaad heeft maar niet zo goed bewegelijk. We zijn, na 5 maanden dat we elkaar kenden, wel een keer spontaan zwanger geraakt (MK)...het kan dus wel maar ws is dit een toevalstreffer geweest. Ik vind het wel eens moeilijk dat ik er alles voor zou willen doen en laten en dat mijn mannetje, van wie ik erg veel houd en met wie ik mijn leven wil delen, terwijl hij weet dat zijn zaad optimaler zou kunnen, dit niet doet. Ik ben veel meer een controlefreak dan hij en hijz egt dat hij ook nog een beetje normaal wil leven...dat begrijp ik ook. Als het aan mij zou liggen zou mijn mannetje om de dag of om de 3 dagen een zaadlozing hebben (of door seks of handmatig), zou hij geen alcohol meer drinken (hij drinkt nu in het weekend ong 4 glazen wijn...niet veel maar toch..) en sporten. Vooral het zaad verversen doet het bij ons wel goed volgens mij (in de eerste maanden van onze relatie vrijden we superveel en waren we dus ook zwanger..). Ik zou zo graag een aantal maanden dit willen proberen, maar voel dat dit er niet in zit bij mijn mannetje (en dat zegt hij zelf ook als ik dit bespreek..wordt dan eerst boos maarz egt dan dat hij dat gewoon niet op kan brengen): hij zit niet lekker in zijn vel en doet wat hij kan....en toch...heel stiekum.....verlang ik toch dat hij meer doet....vooral omdat we IVF ingaan en dit wel heel veel gerommel aan MIJN lijf is. Ik los dit voor mijzelf op door mijn angst te bedwingen, want dat is wat mijn getrek aan hem en controle willen hebben is denk ik: angst dat het niet gaat lukken....en dat is mijn angst en daar kan IK dus mee omgaan. Ondertussen doet mijn ventje wat hij kan...en ga ik ervan uit dat we in januari/februari zwanger zijn. Koosje
Enorm herkenbaar Koosje! De gyn heeft tegen mijn vriend gezegd dat er niks aan te doen is, en dus rookt hij nog steeds... Hij is wel netjes gestopt met blowen (1 per dag, ik heb het nooit gedaan) maar de laatste maand had hij het toch weer gedaan 1 of 2 keer. Ik wordt dan zo kwaad... alsof hij de boel saboteert of niet begrijpt hoeveel moeite jij doet om alles voor elkaar te krijgen. Maar goed, dit is een beetje offtopic. @ Caruli: lijkt me heel moeilijk idd als het aan jou ligt. Heel veel sterkte daarmee. Kan me enigszins voorstellen hoe je je voelt denk ik.
Ja moeilijk is dit he? Bij ons lag het iets anders. Het 1e jaar dachten we dat het aan mij lag. Ik kreeg Clomid en toen kwamen we er het 2e jaar achter dat hij een verminderde zaadkwaliteit heeft. Nu met de hormonen ligt de oorzaak dus al een jaar niet meer bij mij. Wij kunnen er soms wel om lachen: we mankeren allebei wat! Maarja, eerlijk is eerlijk, we zijn nu niet zwanger omdat het bij hem niet op te lossen valt. Ik zelf heb er geen problemen mee. Ik wilde namelijk geen kinderen... ik wilde kinderen MET PETER. Ik merk juist dat hij er moeite mee heeft, hij voelt zich schuldig dat ik al die ellende aan mijn lichaam moet meemaken "door hem". Omdat mannen niet vaak echte praters zijn worden ze nog wel eens vergeten. Maar denk dat ze heel vaak zich erg schuldig voelen. Ik kan dan ook niet anders zeggen dan: ja ik baal ervan en had het liever anders gezien. Maar het is wat het is. En het maakt ons sterker, elke tegenslag groeien we dichter naar elkaar toe. En eens moet dat beloond worden door moedertje natuur hahaha.
@ Caruli, ik denk dat voor jouw man hetzelfde geld als voor mij bij mijn vriend: hij houdt van je en wil kinderen MET JOU. En als hij daar dan even op moet wachten dan laat het jou alleen maar zien hoeveel hij om je geeft! Sterkte meid!
@Nuage Heb hetzelfde gehad met roken van mijn vriend...hij is WEL gestopt van een pakje per dag naar 3 sigaretjes per dag en nu sinds 3 dagen (!) helemaal....veel onrust maar ben erg blij met deze zet. verder doet hij ook echt wel het nodige en ik vind dan ook echt dat ik ook overreageer vanuit angst. Een coach, die ik hier eens over sprak, zei trouwens dat het niet veel zin heeft kwaad te reageren naar mijn partner (en dus wellicht ook geldend voor jouw partner Nuage) als hij toch weer een sigaretje rookt...dat levert alleen maar op dat jij een soort van controle gaat uitoefenen op hem en het moet eigenlijk vanuit hemzelf komen dat hij stopt. Zij zei dat het het beste is om zelf je ergste kwaadheid en frustratie kwijt te raken (sporten, stuk gaan lopen etc etc) en dan met hem te praten over waarom het blijkbaar zo nodig was om weer te roken...als je hem niet veroordeelt (het is echt een verslaving!) maar nieuwsgierig kunt zijn naar wat er achter steekt verzacht dat wel heel veel en mag je hopen dat hij ook zelf gaat nadenken over waarom hij nu steeds weer naar die troep grijpt! Maar erg moeilijk... Koosje
Mijn cyclus rommelt ook wel eens wat nu en ik heb veel last van cystes dus nu heb ik ook wat, buiten het zaad van mijn mannetje om...dat scheelt een hoop ook weer en maakt dat wij er ook wel eens om moeten lachen ...ook merk ik hoe kwetsbaar ik mij ook soms voel nu ik ook wat mankeer dus heb ik ook wat meer begrip voor mijn ventje! Koosje
Ook hier in de MMM door sterk verminderde vruchtbaarheid van mijn man. Hij heeft het hier ontzettend moeilijk mee gehad. Op een gegeven moment viel er eigenlijk niks meer te zeggen of te bespreken, hij klapte volledig dicht. We hebben toen hulp gezocht en na een gesprek of 3 waren we eigenlijk alweer samen op het goede spoor. Hier is deze kant van de MMM dus ontzettend meegevallen. Een vorm van schuldgevoel blijft hij denk ik wel houden..zou ik misschien ook hebben als het aan mijn kant zou liggen. Zelf lijkt ik goed vruchtbaar. Van de twee teruggeplaatste embryo's ben ik ook twee keer zwanger geweest, dit ging helaas 2x mis. De derde terugplaatsing is RUBEN! Zelf heb ik nooit het gevoel gehad dat iemand schuld had aan deze situatie. Ik baalde van de situatie, ik haat de situatie (nog steeds) maar zie dat los van mijn man. WIJ stapten in de molen, wij hadden een probleem. Ik zie ons, ik dit geval, als stel, muurvast aan elkaar dus van schuld is geen sprake. Ik hou van mijn man en van zijn verminderde vruchtbaarheid (hoe onmogelijk dat voor een ander kan klinken). Tuurlijk, ik weet niet of dat zou zijn veranderd als we kinderloos waren gebleven. Dat kan ik ook niet weten, gelukkig!
Ik moet hierbij wel zeggen dat mijn man alles heeft gedaan om zijn eigen zaad / aandeel te verbeteren. We zijn beide gestopt met roken. Hebben beide acupunctuur geprobeerd. Beide kruiden van de acupuncturist genomen. Beide de nodige vitaminen etc. gebruikt. Zaadlozingen een tijdje op peil gehouden Dus nee, ik vind niet dat ik alles moet doen voor onze kinderwens. Mijn man gaat altijd mee naar het ziekenhuis (oke, alleen voor een follikelmeting hoefde hij niet mee) en is thuis ook altijd erg behulpzaam geweest (na een punctie oid). De dingen die overbijven: spuiten, slikken, echo's, puncties etc. die komen voor mijn rekening, dat is gewoon zo. Hij heeft daar meer moeite mee dan ik.
Koosje dat is idd erg moeilijk soms om niet controlerend over te komen. Ik word er soms verdrietig van als hij niet uit zichzelf inziet wat ik wil dat hij inziet hahahaha Maar ja dat is een vrouwenstreek, weet ik ook wel Probeer dus ook altijd gewoon rustig te praten en alleen te praten vanuit mijn eigen gevoel en perceptie en niks voor hem in te vullen. Dan zit het eigenlijk altijd binnen 30 minuutjes kleppen weer goed En dan denk ik: zie je, als je dit soort bergen met z'n tweetjes kan overwinnen en eruit kan komen dan heb je gewoon een ijzersterke relatie. Dat versterkt alleen maar mijn gevoel dat ik alleen met hem kinderen wil.
Ik zit momenteel heel erg met deze vraag. Bij mijn man is azoöspermie vastgesteld in oktober (0 zaadjes, onvruchtbaarheid dus) We moeten de 2e test nog afwachten, maar de kans dat die beter uitvalt is erg klein. Zo klein dat we zelfs al na moesten denken over KID... Omdat het voor ons allemaal nog zo nieuw is en we echt nog aan het begin van alles staan is het voor mn man heel onwerkelijk. Hij gaat er eigenlijk vanuit dat hij met januari ineens superzaad heeft en we dus gewoon zwanger kunnen worden zonder problemen. Ik weet helaas beter en heb die hoop dus niet. En die verschillende gedachtengangen maakt het voor mij extra moeilijk. Want voor mij is het nu niet iets van ons, iets wat wij samen doormaken. Maar iets van mij, mijn probleem. En dat terwijl het probleem bij hem ligt! Ik vind nu vooral die onzekerheid erg moeilijk. Kunnen we wel kinderen van ons samen krijgen? En wat als dat niet kan, willen we dan KID? Ik heb wel eens gedacht, kan ik dit aan? De makkelijkste weg is een andere partner zoeken natuurlijk. Maar dat wil ik helemaal niet! Ik wil een kindje samen met mn man! Niet samen met een ander (en dan heb ik het niet over KID) En ja, ik denk wel eens, verdikkeme het is jouw schuld! Misschien geen eerlijke gedachte, maar zo voelt het wel. Ik neem het hem niet kwalijk, want hij kan er (waarschijnlijk) ook niks aan doen. Maar het is wel dat we nu door hem dit alles moeten meemaken/doorstaan. Ik heb nog geen goede manier gevonden om ermee om te gaan, daar is het nog te nieuw voor denk. Ik kan het nu ook nog geen plek geven, want we zitten nog midden in die onzekerheid.
Dankjewel voor je eerlijke antwoord Dreamer83. Heel veel sterkte! Ik lees een beetje tussen de regels door dat wrijvingen of nare gevoelens soms vooral ontstaan doordat de partner, in dit geval de man dan, (degene met " het probleem) het hele gebeuren minder serieus nemen dan de vrouw die alles moet ondergaan. Mijn vriend vind ik soms vrij laconiek doen en ik wordt daar geïrriteerd van omdat ik dan het gevoel heb dat hij mij tekort doet. HIJ hoeft geen HSG onderzoek, HIJ hoeft niet 8 medische studenten in zijn edele delen te laten gluren hahahaha
Bij ons is dat zeker het geval Nuage! Ik neem het hem niet kwalijk dat hij onvruchtbaar is, maar wel zijn manier hoe hij daarmee omgaat. Maar ook daar mag ik eigenlijk niets van zeggen, want iedereen verwerkt het op zn eigen manier natuurlijk. Maar voor mij voelt het nu als mijn probleem en dát vind ik oneerlijk. Voor nu is het trouwens mijn man die alles moet doen. Zaadtest, balonderzoek, bloedtest (goed die moest ik ook natuurlijk) en straks misschien een operatie aan zn ballen. Maar daarna is het voor hem klaar en dan ben ik aan de beurt met het hele rataplan... Nou maakt me dat verder niet uit, want hij doet dan al veel meer dan menig man natuurlijk. Maar als een man er iets voor moet doen is het allemaal vreselijk! Ze zijn zo zielig he... Laatst hadden we het over een TESE (hapje uit de zaadbal) Hij lag al helemaal te rillen van de gedachte aan die pijn. Hij zei dat ie dan wel een week niet zou kunnen werken ervan, want dan zou die echt pijn hebben. Je wil niet weten hoe mijn gezicht stond op dat moment Heb hem eens heel lief uitgelegd welke spuiten en puncties er voor mij als extra aan te pas zouden komen. En dan natuurlijk haarfijn uitgelegd wat een natuurlijke bevalling doet en hoe een keizersnede dan wel in zn werk gaat Ik kon het gewoon niet laten Echt waar, als mannen kinderen zouden moeten baren, dan zou de wereld erg snel uitgestorven zijn