Sinds 2,5 maand is bekend dat mijn zus gaat scheiden. Hij zag het niet meer zitten. Ze zijn 13 jaar getrouwd en 25 jaar samen geweest. Het liep al jaren niet zo lekker meer in het huwelijk en ze hebben al eerder een dip gehad waar een relatieterapeut aan tel is gekomen. Hij zegt dat het daarna eigenlijk toch nooit goed is gekomen. Nu is zij erachetr gekomen dat hij laatste half jaar een relatie is gestart metbeen vriendin. Dus zij voelt zich enorm belazerd en heeft het gevoel dat alles op haar schouders terecht komt. Nu krijgt zij heel veel steun van familie en vrienden. En ik sta ook volledig achter haar, maar ik blijf altijd nog wel kritisch. Omdat ik vanmening ben dat zijn nu uit woede, boosheid en verdriet gekke dingen doet en ook niet helder kan nadenken. Ik ben van mening dat ik haar help door met beide benen op de grond te houden. Dit beteknd dat ze dan ook wel iets van mij te horen krijgt wat ze liever niet hoort. Maar haar wel kan helpen. Alle andere vrienden en familie gaan mee in haar verdriet, luisteren maar zeggen er niets over. Ze horen alleen maar haar verhaal, terwijl elke echtscheiding twee kanten heeft. Ik heb ook mijn schoonbroer gesproken en be het absoluut niet met hem eens en vind het een klote streek wat hij nu doet, maar ik vind het wel nodig die kant aan te horen. ( mijn zus is ook nie heilig) Ik merk ook dat er verhalen uiteen lopen. Dit zegt zij en dat zegt hij. De waarheid zal waarschijnlijk ergens in het midden liggen. Maar ik vind dus ook dat ik niet alleen de verhalen van mijn zus moet aanhoren , want er is nog een verhaal. Andere zeggen dan daar heb ik niets mee te maken, maar ik vind van wel. Zij kan wel dingen vertellen, maar hoeft niet helemaal waar te zijn. Moet ik mijn zus blind geloven terwijl ik weet dat dat zij niet de volledige waarheid spreekt. Mag ik dan niet kritisch meer zijn? Omdat ze verdriet heeft en zielig is? Mijn zus denkt nu dat ik haar niet steun en niet achter haar sta. Ondanks het feit dat ik haar al 100x heb tegendeel heb verteld. Maar dat neem ik nog voor lief. Zij kan nu niet inzien dat ik het voor het het beste voor heb. Doordat zij nu in het verwerkingsproces zit kan zij nu niet inschatten wat mijn bedoelingen en mijn steun inhoudt. Hoop wel dra ze dat later gaat inzien, als alles een beetje tot rust is gekomen. Maar waar ik wel moeite mee heb is dat andere familie en vrienden het ook niet begrijpen en hetzelfde denken. Zij denken ook dat ik haar niet steun en ik mag niet met mijn schoonbroer praten. Dat geeft alleen maar ene verkeerd beeld. Ik ben van mening het is nog wel de vader van de kinderen en dat zal hij de rest van het leven blijven. Doe ik er verkeerd aan om af en toe kritisch te zijn? Moet ik net als de anderen meegaan en niets erover zeggen?