Ik snap jouw teleurstelling, ik snap haar ook wel. Zij moet een mk even verwerken. Een ieder doet dit op zijn/haar eigen manier. Wellicht wilde ze het nog wel vertellen maar durfde ze niet omdat jij op een roze wolk zit. Voor zoiets zou ik een vriendschap niet laten verknallen. Denk dat het vanuit haar wel goed bedoeld is!
Ik denk in het algemeen dat als je echt hecht bent met iemand, echte vriendschap hebt, dat je dan sowieso al deze personen hebt uitgezocht omdat je gemeenschappelijke normen, waarden en denkbeelden hebt over het leven. Tot op zekere hoogte ook karakter eigenschappen e.d. die bij elkaar aansluiten. Daarom kan ik mij idd niet voorstellen dat een echte vriendin van mij zo zou reageren in een dergelijke situatie, omdat dat in mijn vriendinnen groep dus gelukkig niet de manier is waarop wij met elkaar omgaan. Maar ik hoor het idd vaker en dan moet je denk je verwachtingen t.a.v. die persoon bijstellen en bekijken of je die persoon nog als echte vriendin of slechts als een goede kennis wilt beschouwen.
Ik zou begrijpen dat het geen 'in de steek laten' is. Omdat ik weet hoe het voelt. En ja, ik heb mensen in ieder geval een tijdje niet meer gezien. Tot de baby groter was. Mijn beste vriendin heeft oudere kinderen, dus daar speelt het niet bij. Maar ik heb het wel meegemaakt met vriendinnen en kennissen. En bij hen heb ik persoonlijk verteld dat ik het er moeilijk mee had en waarom. Ik heb 'geluk' dat mijn zusjes niet al met kinderen bezig waren/zijn. Maar ik heb ook wel eens met hen besproken dat ik waarschijnlijk veel minder onderdeel uit zou maken van hun leven tijdens de zwangerschap en een tijdje daarna. Dat vonden ze heel verdrietig en ze hoopten dat het niet zover zou hoeven komen. Datzelfde geldt voor mij. En hoe het in de praktijk was uitgepakt zal ik hopelijk nooit uit hoeven vinden, als deze zwangerschap goed blijft gaan.
Dat je echt zo ver kan gaan een eventueel neefje/nichtje niet te willen zien opgroeien, althans in de babytijd dan... Nou nou, dat gaat wel heel ver zeg! Soms moet je ook gewoon even blij zijn voor een ander.
Jouw vriendin had het zelf moeten vertellen en je een kaartje moeten sturen.. maar ik snap haar wel. Ik zou nu ook geen zin hebben in kraamvisite eigenlijk. Niet omdat ik mijn vriendinnen hun baby misgun maar omdat ik me niet in mijn eigen verdriet wil begraven.
Het nadeel is alleen dat een ander die niet in zo'n situatie heeft gezeten er niks van begrijpt. Helaas...
Dank voor je uitleg en uiteraard van harte gefeliciteerd met je zwangerschap! Het is en blijft een gevoelige kwestie zoiets en dat mensen hier anders in staan is duidelijk. Ik persoonlijk zou het meer dan verschrikkelijk hebben gevonden als mijn zwangerschap of die van mijn vriendinnen destijds betekent zou hebben we geen contact meer zouden hebben. En om eerlijk te zijn, ik weet niet of dat gevoel van teleurstelling ooit helemaal weg zou gaan....ook al zou op een gegeven moment die vriendin na lange tijd weer op de stoep staan.
Weet je, ik was het hele 'ff diep ademhalen/kop op' ook zat. NEE! Waarom moest ík me sterk houden? Waarom mochten anderen geen 'last' hebben van mijn verdriet. Jammer dat het voor de ander K was, maar voor mij was het toch echt een stukje rotter. Ik heb na een tijdje besloten om daar niet meer aan mee te doen. 'Hier loopt de grens en dit zijn mijn gevoelens en afwegingen erbij. En als je dát niet kunt respecteren, nou misschien ben jij dan wel niet zo'n goede vriendin voor mij.' Ik begreep toen niet en nu nog steeds niet waarom ik me voor anderen in allerlei pijnlijke bochten zou moeten wringen en waarom ik niet om begrip zou mogen vragen. Is dat dan vriendschap en liefde?
Geloof mij ik heb o.a. negen IVF pogingen achter mijn kiezen, dus ik heb echt meer dan de gemiddelde persoon in 'zo'n situatie' gezeten. Mijn man en ik en onze vrienden en vriendinnen staan er echter gewoon anders in en gaan gaan er dus anders mee om. Ik besef nu wel weer eens extra hoe blij ik ben met zo'n geweldige groep meiden om mij heen!
Ik heb alleen het eerste bericht gelezen en dit is wat ik er van vind: Ja, je mag teleurgesteld zijn, maar ik zou het niet laten merken. Ik begrijp jouw gevoel, maar ik begrijp haar ook en ik snap waarom ze dit heeft gedaan. Ik weet niet hoe lang ze al bezig was om zwanger te worden, maar elke miskraam is naar en iedere vrouw ervaart het anders. De een kan zich er zo overheen zetten, voor de ander is het heel lang pijnlijk. Dat ze met andere vriendinnen leuke dingen doet, staat daar los van. Die dingen hebben niks met kinderen te maken. Als ze iets met jou afspreekt, dan kan ze niet om jullie kindje heen (ook al zou die er niet bij zijn) en dat is nu nog te moeilijk voor haar. Ik denk dat ze zich ook wel bewust is van wat dit met jou doet en ik denk dat ze dat heel vervelend vindt, maar op dit moment moet zij eerst even aan zichzelf denken. Ook al is jouw gevoel terecht, ik zou het bij je houden. Zij heeft er niks aan om het te weten en ze kán er niks mee. Ik zou haar een berichtje sturen, dat je haar situatie begrijpt en dat je hoopt dat ze, wanneer zij zover is, toch bij jullie langs wil komen. Waarschijnlijk is ze dat toch al van plan, maar zo'n berichtje geeft haar ook wel een beetje rust. Anders wordt de drempel om straks alsnog te gaan wel heel erg hoog. Heel veel succes!
Precies, ik snap dat ook niet zo. Sommige klagen hier dat die vriendin van TS geen echte vriendin is maar ik vind juist dat JIJ geen goede vriendin bent als je werkelijk waar hier om je vriendschap zou verbreken. Dat je teleurgesteld bent oke dat snap ik maar waarom geen begrip opbrengen voor je vriendin? Mentaliteit tegenwoordig is ikke ikke ikke
In mijn optiek sluit het één het ander niet uit en ja is dat dus echte vriendschap. Absoluut begrip mogen vragen (en ook krijgen natuurlijk), maar tegelijkertijd ook wel eens verschrikkelijk sterk moeten zijn en je eigen verdriet opzij moeten zetten voor het geluk van een ander. Bij en voor mijn dierbaren gaat dit eigenlijk vanzelf gelukkig.
Oh nog even twee dingen: Dat ze het niet persoonlijk verteld heeft, is misschien alleen maar een teken hoe moeilijk zij het vindt. En 'echte vriendinnen delen lief en leed', dat is makkelijk gezegd en normaliter ook makkelijk gedaan, maar dus niet als het tegelijk komt. Als de een intens verdrietig is, dan kan die persoon er niet zijn voor de ander. Niet om de vreugde van de ander te delen, maar ook niet om het verdriet van de ander te delen en die ander te steunen. vreugde delen is wat dat betreft veel makkelijker.
Mee eens. En als zij er aan toe is, dan komt ze heus wel alsnog. Als jij die deur open laat ten minste.
Maar zou jij er dan geen begrip voor op kunnen brengen als jouw vriendin aangeeft het moeilijk te vinden? Jij vind dan dat zij haar gevoelens opzij moet zetten om jouw geluk te vieren? Misschien heeft dat voor haar gewoon even tijd nodig en komt dat later wel weer. Ik kan mij zo goed voorstellen dat als jij net je kindje bent kwijt geraakt dat dat er aardig hard inhakt als je je beste vriendin wel met een kindje ziet zitten.
ja snap je teleurstelling zeker... het is ook een beetje vreemd van je vriendin. Ik denk dat ze jou een soort van niet onder ogen wil komen, omdat ze zelf misschien ook wel weet dat deze manier van doen vreemd is..en/of dat ze er niet goed mee om kan gaan. (jou geen rot gevoel wil geven omdat jij nu blij bent en haarzelf geen rot gevoel wil aandoen vanwege haar miskraam) kortom denk dat ze de confrontatie niet aan durft. Het zou echter voor jou wel fijn zijn als ze dit gewoon tegen jou had gezegd.. je hebt haar al geappt met je medeleven en vindt dat de bal nu in haar corner ligt.. succes !
Dat is uiteraard zo. Maar in het verhaal van TS moet die vriendin dat misschien binnenkort nog of heeft ze dat ergens anders al moeten doen. Dat weet je niet. Want als iedereen van je gaat verlangen dat je voor hen sterk gaat zijn, dan kun je dus nergens meer zwak zijn. En dat gaat niet.
Dat ze niet de eerste dagen na haar miskraam gelijk op kraamvisite wilde komen kan ik mij goed voorstellen. Maar was het dan zóveel moeite geweest om voor een goede vriendin even naar de winkel te lopen, of desnoods online, een felicitatiekaartje te sturen?! En nu nog steeds, negen weken (!!!) na de geboorte heeft TS nog steeds helemaal niks van haar vriendin gehoord. Het gaat wel om de geboorte van háár kind en niet alleen de miskraam van haar vriendin. Dat is mijn hele punt. En nu zou TS contact met haar vriendin moeten opnemen om te zeggen dat het haar zo spijt....ik weet het niet hoor....volgens mij lopen de verhoudingen dan wel heel scheef.